| [h=1][/h] |
| فلسفه دین |
اصل مقاله (173 K) |
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی |
| نویسندگان |
| 1سیدمرتضی حسینی شاهرودی؛ 2تکتم مشهدی* |
| 1استاد گروه فلسفه وحکمت اسلامی دانشگاه فردوسی |
| 2کارشناس ارشد فلسفه و حکمت اسلامی دانشگاه فردوسی، پژوهشگر جهاد دانشگاهی واحد مشهد |
| چکیده |
| این مقاله برآن است راهحل تعارض میان عقل و دین را از دیدگاه ابنرشد و ملاصدرا به دست دهد. در نگاه هر دو فیلسوف، هیچ تعارض واقعی میان عقل و دین وجود ندارد و برای رفع تعارض ظاهری تأویل به عنوان راهکار مطرح شده است. ابنرشد با تعیین اصول و مبانی برای تأویل و نتیجه حاصل از آن، یعنی همزیستی مسالمتآمیز مذاهب مختلف اسلامی و نیز عالمان دینی (فیلسوفان و متکلمان)، نظری جدید ارایه کرده است. ملاصدرا نیز با تاکید بر مبانیای همچون «اصالت وجود و ذو مراتب بودن آن»، «حرکت جوهری»، و «اتحاد عاقل و معقول» ضرورت تأویل را به صورت کلی تبیین کرده است. پایه کار ابنرشد عقلگرایی است، در حالیکه ملاصدرا هم به روشهای فلسفی و هم به روشهای عرفانی توجه میکند. |
