در عصر یخبندان بسیاری از حیوانات یخ زدند و مردند.
خارپشتها وخامت اوضاع را دریافتند و دورهم جمع شدند که گرمتر شوند و بدینترتیب همدیگررا حفظ کنند.
ولی خارهایشان یکدیگر را زخمی می کرد. مخصوصاْ وقتی که نزدیکتر بودند.بخاطر همین مطلب تصمیم گرفتند از کنار هم دور شوند و به همین دلیل از سرما یخ زده و می مردند.
ازاینرو مجبور بودند یا خارهای دوستان را تحمل کنند و یا نسلشان از روی زمین بر کنده شود. و این چنین آموختند که باز گردند و گرد هم آیند و با زخم های کوچکی که همزیستی با دوست بوجود می آورد زندگی کنند.
آموختند که گرمای وجود دوست مهم تر است و این چنین توانستند زنده بمانند.
بهترین رابطه این نیست که اشخاص بی عیب و نقص گرد هم آیند.
بلکه آن است هرفرد بیاموزد با معایب دوست کنارآید.
و محاسن دوست را تحسین نماید.
