بگذار چنین باشد !
شاید آنچه من نمی بینم را ..
دیگران بهتر ببینند!
پیش رویم بومیست آکنده از
سایه های روشن و تیره ی زندگی !
نه خوش نقش است...
و نه خوش رنگ و لعاب !
انگار غلظتی لزج
از حیاتی متوحش در هم لغزیده!
تصویر بشریت چقدر مات است و نامحسوس!
هر "من" ی که به نیت "ما" شدن ...
به گوشه ای از بوم خرامیده ...
در لجنزاری از "ما" شدن هایی پلید ، مدفون شده!
و باز هم تیره ای بر تیرگی های بوم، افزونی کرده !
چه جالب...!
این است ترسیمی از "بشریتی نو" !!!