شعرهای زیبا از محمدرضا عبدالملکیان

[naight]

حالا که رفته ای
پرنده ای آمده است در حوالی همین باغ روبرو
هیچ نمی خواهد،
فقط می گوید: کو کو ….
.
.
حالا که رفته‌ای / محمدرضا عبدالملکیان
----------------------------------------------------
برابر واژگان در پارسی (سره٬ دهخدا٬ عمید)
حالا = اکنون، کنون، اینگاه
حوالی = گرداگرد، پیرامون، نزدیکی ها، دور وبر
باغ = بوستان (عمید)
فقط = تنها

 

[naight]

شاباش ماه ...




هر شب
شاباش‌ ماه
یك مشت پولك نقره‌ای است
برای كودكان سر به هوای
همین كوچه

شعر از محمد رضا عبدالملکیان

 

[:)fatemeh]

اگر تو نبودی

این کوچه

با کدام بهانه بیدار می‌شد؟

و این شب

با کدام قصه می‌خوابید؟!



محمدرضا عبدالملکیان

 

[:)fatemeh]

حالا که آمده ای

باز هم به گیلاس آباد می رویم،

به آن باغبان بگو نگران نباشد

ما

گیلاس ها را نمی چینیم؛

ما فقط با گیلاس ها

حرف می زنیم!

 

[:)fatemeh]

زیبا ...

زیبا هوای حوصله ابری ست

چشمی از عشق ببخشایم

تا رود آفتاب بشوید

دلتنگی مرا!

زیبا

هنوز عشق

در حول و حوش چشم تو می چرخد،

از من مگیر چشم!

دست مرا بگیر و کوچه های محبت را

با من بگرد،

یادم بده چگونه بخوانم

تا عشق در تمامی دل ها معنا شود...

یادم بده چگونه نگاهت کنم که تردی بالایت

در تندباد عشق نلرزد...

زیبا

آنگونه عاشقم که حرمت مجنون را

احساس می کنم!

آنگونه عاشقــــــــم که نیستان را

یک جا هوای زمزمه دارم!

آنگونه عاشقم که هر نفسم شعر است!

زیبا

چشم تو شعر

چشم تو شاعر است،

من دزد شعرهای چشم تو هستم!

زیبا

کنار حوصله ام بنشین!

بنشین مرا به شط غزل بنشان،

بنشان مرا به منظره ی عشق،

بنشان مرا به منظره ی باران،

بنشان مرا به منظره ی رویش؛

من

سبز می شوم...

زیبا

ستاره های کلامت را

در لحظه های ساکت عاشق

بر من ببار!

بر من ببار تا که برویَم بهاروار...

چشم از تو بود و عشق

بچرخانم

بر حول این مدار!

زیبا

زیبا تمام حرف دلم این است:

من عشق را به نام تو آغاز کرده ام،

در هر کجای عشق که هستی

آغاز کن مرا!



محمدرضا عبدالملکیان

 

[:)fatemeh]

با هرچه عشق

نام تو را می توان نوشت!

با هر چه رود

راه تو را می توان سرود!

بیم از حصار نیست

که هر قفل کهنه را

با دست های روشن تو

می توان گشود ...

 

[naghmeirani]

دل روشنی دارم ای عشق
صدایم کن از هر کجا می توانی
صدا کن مرا از صدف های باران
صدا کن مرا از گلوگاه سبز شکفتن
صدایم کن از خلوت خاطرات پرستو
بگو پشت پرواز مرغان عاشق
چه رازی است
بگو با کدامین نفس
می توان تا کبوتر سفر کرد؟
بگو با کدامین افق
می توان تا شقایق خطر کرد؟
مرا می شناسی تو ای عشق
من از آشنایان احساس آبم

و همسایه ام مهربانی است
و طوفان یک گل
مرا زیرورو کرد
پرم از عبور پرستو
صدای صنوبر،
سلام سپیدار
پرم از شکیب و شکوه درختان
و در من تپش های قلب علف ریشه دارد

دل من، گره گیر چشم نجیب گیاه است
صدای نفس های سبزینه را می شناسم
و نجوای شبنم
مرا می برد تا افق های باز بشارت
مرا می شناسی تو ای عشق
که در من گره خورده احساس رویش
گره خورده ام من به پرهای پرواز
گره خورده ام من به معنای فردا
گره خورده ام من به آن راز روشن
که می آید از سمت سبز عدالت
دل تشنه ای دارم ای عشق
صدایم کن از بارش بید مجنون
صدایم کن از ذهن زاینده ی ابر
مرا زنده کن زیر آوار باران
مرا تازه کن در نفس های بار آور برگ
مرا پل بزن تا سحر
تا سبد های بار آور باغ
تو را می شناسم من ای عشق
شبی عطر گام تو در کوچه پیچید
من از شعر پیراهنی بر تنم بود
به دستم چراغ دلم را گرفتم

و در کوچه عطر عبور تو پُر بود
و در کوچه باران چه یکریز و سرشار
گرفتم به سر چترباران
کسی در نگاهم نفس زد!