dead dream

بیا کودکانه و بی خبر امید ببندیم

به تک تک شاخه های درخت خیالمان !

نگاه هایمان را گره بزنیم

به آبی بی کران آسمان

و دست هایمان را ، به هم ...

بیا ساز بزنیم ، تا روزگار بی وقفه برقصد برایمان !

و پاک کنیم

رد پای تمامی این رهگذران مضطرب را !

چه فرقی می کند خوب ِ من ؟!

تا آن هنگام که این باران دلتنگی بند بیاید

زیر چتر خیال می خوابیم ...

کودکانه و بی خبر ...!


نیلوفر

[IMG]

ولادت امام رضا مبارک ...

خستگی هایم را با خدا قسمت کرده ام ...

خدا قبول کرده است، سهم بزرگتری از خستگی هایم را برای خودش بردارد !

چون من کوچکترم،کمترش برای من باشد !

درد هایم هم همینطور ...

به خدا گفتم که من کوچکم و ضعیف

و خواستم درد ها و خستگی هایم را، همه اش را بدهم برای خدا باشد !

خدا قبول نکرد ...

گفت آدم زنده ی بی درد وجود ندارد !

اگر بخواهی،

درد ها و همه ی خستگی هایت را،با زندگی ات ازت می گیرم !

همه را با هم ...

من قبول نکردم ...

سهمی از درد ها و سهمی ازخستگی هایم و همه ی زندگی ام را نگه داشتم ...

.

.

.
نفس می کشم و خدا هم هست ...!

چشم که گشود ...

دلتنگ خانه بهشتی خود شد

و گریست ...

دستی پاهایش را گرفت

چرخاند ...

تا دنیای وارونه ما را ببیند

و یاد بگیرد

که دنیای ما

با آنچه در بهشت کوچک خود

آموخته بود

فرق دارد ...!

خدایا...

مردمانی را دیدم که تسبیح به دست گرفته و دانه دانه ذکر تو را می شمردند به عادت آنگونه با شتاب و متصل نام تو را می خواندند که گویی در معامله ای از تو چیزی ستانده اند و اکنون بهای آن را می پردازند!
و اندیشیدم که آیا در هر بار خواندن نامت ، بزرگی و لطفت را نیز در ذهن تداعی می کنند؟!
مردمانی را دیدم که کاغذی دعا به بهایی می خریدندو چون نسخه ای از فروشنده چند بار و چگونه خواندنش را برای رفع حاجت طلب می کردند!
و اندیشیدم که آیا ترا می خوانیم تا بستانیم یا ترا می خوانیم چون دوستت داریم؟!

مهربانترین...

به ما بیاموز
که دل آدمی عصاره وجود اوست ،حرمت دل ها را از یاد نبریم

به ما بیاموز
که دوست داشتن را فراموش نکنیم و آنانکه دوستمان دارند را از خاطر نبریم

به ما بیاموز
که سوگند راست بودن دروغمان را نام تو نسازیم

به ما بیاموز
که به ناحق کردن حق دیگری عادت نکنیم

و به من بیاموز
که دوستی ام را بندی به پای دوستان نسازم و در همه حال دوستشان بدارم. حتی اگر فراموشم کنند ...

صدای شرشر باران و شیشه ی بخار گرفته ی اتاق ...

بسوی پنجره می روم بازش می کنم، چشمانم را می بندم ...

دستم را بیرون می برم تا حس باران بر تمامی وجودم لبریز شود ...

اکنون چشمانم را گشوده ام ...

فرشته ایی همراه با قطره ی باران بر دستم نشسته است ...

پرسیدم حیف است از این همراهی و بر زمین نشستن و زیر دست و پا ماندن !

گفت : من فقط یک همراهم برای رساندن قطره ی باران و دوباره باز خواهم گشت ...

بسوی آسمان برای همراهی قطره ایی دیگر و بارانی دیگر ...

گفت و ... پر کشید !

با خود اندیشیدم : پس من هم ...


مهتاب