نتایح جستجو

غروب همیشه میعادگاه من و توست لحظه ای که هر دو به آسمان خیره می شویم... سرخی شفق را به زیبایی گلهای ارغوانی عشقمان نسبت می دهیم و در لحظه ی فراق خورشید و آسمان،دست هایمان را به هم می بخشیم و امتداد نگاهمان را به بوسه ی پرورگار می سپاریم... پرورگاری که ما را برای هم آفرید و یک روح را در...

[IMG]

عزیز دلم، آقای من! بوسه ای را که برمیعادگاه پیشانی ام می نشانی، مترادف آرامش است و مرا از آغوش زمخت دلتنگی هایم می رباید... اشکهایم را به لبخندی ملیح می سپارد و چشمانم را به بستر پلک هایم می کشاند در آغوش تو چقدر آرامم ، چقدر رها و از بند هر غصه ای آزاد... در امن ترین جای هستی ایستاده ام...

دختري شدم از جنس پاییز... بی احساس مثل فصل برگ ریز.. چشمان بارانی ام, تمنای آغوش توست... و پیکر آفت زده ام سوغات جدایی تو... دلم هزاران تکه شده و هر تکه اش در انتظار وصل توست... نازنین فاطمه جمشیدی [IMG]a

شکوفه هایی از برف بر اندام ظریفم بوسه می زند... لب هایم را به لبان تو می بخشد و پیچک دستان تورا محصور تن ظریفم می کند... عشق اهورایی من! در این هوای سرد و زمستانی، با هرم نفس های تو بهاری می شوم و در میان بازوان قدرمند تو به بهشت می رسم... بهشت من همینجاست! لحظه ای که کالبد نیمه جانم با...

شاهزاده قصر شیشه ای دلم... آرزوی دیرین من تحصن در آغوش توست... سایه گاهی از جنس نوازش...مامن گاهی مملوء از خواهش... تکیه گاه من ترنم دلنواز نفس های توست... نویدی برای حیاتی تازه و محبتی بی حد و اندازه... نگاه تو... کتیبه ی آرامشی ست لایزال؛دیوان غزلیات عاشقانه ام را می آفریند... صدای...

[IMG]

[IMG]

آغوشت تشبیه تن من بود و چشمانت عاشقانه های مرا داشت انگار مرا بر بوم سرنوشت ات به تصویر کشیده بودی انگار تو را سالها درخود زیسته بودم... همسرم! من بی تردید لیلی شدم و با تو آمیختم... تو مرا نفس نامیدی... نازنین فاطمه جمشیدی [IMG]

عشق بی تظیر من... ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ، ﺍﺣﺴﺎﺳﻢ ﮔﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻗﻠﻤﻢ ﺍﺯ ﺷﺒﻨﻢ ﭘﺮﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﻌﻄﺮ.... ﻭﺻﻒ ﺗﻮ ﻫﻤﺎﻧﻘﺪﺭ ﻟﻄﯿﻒ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻠﺒﺮﮒ ﻫﺎﯼ ﮔﻞ ﺭﺯ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺟﻤﺸﯿﺪﯼ [IMG]

[IMG]

شاهزاده ی من! چه زیباست لحظه ی آرامیدن در بستر آغوش تو... لحظه ای که آسمان به کتیبه ی عشق قسم می خورد و محبت را زمزمه می کند ... و من در محفلی رویاگونه می آرامم... ساحل این حکایت زیبای دلدادگی را به تن مطهر و پاک دریا تفسیر می کند... و لحظاتی مشعوف را به دفتر خاطرات سرنوشت می بخشد... آن...

من عروس بهارم... همسر شاهزاده ای از جنس باران... که قداست وجودش را از آسمان به عاریت گرفته و پاکی نگاهش را از ستارگان... هرم نفس هایش، مهر و ماه را شرمنده می کند.... شبنم های احساسش بر گلبرگهای دلم می نشیند و تن ظریف و ابریشمی ام معطر می شود.... مرا جانی تازه می بخشد... آن هنگام که شمیم...

شاهزاده ی بی همتای نازنین... وقتی قلم را به دستانم می بخشم تا چشمانت را توصیف کنم روح لطیف عشق، بر گلبرگ های ظریف احساس دمیده می شود و عاشقانه هایم معطر.... نگاه تو همانقدر پاک، زلال و بی آلایش است که شبنم های گل رز نازنین فاطمه جمشیدی [IMG]

باز هم عطر حضورت به مشامم رسید! قاصدکهای بی قرار هم آغوشی به دیدارم آمدند... و من به سرزمین آغوشت کوچ کردم... می دانی، محبت حس غریبی ست که معاشقه ی تورا به من مژده می دهد... حال که پیچک عشق در وجودم محصور شده... می خواهم باتو یکی شوم و از لابه لای احساسم، کتیبه ی مهر را بخوانم.... دوستت...