ترانه ی مهر

سلام.خوبی آبجی جونم؟
گلم تولدت رو تبریک می گم.
آرزو می کنم همیشه شاد و سلامت باشی.
قربونت./بوس

عیدت مبارک ...

به قربانگاهت آمدم
تا خود را قربانیت کنم
اما دریغ
گوش هایم به ندای شیطان لیک گفت


--------------
دعایم کن
که محتاج دعایت هستم

فانوس تنهایی
شب عید قربان
یا علی

گویند صدای خفاش ها آنقدر بلند است که ما تونایی شنیدن آن را نداریم
و چه زیباست این گوهر ناب ...
خدایی که در همین نزدیکی است
اما دریغ
بارها دچار عجز و ناتوانی شدیم
و تو را ندیدیم

نه !‌
شکايت نکن
کوه هم که باشد
گاهي
دم غروب که مي شود
انگار دلش مي لرزد ...
به خدا قسم
اصلا انگار طور ديگري ست !‌
انگار ايستاده مي افتد
ايستاده مي گريد
و ايستاده مي ميرد ...
پس گلايه نکن !‌

...

از تو چه پنهان
با تمام بي پناهي ام
گاهي ايستاده
در پس همين وجود
در پس همين خنده هاي سرد
در پس همين گريه هاي گرم
هي مي ميرم و زنده مي شوم !

...

سخت است
صبور باشي ...
و در حجم اين سکوت
نـفـسـت بنـد نيـايـد ...!

چشم هایم را میبندم
و دست هایم را به سوی تو بالا میگیریم
تا بگویم
به تو ایمان دارم

به چشم بر هم زدنی

مادرم کودکی هایم را

گذاشت پشت در!

همه چیز شد خاطره ای

برای روزهای مبادا!

برای روزهای "یادش بخیر"

" ای کاش"و...

اما نه من دکتر شدم

و نه تو خلبان !

تنها یادگاری آن روزها

همان تیله های سیاه زیر کمد است

که وقتی در خانه تکانی عید

پیدایشان می کردیم

از شادی، هر بار بزرگتر می شدیم ...

حالا اما ...

آداب این بزرگ شدن، گاهی عذابم می دهد!

بزرگ شدنی که یادم داد

به آدمها لبخند بزنم

حتی اگر دوستشان ندارم!

یاد گرفتم،گریه نکنم

و بلند بلند نخندم!

فریاد نکشم،اخم نکنم و ...

یادم داد، دروغ بگویم!

...

چه احمقانه بزرگ می شویم!

بزرگ شدنی که رسیدن ندارد ...

بازی...حرف...خنده...سلام... ندارد!

آنچه مانده فقط

سایه ی سیاهی از من است

بر دیوار "دوستت ندارم"!

با اینکه من مثل بازیهای کودکی

هنوز لباس سفید بر تن دارم ...

آدم ها مي ­آيند

زندگي مي­ کنند

مي­ ميرند

و مي­ روند

اما ...

فاجعه­ ي زندگي تو

آن هنگام آغاز مي­ شود

که آدمي مي­ ميرد

اما

نمي رود !

مي­ ماند ...

و نبودنش در بودن تو

چنان ته­ نشين مي شود

که تو مي­ ميري در حالي که زنده­ اي

و او زنده مي­ شود در حالي که مرده است ...!

آزاده طاهائي

سلام ارباب من بسیار کم فرصت میکنم بیام ظاهرا خیلی بیشتر از تو احتیاج بخ خود سازی دارم عزیزم ولی فراموشتون نمیکنیم

زندگی بایست
میخواهم پیاده شوم !!!
کریه ام را دوستم حساب می کند ...

خدا را در آغوش کشیدم ...

خدا زیاد هم بزرگ نیست

خدا در آغوش من جا می شود ...

شاید هم آغوش من خیلی بزرگ است !

خدا پیشانی مرا می بوسد و من از لذت این بوسه مست می شوم ...

خدا یک بار به من گفت:

تو گناهکار مهربانی هستی !

و من خوب می دانم که گناهان من چقدر غیر قابل بخششند ...

و به یاد می آورم که او خداست و می بخشد ...!

دنیای ما چون بازیِ تاب است
وقتی به اوج میرسیم یادمان میرود که چگونه رسیدیم
دلمان تنگ میشود
بر میگردیم
تا او را ببینیم
اما دریغ وقتی دیدیمش
دلمان برای اوج تنگ میشود
عجب دنیایی است
همه اش دلتنگی است

دوست دارم کسی پیدا شود برایم حرف های خوب بزند ...

قصه های خوب بگوید ...

دوست دارم دست هایش بوی خدا بدهد ...

خنده اش مرا یاد زندگی بیندازد !

زندگی اش مرا یاد چیزهای خوب بیندازد ...

یاد بچگی ام بیفتم ...

دوست دارم بچگی ام را بغل کنم ...

.

.

.

دوست دارم کسی پیدا شود برایم قصه های خوب بگوید ...!

چه دردی است در میان جمع بودن
ولی درگوشه ای تنها نشستن
برای دیگران چون کوه بودن
ولی در چشم خود آرام شکستن
برای هر لبی شعری سرودن
ولی لبهای خود همواره بستن
به نزد عاشقان چون سنگ خاموش
ولی در بطن خود غوغا نشستن

من دختری بودم

تنها در دنیای خودم

آروزیم خانه ای بود در بین درختان ...

من یک رویا داشتم

که از بلندترین نقطه پرواز کنم !

...

میان برگها قدم زدم

و از خدا پرسیدم

من کجا هستم ؟!

...

ستاره ها به من لبخند زدند

و خدا با خیالی آرام به من گفت

در من ...

...

حالا که زمان گذشته است

و خاکستری شده ام

آماده ام تا

از بالاترین نقطه پرواز کنم

...

وحالا میفهمم خدا به من چه گفت ...!

در ابتدای زمین

کنار آسمان نشستیم

و دعا کردیم

شاید ...

تمام آرزوهایمان

باران شود ...

ندانستیم

تمام خاکسترمان را

آب خواهد برد

.

.

.

با چشمهایی سرخ و سنگین

به آرزوهای دور و دراز خوابهای کودکیمان

نگاه می کنیم ...

و بی هیچ قصه ای

به خواب می رویم ...!

خاطرات کودکي من ... کودکي تو ...

خوشبختي را

به رنگ ديروزها

ترسيم کرده اند ...

روزها چه زود گذشت ...

و ما چه ساده گم شديم ...!

ببخشید که دیر جواب دادم ممنون

نمیدانم چرا امشب شیشه ای اتاقم اشک میریزد

خوشحالم !

لااقل برای اینکه تو را در خواب ببینم از هیچ کس اجازه نخواهم گرفت ...

چگونه بگویم ؟!

دلم برای خدای معصومی که در قلب تو زندگی می کند تنگ شده است ...

دلم تنگ شده برای هر آنچه از دست داده ام ...

چشمانم گریانند برای هر آنچه نداشته ام ...

دستانم پروانه ای می خواهند که هرگز پریدن را از یاد نبرد ...

و روحم ... شوق پرواز دارد !

همراه با بادبادکی که در کوچه های کودکی از میان انگشتانم رها شد ...

و به آسمانها رفت تا هم بازی فرشته ها شود ...!

بیا کودکانه و بی خبر امید ببندیم

به تک تک شاخه های درخت خیالمان !

نگاه هایمان را گره بزنیم

به آبی بی کران آسمان

و دست هایمان را ، به هم ...

بیا ساز بزنیم ، تا روزگار بی وقفه برقصد برایمان !

و پاک کنیم

رد پای تمامی این رهگذران مضطرب را !

چه فرقی می کند خوب ِ من ؟!

تا آن هنگام که این باران دلتنگی بند بیاید

زیر چتر خیال می خوابیم ...

کودکانه و بی خبر ...!


نیلوفر

[IMG]


[IMG]

امروز دیدم ...

فهمیدم

چقدر ...

چقدر زیباست ...

انعکاس آسمان بر روی زمین خیس از باران ...

آسمانی سربی ...

خاکستری های متفاوت ...

و چشمانی که نیاز به بالا نگریستن نداشت ...

باران که می بارد تو همیشه می آیی ...

انعکاس زندگی همین دور و برهاست

نگاه کن شکوه زندگی را ...

خدا همین جاست ...!

در بیابان خیلی بزرگ که شن دارد، دارم میپلکم. یک چیزی جایش خالی است و آن هم یک بادکنک است. از کجا بیاورم؟! اصلا خودم تصور میکنم بادکنکم. یک بادکنک صورتی با نخ قهوه ای. با باد بالا میروم و به نور خورشید نگاه میکنم، وای که چه گرم است. حال میکنم. چقدر لذت دارد که صورتی باشی و باد کرده باشی و یک نخ هم ازت آویزان باشد. نخم به هیچ سنگ و بوته ای گیر نکرده، نمیدانم از این بابت خوشحال باشم یا ناراحت.
چون فرقی ندارد، پس خوشحالم!
من بادکنکی بیش نیستم که هر لحظه ممکن است بترکد. پس میروم یک گوشه خوشحالی میکنم.

وقتی خدا غمگین می شود

و راه می رود

از جای پاهایش " پاییز " می روید ...


رها یوسف نژاد