قطاری به مقصد خدا
قطاری به مقصد خدا
قطاري به مقصد خدا مي رفت . لحظه اي در ايستگاه دنيا توقف کرد و پيامبر رو به جهان کرد و گفت:
مقصد ما خداست. کيست که با ما سفر کند؟
کيست که رنج و عشق توامان بخواهد؟
کيست که باور کند دنيا ايستگاهي است تنها براي گذشتن؟
قرن ها گذشت اما از بي شمار آدميان جز اندکي بر آن قطار
سوار نشدند.
از جهان تا خدا هزار ايستگاه بود. در هر ايستگاه که قطار مي ايستاد کسي کم مي شد.
قطار مي گذشت و سبک مي شد. زيرا سبکي قانون راه خداست.
قطاري که به مقصد خدا مي رفت به ايستگاه بهشت رسيد. پيامبر گفت : اينجا بهشت است.
مسافران بهشتي پياده شوند. اما اينجا ايستگاه آخرين نيست.
مسافراني که پياده شدند. بهشتي شدند. امااندکي، باز هم ماندند. قطار دوباره راه افتاد و بهشت جا ماند.
آنگاه خدا رو به مسافرانش کرد و گفت :
درود بر شما ، راز من همين بود.
آن که مرا مي خواهد، در ايستگاه بهشت پياده نخواهد شد.
و آن هنگام که قطار به ايستگاه آخر رسيد ديگر نه قطاري بود
و نه مسافري.
کتاب پيامبري از کنار خانه ما رد شد
آري و ما هميشه فراموش کار
( لازم نيست وقتي كار خوبي مي كني داد بزني . لازم نيست عالم و آدم را خبر كني.)) مي گفت : كار خوب مثلگل است . خودش منتشر مي شود.
