هنگام ناهار که می شود، به دیزی سرای همیشگی می رود، کاسه ای آب گوشت می گیرد و می آید و در گوشه ای از بازار می نشیند و لقمه لقمه مهربانی را به عابران خسته گذر هدیه می کند.
