گاهی وقتا سکوت میکنی....همه تو رو به سکوت و سکوت و سکوتت میناسند
غافل از ان که در بطن این سکوت فریاد هایی نهفته است
مثل یه کوه تشفشان که در درونش توده از گدازه داره ولی همه از بیرون به کوه سرد و خاموش میشناسنش
در حالی که در درونش میسوزه و میسوزه دم نمیاره.....
.
.
.
صبور باش اتشفشان....ولی چقدر....گاهی دیگر تحملت هم ذوب میشه در این اتش.....
ای خدا.....
خودت کمک کن.......