نتایح جستجو

آره خب نابغه شما و امثال شمان :w15:

بیا خودم بهت بگم که آبرومونو نبری بگی نشنیده بودم! :razz: :razz: :razz:

البته که نه :w15:

به نظرت اگه این بزرگایی که نام بردی رو بهشون تو کشور اجازه ی درست کار کردن و زدن حرفشون رو میدادن بازم میرفتن؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ :razz:

اون که سیاه و سفید میباشه :w05:

ای که گفتی هیچ مشکل چون فراق یار نیست گر امید وصل باشد، همچنان دشوار نیست نوک مژگانم به سرخی بر بیاض روی زرد قصه دل می نویسد حاجت گفتار نیست

نخستين روزنه اي از اميد ، گرم و گرامي روشني افكنده باز بر دل سردم دايم از آن لذتي كه خواهم آمد مستم و با سرنوشت بد به نبردم تا بردم گاهگاه وسوسه با خويش كاي دله دل ! چشم ازين گناه فرو پوش ياد گناهان دلپذير گذشته بانگ برآرد كه : آي شيطان ! خاموش وسوسه ي تو به در دلم نكند راه توبه كند ،...

پنچره باز است و آسمان پيداست گل به گل ابر سترون در زلال آبي روشن رفته تا بام برين، چون آبگينه پلكان، پيداست من نگاهم مثل نو پرواز گنجشك سحرخيزي پله پله رفته بي روا به اوجي دور و زين پرواز لذتم چون لذت مرد كبوترباز پنجره باز است و آسمان در چارچوب ديدگه پيدا مثل دريا ژرف آبهايش ناز و خواب...

آسمانش را گرفته تنگ در آغوش ابر، با آن پوستين سرد نمناكش باغ بي برگي روز و شب تنهاست با سكوت پاك غمناكش ساز او باران ، سرودش باد جامه اش شولاي عرياني ست ور جز اينش جامه اي بايد بافته بس شعله ي زر تا پودش باد گو برويد، يا نرويد، هر چه در هر كجا كه خواهد يا نمي خواهد باغبان و رهگذاري نيست...

به سنگ ساحل مغرب شكست زورق مهر، پرندگان هراسان، به پرس و جورفتند . هزار نيزه زرين به قلب آب شكست . فضاي دريا يكسره به خون و شعله نشست . به ماهيان خبر غرق آفتاب رسيد . نفس زنان به تماشاي حال او رفتند ! ز ره درآمد باد، به هم بر آمد موج، درون دريا آشفت ناگهان، گفتي هزاران اسب سپيد از هزار سوي افق،...

گل از تراوت باران صبحدم، لبريز هواي باغ و بهار از نسيم و نم لبريز صفاي روي تو اي ابر مهربان بهار كه هست دامنت از رشحه ي كرم لبريز هزار چلچله در برج صبح مي خوانند هنوز گوش شب از بانگ زير و بم لبريز به پاي گل چه نشينم درين ديار كه هست روان خلق زغوغاي بيش و كم لبريز مرا به دشت شقايق مخوان...

من ماه میبینم هنوز این کور سوی روشنو انقدر سو سو میزنم شاید یه شب دیدی منو

مرغ سحر ناله سر کن----- داغ مرا تازه تر کن ز آه شرر بار، این قفس را----- برشکن و زیر و زبر کن بلبل پر بسته ز کنج قفس درآ----- نغمه آزادی نوع بشر سرا وز نفسی عرصه این خاک توده را----- پر شرر کن، پر شرر کن ظلم ظالم، جور صیاد----- آشیانم داده بر باد ای خدا، ای فلک، ای...

دعوی چه کنی؟ داعیه‌داران همه رفتند شو بار سفر بند که یاران همه رفتند آن گرد شتابنده که در دامن صحراست گوید : « چه نشینی؟ که سواران همه رفتند» داغ است دل لاله و نیلی است بر سرو کز باغ جهان لاله‌عذاران همه رفتند گر نادره معدوم شود هیچ عجب نیست کز کاخ هنر...

شب عاشقان بی​دل چه شبی دراز باشد تو بیا کز اول شب در صبح باز باشد عجبست اگر توانم که سفر کنم ز دستت به کجا رود کبوتر که اسیر باز باشد ز محبتت نخواهم که نظر کنم به رویت که محب صادق آنست که پاکباز باشد به کرشمه عنایت نگهی به سوی ما کن که دعای دردمندان ز سر نیاز باشد

بگذار تا مقابل روی تو بگذریم دزدیده در شمایل خوب تو بنگریم شوق است در جدایی و جور است در نظر هم جور به که طاقت شوقت نیاوریم روی ار به روی ما نکنی حکم از آن تست باز آ که روی در قدمانت بگستریم ما را سری است با تو که گر خلق روزگار دشمن شوند و سر برود، هم بر آن سریم گفتی زخاک بیشتر...

حکایت: پادشاهی پارسایی را دید، گفت: «هیچت از ما یاد آید؟» گفت: «بلی، وقتی که خدا را فراموش می کنم.»

حکایت: یکی از ملوک بی انصاف، پارسایی را پرسید: «از عبادتها کدام فاضلتر است؟» گفت: «تو را خواب نیمروز، تا در آن یک نفس خلق را نیازاری.»

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم به وقت صبح قیامت، که سر زخاک برآرم به گفتگوی تو خیزم، به جستجوی تو باشم حدیث روضه نگویم، گل بهشت نبویم جمال حور نجویم، دوان به سوی تو باشم

ای که گفتی هیچ مشکل چون فراق یار نیست گر امید وصل باشد، همچنان دشوار نیست نوک مژگانم به سرخی بر بیاض روی زرد قصه دل می نویسد حاجت گفتار نیست