درباره کتاب مردی با چمدانهایش
کتاب مردی با چمدانهایش نمایشنامه‌ای است شامل ۱۹ صحنه که قصهٔ مردی بی‌نام‌ونشان را روایت می‌کند؛ مردی آواره و چمدان‌به‌دست که فکر می‌کند از سرگردانی نجات پیدا می‌کند. اوژن یونسکو که به نمایشنامه‌نویس ابزورد (Absurd) مشهور است، در این اثر هم توانسته است بازی‌های زبانی، تکرارهای پوچ‌گرایانه و مفهوم بی‌هویتی را انتقال دهد. مکان نمایشنامه جایی است نظیر ونیز، اما گویا پاریس است. زمان این متن نمایشی سال ۱۹۳۸ است یا ۱۹۴۲ و یا ۱۹۵۰. مرد بی‌نام‌ونشان در جست‌وجوی هویتی است که نمی‌داند از کجا نشئت می‌گیرد. او می‌خواهد به مقصدی مشخص برسد و سرگردانی‌هایش پایان یابند، اما فرجام مشخصی ندارد. بعضی از منتقدان بر این گمانند که این مرد بی‌نام‌ونشان همان اوژن یونسکو است که در رومانی متولد شد و سال‌ها در فرانسه بدبختی کشید تا هویتی جدید پیدا کند. او خیلی زود مجبور شد، زادگاهش رومانی را به‌سوی فرانسه ترک کند و به‌خاطر داشتن مدارکی مبنی بر هویت تازه‌اش درگیر موقعیت‌های پیچیدهٔ بوروکراتیک شود. خود اوژن یونسکو بیان کرده است که تئاتر برای او اغلب نوعی اعتراف است و می‌کوشد مصیبتی درونی را که برای خودش غیرقابل درک است، بر روی صحنه منعکس کند. موضوعاتی همچون خانواده، جنگ و مرگ در محوریت این نمایشنامه به قلم اوژن یونسکو قرار دارد، اما مهم‌ترین سوژهٔ او هویت است. در بخش پایانی کتاب، نقد و بررسی این نمایشنامه و مصاحبه‌ای با «ژاک مکلر» قرار داده شده است.نمایشنامه متنی است که برای اجرا بر روی صحنه و یا هر مکان دیگری نوشته می‌شود. هر چند این قالب ادبی شباهت‌هایی به فیلم‌نامه، رمان و داستان دارد، شکل و فرم و رسانه‌ای جداگانه و مستقل محسوب می‌شود. نخستین نمایشنامه‌های موجود از دوران باستان و یونان باقی مانده‌اند. نمایشنامه‌ها در ساختارها و شکل‌های گوناگون نوشته می‌شوند، اما وجه اشتراک همهٔ آن‌ها ارائهٔ نقشهٔ راهی به کارگردان و بازیگران برای اجرا است. بعضی از نمایشنامه‌ها تنها برای خواندن نوشته می‌شوند؛ این دسته از متن‌های نمایشی را کلوزِت (Closet) نامیده‌اند. از مشهورترین نمایشنامه‌نویس‌های غیرایرانی می‌توان به «آیسخولوس»، «سوفوکل»، «اوریپید» (یونان باستان)، «شکسپیر»، «هارولد پینتر» (انگلستان)، «مولیر» (فرانسه)، «هنریک ایبسن» (نروژ)، «آگوست استریندبرگ» (سوئد)، «برتولت برشت» (آلمان)، «ساموئل بکت» (ایرلند) و «یوجین اونیل» (آمریکا) اشاره کرد. نام برخی از نمایشنامه‌نویس‌های ایرانی نیز «بهرام بیضائی»، «عباس نعلبندیان»، «اکبر رادی»، «غلامحسین ساعدی»، «بهمن فُرسی»، «محسن یلفانی»، «نغمه ثمینی»، «محمد رضایی راد»، «علیرضا نادری»، «محمد یعقوبی»، «محمد رحمانیان» و «محمد چرمشیر» بوده است.
