نه هرکه چهره بر افروخت دلبری داند / نه هرکه آینه سازد سکندری داند
نه هرکه طرف کله کج نهاد و تند نشست/ کلاه داری و آیین سروری داند
هزار نکته باریک تر ز مو اینجاست / نه هرکه سر بتراشد قلندری داند
درا به دیده خود غرقه ام که چاره کنم / که در محیط نه هرکس شناوری داند
غلام همت آن رند عافیت سوزم / که در گدا صفتی کیمیا گری داند
سواد نقطه بینش ز خال توست مرا / که قدر گوهر یک دانه گوهری داند
بباختم دل دیوانه و ندانستم / که آدمی بچه ای شیوه پری داند
به قد و چهره هر آنکس که شاه خوبان شد/ جهان بگیرد اگر دادگستری داند
وفای عهد نکو باشد ار بیاموزی / وگر نه هرکه تو بینی ستمگری داند
تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن / که خواجه خود روش بنده پروری داند
ز شعر دلکش حافظ کسی شود آگاه / که لطف طبع و سخن گفتن دری داند