Recent content by monjoon

تا گل هیچ می رفتیم، و درختان چه بلند، و تماشا چه سیاه! راهی بود از ما تا گل هیچ. مرگی در دامنه ها، ابری سر کوه، مرغان لب زیست. می خواندیم:" بی تو دری بودم به برون، و نگاهی به کران، و صدایی به کویر." می رفتیم، خاک از ما می ترسید، و زمان بر سر ما می بارید. خندیدیم: ورطه پرید از خواب و نهان ها...

نماز شام غریبان چو گریه آغازم به مویه های غریبانه قصه پردازم