حق باشماست
ولی وقتی حرفت را نمیفهمن باید سکوت کنی تا بیشتر از اون تحقیر نشی.یه دوست بهم گفت بهتره اگه ناراحتت کردن حرف بزنی و بگی ازشون ناراحتی نه اینکه سکوت کنی ولی حتی خودشم تحمل شنیدنش نداشت
البته شما درست میگین نوع گفتن مهمه من همیشه سعی کردم عیب دوستام یا حتی ناراحتی که ازشون دارم باذکر خوبی دوستم بهش بگم ولی خب جامعه دیگه نقدپذیر نیس
همه فکر میکنن فقط خودشون حق زندگی و اظهارنظر دارن و بقیه همه اشتباه میکنن بخاطر همین منم دچار سکوت تلخی شدم که هنوز تلخیش زیر دندونم مونده
درسته ولی همیشه این فکر هست که اگه گذاشته بودن حرف بزنم زندگیم بهتر از حالا بود،قبول ندارین؟
بازم عذر میخوام که دیر جواب دادم آخه درگیر امتحانات پایان ترم بودم بخاطر همین زیاد طرف سیستم نمی اومدم
سلام ببخشید دیر جوابتون را دادم
آخه سکوت همیشه نشونه رضایت نیس گاهی اوقات سکوت میکنیم چون نمیشه حرفمون را بزنیم یا به اثبات برسونیم پس یه سکوت تلخه.منم دچار این سکوت بودم