قـَـد کشـــیده ای،
تا ناکجــایـــی که ســَر در نمــی آوری؛
از کجـــآ بـــودن ِ من!
دوست داشتنـَـت را از سر ِ راه نیـــآورده بــودم
که حــالآ بـُگـــذارم
زیر قــدَم هــای ِ قــَد کشیـــده ات
لگـــدمــآل شــود...
باید دوست داشتنــَت را بغــــل بگیــرم و
بگـــذارم ات و
بگـــذرَم!
همـــآن دو ســه تا بــــآران
همـــآن یـک بوســـه
همیـــن که شاعـِــر شـــده ام حـــالآ،
عــُـمری را
کفایــَت می کند!