امیدواری می تواند تازه ترین حربه مبارزه با بیماری افسردگی محسوب شود.
بسیاری از افراد کهنسال با دید ضعیف به مراکز درمانی می روند و ضمن شکایت از شرایط خود از دست اندرکاران می خواهند که پاسخ تمام سئوالات آنها را بدهند و معجزه ای کنند که آنها یک بار دیگر بتوانند به آسانی کتاب و روزنامه بخوانند.
کریستین لانگ، یکی از کارمندانی که به طور داوطلبانه در مرکز ضعف بینایی کار می کند، اغلب مواقع با مردان و زنان مسنی کار می کند که در حال از دست دادن بینایی خود هستند. خانم لانگ با جثه ای کوچک شاید آخرین فردی باشد که بتواند به دیگری کمکی برساند، اما رفتار مثبت او شاید بهترین دارویی باشد که هر فردی می تواند برای رسیدن به بهبودی کامل دریافت کند.کریستین لانگ می گوید: <<بیماران کهنسال وقتی در می یابند که من از ابتدا به ضعف بینایی دچار بوده ام امیدوار می شوند و به خود می گویند اگر او توانسته با این بیماری درطول عمر خود بجنگد پس برای ما که فقط نیمی از عمرمان با آن روبرو هستیم امکان پذیر است که بر این بیماری غلبه کنیمکریستین لانگ از نظر پزشکی به عنوان یک فرد نابینا شناخته شده است و داستان او و دیگرانی چون او نشان می دهد که پژوهشگرانی مانند لورا دریر، استاد رشته روانشناسی دانشگاه آلاباما در بیرمینگهام، بی جهت مشغول مطالعه برای بررسی تاثیرات <<امید درمانی>> در مردم نیستند.لورا دریر می گوید امید درمانی یک ایده ابتکاری تازه است و من فکر می کنم هرروز تعداد بیشتری از پژوهش ها از طریق یافته های تازه تحقیقات خود را روی این مسئله بنا خواهند کرد.لورا دریر یکی از پیشتازان پژوهش های چندگانه در زمینه <<امیدواری>> است.جنیفر چیونس، از دانشگاه ایالتی اوهایو، در یک کنفرانس روانشناسی در شهر بوستون، اخیرا نتایج تحقیقات خود را روی 97 زن و مرد کهنسال که به تازگی با بیماری ضعف بینایی غیرقابل درمان بر شناخته شده اند ارائه داده است.چیونس می گوید ما به دنبال تحقیق بر روی مسئله امید و امیدواری بودیم و در واقع به دنبال یافتن تفاوت ها میان افرادی که امیدوارند و افرادی که کمتر امیدوارند بودیم. وی می افزاید در آن دسته از افرادی که امید بیشتری در زندگی داشتند مقدار افسردگی به مراتب کمتر از کسانی بود که کم امید و یا ناامید بودند.افراد امیدوار خود را بهتر با شرایط اطراف تطبیق می دادند. همچنین در رابطه با افراد دیگر، به نظر میرسد پرستاران افراد افسرده تحت تاثیرناامیدی و افسردگی آنها روحیه افسرده ای پیدا کرده اند. درعین حال پرستارانی با روحیه مثبت توانسته اند تاثیرات مثبتی بر روی بیماران کهنسال و افسرده خود بگذارند.امیدواری نیاز به هدفمندی و طرحی برای رسیدن به این هدف ها دارد.گروه تحقیقی که به کار اندازه گیری مقدار امید در انسانها اشتغال دارند، برای مقایسه مقدار امیدواری در افراد و با درنظر گرتفن یک وسیله سنجش ۱۲ ماده ای در دانشگاه کانزاس از طریق یک پرسشنامه به طرح و میزان قدرت و انگیزه موجود برای رسیدن به هدف ها در این افراد پی می برند.این دانشمندان در مجموع دریافته اند که مردم می توانند یاد بگیرند که بیشتر امیدوار باشند. بنابراین روان درمانی در این افراد به آنها آموزش می دهد که چگونه صبور باشند و راههای امیدوار شدن و از جمله هدف ها و انگیزه رسیدن به آنها را در خود پیدا کنند.بنابر نتایج این تحقیقات، <<امید درمانی>> می تواند از افسردگی جلوگیری وآن را درمان کند و در عین حال به بیماران بیاموزد که چگونه با ایجاد هدف های تازه در زندگی در مقابل افسردگی مقاومت کنند. روان درمانی سنتی تاکنون تمرکز خود را فقط بر روی درمان مسائل و مشکلات بیمارانی گذاشته است که به دنبال حل مسائل و مشکلات ویژه خود هستند؛ اینکه چه چیزی خراب است و چگونه باید آن را درست کرد. در مقابل امید درمانی یک حرکت تازه در این روند همیشگی ایجاد کرده است که به جای کوشش در درست کردن خرابی ها می کوشد بر روی توانایی های آنها تمرکز کند و در نتیجه قدرت مقاومت افراد را درمقابل دشواری ها استحکام بخشد. این که آنها در حال حاضر کجا هستند و چه امکاناتی دارند و چگونه می توان این امکانات را با امید و امیدواری همراه کرد تا بتوان استحکام و قدرت لازم را برای پیشبرد هدف ها در آنها بوجود آورد.بنا برگفته پروفسور دریر، امیدواری باید در طول زندگی فرد همواره تجربه شود. امید درمانی هرچند یک پروسه کوتاه مدت ۱۲ هفته است اما می تواند بازده طولانی مدت و بسیار درخشانی داشته باشد.متدهای <<امید درمانی>> از طریق تکنولوژی مدرن از راه تلفن و یا اینترنت در دسترس بیمارانی است که به علل مختلف امکان حضور در محل درمان را ندارند. دکتر لانگ که سالهاست با بیمارانی با مشکل ضعف بینایی سروکار دارد می گوید خود او با نیروی معجزه آسای <<امید>> و <<امیدواری>> به خوبی آشناست . خانواده او پیوسته موارد مثبت شخصیت او را تقویت و او را تشویق کردند که کارهای تازه را تجربه کند. از سفرتک نفره به اروپا در سنین نوجوانی گرفته تا رقص روی صحنه و حتی بازی تنیس.کریستین لانگ می گوید: <<وقتی امیدوار باشید یک قوه محرک نیرومند شما را به جلو پیش می برد. اگر همیشه منفی باشید هیچ کاری به نتیجه نمی رسد. چرا که شما دائما درگیر این مسئله هستید که چرا زندگی من غم انگیز است، یا چرا دیگران چیزهایی دارند که من ندارم و همین جنگ و جدال و نیروی منفی بزرگترین بازدارنده در زندگی شما خواهد شد. انسان هایی که در جنگ منفی با خود عمرشان تلف می کنند هیچ وقت به آن نتیجه مثبتی که انتظار دارند نمی رسند. به نظر من یک دیدگاه مثبت، کلید پیشرفت به سوی هر خواسته و هدفی است که هرفردی می تواند داشته باشد.
منبع:زن روز
بسیاری از افراد کهنسال با دید ضعیف به مراکز درمانی می روند و ضمن شکایت از شرایط خود از دست اندرکاران می خواهند که پاسخ تمام سئوالات آنها را بدهند و معجزه ای کنند که آنها یک بار دیگر بتوانند به آسانی کتاب و روزنامه بخوانند.
کریستین لانگ، یکی از کارمندانی که به طور داوطلبانه در مرکز ضعف بینایی کار می کند، اغلب مواقع با مردان و زنان مسنی کار می کند که در حال از دست دادن بینایی خود هستند. خانم لانگ با جثه ای کوچک شاید آخرین فردی باشد که بتواند به دیگری کمکی برساند، اما رفتار مثبت او شاید بهترین دارویی باشد که هر فردی می تواند برای رسیدن به بهبودی کامل دریافت کند.کریستین لانگ می گوید: <<بیماران کهنسال وقتی در می یابند که من از ابتدا به ضعف بینایی دچار بوده ام امیدوار می شوند و به خود می گویند اگر او توانسته با این بیماری درطول عمر خود بجنگد پس برای ما که فقط نیمی از عمرمان با آن روبرو هستیم امکان پذیر است که بر این بیماری غلبه کنیمکریستین لانگ از نظر پزشکی به عنوان یک فرد نابینا شناخته شده است و داستان او و دیگرانی چون او نشان می دهد که پژوهشگرانی مانند لورا دریر، استاد رشته روانشناسی دانشگاه آلاباما در بیرمینگهام، بی جهت مشغول مطالعه برای بررسی تاثیرات <<امید درمانی>> در مردم نیستند.لورا دریر می گوید امید درمانی یک ایده ابتکاری تازه است و من فکر می کنم هرروز تعداد بیشتری از پژوهش ها از طریق یافته های تازه تحقیقات خود را روی این مسئله بنا خواهند کرد.لورا دریر یکی از پیشتازان پژوهش های چندگانه در زمینه <<امیدواری>> است.جنیفر چیونس، از دانشگاه ایالتی اوهایو، در یک کنفرانس روانشناسی در شهر بوستون، اخیرا نتایج تحقیقات خود را روی 97 زن و مرد کهنسال که به تازگی با بیماری ضعف بینایی غیرقابل درمان بر شناخته شده اند ارائه داده است.چیونس می گوید ما به دنبال تحقیق بر روی مسئله امید و امیدواری بودیم و در واقع به دنبال یافتن تفاوت ها میان افرادی که امیدوارند و افرادی که کمتر امیدوارند بودیم. وی می افزاید در آن دسته از افرادی که امید بیشتری در زندگی داشتند مقدار افسردگی به مراتب کمتر از کسانی بود که کم امید و یا ناامید بودند.افراد امیدوار خود را بهتر با شرایط اطراف تطبیق می دادند. همچنین در رابطه با افراد دیگر، به نظر میرسد پرستاران افراد افسرده تحت تاثیرناامیدی و افسردگی آنها روحیه افسرده ای پیدا کرده اند. درعین حال پرستارانی با روحیه مثبت توانسته اند تاثیرات مثبتی بر روی بیماران کهنسال و افسرده خود بگذارند.امیدواری نیاز به هدفمندی و طرحی برای رسیدن به این هدف ها دارد.گروه تحقیقی که به کار اندازه گیری مقدار امید در انسانها اشتغال دارند، برای مقایسه مقدار امیدواری در افراد و با درنظر گرتفن یک وسیله سنجش ۱۲ ماده ای در دانشگاه کانزاس از طریق یک پرسشنامه به طرح و میزان قدرت و انگیزه موجود برای رسیدن به هدف ها در این افراد پی می برند.این دانشمندان در مجموع دریافته اند که مردم می توانند یاد بگیرند که بیشتر امیدوار باشند. بنابراین روان درمانی در این افراد به آنها آموزش می دهد که چگونه صبور باشند و راههای امیدوار شدن و از جمله هدف ها و انگیزه رسیدن به آنها را در خود پیدا کنند.بنابر نتایج این تحقیقات، <<امید درمانی>> می تواند از افسردگی جلوگیری وآن را درمان کند و در عین حال به بیماران بیاموزد که چگونه با ایجاد هدف های تازه در زندگی در مقابل افسردگی مقاومت کنند. روان درمانی سنتی تاکنون تمرکز خود را فقط بر روی درمان مسائل و مشکلات بیمارانی گذاشته است که به دنبال حل مسائل و مشکلات ویژه خود هستند؛ اینکه چه چیزی خراب است و چگونه باید آن را درست کرد. در مقابل امید درمانی یک حرکت تازه در این روند همیشگی ایجاد کرده است که به جای کوشش در درست کردن خرابی ها می کوشد بر روی توانایی های آنها تمرکز کند و در نتیجه قدرت مقاومت افراد را درمقابل دشواری ها استحکام بخشد. این که آنها در حال حاضر کجا هستند و چه امکاناتی دارند و چگونه می توان این امکانات را با امید و امیدواری همراه کرد تا بتوان استحکام و قدرت لازم را برای پیشبرد هدف ها در آنها بوجود آورد.بنا برگفته پروفسور دریر، امیدواری باید در طول زندگی فرد همواره تجربه شود. امید درمانی هرچند یک پروسه کوتاه مدت ۱۲ هفته است اما می تواند بازده طولانی مدت و بسیار درخشانی داشته باشد.متدهای <<امید درمانی>> از طریق تکنولوژی مدرن از راه تلفن و یا اینترنت در دسترس بیمارانی است که به علل مختلف امکان حضور در محل درمان را ندارند. دکتر لانگ که سالهاست با بیمارانی با مشکل ضعف بینایی سروکار دارد می گوید خود او با نیروی معجزه آسای <<امید>> و <<امیدواری>> به خوبی آشناست . خانواده او پیوسته موارد مثبت شخصیت او را تقویت و او را تشویق کردند که کارهای تازه را تجربه کند. از سفرتک نفره به اروپا در سنین نوجوانی گرفته تا رقص روی صحنه و حتی بازی تنیس.کریستین لانگ می گوید: <<وقتی امیدوار باشید یک قوه محرک نیرومند شما را به جلو پیش می برد. اگر همیشه منفی باشید هیچ کاری به نتیجه نمی رسد. چرا که شما دائما درگیر این مسئله هستید که چرا زندگی من غم انگیز است، یا چرا دیگران چیزهایی دارند که من ندارم و همین جنگ و جدال و نیروی منفی بزرگترین بازدارنده در زندگی شما خواهد شد. انسان هایی که در جنگ منفی با خود عمرشان تلف می کنند هیچ وقت به آن نتیجه مثبتی که انتظار دارند نمی رسند. به نظر من یک دیدگاه مثبت، کلید پیشرفت به سوی هر خواسته و هدفی است که هرفردی می تواند داشته باشد.
منبع:زن روز
خواهش دارم.. قابل يو رو نداشت داريوش خان....
