غم رو دوس ندارم با این حال به رسم زمانه گاهی غمگین میشم!! بعضی ها (مث من قبلا و گاهی الان) فک می کنن آدمای موفق، شاد و... (صفتای خوب) زمانه بر وفق مرادشونه و غم تو زندگشون هیچ راهی نداره!! اما این نظر خیلی سطحیه!! آدما موفق و ... زندگی توام با غم رو قبول دارن و به هر قیمتی هم که شده باهاش می جنگن!! این جنگ ولو به شکست منجر بشه یه حس رضایت برای ما به ارمغان میاره و غم و خشم ما رو تعدیل میده (مث این میمونه که تو خیابون راه میری یه راننده میاد با سرعت روت آب می پاشه و میره، دادی (بعضا فوحشی) که سرش می زنی (میدی) کلی آرومت میکنه!! میدونی یارو رفته ولی بازم خنک میشی) به نظر من غم چه خوشت بیاد چه نیاد هست، مهم جنگ و خودکفایه که هر کسی بهش تن نمی ده!!