معرفی :
بیماری گامبورو ( IBD ) از بیماریهای حاد ویروسی بسیار مسری جوجه های جوان میباشد . این بیماری از انواع بیماریهای ویروسی بوده که بافت لنفاوی و بخصوص بورس پرنده را بعنوان نخستین هدف مورد تهاجم قرار میدهد .
این بیماری برای نخستین بار در سال 1962 میلادی توسط Cosgrove بعنوان نوعی بیماری خاص شناخته شد و بدلیل ضایعات مشاهده شده در کلیه پرندگانی که از این بیماری مرده بودند ، این بیماری را به Avian Nephritis تعبیر نمودند . بدلیل آن که این بیماری برای نخستین بار در منطقه ایی موسوم به Gumboro , Delaware شیوع یافت ، این بیماری را گامبورو نامیدند . نامی که هنوز هم استفاده می گردد .
اهمیت اقتصادی این بیماری را از 2 بعد میتوان مورد بررسی قرار داد . نخست آنکه برخی از گونه های ویروسهای عامل این بیماری سبب 20 درصد تلفات در جوجه های با سن 3 هفته یا بالاتر خواهد شد . دومین و مهمترین مسئله ایی که میتوان مورد بحث قرار داد ، ضعف ایمنی جوجه هایی است که در سنین پائین به این بیماری دچار میشوند . این ضعف ایمنی میتواند سبب مشکلات متعددی از جمله :
Anemia Syndrome .
E.Coli Infection .
شکست عملیات واکسیناسیون .
شوند . حفاظت پرندگان جوان در برابر درگیری زودهنگام با این بیماری ، از اهمیت ویژه ایی برخوردار است . عملی که بطور معمول از طریق آنتی بادیهای مادری در جوجه های تازه بدنیا آمده محقق میگردد . ویروس عامل این بیماری ، انسان را بیمار نکرده و تاثیری بر سلامت عمومی نمیگذارد .
تشخیص :
شیوع حاد کلینیکی بیماری بورس عفونی پرندگان در گله های مشکوک ، براحتی قابل شناسایی میباشد و براحتی میتوان به تشخیص احتمالی دست یافت . ظهور ناگهانی ، شیوع بالا ، ازدیاد منحنی تلفات گله و بهبود سریع نشانه های کلینیکی ( بین 5 تا 7 روز ) از مشخصه های بارز این بیماری میباشند .
اطمینان از تشخیص صحیح بیماری را میتوان از طریق کالبدگشایی لاشه های تلف شده و از طریق ضایعات موجود در بورس پرنده ، بدست آورد . بخاطر داشته باشید که تغییرات مشخصی در اندازه و رنگ بورس پرنده در طول دوره بیماری ، قابل مشاهده خواهد بود ( تغییر اندازه بدلیل التهاب و آتروفی ) .
آلودگی در پرندگان بسیار جوان و یا پرندگان واجد سطوحی از آنتی بادی مادری بطور معمول ، تحت کلینیکی بوده و از طریق مشاهدات موجود در کالبدگشایی و آتروفی ماکروسکوپیک بورس پرنده تشخیص داده میشود .
آلودگی پرندگان در هر سنی و با هر یک از عوامل IBDV ، تنها از طریق هیستوپاتولوژی بورس پرنده و یا جداستزی ویروس ، امکانپذیر میباشد .
جداسازی و شناسایی عامل بیماری :
بورس و طحال پرندگان ، بافتهای انتخابی جهت جداسازی عامل بیماری بورس عفونی پرندگان میباشند . این در حالی است که در اغلب موارد ، از بورس پرندگان استفاده میشود . سایر ارگان ها نیز میتوانند محتوی ویروس عامل این بیماری باشند ولی با غلظتی بسیار کمتر و احتمالا بدلیل بروز Viremia . بافتهای مورد نظر بایستی در محیطهای آنتی بیوتیکی یا Saline ، مرطوب شده و در جهت زدوده شدن از قطعات بزرگ بافتی ، سانتریفیوژ گردند .
مایع شناور را میتوان برای تلقیح در جنین تخم مرغ و یا کشت سلولی مورد استفاده قرار داد . Hitchner این نکته را بیان نمود که غشای Chorioallantoic یا CAM جنین 9 تا 11 روزه ، حساس ترین مسیر جهت جداسازی ویروس میباشد . متعاقبا ، ویروس به کیسه آلانتوئیک و کیسه زرده عادت یافته و برای تلقیح مناسب خواهد بود .
بطور معمول نیز پس از 3 تا 5 روز ، مرگ جنین آلوده را شاهد خواهیم بود . این در حالیست که بایستی واریانت های مختلف IBD را از ویروسهای استانداردی که مسبب Splenomegaly و نکروز کبد و تلفات جزئی میشوند ، تفکیک نمود . تخم مرغ جنین دار به احتمال بالا ، بهترین محل برای جداسازی IBDV میباشد .
McFerran و همکاران ، نقص در رشد ویروس عامل بیماری بورس عفونی ( IBDV ) را در سلولهای فیبروبلاست سه تا هفت جنین جوجه یا CEF را گزارش نموده اند .
تکرار ویروس در لنفوسیت های B ، به اثبات رسیده است . از اینرو ، سلولهای اولیه بدست آمده از بورس یا سلولهای لاین با منشاء سلولهای B را میتوان بهترین انتخاب برای جداسازی ویروس برشمرد . بنظر میرسد که برخی از گونه های ویروسی به سختی رشد یافته و به رغم تکرار این ویروسها در جنین تخم مرغ و لنفوسیتهای B ، عادت یافتن آنها به سلولهای CEF یا سلولهایی از سایر ارگانها چون کلیه ها و کبد ، مشکل خواهد بود .
استفاده از میکروسکوپهای الکترونی و ایمنوفلورسانس در جهت شناسایی سریع IBDV را میتوان معیاری مناسب برشمرد . محیط کشت مشتمل بر 50 درصد لنفوسیت های بورس پرنده و 50 درصد CEF جهت جداسازی موفقیت آمیز سروتایپهای مختلف IBDV پیشنهاد شده است . فیبروبلاست ها ، بعنوان ماتریکسی برای لنفوسیتها بکار میروند و لنفوسیتهای آلوده نیز توسط ایمنوفلوروسنس شناسایی میشوند . برای جداسازی ویروس عامل بیماری بورس عفونی پرندگان ( IBDV ) ممکن است از سلولهای BMG-70 نیز استفاده شود .
شناسایی ویروس به وسیله ایمنوفلورسنت مستقیم ارگانهای درگیر با بیماری یا استفاده مستقیم از میکروسکوپ الکترونی نیز از سایر روشهای الحاقی در جهت شناسایی IBDV میباشند . در صورت شناسایی آنتی ژن یا ویروس در نمونه های مزارع آلوده توسط رشهای ذکر شده ، بایستی هر تلاشی را در جهت جداسازی ویروس با استفاده از تکنیکهای جنین تخم مرغ و کشت سلولی نمود .
مطالعات بیماری شناختی ، آزمایشات آنتی ژنیک و جداسازی ویروس از موارد موجود در مزارع بایستی در جهت شناخت تغییرات جمعیت ویروسهای وحشی ادامه یابد .
مطالعات بر روی اسید نوکلوئیک و آنتی بادیهای مونوکلونال ، در جهت تشخیص و تمایز مستقیم ویروس در بافتها در تشخیص های سریع مفید واقع خواهند شد . بر اساس نتایج یکی از تحقیقات بعمل آمده ، روش کشت سلولی حساسیت بیشتری از روش Enzyme – Capture داشته و در عوض ، روشهای Enzyme – Capture به همراه آنتی بادی های پلی کونال ، حساس تر از آنتی بادی های منوکلونال میباشند .
در مطالعه دیگری نیز که بر روی تعدادی از پرندگان آلوده به ویروس بیماری بورس عفونی پرندگان صورت پذیرفت ، روش RT – PCR حساس ترین آزمایش برای شناسایی این ویروس بود .
بیماری گامبورو ( IBD ) از بیماریهای حاد ویروسی بسیار مسری جوجه های جوان میباشد . این بیماری از انواع بیماریهای ویروسی بوده که بافت لنفاوی و بخصوص بورس پرنده را بعنوان نخستین هدف مورد تهاجم قرار میدهد .
این بیماری برای نخستین بار در سال 1962 میلادی توسط Cosgrove بعنوان نوعی بیماری خاص شناخته شد و بدلیل ضایعات مشاهده شده در کلیه پرندگانی که از این بیماری مرده بودند ، این بیماری را به Avian Nephritis تعبیر نمودند . بدلیل آن که این بیماری برای نخستین بار در منطقه ایی موسوم به Gumboro , Delaware شیوع یافت ، این بیماری را گامبورو نامیدند . نامی که هنوز هم استفاده می گردد .
اهمیت اقتصادی این بیماری را از 2 بعد میتوان مورد بررسی قرار داد . نخست آنکه برخی از گونه های ویروسهای عامل این بیماری سبب 20 درصد تلفات در جوجه های با سن 3 هفته یا بالاتر خواهد شد . دومین و مهمترین مسئله ایی که میتوان مورد بحث قرار داد ، ضعف ایمنی جوجه هایی است که در سنین پائین به این بیماری دچار میشوند . این ضعف ایمنی میتواند سبب مشکلات متعددی از جمله :
Anemia Syndrome .
E.Coli Infection .
شکست عملیات واکسیناسیون .
شوند . حفاظت پرندگان جوان در برابر درگیری زودهنگام با این بیماری ، از اهمیت ویژه ایی برخوردار است . عملی که بطور معمول از طریق آنتی بادیهای مادری در جوجه های تازه بدنیا آمده محقق میگردد . ویروس عامل این بیماری ، انسان را بیمار نکرده و تاثیری بر سلامت عمومی نمیگذارد .
تشخیص :
شیوع حاد کلینیکی بیماری بورس عفونی پرندگان در گله های مشکوک ، براحتی قابل شناسایی میباشد و براحتی میتوان به تشخیص احتمالی دست یافت . ظهور ناگهانی ، شیوع بالا ، ازدیاد منحنی تلفات گله و بهبود سریع نشانه های کلینیکی ( بین 5 تا 7 روز ) از مشخصه های بارز این بیماری میباشند .
اطمینان از تشخیص صحیح بیماری را میتوان از طریق کالبدگشایی لاشه های تلف شده و از طریق ضایعات موجود در بورس پرنده ، بدست آورد . بخاطر داشته باشید که تغییرات مشخصی در اندازه و رنگ بورس پرنده در طول دوره بیماری ، قابل مشاهده خواهد بود ( تغییر اندازه بدلیل التهاب و آتروفی ) .
آلودگی در پرندگان بسیار جوان و یا پرندگان واجد سطوحی از آنتی بادی مادری بطور معمول ، تحت کلینیکی بوده و از طریق مشاهدات موجود در کالبدگشایی و آتروفی ماکروسکوپیک بورس پرنده تشخیص داده میشود .
آلودگی پرندگان در هر سنی و با هر یک از عوامل IBDV ، تنها از طریق هیستوپاتولوژی بورس پرنده و یا جداستزی ویروس ، امکانپذیر میباشد .
جداسازی و شناسایی عامل بیماری :
بورس و طحال پرندگان ، بافتهای انتخابی جهت جداسازی عامل بیماری بورس عفونی پرندگان میباشند . این در حالی است که در اغلب موارد ، از بورس پرندگان استفاده میشود . سایر ارگان ها نیز میتوانند محتوی ویروس عامل این بیماری باشند ولی با غلظتی بسیار کمتر و احتمالا بدلیل بروز Viremia . بافتهای مورد نظر بایستی در محیطهای آنتی بیوتیکی یا Saline ، مرطوب شده و در جهت زدوده شدن از قطعات بزرگ بافتی ، سانتریفیوژ گردند .
مایع شناور را میتوان برای تلقیح در جنین تخم مرغ و یا کشت سلولی مورد استفاده قرار داد . Hitchner این نکته را بیان نمود که غشای Chorioallantoic یا CAM جنین 9 تا 11 روزه ، حساس ترین مسیر جهت جداسازی ویروس میباشد . متعاقبا ، ویروس به کیسه آلانتوئیک و کیسه زرده عادت یافته و برای تلقیح مناسب خواهد بود .
بطور معمول نیز پس از 3 تا 5 روز ، مرگ جنین آلوده را شاهد خواهیم بود . این در حالیست که بایستی واریانت های مختلف IBD را از ویروسهای استانداردی که مسبب Splenomegaly و نکروز کبد و تلفات جزئی میشوند ، تفکیک نمود . تخم مرغ جنین دار به احتمال بالا ، بهترین محل برای جداسازی IBDV میباشد .
McFerran و همکاران ، نقص در رشد ویروس عامل بیماری بورس عفونی ( IBDV ) را در سلولهای فیبروبلاست سه تا هفت جنین جوجه یا CEF را گزارش نموده اند .
تکرار ویروس در لنفوسیت های B ، به اثبات رسیده است . از اینرو ، سلولهای اولیه بدست آمده از بورس یا سلولهای لاین با منشاء سلولهای B را میتوان بهترین انتخاب برای جداسازی ویروس برشمرد . بنظر میرسد که برخی از گونه های ویروسی به سختی رشد یافته و به رغم تکرار این ویروسها در جنین تخم مرغ و لنفوسیتهای B ، عادت یافتن آنها به سلولهای CEF یا سلولهایی از سایر ارگانها چون کلیه ها و کبد ، مشکل خواهد بود .
استفاده از میکروسکوپهای الکترونی و ایمنوفلورسانس در جهت شناسایی سریع IBDV را میتوان معیاری مناسب برشمرد . محیط کشت مشتمل بر 50 درصد لنفوسیت های بورس پرنده و 50 درصد CEF جهت جداسازی موفقیت آمیز سروتایپهای مختلف IBDV پیشنهاد شده است . فیبروبلاست ها ، بعنوان ماتریکسی برای لنفوسیتها بکار میروند و لنفوسیتهای آلوده نیز توسط ایمنوفلوروسنس شناسایی میشوند . برای جداسازی ویروس عامل بیماری بورس عفونی پرندگان ( IBDV ) ممکن است از سلولهای BMG-70 نیز استفاده شود .
شناسایی ویروس به وسیله ایمنوفلورسنت مستقیم ارگانهای درگیر با بیماری یا استفاده مستقیم از میکروسکوپ الکترونی نیز از سایر روشهای الحاقی در جهت شناسایی IBDV میباشند . در صورت شناسایی آنتی ژن یا ویروس در نمونه های مزارع آلوده توسط رشهای ذکر شده ، بایستی هر تلاشی را در جهت جداسازی ویروس با استفاده از تکنیکهای جنین تخم مرغ و کشت سلولی نمود .
مطالعات بیماری شناختی ، آزمایشات آنتی ژنیک و جداسازی ویروس از موارد موجود در مزارع بایستی در جهت شناخت تغییرات جمعیت ویروسهای وحشی ادامه یابد .
مطالعات بر روی اسید نوکلوئیک و آنتی بادیهای مونوکلونال ، در جهت تشخیص و تمایز مستقیم ویروس در بافتها در تشخیص های سریع مفید واقع خواهند شد . بر اساس نتایج یکی از تحقیقات بعمل آمده ، روش کشت سلولی حساسیت بیشتری از روش Enzyme – Capture داشته و در عوض ، روشهای Enzyme – Capture به همراه آنتی بادی های پلی کونال ، حساس تر از آنتی بادی های منوکلونال میباشند .
در مطالعه دیگری نیز که بر روی تعدادی از پرندگان آلوده به ویروس بیماری بورس عفونی پرندگان صورت پذیرفت ، روش RT – PCR حساس ترین آزمایش برای شناسایی این ویروس بود .
