درساژ در درجهٔ اول آموختن رفتار هایی (جلو رفتن، چرخیدن، ایستادن، پرش، ...) است که از اسب انتظار می‌رود هنگامی که به او اشاره می‌شود (تغییر تون صدا، صدا زدن)، اشاره با استفاده از پا ها، دستان، افسار، ...) انجام دهد. در درجهٔ دوم، درساژ یکی از رشته‌های المپیکی سوارکاری است. این رشتهٔ ورزشی یک هنر نیز محسوب می‌شود، زیرا جست و جوی زیبایی حرکات و رفتار یکی از مهم‌ترین اهداف آن می‌باشد. مسابقات درساژ برای نخستین بار در سال ۱۹۱۲ در لیست بازی‌های المپیک (استکهلم) قرار گرفت. البته این نوع هنر در یونان باستان نیز رواج داشت و سوارکاران برای نمایش اسب‌های خود و حرکات نمایشی با یک دیگر به رقابت می‌پرداختند.
