مشاعرۀ سنّتی

[sina1]

مام بدونبم بد نیست

 

[Behrooz79]

صدف راست میگه،بگید مشکل کجاست که ما هم بدونیم.

مشکل اینجاست که حرف اول شعر هر نفر بایست با حرف آخر شعر نفر قبلی شروع بشه....

نگین که نمی دونین

 

[محـسن ز]

مشکل اینجاست که حرف اول شعر هر نفر بایست با حرف آخر شعر نفر قبلی شروع بشه....

نگین که نمی دونین

یاد باد آنکو به قصد خون ما
عهد را بشکست و پیمان نیز هم
دوستان در پرده می گویم سخن
گفته خواهد شد به دستان نیز هم
اولا بدون شعر چیزی ننویسید دوما مگر غیر از این است

 

[sisah]

من همان روز ز فرهاد طمع ببریدم
که عنان دل شیدا به لب شیرین داد

گنج زر گر نبود کنج قناعت باقیست
آن که آن داد به شاهان به گدایان این داد

(با سلام و با اجازه دوستان.دوست عزیز هیچ کدوم نمی گیم نمی دونستیم چون همه این مدت کاری غیر از این انجام ندادیم و اگه احیانآ جایی این قاعده رعایت نشده به علت نزدیک بودن زمان پست ها بوده.)

 

[محـسن ز]

دل میرود زدستم صاحبدلان خدارا
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا
کشتی شکستگانیم ای باد شرطه برخیز
باشد که باز بینم دیدار آشنا را

 

[sisah]

آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند
بر جای بدکاری چو من یک دم نکوکاری کند

اول به بانگ نای و نی آرد به دل پیغام وی
وان گه به یک پیمانه می با من وفاداری کند

 

[محـسن ز]

در دولت به رخم بگشادی
تاج عزت به سرم بنهادی
حد من نیست ثنا یت گفتن
گوهر شکر عطایت سفتن

 

[sisah]

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند
نه هر که آینه سازد سکندری داند

نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست
کلاه داری و آیین سروری داند

 

[محـسن ز]

دیدمش خرم خندان قدح باده بدست
وندران آینه صد گونه تماشا میکرد

 

[sisah]

دلی که غیب نمای است و جام جم دارد
ز خاتمی که دمی گم شود چه غم دارد

به خط و خال گدایان مده خزینه دل
به دست شاهوشی ده که محترم دارد

 

[محـسن ز]

دامن دوست به صد خون دل افتاد بدست
به فسوسی که کند خصم رها نتوان کرد
آنچه سعی است من اندر طلبت بنمایم
این قدر هست که تغییر قضا نتوان کرد

 

[sisah]

دل از من برد و روی از من نهان کرد
خدا را با که این بازی توان کرد

شب تنهاییم در قصد جان بود
خیالش لطف‌های بی‌کران کرد

 

[محـسن ز]

دست از طلب ندارم تا کام من برآید
یاتن رسد بجانان یا جان ز تن برآید
بنمای رخ که خلقی واله شوند حیران
بگشای لب که فریاد از مردوزن برآید

 

[sisah]

دل به امید صدایی که مگر در تو رسد
ناله‌ها کرد در این کوه که فرهاد نکرد

سایه تا بازگرفتی ز چمن مرغ سحر
آشیان در شکن طره شمشاد نکرد

 

[russell]

دلت روشن و وقت ، مجموع باد
قدم ثابت و پايه مرفوع باد

 

[محـسن ز]

درآن زمان که تن من غبار خواهد بود
ننشسته باشم بر آستان تو
مپوش زمن ای پارسا بعیب گناه
گناه بنده چه بینی نگر به رحمت تو

 

[sisah]

وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی
وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند

بباختم دل دیوانه و ندانستم
که آدمی بچه‌ای شیوه پری داند

 

[russell]

دو صد دانا در این محفل سخن گفت
سخن نازک تر از برگ سمن گفت
ولی با من بگو آن دیده ور کیست
که خاری دید واحوال چمن گفت

 

[محـسن ز]

دیدی که چه غمهاست ترا بر دل از این یار
ای دیده غمدیده چرا اشک نباری

 

[russell]

ياری اندر کس نمی‌بينيم ياران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

 

[محـسن ز]

دلهابرد آن آه که از درد برآید
فریاد زآهی که تو بی درد برآری

 

[sisah]

یاد باد آن که صبوحی زده در مجلس انس
جز من و یار نبودیم و خدا با ما بود

یاد باد آن که رخت شمع طرب می‌افروخت
وین دل سوخته پروانه ناپروا بود

 

[russell]

دل من در هوس روي تو اي مونس جان
خاک راهيست که در دست نسيم افتادست

 

[محـسن ز]

تو درد نداری رخ زرد نداری
ای عاشق بیدرد چه نالی وچه زاری

 

[russell]

ياران همنشين همه از هم جدا شدند
ماييم و آستانه دولت پناه تو

 

[sisah]

واعظ مکن نصیحت شوریدگان که ما
با خاک کوی دوست به فردوس ننگریم

چون صوفیان به حالت و رقصند مقتدا
ما نیز هم به شعبده دستی برآوریم

 

[russell]

مکن ز غصه شکايت که در طريق طلب
به راحتی نرسيد آن که زحمتی نکشيد

 

[aqua]

دوری زتووفغان زمن تاکی
این سپیده صبح را به نسیم بسپار

 

[sisah]

روزگاریست که ما را نگران می‌داری
مخلصان را نه به وضع دگران می‌داری

گوشه چشم رضایی به منت باز نشد
این چنین عزت صاحب نظران می‌داری

 

[russell]

یار مرا غار مرا عشق جگر خوار مرا
یار تویی غار تویی خواجه نگه دار مرا