m_ghadimi@yahoo.
عضو جدید
سخن از قيام پيامبران، امامان و مصلحان بزرگ تاريخ بسيار است كه در اين ميان حسين(ع) جايگاه ويژهاي دارد. او شاهد و وارث تاريخي است كه در آن جنايت و بيداد و نيرنگ و فريب به نهايت رسيده است. او ميبيند كه اگر ساكت بماند همه چيز پايمال ميشود. اين است كه مراسم حج را نيمه كاره ميگذارد و به سوي شهادت ميرود. «تا به بشريت و به تاريخ بفهماند كه در حاكميت جور، حج مفهومي ندارد. تا شعار عدالت اجتماعي و قيام مردم به قسط به اجرا در نيايد، تا استعدادهاي خدايي انسان مجالي براي شكوفايي پيدا نكنند»، اسلام كه خود براي نجات انسان از اسارت و بردگي است وسيلهاي ميشود براي توجيه استبداد و استثمار و ميبينيم كه در عاشوراي سال ۶۱ هجري جبهه باطل نه به نام دفاع از ارزشهاي بيارزش خويش كه به نام دفاع از اسلام، با همه نيرو و توان خود در مقابل حسين(ع) صفآرايي كرد. و يك بار ديگر سايههاي شوم ابليس، زر و زور و تزوير آشكارا با هم، همپيمان شدند و فرزند پاك محمد(ص) ،علي(ع) و فاطمه(ع) را به عنوان كسي كه از دين خارج شده است محكوم و قتل او را توجيه شرعي ميكنند. حسين(ع) در صحراي نينوا مردانه ميايستد و با خون خويش نهال آزادي و رهايي انسان و اسلام را آبياري ميكند و سپاه كفر به شكرانه اين پيروزي جشن ميگيرد، خيمههاي حسين(ع) را به آتش ميكشد و زنان و فرزندانش را به اسارت ميبرد.