نتایح جستجو

همیشه بدم می آمد از لحظه هایی که زندگی دو همگام را که دل هایشان باهم است، جدامی کرد و هریک را به راهی میفرستاد. حالا از گام هایی می ترسم که باهمند و اما دل هایشان نه. دلم هزار با شکست که توکه همگام بودنت را خواسته بودم ارزش شادی و غم دلم را با پول های داشته و نداشته ات هزار بار پایین آوردی...

چشم هایم می ترسند تو را آشنا بگیرند دوباره بروی غریبه شوی.. چه کنند؟

اخر صفحه های دست نوشته هایم را چند خطی بغض کرده ام.... و چقدر زمان می برد مرور خط های سکوت و بغض دفترم.

پر از هراسم... پر از هراس رفتنم... یه بار یه جا دیدم نوشته بود هر کس به اندازه غم هایی که متحمل می شه بزرگ می شه... به خودم نگاه می کنم چه زود بزرگ شدم.

آخرای پروژمه...نتایج صفحه جستجوی گوگل رو نگاه می کنم... هیچ کدومش به موضوعی که به دنبالش بودم مرتبط نیست... برمی گردم بالای صفحه تا کلمات کلیدی رو عوضشون کنم ... نگاه که می کنم می بینم نوشتم "غصه بیتابی من".... خودم هم می مونم...

یه مدتیه هر شب چشام زیر بارون می خوابه.... یه آسمون مهتابی می خوام

کاش بلند شم از خواب.

یه کم خستم...... شونه هام....... بار روی شونه هام سنگین شده..........

بادی در می پیچد حسی جان می گیرد............. وای می دانم دوباره جشمانم هوای طوفان کرده .....

گاه بودنت .... گاه نبودنت....... بگو زخمی کدام یک باشم.

حس قشنگي دارم.... فكر كن بعد از ساعت ها توي يه رودخونه ي سرد پا برهنه راه رفتن ، رفتي نشستي كنار آتيشو به خودت پتو پيچيدي و... يه گرماي مطبوع. فكر كن.....

آخ كه دلم تاب مي خواد....

اين روزا همه جا حرف از ظهور رو مي شنوم... حس عجيبي بهم دست مي ده... با خودم مي گم من واسه ظهور چكار كردم...

به قول خلیل جبران: زیبایی، نگاره‌ای نیست که ببینیدش یا نوایی که بشنویدش! زیبایی، نگاره‌ای است که می‌توانیدش دید، گرچه چشمانتان بسته باشد و نوایی است که می‌توانیدش شنید، گرچه گوش‌هاتان بسته باشد. زیبایی، شیره‌ی تنه‌ی پرشیار درخت نیست، و نه بالی که به چنگالی بسته باشد، بلکه باغی است...

واي بر من گر تو آن گم كرده ام باشي ايران...

خدايا دوست دارم.... چقدر خوبه كه تو هستي....چقدر خوبه كه كسي هست كه حرفايي رو كه براشون محرمي پيدا نمي كني با حوصله گوش مي ده....دارم پيش مي رم.... توي مسير زندگي اي كه كه تو پيش روم گذاشتي و گفتي حركت كن.... خيلي جا ها اگه تو نبودي كم آورده بودم.... اما هميشه حركت كردم فقط به اين خاطر كه فكر...

از صبح حالم خوبه .. خوشم... يا حداقل اينطور فكر مي كنم.شب كه مي شه چراغ و خاموش مي كنم... سجاده رو پهن مي كنم.... از همون اولي كه مي خوام بگم الله اكبر يه بغض راه گلومو مي بنده...نمازمو كه مي خونم مي خوام باهات حرف بزنم اما بدجور گريه امانمو مي بره... بي صدا اشك مي ريزم...يعني نه اشكا خودشون رو...

افسوس كه بايد و نبايد هاي زيادي قلمم رو زنجير كردن...عيبي نداره من ساده سكوت مي كنم... همون طور كه تا به حال ساده سكوت كردم ... فقط حيف ... بعضي وقتا از خودم مي پرسم يعني واقعا بايد باوركنم خوندن ياد نداري؟

چشام پر اشكه ....به همه مي گم به بهار حساسيت دارم.... ................. ..............

خيلي دلم برات تنگ شده.... نمي دونم فهميدي يانه .....كه تو اين يك جمله سكوتم .... با چه غمي ... چه از بغضي از دلتنگي رو شكستم.... ما زياران چشم ياري داشتيم..... ............................................خود غلط بود آنچه مي پنداشيتم؟