sali amiri
عضو جدید
جدیدترین ابرنواختر داخل کهکشان با رد گیری انبساط سریع بقایایش کشف شد. این یافته که توسط تلسکوپ فضایی چاندرای سازمان فضایی ناسا و پروژه ی Very Large Array رصدخانه ی رادیویی ملی آمریکا بدست آمد است،دانسته های ما درباره ی تعداد ابرنواخترها و زمان انفجار آنها در کهکشان راه شیری را بهبود می بخشد.
این ابرنواختر در حدود ۱۴۰ سال پیش روی داده که با این وصف آنرا به جدیدترین ابرنواختر رخ داده در کهکشان راه شیری تبدیل کرده است (البته منظور جدیدترین ابرنواختر کشف شده است.م). آخرین ابرنواختر کشف شده ی قبلی ، در سال ۱۶۸۰ اتفاق افتاد که این تاریخ از روی باقی مانده ی آن، یعنی A ذات الکرسی تخمین زده شده است. یافتن ابرنواختری این چنین تاریک و جدید اولین قدم برای تخمین هرچه بهتراین موضوع است که تقریباً هر چند وقت یکبار انفجاری ستاره ای رخ می دهد . این موضوع مهمی است زیرا ابرنواختر ها حجم خیلی زیادی از گاز ها را گرم کرده و دوباره پخش می کنند و عناصر سنگین را به مجاورت آنها منتقل میکنند. آنها می توانند به شکل گیری ستارگان جدید کمک کنند؛ به عنوان قسمتی از چرخه ی مرگ و تولد دوباره ی ستارگان باشند . همچنین این دسته انفجارها می توانند علاوه بر بقایای در حال انبساط خود، در مرکز خود نیز یک ستاره ی نوترونی یا سیاهچاله به جا بگذارند. ابرنواختر اخیر توسط تلسکوپهای نوری و اپتیکی دیده نشده بود به این دلیل که ابرنواختر مذکور در نزدیکی مرکز کهکشان رخ داده است و درون میدانی متراکم از گاز و غبار قرار گرفته ، که باعث شده است در طیف نور مرئی از یک ابرنواختر واضح ، یک تریلیون بار کم نورتر شود. اگرچه بقایایی که به وجود آورده توسط تلسکوپهای رادیویی و اشعه x قابل مشاهده است.
استفن رِینولدز از دانشگاه ایالت کارولینای شمالی میگوید: "ما می توانیم برخی از ابرنواختر ها را تا نیمه ی جهان با تلسکوپهای اپتیکی ببینیم ولی وقتی آنها این قدر تیره باشند امکان دارد آنها را در کهکشان خود نیز گم کنیم. خوشبختانه انبساط ابرهای گازی که از انفجار حاصل می شوند برای هزاران سال به روشنی در طول موجهای رادیویی و اشعهx می درخشند. تلسکوپهای رادیویی و اشعه x می توانند درون تمام تاریکی ها و نقاط مبهم را ببیند وآنچه را که از دست داده ایم به ما نشان دهند."
اخترشناسان مرتبا ابرنواخترهایی در کهکشان ها مانند این نمونه را رصد می کنند و طبق این رصدها و مشاهدات محققان تخمین زده اند که تقریباً سه ابرنواختر در هر قرن در کهکشان راه شیری رخ می دهد.
دیوید گرین از دانشگاه کمبریج گفت: "اگر میزان تخمین تعداد ابرنواختر درست باشد باید حدود ۱۰ باقیمانده ی ابرنواختر که از A ذات الکرسی جوانترند، هم اکنون وجود داشته باشند. اگر یکی از آنها را رهگیری کنیم خیلی عالی خواهد شد !"
رهگیری برای یافتن این جرم درسال ۱۹۸۵ آغاز شد؛ وقتی که اخترشناسانی که گرین رهبری آنها را بر عهده داشت، از تلسکوپهای رادیویی برای شناسایی باقیمانده ی ابرنواختری در نزدیکی مرکز کهکشانمان استفاده کردند. با توجه به اندازه ی کوچکش ،احتمال می رفت که از ابرنواختری که حدود ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ سال پیش رخ داده بود، بوجود آمده باشد.
۲۲ سال بعد مشاهدات چاندرا نشان داد که بقایای این ابرنواختر از سال ۱۹۸۵ به اندازه زیادی در حدود ۱۶ درصد، منبسط شده اند . که این امر نشان می داد که بقایای ابرنواختر خیلی از آنچه قبلا تصور می شد، جوانتر هستند .
این سن کم در هفته های اخیر با رصدهای رادیویی بیشتر تایید شده است . این مقایسه اطلاعات نشان می دهد که سن بقایای این ابرنواختر ۱۴۰ سال است - شاید هم کمتر! - که آنرا در نوع خود به جوانترین ، تبدیل کرده است. در کنار اینکه رکورد جوانترین ابرنواختر را داراست، این جرم از جنبه های دیگر نیز مورد توجه است. سرعت بالای انبساط و انرژی های بسیار زیاد ذره ای که تولید می شوند بی نظیر هستند و باید مطالعات عمیق تری را بوسیله ی چاندرا و رادیو تلسکوپها درباره ی این جرم انجام داد.
رینولدز می گوید: " هیچ جرم دیگری در کهکشان چنین ویژگی هایی را دار نیست . این یافته برای کسب اطلاعات بیشتر درباره چگونگی انفجار ستارگان و اتفاقات بعد از آن بسیار مهم است"
این ابرنواختر در حدود ۱۴۰ سال پیش روی داده که با این وصف آنرا به جدیدترین ابرنواختر رخ داده در کهکشان راه شیری تبدیل کرده است (البته منظور جدیدترین ابرنواختر کشف شده است.م). آخرین ابرنواختر کشف شده ی قبلی ، در سال ۱۶۸۰ اتفاق افتاد که این تاریخ از روی باقی مانده ی آن، یعنی A ذات الکرسی تخمین زده شده است. یافتن ابرنواختری این چنین تاریک و جدید اولین قدم برای تخمین هرچه بهتراین موضوع است که تقریباً هر چند وقت یکبار انفجاری ستاره ای رخ می دهد . این موضوع مهمی است زیرا ابرنواختر ها حجم خیلی زیادی از گاز ها را گرم کرده و دوباره پخش می کنند و عناصر سنگین را به مجاورت آنها منتقل میکنند. آنها می توانند به شکل گیری ستارگان جدید کمک کنند؛ به عنوان قسمتی از چرخه ی مرگ و تولد دوباره ی ستارگان باشند . همچنین این دسته انفجارها می توانند علاوه بر بقایای در حال انبساط خود، در مرکز خود نیز یک ستاره ی نوترونی یا سیاهچاله به جا بگذارند. ابرنواختر اخیر توسط تلسکوپهای نوری و اپتیکی دیده نشده بود به این دلیل که ابرنواختر مذکور در نزدیکی مرکز کهکشان رخ داده است و درون میدانی متراکم از گاز و غبار قرار گرفته ، که باعث شده است در طیف نور مرئی از یک ابرنواختر واضح ، یک تریلیون بار کم نورتر شود. اگرچه بقایایی که به وجود آورده توسط تلسکوپهای رادیویی و اشعه x قابل مشاهده است.
استفن رِینولدز از دانشگاه ایالت کارولینای شمالی میگوید: "ما می توانیم برخی از ابرنواختر ها را تا نیمه ی جهان با تلسکوپهای اپتیکی ببینیم ولی وقتی آنها این قدر تیره باشند امکان دارد آنها را در کهکشان خود نیز گم کنیم. خوشبختانه انبساط ابرهای گازی که از انفجار حاصل می شوند برای هزاران سال به روشنی در طول موجهای رادیویی و اشعهx می درخشند. تلسکوپهای رادیویی و اشعه x می توانند درون تمام تاریکی ها و نقاط مبهم را ببیند وآنچه را که از دست داده ایم به ما نشان دهند."
اخترشناسان مرتبا ابرنواخترهایی در کهکشان ها مانند این نمونه را رصد می کنند و طبق این رصدها و مشاهدات محققان تخمین زده اند که تقریباً سه ابرنواختر در هر قرن در کهکشان راه شیری رخ می دهد.
دیوید گرین از دانشگاه کمبریج گفت: "اگر میزان تخمین تعداد ابرنواختر درست باشد باید حدود ۱۰ باقیمانده ی ابرنواختر که از A ذات الکرسی جوانترند، هم اکنون وجود داشته باشند. اگر یکی از آنها را رهگیری کنیم خیلی عالی خواهد شد !"
رهگیری برای یافتن این جرم درسال ۱۹۸۵ آغاز شد؛ وقتی که اخترشناسانی که گرین رهبری آنها را بر عهده داشت، از تلسکوپهای رادیویی برای شناسایی باقیمانده ی ابرنواختری در نزدیکی مرکز کهکشانمان استفاده کردند. با توجه به اندازه ی کوچکش ،احتمال می رفت که از ابرنواختری که حدود ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ سال پیش رخ داده بود، بوجود آمده باشد.
۲۲ سال بعد مشاهدات چاندرا نشان داد که بقایای این ابرنواختر از سال ۱۹۸۵ به اندازه زیادی در حدود ۱۶ درصد، منبسط شده اند . که این امر نشان می داد که بقایای ابرنواختر خیلی از آنچه قبلا تصور می شد، جوانتر هستند .
این سن کم در هفته های اخیر با رصدهای رادیویی بیشتر تایید شده است . این مقایسه اطلاعات نشان می دهد که سن بقایای این ابرنواختر ۱۴۰ سال است - شاید هم کمتر! - که آنرا در نوع خود به جوانترین ، تبدیل کرده است. در کنار اینکه رکورد جوانترین ابرنواختر را داراست، این جرم از جنبه های دیگر نیز مورد توجه است. سرعت بالای انبساط و انرژی های بسیار زیاد ذره ای که تولید می شوند بی نظیر هستند و باید مطالعات عمیق تری را بوسیله ی چاندرا و رادیو تلسکوپها درباره ی این جرم انجام داد.
رینولدز می گوید: " هیچ جرم دیگری در کهکشان چنین ویژگی هایی را دار نیست . این یافته برای کسب اطلاعات بیشتر درباره چگونگی انفجار ستارگان و اتفاقات بعد از آن بسیار مهم است"