نتایح جستجو

اندیشیدن برای حرف‌زدن و حرف‌زدن برای اندیشیدن برای نداشتن چیزی برای گفتن برای نداشتن چیزی برای اندیشیدن اندیشیدن اندیشیدن و آنگاه حرف‌زدن حرف‌زدن و آنگاه اندیشیدن بخاطر بی‌اندیشه‌گی بخاطر بی‌حرفی اندیشیدن گفته‌ها و گفتن اندیشه‌ها و عمل به اندیشه‌ها برای گفتنشان برای نداشتن چیزی برای گفتن برای...

امدم که بنویسم... کاغذ سفید بود، به سفیدی مطلق یاسمن ها پاک، مثل برف که حتی گنجشک هم بر آن راه نرفته بود با خود عهد کردم که آن را نیالایم... صبح روز بعد، دزدکی به سراغش رفتم برایم نوشته بود: ای ابله خانم! مرا بیالای تا جان بگیرم و و بیفروزم، و به سوی چشم ها بالا روم و باشم... من نمی خواهم برگ...

آمدم که بنویسم... کاغذ سفید بود، به سفیدی مطلق یاسمن ها پاک، مثل برف که حتی گنجشک هم بر آن راه نرفته بود با خود عهد کردم که آن را نیالایم... صبح روز بعد، دزدکی به سراغش رفتم برایم نوشته بود: ای ابله خانم! مرا بیالای تا جان بگیرم و و بیفروزم، و به سوی چشم ها بالا روم و باشم... من نمی خواهم برگ...

آمدم که بنویسم... کاغذ سفید بود، به سفیدی مطلق یاسمن ها پاک، مثل برف که حتی گنجشک هم بر آن راه نرفته بود با خود عهد کردم که آن را نیالایم... صبح روز بعد، دزدکی به سراغش رفتم برایم نوشته بود: ای ابله خانم! مرا بیالای تا جان بگیرم و و بیفروزم، و به سوی چشم ها بالا روم و باشم... من نمی خواهم برگ...

نبسته ام به کس دل، نبســـــته کس به من دل چو تخــــته پــاره بـــر موج رهـــا رهـــا، رهـــا من ز مــــن هر آنکــه او دور،، چـو دل به سینه نزدیک به مـــن هر آنکـه نزدیک، ازو جــــــدا، جــــدا من نه چشــــم دل به ســـــویی، نه باده در سبویی که تــــر کـــــنم گـلـــــــویی، به یاد...

نبسته ام به کس دل، نبســـــته کس به من دل چو تخــــته پــاره بـــر موج رهـــا رهـــا، رهـــا من ز مــــن هر آنکــه او دور،، چـو دل به سینه نزدیک به مـــن هر آنکـه نزدیک، ازو جــــــدا، جــــدا من نه چشــــم دل به ســـــویی، نه باده در سبویی که تــــر کـــــنم گـلـــــــویی، به یاد...

نبسته ام به کس دل، نبســـــته کس به من دل چو تخــــته پــاره بـــر موج رهـــا رهـــا، رهـــا من ز مــــن هر آنکــه او دور،، چـو دل به سینه نزدیک به مـــن هر آنکـه نزدیک، ازو جــــــدا، جــــدا من نه چشــــم دل به ســـــویی، نه باده در سبویی که تــــر کـــــنم گـلـــــــویی، به یاد...

نبسته ام به کس دل، نبســـــته کس به من دل چو تخــــته پــاره بـــر موج رهـــا رهـــا، رهـــا من ز مــــن هر آنکــه او دور،، چـو دل به سینه نزدیک به مـــن هر آنکـه نزدیک، ازو جــــــدا، جــــدا من نه چشــــم دل به ســـــویی، نه باده در سبویی که تــــر کـــــنم گـلـــــــویی، به یاد...

نبسته ام به کس دل، نبســـــته کس به من دل چو تخــــته پــاره بـــر موج رهـــا رهـــا، رهـــا من ز مــــن هر آنکــه او دور،، چـو دل به سینه نزدیک به مـــن هر آنکـه نزدیک، ازو جــــــدا، جــــدا من نه چشــــم دل به ســـــویی، نه باده در سبویی که تــــر کـــــنم گـلـــــــویی، به یاد...

نبسته ام به کس دل، نبســـــته کس به من دل چو تخــــته پــاره بـــر موج رهـــا رهـــا، رهـــا من ز مــــن هر آنکــه او دور،، چـو دل به سینه نزدیک به مـــن هر آنکـه نزدیک، ازو جــــــدا، جــــدا من نه چشــــم دل به ســـــویی، نه باده در سبویی که تــــر کـــــنم گـلـــــــویی، به یاد...

نبسته ام به کس دل، نبســـــته کس به من دل چو تخــــته پــاره بـــر موج رهـــا رهـــا، رهـــا من ز مــــن هر آنکــه او دور،، چـو دل به سینه نزدیک به مـــن هر آنکـه نزدیک، ازو جــــــدا، جــــدا من نه چشــــم دل به ســـــویی، نه باده در سبویی که تــــر کـــــنم گـلـــــــویی، به یاد...

نبسته ام به کس دل، نبســـــته کس به من دل چو تخــــته پــاره بـــر موج رهـــا رهـــا، رهـــا من ز مــــن هر آنکــه او دور،، چـو دل به سینه نزدیک به مـــن هر آنکـه نزدیک، ازو جــــــدا، جــــدا من نه چشــــم دل به ســـــویی، نه باده در سبویی که تــــر کـــــنم گـلـــــــویی، به یاد...

نبسته ام به کس دل، نبســـــته کس به من دل چو تخــــته پــاره بـــر موج رهـــا رهـــا، رهـــا من ز مــــن هر آنکــه او دور،، چـو دل به سینه نزدیک به مـــن هر آنکـه نزدیک، ازو جــــــدا، جــــدا من نه چشــــم دل به ســـــویی، نه باده در سبویی که تــــر کـــــنم گـلـــــــویی، به یاد...

در روزگاری که خنده ی مردم از زمین خوردن توست، پس برخیز تا چنین مردمی بگریند ... خواهش میکنم

در روزگاری که خنده ی مردم از زمین خوردن توست، پس برخیز تا چنین مردمی بگریند ...

در روزگاری که خنده ی مردم از زمین خوردن توست، پس برخیز تا چنین مردمی بگریند ...

در روزگاری که خنده ی مردم از زمین خوردن توست، پس برخیز تا چنین مردمی بگریند ...

در روزگاری که خنده ی مردم از زمین خوردن توست، پس برخیز تا چنین مردمی بگریند ...

در روزگاری که خنده ی مردم از زمین خوردن توست، پس برخیز تا چنین مردمی بگریند ...

می دونی دنیا وفا نداره یا اگر داره بقا نداره آدمی با دل پر امیدش رو به درگاه خدا میاره زندگی یا که سیاه یا که سپیده واسه تو توی نا امیدیا گاهی امیده واسه تو اشک گرم و آه سرد همیشه همراه تو هست زندگی بی دغدغه خیلی بعیده واسه تو آدمی به خوب و بد همیشه عادت می کنه هر کسی یه جور خداوندو عبادت می کنه...