خدا تو خود میدانی در سرزمین دلم جای پای انسانهای مهربان پاک شدنی نیست ، بار ها و
بار ها بودند در حاشیه دلم که رفتند و دلم تنگ نشد که هیچ تازه تر هم شد ولی اینبار
آقای خدا تحملش سخت است برایم که بتوانم با کفش های توخالی کوچک و زوال پذیر جای
پای او را پر کنم