سلام مرسی
شکر خدا
راضی به رضای خدا
تو خوبی
چه عجب یاد ما افتادی
شکر خدا
راضی به رضای خدا
تو خوبی
چه عجب یاد ما افتادی
-
[IMG]
ولادت امام رضا مبارک ...
میروم
چه اهسته
انگاری دیروز بود
که اولین قدم را برداشتم
خوب یادم هست از بهشت که آمدم
تنم از نور بود و پر و بالم از نسیم ...
اما زمین تیره بود و سخت !
دامنم به سختی اش گرفت و دستم به تیرگی اش
و من هر روز ذره ذره سخت تر شدم ...
من سنگ شدم !
دیگر نور از من نمی گذرد ...
حالا تنها یادگاری ام از بهشت، اشک است ...
نمی بارم چون می ترسم بعد از آن، سنگ ریزه ببارم !!!
خستگی هایم را با خدا قسمت کرده ام ...
خدا قبول کرده است، سهم بزرگتری از خستگی هایم را برای خودش بردارد !
چون من کوچکترم،کمترش برای من باشد !
درد هایم هم همینطور ...
به خدا گفتم که من کوچکم و ضعیف
و خواستم درد ها و خستگی هایم را، همه اش را بدهم برای خدا باشد !
خدا قبول نکرد ...
گفت آدم زنده ی بی درد وجود ندارد !
اگر بخواهی،
درد ها و همه ی خستگی هایت را،با زندگی ات ازت می گیرم !
همه را با هم ...
من قبول نکردم ...
سهمی از درد ها و سهمی ازخستگی هایم و همه ی زندگی ام را نگه داشتم ...
.
.
.
نفس می کشم و خدا هم هست ...!
از نور آموختم ؛
كه سكوت كنم ...
و از سكوت ؛
كه پذيرا باشم ...
راهی طولانی در پيش است ...!
خواهش میکنم زهره جونم. ممنون
کسی می گوید آری
به تولد من
به زندگی ام
به بودنم
به ضعفم
نا توانی ام
مرگم
...
کسی میگوید آری
به من
به تو
...
و از انتظار طولانی شدن شنیدن پاسخ من
شنیدن پاسخ تو
خسته نمی شود ...!
میان تکه های گم شده ام
سرگردانم ...
من این جا و آن جا
در جستجوی پیوندهایم
در پس کدامین ابهام
جا مانده ام،
که این آواز رازآلود
مرا به خویش می خواند ؟!
بر بیراهه های تردید
گام می زنم ...
میان تاریکی
قلبم را می یابم ...
همان یگانه راهنمای من
در مسیر زمان ،
که از هجوم آموخته ها
گریخته است
پیش می آیم و نگاه می کنم ...
اینک
حقیقت در یک قدمی ست ...!
فریبا حسینی سجادی
سلام عزیزم.ببخشید چند روز نبودم...
منم دوست میدارم زیااااااد
آخرین بار که دیدمت
گفتی سلام
سلام زهره جان... رسيدنتون بخير.. خوبي گلم...... چه عجب اينطرفا؟؟؟ راه گم كرديد؟؟؟ خوشحالم از اينكه ميبينمت عزيزم....
تالار راز؟ فشفشه ؟؟؟
چي بگم؟ مباركشون باشه قبلاً ها مي رفتم.. اما حالا ديگه نه... بي خيال از اين موضوع بگذر عزيزم.. خودت خوبي؟؟؟ تا كي هستي مگه؟؟؟ چرا الان نيستي؟؟ من زياد نمي تونم بمونم.. هرشب 10 تا 30/11 .... اي كاش همون وقت بياي ببينمت گلم.. مي بوسمت دختر خوب........
شاد باشي گلم.....
سلام سلام عزیزم
چه عجب اومدی تو. خوبی؟
منم دلم برات تنگ شده بود زهره جونم
در کوچه های تاریک با سایه ی خود پرسه میزنم
و به سوی تو می آیم
به سوی تو ای هستی ترین هستی
چرا نمیای؟
سلام دوست من
حال شما
خوبید ؟
[IMG]
عيدت مبارك...
کجایییییییییییییییی معلومه
یه خبری از خودت بده
نگرانتم
...و در آن شب مهتابی
هنگامی که شب چون روز روشن بود
و غوکان و جیرجیرکان به شادی و آواز پرداخته بودند
من نیز با صدای خش خش برگ های پاییزی
تو را میخواندم ای تنهاترین همدم من
خدایا! سپاس ...
سپاس تو را !
كه به هر انسانی
سپری از تنهایی بخشیده ای تا هرگز فراموشت نكند ...
حقیقتِ تنهایی؛ تویی !
و فقط نام تو این تنهایی را راهنماست ...
پس تنهایی ام را نیرو ببخش
زیرا با نام تو این انزوا شفا می یابد
با نام تو كه فراتر از هر آرامشی ست كه من در جهان می شناسم ...
تنها با نام تو می توانم در برابر تندباد زمان ایستادگی را ...
آری؛
وقتی این تنهایی در تو و از توست
می توانم گناهم را؛ به دست بخشندگی تو بسپارم ...
پس عشق و نور را از من دریغ مکن ...
آری؛
نور آن نگاهی ست که تو به من روا می کنی ...
پس بر من بتاب که
بی عشق تو،
بی نگاه تو،
بی تو ...
رو به غروب رهسپارم !
آری؛
مرا به طلوعی دیگر برسان ...
سپاس ...
helia
التماس دعا...
سلام زهره جان خوبي عزيزم؟؟ ستاره سهيل شدي ....هنوز مسافرت هستي؟؟؟
ان شاالله هر جا كه هستي خوش و خرم و شاد باشي.
كجايي دختر خوب؟
وقت من کم است ...
اگر انسانم
و از من انتظار کشف رازهای نهان می رود !
اگر انسانم
و زیستنم در رسیدن به کمالم نهفته است ...
وقت من کم است ...
برای دیدن و شنیدن و اندوختن !
اگر قرار بر، پرستیدن خدایی ست
که به ایمانش رسیده باشم ...!
آنا
لطفی به ما نمایید ما را به خاطر آرید
جا مانده از صف عشق اینک در این صف آرید
پاپوشتان به چشمم ، پا بر سرم گذارید
ترسم به ناوک عشق ، از سوز غم بنالید
لطفی به ما نمایید پاپوشش خود در آرید
سلام دوست من خوبی
مستمع صاحب سخن را بر سر ذوق آورد
وبلاگ چرا آدم به روز شده
منتظر حضور و پاسخ سوالات شما عزیزان هستیم
یا علی
این سناریوی زندگی ام بود
که همیشه
در گیر واژه هایی باشم
که سر و تهی ندارد !
در دوره سنگینی
ذهنم از روی فاصله ها پرید
و
دنیای من
از کوچکترین شهرها هم
کم جمعیت تر شد ...
نمی دانستم
به سوی چه تنهایی
بزرگی می روم
و این ندانستن
روزهایم را
از خوشی های کوچکی
لبریز کرده بود ...
اما عادت کرده بودم
به همین روز مر گی ها
به حس هایی
که
در لحظه ها
جاری
می شوند
و می میرند ...!
قامت می بندم بر روی سجاده ایی که هر روز به انتظار وصلش پهن می شود و آغاز می کنم همان زمزمه های همیشگی را ...
و هر بار که می خواهم خود را جاری ببینم در لذت حضورش ، شرمنده می شوم از تک تک کردارهایی که جز ندامت حاصلی ندارد !
نمی دانم شاید هیچ گاه نرسم به آن جایی که حق بندگی ام و حق خداوندی اش را به جا بیاورم ...!
پشتش سنگین بود و جاده های دنیا طولانی. می دانست که همیشه جز اندکی از بسیار را نخواهد رفت...آهسته می خزید، دشوار و کند؛ و دورها همیشه دور بود...
سنگ پشت تقدیرش را دوست نمی داشت و آن را چون اجباری بر دوش می کشید...
پرنده ای در آسمان پر زد، سبک؛ و سنگ پشت رو به خدا کرد و گفت:
"این عدل نیست، کاش پشتم را این همه سنگین نمی کردی.من هیچ گاه نمی رسم و در لاک سنگی خود خزید، به نیت ناامیدی."
خدا سنگ پشت را از روی زمین بلند کرد . زمین را نشانش داد. کره ای کوچک بود.
و گفت: "نگاه کن، ابتدا و انتها ندارد. هیچ کس نمی رسد...چون رسیدنی در کار نیست.فقط رفتن است، حتی اگر اندکی...و هر بار که می روی ، رسیده ای!
و باور کن آنچه بر دوش توست، تنها لاکی سنگی نیست،و پاره ای از هستی را بر دوش می کشی؛" پاره ای از مرا..."
خدا سنگ پشت را بر زمین گذاشت.دیگر نه بارش چندان سنگین بود و نه راهها چندان دور...
سنگ پشت به راه افتاد و گفت:" رفتن، حتی اگر اندکی؛"و پاره ای از "او" را با عشق بر دوش کشید... -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...