خوش به سعادتتون که میرین روضه...
جاتون وسطِ بهشته!
ما که دنیامون شده آخرتِ یزید!!!
کیه مارو ببره روضه؟؟؟!!!
آخه مارو چه به روضه؟!
روضه خودمونیم...
گریه کن نداریم...وگرنه خودمون مصیبتیم...دلمون کربلاست!!
برگرفته از یه دیالوگی تو سوته دلان- حاتمی!!
پ.ن: هرچه قدر فولاد...هرچه قدر جون سخت...هرجه قدر خونسرد...هرچه قدر سینه گشاد...هرچه قدر زبون دراز...هرچه قدر همه ی اینا باشیم بازم انسانیم! بهمون برمیخوره!! اصلا هرچه قدر بی اثر، بالاخره ماهم ضمیر ناخودآگاهی داریم که حرفا روش اثر بذاره!!