ورق می خوریم
همچون دفتری کهنه در باد ...
و برگ هایمان در خاک گم می شوند ...
و با باد همسفر
و در آب جاری ...
و روزی خواهد رسید
که دیگر برگی بر این دفتر نخواهد ماند ...
و آن روز دانه های درشت کلمات
از هیچ متولد خواهند شد ...!
-
ورق می خوریم
همچون دفتری کهنه در باد ...
و برگ هایمان در خاک گم می شوند ...
و با باد همسفر
و در آب جاری ...
و روزی خواهد رسید
که دیگر برگی بر این دفتر نخواهد ماند ...
و آن روز دانه های درشت کلمات
از هیچ متولد خواهند شد ...!
عیدت مبارک ...
نه !
شکايت نکن
کوه هم که باشد
گاهي
دم غروب که مي شود
انگار دلش مي لرزد ...
به خدا قسم
اصلا انگار طور ديگري ست !
انگار ايستاده مي افتد
ايستاده مي گريد
و ايستاده مي ميرد ...
پس گلايه نکن !
...
از تو چه پنهان
با تمام بي پناهي ام
گاهي ايستاده
در پس همين وجود
در پس همين خنده هاي سرد
در پس همين گريه هاي گرم
هي مي ميرم و زنده مي شوم !
...
سخت است
صبور باشي ...
و در حجم اين سکوت
نـفـسـت بنـد نيـايـد ...!
به چشم بر هم زدنی
مادرم کودکی هایم را
گذاشت پشت در!
همه چیز شد خاطره ای
برای روزهای مبادا!
برای روزهای "یادش بخیر"
" ای کاش"و...
اما نه من دکتر شدم
و نه تو خلبان !
تنها یادگاری آن روزها
همان تیله های سیاه زیر کمد است
که وقتی در خانه تکانی عید
پیدایشان می کردیم
از شادی، هر بار بزرگتر می شدیم ...
حالا اما ...
آداب این بزرگ شدن، گاهی عذابم می دهد!
بزرگ شدنی که یادم داد
به آدمها لبخند بزنم
حتی اگر دوستشان ندارم!
یاد گرفتم،گریه نکنم
و بلند بلند نخندم!
فریاد نکشم،اخم نکنم و ...
یادم داد، دروغ بگویم!
...
چه احمقانه بزرگ می شویم!
بزرگ شدنی که رسیدن ندارد ...
بازی...حرف...خنده...سلام... ندارد!
آنچه مانده فقط
سایه ی سیاهی از من است
بر دیوار "دوستت ندارم"!
با اینکه من مثل بازیهای کودکی
هنوز لباس سفید بر تن دارم ...
آدم ها مي آيند
زندگي مي کنند
مي ميرند
و مي روند
اما ...
فاجعه ي زندگي تو
آن هنگام آغاز مي شود
که آدمي مي ميرد
اما
نمي رود !
مي ماند ...
و نبودنش در بودن تو
چنان ته نشين مي شود
که تو مي ميري در حالي که زنده اي
و او زنده مي شود در حالي که مرده است ...!
آزاده طاهائي
...وقتی بزرگ میشی ، قدت کوتاه میشه ، آسمون بالا می ره و تو دیگه دستت به ابرها نمی رسه و برات مهم نیست که توی کوچه پس کوچه های پشت ابرها ستاره ها چی بازی می کنند .اونا اونقدر دورند که تو حتی لبخندشونم نمی بینی و ماه - همبازی قدیم تو - اونقدر کمرنگ میشه که اگه تموم شب رو هم دنبالش بگردی پیداش نمی کنی ...
وقتی بزرگ میشی ، دور قلبت سیم خاردار می کشی و در مراسم تدفین درختها شرکت می کنی و فاتحۀ تموم آوازها و پرنده ها رو می خونی و یه روز یادت می افته که تو سالهاست چشمهات رو گم کردی و دستات رو در کوچه های کودکی جا گذاشتی. اون روز دیگه خیلی دیر شده ...
فردای اون روز تو رو به خاک می دهند و می گویند : " خیلی بزرگ بود " ...
.
.
.
ولی تو هنوز جا داری تا خیلی بزرگ بشی ، پس بیا و خجالت نکش و نترس ...!
وقتی بزرگ میشی ، دیگه خجالت می کشی به گربه ها سلام کنی و برای پرنده هایی که آوازهای نقره ای می خونند دست تکون بدی ...
وقتی بزرگ میشی ، خجالت می کشی دلت برای جوجه قمری هایی که مادرشون برنگشته شور بزنه. فکر می کنی آبروت میره اگه یه روز مردم - همونهایی که خیلی بزرگ شده اند - دلشوره های قلبت رو ببینند و به تو بخندند ...
وقتی بزرگ میشی ، دیگه خجالت می کشی پروانه های مرده ات رو خاک کنی براشون مراسم بگیری و برای پرپر شدن گلت گریه کنی ...
وقتی بزرگ میشی، خجالت می کشی به دیگران بگی که صدای قلب انار کوچولو رو میشنوی و عروسی سیب قرمز و زرد رو دیدی و تازه کلی براشون رقصیده ای ...
وقتی بزرگ میشی ، دیگه نمی ترسی که نکنه فردا صبح خورشید نیاد ، حتی دلت نمی خواد پشت کوهها سرک بکشی و خونه خورشید رو از نزدیک ببینی ...
دیگه دعا نمی کنی برای آسمون که دلش گرفته، حتی آرزو نمی کنی کاش قدت می رسید و اشکای آسمون رو پاک می کردی ...
خواهش میکنم نیلوفر جونم. قربانت ...
خدا را در آغوش کشیدم ...
خدا زیاد هم بزرگ نیست
خدا در آغوش من جا می شود ...
شاید هم آغوش من خیلی بزرگ است !
خدا پیشانی مرا می بوسد و من از لذت این بوسه مست می شوم ...
خدا یک بار به من گفت:
تو گناهکار مهربانی هستی !
و من خوب می دانم که گناهان من چقدر غیر قابل بخششند ...
و به یاد می آورم که او خداست و می بخشد ...!
تو را به جای همه کسانی که نشناخته ام دوست می دارم
تو را به خاطر عطر نان گرم
برای برفی که آب می شود دوست می دارم
تو را برای دوست داشتن دوست می دارم
تو را به جای همه کسانی که دوست نداشته ام دوست می دارم
تو را به خاطر دوست داشتن دوست می دارم
برای اشکی که خشک شد و هیچ وقت نریخت
لبخندی که مهو شد و هیچ گاه نشکفت دوست می دارم
تو را به خاطرخاطره ها دوست می دارم
برای پشت کردن به آرزوهای مهال
به خاطر نابودی توهم و خیال دوست می دارم
تو را به جای همه کسانی که ندیده ام دوست می دارم
تورا به اندازه ی همه ی کسانی که نخواهم دید دوست می دارم
اندازه قطرات باران، اندازه ی ستاره های آسمان دوست می دارم
تو را به اندازه خودت ، اندازه آن قلب پاکت دوست می دارم
تو را برای دوست داشتن دوست می دارم
تو را به جای همه ی کسانی که نمی شناخته ام ... دوست می دارم
تو را به جای همه ی روزگارانی که نمی زیسته ام... دوست می دارم
تو را به جای تمام کسانی که دوست نمی دارم... دوست می دارم
من دختری بودم
تنها در دنیای خودم
آروزیم خانه ای بود در بین درختان ...
من یک رویا داشتم
که از بلندترین نقطه پرواز کنم !
...
میان برگها قدم زدم
و از خدا پرسیدم
من کجا هستم ؟!
...
ستاره ها به من لبخند زدند
و خدا با خیالی آرام به من گفت
در من ...
...
حالا که زمان گذشته است
و خاکستری شده ام
آماده ام تا
از بالاترین نقطه پرواز کنم
...
وحالا میفهمم خدا به من چه گفت ...!
در زندگی لحظاتی هست
غرق شان که باشی
نه می بینی و نه دیده می شوی !
نه باران خیس می بارد
نه زمین سرگردان خودش است ...
نه سیب ممنوع است و نه گندم
.
.
.
لحظاتی که می شود دور از چشم دنیا
با تنهایی عشق بازی کرد !
لحظاتی که خدا از تنهایی زاده می شود ...!
خوشحالم !
لااقل برای اینکه تو را در خواب ببینم از هیچ کس اجازه نخواهم گرفت ...
چگونه بگویم ؟!
دلم برای خدای معصومی که در قلب تو زندگی می کند تنگ شده است ...
دلم تنگ شده برای هر آنچه از دست داده ام ...
چشمانم گریانند برای هر آنچه نداشته ام ...
دستانم پروانه ای می خواهند که هرگز پریدن را از یاد نبرد ...
و روحم ... شوق پرواز دارد !
همراه با بادبادکی که در کوچه های کودکی از میان انگشتانم رها شد ...
و به آسمانها رفت تا هم بازی فرشته ها شود ...!
بیا کودکانه و بی خبر امید ببندیم
به تک تک شاخه های درخت خیالمان !
نگاه هایمان را گره بزنیم
به آبی بی کران آسمان
و دست هایمان را ، به هم ...
بیا ساز بزنیم ، تا روزگار بی وقفه برقصد برایمان !
و پاک کنیم
رد پای تمامی این رهگذران مضطرب را !
چه فرقی می کند خوب ِ من ؟!
تا آن هنگام که این باران دلتنگی بند بیاید
زیر چتر خیال می خوابیم ...
کودکانه و بی خبر ...!
نیلوفر
سلام من برای طراحی دهکده المپیک نیاز به ایده های جالب دارم پیشاپیش ممنون ضمنا طرحهای جالب از لحاظ مالی هم بد نیست
[IMG]
ولادت امام رضا مبارک ...
خوب یادم هست از بهشت که آمدم
تنم از نور بود و پر و بالم از نسیم ...
اما زمین تیره بود و سخت !
دامنم به سختی اش گرفت و دستم به تیرگی اش
و من هر روز ذره ذره سخت تر شدم ...
من سنگ شدم !
دیگر نور از من نمی گذرد ...
حالا تنها یادگاری ام از بهشت، اشک است ...
نمی بارم چون می ترسم بعد از آن، سنگ ریزه ببارم !!!
آرامشی ست
در قطره قطره ی بارانت
خدا
که هیچ جا پیدا نمی شود ...!
چشم که گشود ...
دلتنگ خانه بهشتی خود شد
و گریست ...
دستی پاهایش را گرفت
چرخاند ...
تا دنیای وارونه ما را ببیند
و یاد بگیرد
که دنیای ما
با آنچه در بهشت کوچک خود
آموخته بود
فرق دارد ...!
ممنون عزیزم لطف داری
انگار تولدت هستش. تولدت خیلی خیلی مبارک...
سلام نیلوفر خانم تولدت مبارک انشائ الله روزهای خوبی داشته باشی
مرسی!خیلی ممنونم...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
