نتایح جستجو

خدای من تو تکراری ترین ”حضور” روزگار منی؛ و من عجیب، به آغوش تو؛ از آن سوی فاصله ها؛ خو گرفته ام

نگرانت نیستم شادی های دنیاکنارت هستن مزاحمت نمی شوم من ودلتنگی هایم زیادی هستیم جایی برای ما نیست. می روم گوشه ای کنار دلهره ازدور به تماشا می نشینم مزاحمت نمی شوم تو فقط بخند

آرزوهایت بلند بود دست های من کوتاه تو نردبان خواسته بودی من صندلی بودم با این همه …فراموشم مکن وقتی بر صندلی فرسوده ات نشسته ای و به ماه فکر می کنی

!پروردگارا من همان پریشان حال همیشگی ام با چشمانی پر از اشک، با قلبی آکنده از درد ، با دستی که همیشه به سوی درگاهت دراز است. از این دنیای تیر و تار و از نارفیقی ها به تو پناه می آورم. پروردگارا! یاریم ده و نگذار در این باتلاق دنیا فرو روم. دلم برایت تنگ است که تو تنها دوست ماندنی من هستی...

ای که ما را در زمستان دیده ای با پشت خم این زمستان را نبین ، ما هم بهاری داشتیم .

مرا اینگونه باور کن...کمی تنها کمی بی کس کمی از یادها رفته خدا هم ترک ما کرده..... خدا دیگر کجا رفته ؟ نمی دانم مرا آیا گناهی است که شاید هم به جرم آن غریبی و جدایی است......؟ مرا اینگونه باور کن.......

آدم ها لالت می کنند… بعد هی می پرسند… چرا حرف نمی زنی؟؟! این خنده دارترین نمایشنامه ی دنیاست…

تب تو گرفته ام پزشك چه مي داند؟! ويروس نبودنت را...

شبانه های بی تو یعنی حضور گریه با من نبودن تو یعنی وفور گریه از تو به آیینه گفتم از تو به شب رسیدم نوشتمت رو گلبرگ تورو نفس کشیدم از رفتن تو گفتم ستاره دربه در شد شبنم به گریه افتاد پروانه شعله ور شد

اگه نرفته بودی جاده پر از ترانه کوچه پر از غزل بود به سوی تو روانه اگه نرفته بودی گریه منو نمی برد پرنده پر نمی سوخت آیینه چین نمی خورد اگه نرفته بودی و اگه نرفته بودی …

نازنین جمشیدی خیلی زیبا نوشتی خسته نباشی

فراموش کردن تو هنر می خواهد و من بی هنر ترین انسان عالمم...

حادثه اتفاق افتاد عاشق شدی به لبخند دیگری.... چشمانم را می بندم این نیز بگذرد !

حل شده ام در تلخی عشق تو شیرین نمی خواهد شود این زندگی....

مخاطب خاص باشی یا عام فرقی نمی کند من اول شخص مفردی هستم که عاشقت شده است.

خیل قشنگ بود ممنون

بهار عارض تو برد آبروي بهاران بهار و گلشن و طرف چمن بنزد تو هيچست ببوي زلف تو کي ميرسد نسيم بهاري عبير و عنبر و مشک ختن بنزد تو هيچست بنفشه چيست سمن کيست پيش زلف و رخ تو بنفشه و سمن و نسترن...

چه دردي است در ميان جمع بودن ولي درگوشه اي تنها نشستن براي ديگران چون کوه بودن ولي در چشم خود آرام شکستن براي هر لبي شعري سرودن ولي لبهاي خود همواره بستن چه دردي است در ميان جمع بودن ولي درگوشه اي تنها نشستن

قصه از حنجره ایست، که گره خورده به بغض، یک طرف خاطره ها، یک طرف فاصله ها، در همه آواز ها حرف آخر زیباست. آخرین حرف تو چیست، که به آن تکیه کنم؟ حرف من دیدن پرواز تو در فرداها ست...

ک ا ش... چقدر این سه حرف تلخ می شوند گاهی...