نتایح جستجو

در مقـامـی که کنی قصـد گنـاه گر کند کـودکـی از دور نگـاه شـــرم داری ز گنــــه درگـــذری پرده ی عصـمـت خـود رانـدری شـرم بادت که خــداوند جــهان که بود خـالق اسـرار و نـهان برتو باشد نظرش بی گه و گاه تو کنی در نظرش قصد گناه

دور دستان را به همت یاد کردن همت است ور نه هر نخلی به پای خود ثمر می افکند

دستم تهی و بار گناهم سنگین جز لطف و عنایت تو ستارم نیست

سالها دفتر ما در گروی صهبا بود رونق میکده از درس و دعای ما بود

دانی که را سزد صفت پاکی: آنکو وجود پاک نیالاید در تنگنای پست تن مسکین جان بلند خویش نفرساید دزدند خود پرستی و خودکامی با این دو فرقه راه نپیماید تا خلق ازو رسند به آسایش هرگز به عمر خویش نیاساید آنروز کسمانش برافرازد از توسن غرور به زیر آید تا دیگران گرسنه و مسکینند...

تا که عشقت مطربی آغاز کرد گاه چنگم گاه تارم روز و شب

یا رب تو چنان کن که پریشان نشوم محتاج به بیگانه و خویشان نشوم

ای رفته به چوگان قضا هم چون گو چپ می خور و راست می رو و هیچ مگو کان کس که تو را فکنده اندر تک و پو او داند و او داند و او داند و او ..::حکیم عمر خیام::..

جادوي سكوت... من سكوت خويش را گم كرده ام لاجرم در اين هياهو گم شدم من كه خود افسانه مي پرداختم عاقبت افسانه مردم شدم اي سكوت اي مادر فريادها ساز جانم از تو پر آوازه بود تا در آغوش تو راهي داشتم چون شراب كهنه شعرم تازه بود در پناهت برگ و بار من شكفت تو مرا بردي به شهر يادها من نديدم خوشتر از...

دور دستان را به همت یاد کردن همت است ور نه هر نخلی به پای خود ثمر می افکند

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

پشت دریاها قايقي خواهم ساخت خواهم انداخت به اب دور خواهم شد از اين خاك غريب كه در آن هيچكسي نيست كه در بيشه عشق قهرمانان را بيدار كند قايق از تور تهي و دل از آرزوي مرواريد همچنان خواهم راند نه به آبي ها دل خواهم بست نه به ريا پرياني كه سر از آب بهدر مي آرند. و در ان تابش تنهايي...

دامنی گر چاک شد در عالم رندی چه باک جامه ای در نیک نامی نیز می باید درید

گفتم غم من ؟ گفت که افزون دارش گفتم چشمم؟ گفت که جیحون دارش گفتم ندهد عقل اگر این فتوا ؟ گفت نا محرم را ز خانه بیرون دارش

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی عهد نا بستن از آن به که ببندی و نپایی

شاد بودن هنر است شاد کردن هنری والاتر لیک هر گز نپسندیم به خویش که چو یک شکلک بی جان شب و روز بی خبر از همه خندان باشیم بی غمی عیب بزرگی است که دور از ما باد شاد بودن هنر است گر به شادی تو دل های دگر گردد شاد

مرغ زیرک به در خانقه اکنون نپرد که نهادست به هر مجلس وعظی دامی

محروم اگر شدم ز سر کوی او چه شد از گلشن زمانه که بوی وفا شنید

مزن بی تامل به گفتار دم نکو گو اگر دیر گویی چه غم ؟

سلام خواهش می کنم.قابلی نداشت فقط حقیقت بود...