آوش سازه
عضو جدید
مقدمه
پایداری کلی سازه ها در برابر کنش های وارده با عکس العمل تکیه گاه ها تأمین می شود. به عبارت دیگر, تکیه گاه ها بخشی از سازه هستند که پایداری کلی سازه را تأمین می نمایند. تکیه گاه هاء متناسب با قیودی که در برابر حرکت سازه ایجاد می کنند. دارا یا فاقد عکس العمل می باشند. انتخاب محل تکیه گاه ها و نوع آنها یا قیدی که هر تکیه گاه در برابر حرکت سازه ایجاد می کند. شرایط مرزی ماهیتی سیستم را تعریف می نماید و از این رو طراحی تکیه گاه ها از مباحث مهم طراحی مفهومی مجموعهٌ سیستم سازه فضاکار به شمار می رود که علاوه بر موارد فوق» در رفتار و دوام سازه اثر قابل توجهی خواهد داشت. قرارگیری ستون ها و تکیه گاه ها در سازه های فضاکار از جمله مهمترین موضوعاتی است که در پایداری سازه فضایی نقش مهمی را ایفا می کند. تکیه گاه های سازة فضاکار می توانند آرایش های مختلفی داشته باشند که تا حد زیادی متاثر از طرح معماری و فرم پلان سازه می باشد. این در حالی است که نقاط تعیین شده می توانند بر کارایی سازه تاثیر زیادی داشته باشند.
ویژگی های تکیه گاه
تکیه گاه ها می توانند به صورت منظم یا نامنظم و یا با مقاصد خاص در پلان جایگذاری شوند. به طور مثال, در یک آشیانة هواپیماء تنها سه وجه بیرونی از یک چهارضلعی مورداستفاده آشیانه می تواند ستون گذاری شود. سازهٌ فضاکار قابلیت ستون گذاری این گونه را داراست. در سالن های اجتماعات. نمایشگاه هاء مراکز تفریحی و ... نیاز به پوشش فضاهای بزرگ می باشد و ستون گذاری آن لزوماً یک ستون گذاری منظم نیست. سازه های فضاکار به خوبی پاسخگوی نیاز این گونه مراکز بوده و در آنها می توان از ستون گذاری نامنظم استفاده کرد. سازةٌ فضاکار حداقل به سه نکیه گاه برای پایداری نیاز داردء گرچه بیشتر آنها دارای حداقل چهار تکیه گاه هستند. معمولا تعداد بیشتر تکیه گاه های یک سازةٌ فضاکار تاثیر مثبتی بر پوشش سازه ای خواهد داشت. به عنوان مثال حداکثر نیروی اعضا در یک سازهٌ فضاکار مربع شکل با تکیه گاه های پیوسته فقط یازده درصد نیروی اعضا در یک طرح مشابه با چهار تکیه گاه گوشه ای خواهد بود. به علاوه» طیف بین حداکثر و حداقل نیروها به صورت متناظری کمتر خواهد شد و به دلیل محدودة کوچکتر بین حداکثر و حداقل نیروهای اعضا در مرحله طراحی» اعضا اشکال یکنواخت تر و استانداردی به خود می گیرند. بنابراین اتصالات و اندازة اعضا از نظر اقتصادی باصرفه ترین آن خوهد بود. البته این صرفه جویی ممکن است با هزینةٌ اضافی در ساخت ستون ها و پی ها تا اندازه ای نقصان یابد.
تکیه گاه ها و موقعیت آن ها
شکل و موقعیت تکیه گاه ها در سازه های فضاکار تاثیر زیادی بر نحوةٌ توزیع نیروها در اعضای مجاور و تمرکز نیرو در آنها دارد. این بدان علت اأست که تعداد تکیه گاه ها در این سیستم ها نسبت به سطح پوششی بسیار کم بوده و کل نیروهای قائم توسط این تعداد اندک تکیه گاه ها به پی منتقل می شود. اگر سازةٌ فضاکار به وسيلة ستون ها در تعدادی نقاط مشخص نگه داشته شود.ء نیروهای موجود در اعضایی که تکیه گاه را احاطه کرده اند به طور قابل توجهی بزرگتر از دیگر اعضا می شوند. این نیروها را می توان به وسیلة افزایش مقطع اعضا در نزدیکی تکیه گاه. به طور متناسب طراحی کرد. به همین دلیل در اغلب مواردء اعضای مجاور تکیه گاه ها را پروفیل های توپر و سنگین تشکیل می دهند
انواع تکیه گاه ها
ستون ها باید با چند مفصل اتصال داشته باشند. تا تمرکز نیرو را در یک نقطه کم کنند. راه دیگر. برای کاهش تنش اعضاء داشتن تکیه گاه هایی در تمام طول اضلاع است. راه دوم می تواند گسترش یک خرپا در جهت عمود باشد» که یک دیوار کامل خرپایی بوجود آید. سیستم های تکیه گاهی در سازه های فضا کار ممکن است به صورت پیوسته ، غیر پیوسته ، درختی و با نقطه ای باشند.ایجاد تکیه گاه پیوسته مستلزم وجود دیوار محیطی و یا یک سیستم محیط بر لبه های سقف باشد.
کمی عمیق تر در مورد تکیه گاه ها
با توجه به شکل شبکه. ممکن است تکیه گاه ها به گره های فوقانی یا تحتانی وصل شوند. در مورد اول» اعضای جان که در مجاورت تکیه گاه ها واقع شدند. اغلب تحت کشش و در مورد دوم تحت فشارند. در خرپاهای فضایی که بر نقاط تحتانی تکیه می کنند. اغلب چهار عضو قطری جان روی هر تکیه گاه قرار گرفته و تحت فشارند که شکست یکی از اعضاء که اصطلاحاً اعضای بحرانی نامیده می شوند. به دلیل خرابی یا کمانش تحت تاثیر نیروهای فشاری اضافی به دلیل بارهای پیش بینی نشده, ممکن است سبب فروریختن یک قسمت يا تمام سازه شود. به این دلیل اگر تکیه گاه ها در گره های فوقانی باشد.» پتانسیل خرابی شبکه می تواند کاهش یابد. در این حالت اعضای قطری تحت سنگین ترین بارها دچار کشش می شوند. هرچند ستون های تکیه گاهی بلندتر شده و در این صورت خودشان عامل آسیب پذیری برای شکست در اثر کمانش می شوند. در تکیه گاه های میانی به جهت به وجود آمدن گشتاور منفی اعضای لایةٌ پایینی در سازه تحمل نیروهای فشاری خواهند نمود
پایداری کلی سازه ها در برابر کنش های وارده با عکس العمل تکیه گاه ها تأمین می شود. به عبارت دیگر, تکیه گاه ها بخشی از سازه هستند که پایداری کلی سازه را تأمین می نمایند. تکیه گاه هاء متناسب با قیودی که در برابر حرکت سازه ایجاد می کنند. دارا یا فاقد عکس العمل می باشند. انتخاب محل تکیه گاه ها و نوع آنها یا قیدی که هر تکیه گاه در برابر حرکت سازه ایجاد می کند. شرایط مرزی ماهیتی سیستم را تعریف می نماید و از این رو طراحی تکیه گاه ها از مباحث مهم طراحی مفهومی مجموعهٌ سیستم سازه فضاکار به شمار می رود که علاوه بر موارد فوق» در رفتار و دوام سازه اثر قابل توجهی خواهد داشت. قرارگیری ستون ها و تکیه گاه ها در سازه های فضاکار از جمله مهمترین موضوعاتی است که در پایداری سازه فضایی نقش مهمی را ایفا می کند. تکیه گاه های سازة فضاکار می توانند آرایش های مختلفی داشته باشند که تا حد زیادی متاثر از طرح معماری و فرم پلان سازه می باشد. این در حالی است که نقاط تعیین شده می توانند بر کارایی سازه تاثیر زیادی داشته باشند.
ویژگی های تکیه گاه
تکیه گاه ها می توانند به صورت منظم یا نامنظم و یا با مقاصد خاص در پلان جایگذاری شوند. به طور مثال, در یک آشیانة هواپیماء تنها سه وجه بیرونی از یک چهارضلعی مورداستفاده آشیانه می تواند ستون گذاری شود. سازهٌ فضاکار قابلیت ستون گذاری این گونه را داراست. در سالن های اجتماعات. نمایشگاه هاء مراکز تفریحی و ... نیاز به پوشش فضاهای بزرگ می باشد و ستون گذاری آن لزوماً یک ستون گذاری منظم نیست. سازه های فضاکار به خوبی پاسخگوی نیاز این گونه مراکز بوده و در آنها می توان از ستون گذاری نامنظم استفاده کرد. سازةٌ فضاکار حداقل به سه نکیه گاه برای پایداری نیاز داردء گرچه بیشتر آنها دارای حداقل چهار تکیه گاه هستند. معمولا تعداد بیشتر تکیه گاه های یک سازةٌ فضاکار تاثیر مثبتی بر پوشش سازه ای خواهد داشت. به عنوان مثال حداکثر نیروی اعضا در یک سازهٌ فضاکار مربع شکل با تکیه گاه های پیوسته فقط یازده درصد نیروی اعضا در یک طرح مشابه با چهار تکیه گاه گوشه ای خواهد بود. به علاوه» طیف بین حداکثر و حداقل نیروها به صورت متناظری کمتر خواهد شد و به دلیل محدودة کوچکتر بین حداکثر و حداقل نیروهای اعضا در مرحله طراحی» اعضا اشکال یکنواخت تر و استانداردی به خود می گیرند. بنابراین اتصالات و اندازة اعضا از نظر اقتصادی باصرفه ترین آن خوهد بود. البته این صرفه جویی ممکن است با هزینةٌ اضافی در ساخت ستون ها و پی ها تا اندازه ای نقصان یابد.
تکیه گاه ها و موقعیت آن ها
شکل و موقعیت تکیه گاه ها در سازه های فضاکار تاثیر زیادی بر نحوةٌ توزیع نیروها در اعضای مجاور و تمرکز نیرو در آنها دارد. این بدان علت اأست که تعداد تکیه گاه ها در این سیستم ها نسبت به سطح پوششی بسیار کم بوده و کل نیروهای قائم توسط این تعداد اندک تکیه گاه ها به پی منتقل می شود. اگر سازةٌ فضاکار به وسيلة ستون ها در تعدادی نقاط مشخص نگه داشته شود.ء نیروهای موجود در اعضایی که تکیه گاه را احاطه کرده اند به طور قابل توجهی بزرگتر از دیگر اعضا می شوند. این نیروها را می توان به وسیلة افزایش مقطع اعضا در نزدیکی تکیه گاه. به طور متناسب طراحی کرد. به همین دلیل در اغلب مواردء اعضای مجاور تکیه گاه ها را پروفیل های توپر و سنگین تشکیل می دهند
انواع تکیه گاه ها
ستون ها باید با چند مفصل اتصال داشته باشند. تا تمرکز نیرو را در یک نقطه کم کنند. راه دیگر. برای کاهش تنش اعضاء داشتن تکیه گاه هایی در تمام طول اضلاع است. راه دوم می تواند گسترش یک خرپا در جهت عمود باشد» که یک دیوار کامل خرپایی بوجود آید. سیستم های تکیه گاهی در سازه های فضا کار ممکن است به صورت پیوسته ، غیر پیوسته ، درختی و با نقطه ای باشند.ایجاد تکیه گاه پیوسته مستلزم وجود دیوار محیطی و یا یک سیستم محیط بر لبه های سقف باشد.
کمی عمیق تر در مورد تکیه گاه ها
با توجه به شکل شبکه. ممکن است تکیه گاه ها به گره های فوقانی یا تحتانی وصل شوند. در مورد اول» اعضای جان که در مجاورت تکیه گاه ها واقع شدند. اغلب تحت کشش و در مورد دوم تحت فشارند. در خرپاهای فضایی که بر نقاط تحتانی تکیه می کنند. اغلب چهار عضو قطری جان روی هر تکیه گاه قرار گرفته و تحت فشارند که شکست یکی از اعضاء که اصطلاحاً اعضای بحرانی نامیده می شوند. به دلیل خرابی یا کمانش تحت تاثیر نیروهای فشاری اضافی به دلیل بارهای پیش بینی نشده, ممکن است سبب فروریختن یک قسمت يا تمام سازه شود. به این دلیل اگر تکیه گاه ها در گره های فوقانی باشد.» پتانسیل خرابی شبکه می تواند کاهش یابد. در این حالت اعضای قطری تحت سنگین ترین بارها دچار کشش می شوند. هرچند ستون های تکیه گاهی بلندتر شده و در این صورت خودشان عامل آسیب پذیری برای شکست در اثر کمانش می شوند. در تکیه گاه های میانی به جهت به وجود آمدن گشتاور منفی اعضای لایةٌ پایینی در سازه تحمل نیروهای فشاری خواهند نمود
آخرین ویرایش توسط مدیر: