aftab
- عضویت
ارسال های پروفایل آخرین فعالیت ارسال ها درباره
-
پاییز
صدای وزش باد
و من میریزم برگهایم را
تا بسازم جسمی نو برای زندگی
و برای بهار آماده می شوم
بوز ای باد پاییزی
شادی با توست ای پاییز
ای امید بهاری
چشم آبجی نازم,مواظبم
توام مواظب آبجی گلم باشی آ
قربونت برم مهربونم...
بوسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسس
سلام ساراجونممممممممممممممممممم
مرسی عزیز دلم
قربونت برم ,خدا رو شکر
اشکال نداره گل من,دشمنت شرمنده ,باشه عزیزم
منم خیلی دوسِت دارم.بوس
three things is that people of see that dont tire:
1-sky
2-road
3-sea
my god, sky of your eyes to clear
road of your life to level
sea of your heart to tranquillity and to limpid
until any time no tire of world
آواتارت خیلی نازه گلم
خیلی خوشگله
چشم که گشود ...
دلتنگ خانه بهشتی خود شد
و گریست ...
دستی پاهایش را گرفت
چرخاند ...
تا دنیای وارونه ما را ببیند
و یاد بگیرد
که دنیای ما
با آنچه در بهشت کوچک خود
آموخته بود
فرق دارد ...!
خنده و گریه با اینکه متضاد هم هستن.........ولی مثل دو تا رفیق همیشه باهمند..........
خوش باشی..........و سلامت
نه اینجورا نیست........
خب خوشحال که باشی بهتره تا ناراحت...........
ولی اون جمله که نوشتی.............خب درون مایه غمگینی داشت.......... اینجور فکر نمیکنید......
تنکس فور تنکس
مرسی برا تشکراتون
آره ........اینو خوب میدونم....ولی خب اگه بدونیم....فردا شاید اونی نباشه که منتظرش هستیم.....
حالا خوب و بدش مهم نیست.............مهم تفاوت اونه..........
اونقت چی..........
چرا همش غم.......همش غصه.......بخدا قسم.............خدا هم دوست نداره بنده هاشو غمگین ببینه.......پس بخند تا خدا هم بخنده.........
الان باید برم........ولی وقتی بیام...........حتما ازت میپرسم...............که چرا!!!!!!!!!!!!!!!!
شب خوبی داشته باشی.........
خداحافظ
مرسی..
ولی خب خنده تلخ هم از گریه قشنگ تره.............آخه شاید یکی عاشق خنده هات باشه......
سلاااااااااااااااااااااااام عزیز دلم ...
آبجیه گل من چطوره؟
مرسی ساراجونم بابت شعرای قشنگت
یه عالمه بوسسسسسسسسسسسسسسسسسس
دوسِت دارم خیلی...
همیشه یک چیزی کم می آوریم !
همواره قدمی برای گذاشتن باقی می ماند
که قدمی بر داریم ...
همیشه کاملا نمی رسیم ...
فقط فکر می کنیم که رسیده ایم !
همیشه یک نفر هست
که خواهد آمد ...
که نمی شناسیم کیست !
فقط حسش می کنیم ...
در دلمان ...
همیشه جای خالی کسی
اذیتمان می کند ...!
معبودم ...
گاهی آنقدر واقعیت داری
که سرم به یک تکه ابر سجده می برد
و توقع دارم از سنگ
مهربانی را !
...
امروز خواستم از خودم بنویسم
اما نشد !
خواستم از تو بنویسم
که ناگهان اشک ریختم و دستانم لرزید !
تو خوب می دانی که آسمان من بارانیست ...
تو خوبتر می دانی که نیازم به تو ابدیست ...
تو می دانی، خوب می دانی
که ایمان از دست رفته باز خواهد گشت ...
باز خواهد گشت ...!
یه دنیاااااااااا مرسی عزیزم
دوست دارم
خدایا...
مردمانی را دیدم که تسبیح به دست گرفته و دانه دانه ذکر تو را می شمردند به عادت آنگونه با شتاب و متصل نام تو را می خواندند که گویی در معامله ای از تو چیزی ستانده اند و اکنون بهای آن را می پردازند!
و اندیشیدم که آیا در هر بار خواندن نامت ، بزرگی و لطفت را نیز در ذهن تداعی می کنند؟!
مردمانی را دیدم که کاغذی دعا به بهایی می خریدندو چون نسخه ای از فروشنده چند بار و چگونه خواندنش را برای رفع حاجت طلب می کردند!
و اندیشیدم که آیا ترا می خوانیم تا بستانیم یا ترا می خوانیم چون دوستت داریم؟!
مهربانترین...
به ما بیاموز
که دل آدمی عصاره وجود اوست ،حرمت دل ها را از یاد نبریم
به ما بیاموز
که دوست داشتن را فراموش نکنیم و آنانکه دوستمان دارند را از خاطر نبریم
به ما بیاموز
که سوگند راست بودن دروغمان را نام تو نسازیم
به ما بیاموز
که به ناحق کردن حق دیگری عادت نکنیم
و به من بیاموز
که دوستی ام را بندی به پای دوستان نسازم و در همه حال دوستشان بدارم. حتی اگر فراموشم کنند ...
حوصله ام سر می رود ... می رود ... می رود ... تا باز به آغاز می رسم !
می میرم ، دوباره زنده ام می کند ...
ایمان می آورم ، می جنگم ، می میرم !
می نویسم ، خط می زنم ...
خط خوردگی هایم را حفظم ، می نویسم !
فریاد می زنم ، می گریزم ، می گریزانم ...
ضجه می زنم که بازگرد، باز طغیان می کنم !
خدا می سازم ، توبه می کنم ، سجده می کنم ...
در سجده به مامنم کافر می شوم ، بی خدا می شوم ...
.
.
.
از این همه تکرار حوصله ام سر می رود ... می رود ... می رود تا به آغاز می رسم ...!
ستاره
سلام عزیزم
خوبی؟
شنبه
1شنبه
5شنبه
تو چی؟
خدايا، ما را ببخش، اين تعريف انسان نيست. ما ديگر ايوب نيستيم...
.
.
.
خدايا اما به ما برگردان، آن معجون تلخ، آن اكسير مقدس، آن صبر قشنگ را ...
طعمش تلخ بود. تلخي‌اش را دوست نداشتيم...نمي‌دانستيم كه دواست. دواي تلخ‌ترين دردها...نمي‌دانستيم معجون است! معجونِ انسان شدن...گمش كرديم. شيطان از دستمان دزديد! بي‌طاقت شديم و ناآرام. دهانمان بوي شكايت گرفت و گلايه...
و تازه فهميديم نام آن اكسير مقدس، نام آنچه از دستش داديم، «صبر» بود...
ديگر عزم آهني و طاقت فولادي نداريم، ديگر پاي ماندن و شانه سنگي نداريم. انگار ما را از شيشه و مه ساخته‌اند. براي شكستن‌مان توفان لازم نيست. ما با هر نسيمي هزار تكه مي‌شويم. ترك مي‌خوريم. مي‌افتيم، مي‌شكنيم، مي‌ريزيم و شيطان همين را مي‌خواست!
خدايا، ما را ببخش، اين تعريف انسان نيست. ما ديگر ايوب نيستيم...
از اينجا تا تو هزار راه فاصله است. ما اما چقدر بي‌حوصله‌ايم. ما پيش از آنكه راه بيفتيم، خسته‌ايم. از ناهموار مي‌ترسيم، از پست و بلند مي‌هراسيم، از هر چه ناموافق مي‌گريزيم...
شانه‌هايمان درد مي‌كند، اندوه‌هاي كوچكمان را نمي‌توانيم بر دوش كشيم،ما زير هر غصه‌اي آوار مي‌شويم، توي سينه ما جا براي هيچ غمي نيست...
چه خوش افسانه می گویی به افسون های خاموشی *** مرا از یاد خود بستان بدین خواب فراموشی
ز موج چشم مستت چون دل سرگشته برگیرم *** که من خود غرقه خواهم شد درین دریای مدهوشی
می از جام مودت نوش و در کار محبت کوش *** به مستی ، بی خمارست این می نوشین اگر نوشی
سخن ها داشتم دور از فریب چشم غمازت *** چو زلفت گر مرا بودی مجال حرف در گوشی
نمی سنجد و می رنجند ازین زیبا سخن سایه *** بیا تا گم کنم خود را به خلوت های خاموشی
منم دوست ميدارم
خدایا !
به بنده هایت عادت می کنیم
تا عادت به تو را ، از سر به در کنیم !
به تو عادت می کنیم
تا عادت به بنده هایت را از سر به در کنیم !
تنها عادتی را با عادتی دیگر عوض می کنیم و در این میان هیچ وقت نمی فهمیم؛
نه تو را ، و نه بنده هایت را ...
خداوندا بندگانت شکر نعمت تو کنند ...
و من ...
شکر بودن تو ...
چرا که نعمت ؛ بودن تو ست ...!
خالی ست
اتاق کوچک من ...
من
تکیه داده ام سرم را
به کتابی که
نمی توانم بخوانمش !
شاید
کسی که
به انگشت سبابه در می زند
خدای خسته ي مهربان باشد ...!
شبنم آذر
ضربه ای به پشتش نواخته شد ...
چشمانش را باز کرد ...
متعجب از آنچه می دید ...
گریه را آغاز کرد ...
از بهشت خدا به جهنم زمینی اش سقوط کرده بود ...
متولد شده بود ...!!!
وقتی حسرت ها حتی جای دل تنگی ها را هم می گیرد ...
وقتی روزگار سرد است ...
وقتی روز به آفتاب التماس می کند ...
وقتی شب به مهتاب وعده ای جز تاریکی نمی دهد، نمی تواند که بدهد !
وقتی همه چیز به هم ریخته است !
وقتی روزگار هیچ وقت آن طور که می خواهی پیش نمی رود ...
وقتی آواز گنجشک ها هم این جا شنیده نمی شود ...
وقتی ما در آنیم (لحظه) ولی برگ های طلایی پاییز به سرعت ثانیه های عمرمان یکی یکی از خاطرات درخت پاک می شوند ...
.
.
.
آن قدر برای رسیدن می رویم که در آخر می بینیم او در همین نزدیکی هاست ...... -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...