عزیزم نظر شخصی من ممکنه زیاد درست نباشه ولی من معتقدم وقت و تمرکزت رو بزار رو مطالعه ی کتابای متنوع
از کتابای سنگین و وحشتناک هم شروع نکن حتی اگه مشهور به منبع کنکور باشن زیاد دلیل نمیشه که امسال هم از همونا سؤال بیاد کاملا شانسیه
درخواستهای مربوط به زیست شناسی
- شروع کننده موضوع orkidehm
- تاریخ شروع
عزیزم نظر شخصی من ممکنه زیاد درست نباشه ولی من معتقدم وقت و تمرکزت رو بزار رو مطالعه ی کتابای متنوع
از کتابای سنگین و وحشتناک هم شروع نکن حتی اگه مشهور به منبع کنکور باشن زیاد دلیل نمیشه که امسال هم از همونا سؤال بیاد کاملا شانسیه
mehdi_mn21
عضو جدید
سلام.من مهدی هستم اهل مازندران.21 سالمه و دانشجوی مترجمی زبان انگلیسی.پژوهشگرم.6 طرح تحقیقاتی دارم که از 15 کشور دعوت نامه واسم اومد.یه همکار میخ.ام.کسی میتونه یه اطلاعات فوق کامل از غشا سلولی بهم بده.از همه چیش.کارکرد،ساختار،جنس و ... و همینطور درباره تقسیمات سلولی و جهش ها.
آخرین ویرایش توسط مدیر:
به زبان انگلیسی میخاین؟
سلام آقا مهدی
جسارتاً می تونم بپرسم با این همه افتخاراتی که در زبان دارین آیا نمی تونین یک مورد این همه مطالب کامل و گسترده و دم دست رو سرچ کنید ؟ اینجا هم اگر کسی بخواد مطلب مفصلی بزاره باید از سایتای دیگه کپی پیست کنه !
کافیه واژه های plant anatomy و plant membrane و Cell division و Mutation in plant cell رو سرچ کنین ! به همین سادگی به همین خوشمزگی ! یک دنیا مطلب مفید میاد
سلام کسی جزوه جامع وکاملی ازژنتیک نداره؟؟؟؟
اگه دارین بذارین واسه دانلودخیلی لازم دارم
اگه دارین بذارین واسه دانلودخیلی لازم دارم
ssaarra
متخصص علوم دریایی
سلام رشته من سلولی نیست
ولی میدونم مجموعه کتاب های سلولی ملکولی دکتر مجد میتونه بهترین رفرانس باشه
کتاب دکتر پریور هم همینطور...
[FONT="]زیست سلولی مجدکامل ومفصل توضیح داده خودم همونودارم وفکرمیکنم کتاب خوبیه [/FONT]
[FONT="]میکروبیولوژی[/FONT]:
1-[FONT="]میکروبیولوژی جاوتز[/FONT]
2-[FONT="]میکروبیولوژی واکر[/FONT]
3-[FONT="]میکروبیولوژی عمومی دکترفریدون ملک زاده[/FONT]
نامگذاری آنزیم ها | در اوایل قرن نوزدهم با شروع شناسایی آنزیمها، نامگذاری آنزیم ها ، بطور سیستماتیک انجام نگرفت، و فقط یک پسوند (in ) استفاده شد. بطور مثال:اپتیالین: آنزیم بزاق که نشاسته را هیدرولیز می کند.پپسین و تریپسین:آنزیمهایی از شیره معده و پانکرآس که پروتئین ها را هضم می کنند.با افزایش تعداد آنزیمهای شناسایی شده ، نامگذاری فوق باعث اشتباه می شد، لذا یک نامگذاری سیستماتیک پیشنهاد گردید که بطور وسیعی بکار برده شد. در این روش با اضافه نمودن پسوند (ase) به نام سوبسترایی که آنزیم در روی آن عمل می کند (یا قسمتی از تمام سوبسترا) ، آنزیم نامگذاری می شود. مثال :
- اوره – اوره آز
- آرژنین – آرژیناز
موقعیکه معلوم گردید یک ترکیب منفرد می تواند به عنوان سوبسترا برای تعدادی از آنزیم های مختلف عمل کرده و تحت تغییرات شیمیایی گوناگونی قرار گیرد، اسامی داده شده به آنزیم ها، اغلب هم به سوبسترا و هم به واکنش اختصاص یافت. بطور مثال : پیروویک کربوکسیلاز، پیروویک دهیدروژناز، پیروویک فسفوکیناز کمیسیون بین المللی آنزیم یک طبقه بندی برای آنزیم ها مطرح کرده که در آن آنزیم ها بوسیله نام سیستماتیک و شماره مشخّص می شوند که معیّن کننده نوع واکنش کاتالیز شونده بوسیله آنزیم می باشد.. بعنوان مثالEC 2.7.1.2. ATP: D-Glucose 6-phosphotransferase
که در آن EC علامت اختصاری شماره رمز مربوط به Enzyme Commission می باشد.
هر آنزیم دارای یک نام سیستماتیک با پسوند (ase) که توصیف کننده واکنش کاتالیز شده بوسیله آنزیم و یک شماره رمز کمیسیون آنزیم می باشد. عدد اوّل نشان دهنده طبقه ای است که آنزیم به آن تعلّق دارد. عدد دوّم و سوّم نوع واکنش در داخل آن طبقه را بر حسب گروه های شیمیایی درگیر را معیّن می کنند. عدد چهارم ، شماره اختصاصی آنزیم می باشد.
طبقه بندی آنزیم ها
- اکسیدوردوکتازها : این طبقه دارای آنزیم های کاتالیز کننده چندین نوع مختلف واکنش شامل : دهیدروژنازها، اکسیدازها، مونواکسیژنازها (هیدروکسیلازها و دی-اکسیژنازها) هستند.
- ترانسفرازها: آنزیم های این گروه انتقال آسیل، فسفریل، گلیسریل، آمین و سایر گروه ها را کاتالیز می کنند:
- هیدرولازها: این طبقه دارای آنزیم هایی است که استرها، آمیدها، پپتیدها و غیره را هیدرولیز می کنند و شامل همه نوکلئازها و آنزیمهای هضم کننده است
- لی آزها:با جدا کردن گروه یا گروههائی از s، در s باند مضاعف ایجاد می کنند و بر عکس : آلدولاز، دکربوکسیلاز، سنتاز
- ایزومرازها: این گروه از آنزیم ها ایزومریزاسیون سوبستراها را کاتالیز می کنند.
- لیگازها: این گروه از آنزیم ها تشکیل اتّصالات C-C ، C-N ، C-O یا S-S را در واکنشی که نیاز به انرژی ، از طریق هیدرولیز نوکلئوزید-تری-فسفات دارد، کاتالیز می کنند.
سلام
واسه ارشدسلولی کتاب دکترمجدخیلی خوبه اماقدری مطالبش سنگینه.کتاب زیست شناسی سلولی ومولکولی ومهندسی ژنتیک دکترمهدوی واردستانی ودکترموسوی وصادقی زاده انتشارات خانه زیست شناسی کتاب مفیدی واسه کنکورهستش.
اگه یه منبع خوب هم واسه میکروب میخواین بهتره ازمیکروب دکتراموزگاربعنوان منبع اصلیتون استفاده کنین ودرکنارش ازمیکروب جاوتزاستفاده کنین.
(البته امیدوارم واسه ارشددولتی راهنمایی خواسته باشین)
faezeh_j90
عضو جدید
سلام
من رشته ام جانورشناسی نیست، در مورد جانورا هم کلا هیچ اطلاعاتی ندارم ولی میخوام در مورد جزئیات زندگی جانورا بیشتر و دقیق تر بدونم، میشه در این زمینه راهنماییم کنین که چه کتابایی میتونم مطالعه کنم؟
خیلی ممنون
من رشته ام جانورشناسی نیست، در مورد جانورا هم کلا هیچ اطلاعاتی ندارم ولی میخوام در مورد جزئیات زندگی جانورا بیشتر و دقیق تر بدونم، میشه در این زمینه راهنماییم کنین که چه کتابایی میتونم مطالعه کنم؟
خیلی ممنون
[h=1]Loa loa filariasis[/h]From Wikipedia, the free encyclopedia
| Loa loa | |
|---|---|
| Classification and external resources | |
Loa loa microfilaria in thin blood smear (Giemsa stain) | |
| ICD-10 | B74.3 |
| ICD-9 | 125.2 |
| DiseasesDB | 7576 |
| eMedicine | derm/888 med/794 |
| MeSH | D008118 |
[h=2]Contents[/h] [hide] |
Loa loa in subconjunctival tissues. Source: J.D. McLean, McGill Medicine.
Synonyms for the disease include African eye worm, Loaiasis, Loaina, Loa loa filariasis, Filaria loa, Filaria lacrimalis, Filaria subconjunctivalis, Calabar swellings, Fugitive swellings, Loaina, and Microfilaria diurnal.[SUP][4][/SUP]Loa loa, the scientific name for the infectious agent, is an indigenous term itself and it is likely that there are many other terms used from region to region.
[h=2][edit]Geographical distribution[/h]Human loiasis geographical distribution is restricted to the rain forest and swamp forest areas of West Africa, being especially common in Cameroon and on the Ogooué River. Humans are the only known natural reservoir. It is estimated that 12-13 million humans are infected with the Loa loa larvae.
An area of tremendous concern regarding loiasis is its co-endemicity with onchocerciasis in certain areas of west and central Africa, as mass ivermectin treatment of onchocerciasis can lead to serious adverse events (SAEs) in patients who have high Loa loa microfilarial densities, or loads. This fact necessitates the development of more specific diagnostics tests for Loa loa so that areas and individuals at a higher risk for neurologic consequences can be identified prior to microfilaricidal treatment. Additionally, the treatment of choice for loiasis, diethylcarbamazine, can lead to serious complications in and of itself when administered in standard doses to patients with high Loa loa microfilarial loads.[SUP][3][/SUP]
[h=2][edit]History of discovery[/h]The first case of Loa loa infection was noted in the Caribbean (Santo Domingo) in 1770. A French surgeon named Mongin tried but failed to remove a worm passing across a woman's eye. A few years later, in 1778, the surgeon François Guyot noted worms in the eyes of West African slaves on a French ship to America; he successfully removed a worm from one man's eye.
The identification of microfilaria was made in 1890 by the ophthalmologist Stephen McKenzie. Localized angioedema, a common clinical presentation of loiasis, was observed in 1895 in the coastal Nigerian town of Calabar—hence the name, "Calabar" swellings. This observation was made by a Scottish ophthalmologist named Douglas Argyll-Robertson, but the association between Loa loa and Calabar swellings was not realized until 1910 (by Dr. Patrick Manson). The determination of vector—Chrysops spp.—was made in 1912 by the British parasitologist Robert Thomson Leiper.[SUP][5][/SUP]
[h=2][edit]Clinical Presentation in Humans[/h]Filariasis such as loiasis most often consists of asymptomatic microfilaremia. Some patients develop lymphatic dysfunction causing lymphedema. Episodic angioedema(Calabar swellings) in the arms and legs, caused by immune reactions are common. When chronic, they can form cyst-like enlargements of the connective tissue around the sheaths of muscle tendons, becoming very painful when moved. The swellings may last for 1–3 days, and may be accompanied by localized urticaria (skin eruptions) and pruritus (itching). Subconjunctival migration of an adult worm to the eyes can also occur frequently, and this is the reason Loa loa is also called the "African eye worm." The passage over the eyeball can be sensed, but it usually takes less than 15 min. Gender incidence of eyeworms have approximately the same frequency, but it tends to increase with age. Eosinophilia is often prominent in filarial infections. Dead worms may cause chronic abscesses, which may lead to the formation of granulomatous reactions and fibrosis.
[h=2][edit]Transmission[/h]Loa loa microfilariae are transmitted to humans by the mango (also, mangrove) or deerfly vectors, Chrysops silicea and C. dimidiata. The vectors are blood-sucking and day-biting, and they are found in rainforest-like environments in west and central Africa. Microfilaria mature to adults in the subcutaneous tissues of the human host, after which the adult worms—assuming presence of a male and female worm—mate and produce more microfilaria. The cycle of infection continues when a non-infected mango or deerfly takes a blood meal from a microfilaremic human host, and this stage of the transmission is possible due to the combination of the diurnal periodicity of microfilaria and the day-biting tendencies of theChrysops spp.[SUP][6][/SUP]
[h=2][edit]Reservoir[/h]Humans are the primary reservoir for Loa loa. Other minor potential reservoirs have been indicated in various fly biting habit studies: hippopotamus, wild ruminants (e.g., buffalo), rodents, and lizards. A simian type of loiasis exists in monkeys and apes but it is transmitted by Chrysops langi. There is no cross-over between the human and simian types of the disease.[SUP][7][/SUP]
[h=2][edit]Vector[/h]Microfilaria of Loa loa are transmitted by several species of tabanid flies (Order: Diptera; Class: Tabanidae). Although horseflies of the Tabanus genus are often mentioned as Loa vectors, the two prominent vector are from the Chrysops genus of tabanids—C. silicea andC. dimidiata. These species exist only in Africa and are popularly known as deerflies and mango, or mangrove, flies.[SUP][8][/SUP]
Chrysops spp are small (5–20 mm long) with a large head and downward pointing mouthparts.[SUP][6][/SUP][SUP][8][/SUP] Their wings are clear or speckled brown. They are hematophagous and typically live in forested and muddy habitats like swamps, streams, reservoirs, and in rotting vegetation. Female mango and deerflies require a blood meal for production of a second batch of eggs. This batch is deposited near water, where the eggs hatch in 5–7 days. The larvae mature in water or soil,[SUP][6][/SUP] where they feed on organic material such as decaying animal and vegetable products. Fly larvae are 1–6 cm long and take 1–3 years to mature from egg to adult.[SUP][8][/SUP] When fully mature, C. silacea and C. dimidiata assume the day-biting tendencies of all tabanids.[SUP][6][/SUP]
Loa loa vector. Source: J.D. McLean. McGill Medicine
The bite of the mango fly can be very painful, possibly due to the laceration style employed; rather than puncturing the skin like a mosquito does, the mango (and deerfly) make a laceration in the skin and subsequently lap up blood. Female flies require a fair amount of blood for their aforementioned reproductive purposes and thus may take multiple blood meals from the same host if disturbed during the first one.[SUP][6][/SUP]
Interestingly, although Chrysops silacea andC. dimidiata are attracted to canopied rainforests, they do not do their biting there. Instead, they leave the forest and take most blood meals in open areas. The flies are attracted to smoke from wood fires and they use visual cues and sensation of carbon dioxide plumes to find their preferred host, humans.[SUP][7][/SUP]
A study of Chrysops spp biting habits showed that C. silacea and C. dimidiata take human blood meals approximately 90% of the time, with hippopatomus, wild ruminant, rodent, and lizard blood meals making up the other 10%. The fact that no simian (ex: monkeys or apes) blood meals were taken suggests that there is no crossover between the human and simian types of Loa loa. A related fly, Chrysops langi, has been isolated as a vector of simian loiasis, but this variant hunts within the forest and has not as yet been associated with human infection.[SUP][7][/SUP]
[h=2][edit]Incubation Period[/h]In the human host, Loa loa larvae migrate to the subcutaneous tissue where they mature to adult worms in approximately one year, but sometimes up to four years. Adult worms migrate in the subcutaneous tissues, mating and producing more microfilaria. The adult worms can live up to 17 years in the human host.[SUP][6][/SUP]
[h=2][edit]Morphology[/h]Adult Loa worms are ***ual, with males considerably smaller than females at 30–34 mm long and 0.35-0.42 mm wide compared to 40–70 mm long and 0.5 mm wide. Adults live in the subcutaneous tissues of humans, where they mate and produce worm-like eggs called microfilaria. These microfilariae are 250-300μm long, 6-8μm wide, and can be distinguished morphologically from other filariae—they are sheathed and contain body nuclei that extend to the tip of the tail.[SUP][3][/SUP]
[h=2][edit]Life cycle[/h]
Loa loa life cycle. Source: CDC
The vector for Loa loa filariasis are flies from two hematophagous species of the genusChrysops, C. silacea and C. dimidiata. During a blood meal, an infected fly (genusChrysops, day-biting flies) introduces third-stage filarial larvae onto the skin of the humanhost, where they penetrate into the bite wound. The larvae develop into adults that commonly reside in subcutaneous tissue. The female worms measure 40 to 70 mm in length and 0.5 mm in diameter, while the males measure 30 to 34 mm in length and 0.35 to 0.43 mm in diameter. Adults produce microfilariae measuring 250 to 300 μm by 6 to 8 μm, which are sheathed and have diurnal periodicity. Microfilariae have been recovered fromspinal fluids, urine, and sputum. During the day they are found in peripheral blood, but during the noncirculation phase, they are found in the lungs. The fly ingests microfilariae during a blood meal. After ingestion, the microfilariae lose their sheaths and migrate from the fly's midgut through the hemocoel to the thoracic muscles of the arthropod. There the microfilariae develop into first-stage larvae and subsequently into third-stage infective larvae. The third-stage infective larvae migrate to the fly's proboscis and can infect another human when the fly takes a blood meal.
[h=2][edit]Diagnosis[/h]Identification of microfilariae by microscopic examination is a practical diagnosticprocedure. Examination of blood samples will allow identification of microfilariae of Loa loa. It is important to time the blood collection with the known periodicity of the microfilariae. The blood sample can be a thick smear, stained with Giemsa or hematoxylinand eosin (see staining (biology)). For increased sensitivity, concentration techniques can be used. These include centrifugation of the blood sample lyzed in 2% formalin (Knott's technique), or filtration through a Nucleopore membrane.
Antigen detection using an immunoassay for circulating filarial antigens constitutes a useful diagnostic approach, because microfilaremia can be low and variable. Interestingly, the Institute for Tropical Medicine reports that no serologic diagnostics are available.[SUP][9][/SUP] While this was once true, and many of recently developed methods of Antibody detection are of limited value—because substantial antigenic cross reactivity exists between filaria and otherhelminths, and a positive serologic test does not necessarily distinguish between infections—up and coming serologic tests that are highly specific to Loa loa were furthered in 2008. They have not gone point-of-care yet, but show promise for highlighting high-risk areas and individuals with co-endemic loiasis and onchocerciasis. Specifically, Dr. Thomas Nutman and colleagues at the National Institutes of Health have described the a luciferase immunoprecipitation assay (LIPS) and the related QLIPS (quick version). Whereas a previously described LISXP-1 ELISA test had a poor sensitivity (55%), the QLIPS test is both practical, as it requires only a 15 minutes incubation, and has high sensitivity and specificity (97% and 100%, respectively).[SUP][10][/SUP] No report on the distribution status of LIPS or QLIPS testing is available, but these tests would help to limit complications derived from mass ivermectin treatment for onchocerciasis or dangerous strong doses of diethylcarbamazine for loiasis alone (as pertains to individual with high Loa loa microfilarial loads).
Physically, Calabar swellings (see image) are the primary tool for diagnosis. Identification of adult worms is possible from tissue samples collected during subcutaneous biopsies. Adult worms migrating across the eye are another potential diagnostic, but the short timeframe for the worm's passage through the conjunctiva makes this observation less common.
In the past, health care providers use a provocative injection of Dirofilaria iminitis as a skin test antigen for filariasis diagnosis. If the patient was infected, the extract would cause an artificial allergic reaction and associated Calabar swelling similar to that caused, in theory, by metabolic products of the worm or dead worms .
Blood tests to reveal microfilaremia are useful in many, but not all cases, as one third of loiasis patients are amicrofilaremic. By contrast, eosinophilia is almost guaranteed in cases of loiasis, and blood testing for eosinophile fraction may be useful.[SUP][3][/SUP]
[h=2][edit]Treatment[/h]Treatment of loiasis involves chemotherapy or, in some cases, surgical removal of adult worms followed by systemic treatment. The current drug of choice for therapy isdiethylcarbamazine (DEC), though ivermectin use is not unwarranted. The recommend dosage of DEC is 6 mg/kg/d taken three times daily for 12 days. The pediatric dose is the same. DEC is effective against microfilariae and somewhat effective against macrofilariae (adult worms).[SUP][11][/SUP]
In patients with high microfilaria load, however, treatment with DEC may be contraindicated, as the rapid microfilaricidal actions of the drug can provoke encephalopathy. In these cases, albendazole administration has proved helpful, and superior to ivermectin, which can also be risky despite is slower-acting microfilaricidal effects.[SUP][11][/SUP]
Management of Loa loa infection in some instances can involve surgery, though the timeframe during which surgical removal of the worm must be carried out is very short. A detailed surgical strategy to remove an adult worm is as follows (from a real case in New York City). The 2007 procedure to remove an adult worm from a male Gabonian immigrant employed proparacaine and povidone-iodine drops, a wire eyelid speculum, and 0.5ml 2% lidocaine with epinephrine 1:100,000, injected superiorly. A 2-mm incision was made and the immobile worm was removed with forceps. Gatifloxacin drops and an eye-patch over ointment were utilized post surgery and there were no complications (unfortunately, the patient did not return for DEC therapy to manage the additional worm—and microfilaria—present in his body).[SUP][12][/SUP]
[h=2][edit]Epidemiology[/h]As of 2009, loiasis is endemic to 11 countries, all in western or central Africa, and an estimated 12-13 million people have the disease. The highest incidence is seen in the following countries:
Throughout Loa loa-endemic regions, infection rates vary from 9 to 70 percent of the population.[SUP][3][/SUP] Areas at high risk of severe adverse reactions to mass treatment (with Ivermectin) are at present determined by the prevalence in a population of >20% microfilaremia, which has been recently shown in eastern Cameroon (2007 study), for example, among other locales in the region.[SUP][4][/SUP]
Endemicity is closely linked to the habitats of the two known human loiasis veetors,Chrysops dimidiata and C. silicea.
Cases have been reported on occasion in the United States but are restricted to travelers who have returned from endemic regions.[SUP][12][/SUP][SUP][13][/SUP]
onchocerca co-endemicity map. Source: Gilbert M. Burnham. Ivermectin where loa is endemic
In the 1990s, the only method of determining Loa loa intensity was with microscopic examination of standardized blood smears, which is not practical in endemic regions. Because mass diagnostic methods were not available, complications started to surface once mass ivermectin treatment programs started being carried out for Onchocerciasis, another filariasis. Ivermectin, a microfilaricidal drug, may be contraindicated in patients who are co-infection with loiasis and have associated high microfilarial loads. The theory is that the killing of massive numbers of microfilaria, some of which may be near the ocular and brain region, can lead to encephalopathy. Indeed cases of this have been documented so frequently over the last decade that a term has been given for this set of complication: neurologic serious adverse events (SAEs).[SUP][14][/SUP]
Advanced diagnostic methods have been developed since the appearance the SAEs, but more specific diagnostic tests that have been or are currently being development (see: Diagnostics) must to be supported and distributed if adequate loiasis surveillance is to be achieved.
The righthand image is the result of a geo-mapping study that has overlaid the endemicity of onchocerciasis with loiasis. As one can see, there is much overlap between the endemicity of the two distinct filariases, which complicates mass treatment programs for onchocerciasis and necessitates the development of greater diagnostics for loiasis.
In Central and West Africa, initiatives to control onchocerciasis involve mass treatment with Ivermectin. However, these regions typically have high rates of co-infection with both L. loa and O. volvulus, and mass treatment with Ivermectin can have severe adverse effects (SAE). These include hemorrhage of the conjunctiva and retina, heamaturia, and other encephalopathies that are all attributed to the initial L. loa microfilarial load in the patient prior to treatment. Studies have sought to delineate the sequence of events following Ivermectin treatment that lead to neurologic SAE and sometimes death, while also trying to understand the mechanisms of adverse reactions to develop more appropriate treatments.
In a study looking at mass Ivermectin treatment in Cameroon, one of the greatest endemic regions for both onchocerciasis and loiasis, a sequence of events in the clinical manifestation of adverse effects was outlined.
It was noted that the patients used in this study had a L. loa microfilarial load of greater than 3,000 per ml of blood.
Within 12–24 hours post-Ivermectin treatment (D1), individuals complained of fatigue, anorexia, and headache, joint and lumbar pain—a bent forward walk was characteristic during this initial stage accompanied by fever. Stomach pain and diarrhea were also reported in several individuals.
By day 2 (D2), many patients experienced confusion, agitation, dysarthria, mutism and incontinence. Some cases of coma were reported as early as D2. The severity of adverse effects increased with higher microfilarial loads. Hemorrhaging of the eye, particularly the retinal and conjunctiva regions, is another common sign associated with SAE of Ivermectin treatment in patients with L. loa infections and is observed between D2 and D5 post-treatment. This can be visible for up to 5 weeks following treatment and has increased severity with higher microfilarial loads.
Haematuria and proteinuria have also been observed following Ivermectin treatment, but this is common when using Ivermectin to treat onchocerciasis. The effect is exacerbated when there are high L. loa microfilarial loads however, and microfilaria can be observed in the urine occasionally. Generally, patients recovered from SAE within 6–7 months post-Ivermectin treatment; however, when their complications were unmanaged and patients were left bed-ridden, death resulted due to gastrointestinal bleeding, septic shock, and large abscesses ([SUP][15][/SUP]).
Mechanisms for SAE have been proposed. Though microfilarial load is a major risk factor to post-Ivermectin SAE, three main hypotheses have been proposed for the mechanisms.
The first mechanism suggests that Ivermectin causes immobility in microfilariae, which then obstructs microcirculation in cerebral regions. This is supported by the retinal hemorrhaging seen in some patients, and is possibly responsible for the neurologic SAE reported.
The second hypothesis suggests that microfilaria may try to escape drug treatment by migrating to brain capillaries and further into brain tissue; this is supported by pathology reports demonstrating a microfilarial presence in brain tissue post-Ivermectin treatment.
Lastly, the third hypothesis attributes hypersensitivity and inflammation at the cerebral level to post-Ivermectin treatment complications, and perhaps the release of bacteria from L. loa after treatment to SAE. This has been observed with the bacteria Wolbachia that live withO. volvulus.
More research into the mechanisms of post-Ivermectin treatment SAE is needed to develop drugs that are appropriate to individuals suffering from multiple parasitic infections ([SUP][15][/SUP]).
One drug that has been proposed for the treatment of onchocerciasis is doxycycline. This drug has been shown to be effective in killing both the adult worm of O. volvulus andWolbachia, the bacteria believed to play a major role in the onset of onchocerciasis, while having no effect on the microfilaria of L. loa. In a study done at 5 different co-endemic regions for onchocerciasis and loiasis, doxycycline was shown to be effective in treating over 12,000 individuals infected with both parasites with minimal complications. Drawbacks to using Doxycycline include bacterial resistance and patient compliance because of a longer treatment regimen and emergence of doxycycline-resistant Wolbachia. However, in the study over 97% of the patients complied with treatment, so it does pose as a promising treatment for onchocerciasis, while avoiding complications associated with L. loa co-infections ([SUP][16][/SUP]).
[h=2][edit]Public Health and Prevention Strategies/Vaccines[/h]Diethylcarbamazine has been shown as an effective prophylaxis for Loa loa infection. A study of Peace Corps volunteers in the highly Loa—endemic Gabon, for example, had the following results: 6 of 20 individuals in a placebo group contracted the disease, compared to 0 of 16 in the DEC-treated group. Seropositivity for antifilarial IgG antibody was also much higher in the placebo group. The recommended prophylactic dose is 300 mg DEC given orally once weekly. The only associated symptom in the Peace Corps study was nausea.[SUP][4][/SUP][SUP][17][/SUP]
Researchers believe that geo-mapping of appropriate habitat and human settlement patterns may, with the use of predictor variables such as forest, land cover, rainfall, temperature, and soil type, allow for estimation of Loa loa transmission in the absence of point-of-care diagnostic tests.[SUP][18][/SUP] In addition to geo-mapping and chemoprophylaxis, the same preventative strategies used for malaria should be undertaken to avoid contraction of loiasis. Specifically, DEET-containing insect repellent, permethrin-soaked clothing, and thick, long-sleeved and long-legged clothing ought to be worn to decreased susceptibility to the bite of the mango or deerfly vector. Because the vector is day-biting, mosquito (bed) nets do not increase protection against loiasis.
Vector elimination strategies are an interesting consideration. It has been shown that theChrysops vector has a limited flying range,[SUP][19][/SUP] but vector elimination efforts are not common, likely because the insects bite outdoors and have a diverse, if not long, range, living in the forest and biting in the open, as mentioned in the vector section.
No vaccine has been developed for loiasis and there is little report on this possibility.
[h=2][edit]References[/h]
- ^ James, William D.; Berger, Timothy G. (2006). Andrews' Diseases of the Skin: clinical Dermatology. Saunders Elsevier.ISBN 0-7216-2921-0.
- ^ Osuntokun O, Olurin O (March 1975)."Filarial worm (Loa loa) in the anterior chamber. Report of two cases". Br J Ophthalmol 59 (3): 166–7.doi:10.1136/bjo.59.3.166.PMC 1017374. PMID 1131358.
- ^ [SUP]a[/SUP] [SUP]b[/SUP] [SUP]c[/SUP] [SUP]d[/SUP] [SUP]e[/SUP] John, David T. and William A. Petri, Jr. Markell and Voge's Medical Parasitology. 9th ed. 2006.
- ^ [SUP]a[/SUP] [SUP]b[/SUP] [SUP]c[/SUP] [SUP]d[/SUP] The Gideon Online. Available online at:http://web.gideononline.com/web/epidemiology/index.php?disease=11340&country=&view=General
- ^ Cox FE (October 2002). "History of Human Parasitology". Clin. Microbiol. Rev. 15 (4): 595–612.doi:10.1128/CMR.15.4.595-612.2002.PMC 126866. PMID 12364371.
- ^ [SUP]a[/SUP] [SUP]b[/SUP] [SUP]c[/SUP] [SUP]d[/SUP] [SUP]e[/SUP] [SUP]f[/SUP] Padgett JJ, Jacobsen KH (October 2008). "Loiasis: African eye worm". Trans. R. Soc. Trop. Med. Hyg.102 (10): 983–9.doi:10.1016/j.trstmh.2008.03.022.PMID 18466939.
- ^ [SUP]a[/SUP] [SUP]b[/SUP] [SUP]c[/SUP] Gouteux JP, Noireau F, Staak C (April 1989). "The host preferences of Chrysops silacea and C. dimidiata (Diptera: Tabanidae) in an endemic area of Loa loa in the Congo". Ann Trop Med Parasitol 83 (2): 167–72.PMID 2604456.
- ^ [SUP]a[/SUP] [SUP]b[/SUP] [SUP]c[/SUP] World Health Organization (WHO). Vector Control – Horseflies and deerflies (tabanids). 1997. Available online at:http://www.who.int/docstore/water_s...06.htm#b6-Horseflies and deerflies (tabanids).
- ^ "Loiasis." 2009. The Institute of Tropical Medicine. Available online at:http://www.itg.be/itg/distancelearning/lecturenotesvandenendene/41_Filariasisp5.htm.
- ^ Burbelo PD, Ramanathan R, Klion AD, Iadarola MJ, Nutman TB (July 2008)."Rapid, Novel, Specific, High-Throughput Assay for Diagnosis of Loa loa Infection". J. Clin. Microbiol. 46 (7): 2298–304. doi:10.1128/JCM.00490-08. PMC 2446928.PMID 18508942.
- ^ [SUP]a[/SUP] [SUP]b[/SUP] The Medical Letter – Filariasis. Available online at:http://www.dpd.cdc.gov/dpdx/HTML/PDF_Files/MedLetter/Filariasis.pdf.
- ^ [SUP]a[/SUP] [SUP]b[/SUP] Nam, Julie N., Shanian Reddy, and Norman C. Charles. "Surgical Management of Conjunctival Loiasis." Ophthal Plastic Reconstr Surg. (2008). Vol 24(4): 316-317.
- ^ Grigsby, Margaret E. and Donald H. Keller. "Loa-loa in the District of Columbia." J Narl Med Assoc. (1971), Vol 63(3): 198-201.
- ^ Kamgno J, Boussinesq M, Labrousse F, Nkegoum B, Thylefors BI, Mackenzie CD (April 2008). "Encephalopathy after ivermectin treatment in a patient infected with Loa loa and Plasmodium spp".Am. J. Trop. Med. Hyg. 78 (4): 546–51.PMID 18385346.
- ^ [SUP]a[/SUP] [SUP]b[/SUP] 1.Boussinesq, M., Gardon, J., Gardon-Wendel, N., and J. Chippaux. 2003. Clinical picture, epidemiology and outcome of Loa-associated serious adverse events related to mass ivermectin treatment of onchocerciasis in Cameroon. Filaria Journal 2: 1-13.
- ^ 2. Wanji, S., Tendongfor, N., Nji, T., Esum, M., Che, J. N., Nkwescheu, A., Alassa, F., Kamnang, G., Enyong, P. A., Taylor, M. J., Hoerauf, A., and D. W. Taylor. 2009. Community-directed delivery of doxycycline for the treatment of onchocerciasis in areas of co-endemicity with loiasis in Cameroon. Parasites & Vectors. 2(39): 1-10.
- ^ Nutman, TB, KD Miller, M Mulligan, GN Reinhardt, BJ currie, C Steel, and EA Ottesen. "Diethylcarbamazine prophylaxis for human loiasis. Results of a double-blind study."New Eng J Med. (1988), 319: 752-756.
- ^ Thomson MC, Obsomer V, Dunne M, Connor SJ, Molyneux DH (September 2000). "Satellite mapping of Loa loa prevalence in relation to ivermectin use in west and central Africa". Lancet 356(9235): 1077–8. doi:10.1016/S0140-6736(00)02733-1. PMID 11009145.
- ^ Chippaux J-P, Bouchité B, Demanou M, Morlais I, Le Goff G (September 2000). "Density and dispersal of the loaiasis vector Chrysops dimidiata in southern Cameroon". Med. Vet. Entomol. 14 (3): 339–44.doi:10.1046/j.1365-2915.2000.00249.x.PMID 11016443.
منبع :
http://en.wikipedia.org/wiki/Loa_loa_filariasis
سلام
بنده دانشجوی رشته صنایع غذایی هستم و دو سوال پیرامون درس بیو شیمی داشتم
1- استادمون یه جمله گفته و بعد یه سوال مطرح کرده که جمله این بوده
گالاکتوز : می تواند به عنوان الکل در ساختمان چربیها که به انها سرامید گفته می شود شر کت کند ..
بعدش پرسیده که نقش سرامید چیست ؟
2- اسید امینه سرین چیست و چه نقشی دارد؟
مرسی
بنده دانشجوی رشته صنایع غذایی هستم و دو سوال پیرامون درس بیو شیمی داشتم
1- استادمون یه جمله گفته و بعد یه سوال مطرح کرده که جمله این بوده
گالاکتوز : می تواند به عنوان الکل در ساختمان چربیها که به انها سرامید گفته می شود شر کت کند ..
بعدش پرسیده که نقش سرامید چیست ؟
2- اسید امینه سرین چیست و چه نقشی دارد؟
مرسی
*سرامیدها یک نقش حیاتی در قابلیت نگهداری رطوبت توسط پوست بازی میکنند که این مسئله می تواند در سنین کهولت و نیز در مقابل تابش مستقیم خورشید ، پوست را محافظت نماید .
برای دیگر کاربردها، سرین (ابهام‌زدایی) را ببینید.
سرین (Ser) یکی از اسید آمینه‌هایی است که در ساختار پروتئین‌ها بکار می‌رود و از جمله اسید آمینه‌ای الکل دار و دارای گروه -OH است.
سرین در رشته‌های ابریشم بسیار فراوان بوده و در ساختمان چربیها و پروتئین‌های مرکب نیز شرکت می‌کند.
سرین در فرآیند ساخت سیستئین بکار می‌رود.
ssaarra
متخصص علوم دریایی
سلام دوست عزیز
این متن یه توضیح کلی راجع به تولیدمثل نرمتنان بخصوص دوکفه ای هاست که تآکید بر فیزیولوژی اون داره چون حتماً میدونید که نرمتنان 7 رده داره و تولیدمثل هر رده با دیگری فرق میکنه....
...........................................
سیستم تولیدمثل در دوکفه ای ها بسیار ساده است؛ شامل یک جفت گناد است که از توبول های شاخه ای ساخته می شوند و گامت ها از پوشش اپیتلیالی توبول ها بوجود می آیند. توبول ها به کانال هایی مرتبط شده که در ادامه به کانال های بزرگتری متصل می گردند که نهایتاً در یک گونوداکت کوتاه به انتها می رسد. در دوکفه ای های اولیه گونوداکت به داخل کلیه ها باز می شود و تخم و اسپرم ها از طریق کلیه (نفریدیوپور) به داخل حفره منتل باز می شوند، در بیشتر دوکفه ای ها گونوداکت ارتباط زیادی با کلیه ها ندارند، اما از طریق منافذ مستقلی به داخل حفره منتل در نزدیکی نفریدیوپور باز می گردند. لقاح خارجی بوده و گامت ها از طریق باز
شدن منتل به خارج ریخته می شوند، به استثناء اویسترها که تعدادی از گونه ها تخم های شکافته شده در پهنای حفره منتل دارند.
تمایز جنسی:
دوکفه ای های مهم به صورت جدا جنس هستند و معمولاً تعداد نرها و ماده ها مساوی هستند. روش استاندارد برای برآورد جنس ها از طریق تثبیت بافت گنادی بوده و سپس با استفاده از پروسه های بافت شناسی و سنجش با مسکروسکوپ نوری می باشد.
Jabber و Davis در سال 1987 رنگ سنجی ساده ای را برای تمایز جنسی در ماسل ها آزمایش نمودندکه بر مبنای اختلاف قابل توجه در ذخایر انرژی بین تخم ها و اسپرم بود، همچنین در ماسل ها Mikailov و همکاران در سال 1995 پلی پپتیدی را در نرها شناسایی کردند که در ماده ها وجود نداشت. هر دو این روش ها صرفه جویی در هزینه و زمان را نسبت به پروسه های بافت شناسی داشتند. Burton و همکاران در سال 1996 ثابت کردند که در یک دوکفه ای زنده می توان با استفاده از یک سوزن نرم و نازک به عنوان یک تکنیک برتر استفاده نمود.
اسکالوپ ها به طور برجسته ای به نسبت نرها و ماده های مشخص از گنادها، هرمافرودیت هستند. این دوکفه ای ها به صورت هرمافرودیسم همزمان هستند. گناد در یک زمان گامت های نر و ماده را در توبول های مشابهی تولید کرده یا در دو نقطه مشخص در گناد تولید می کند. برای جلوگیری از خود لقاحی، گامت های نر، اول آزاد می شوند، که به عنوان پروتندری شناخته می شوند در مقابل آن هرمافرودیت های غیر همزمان هستند مانند برخی اویسترها Ostrea و Crassostrea یا کلم ها Mercenaria نیز نرها و ماده ها برای یک یا چندین سیکل سالیانه تغییرات جنسی دارند. در گونه Ostrea edulis هنگامی که اویسترهای جوان به بلوغ جنسی می رسند، گناد به طور طبیعی به صورت نری رشد می کند؛ پس از تخم ریزی گناد به صورت ماده بودن تغییر کرده و این تناوب به طور منظم در تمام زندگی ادامه می یابد (Walne, 1974). یک حالت مشابهی نیز در Crassostrea مشاهده شده بود.
جنسیت در اویسترها بوسیله فاکتورهای زیست محیطی مانند تأمین مواد غذایی و درجه حرارت آب تعیین شده بود (Coe, 1936). یا هورمون هایی که احتمالاً مکانیسم های احتمالی کنترلی را انجام می دهند (Kennedy, 1983; Thompson et al, 1996) در حالی که Guo و همکاران در سال 1998 نشان دادند که جنسیت در Crassostrea gigas بوسیله یک ژن منفرد با الل غالب maleness (M) و یک الل برای پروتندری femaleness (F) تعیین می شود. ژنوتیپ (MF) نرهای واقعی هستند که تغییر جنسیت نمی دهند، در حالی که FF ماده های پروتندریک هستند که به صورت نری در مرحلهJuvenile بالغ می شوند اما می توانند در سال های بعدی تغییر جنسیت دهند.
کلم ها به طور عمده به صورت جدا جنس هستند اما دو نوع الگوی جنسی کاملاً متفاوت در جنس ها به نام همزمانی و غیر همزمانی هرمافرودیسم وجود دارد. Quahog clams Mercenaria mercenaria در کمتر از یک سالگی از لحاظ جنسی بالغ شده و اولین رشد آنها به صورت نری بوده اما در سال دوم زندگی به نسبت های مساوی جنسی تغییر می کند (Menzel, 1989) از سوی دیگر Giant clams (Tridacna) در یک زمان یکسان به صورت نر و ماده هستند، به طوریکه اول اسپرم ها آزاد شده و چند ساعت بعد تخم ها خارج می گردند (Heslinga, 1989).
ماسل ها جدا جنس بوده و گناد در عرض بافت منتل رشد می گند. در ماسل هایی که در مرحله ripe رسیده قرار دارند، منتل محتوای گامت هایی است که به طور تیپیک در ماده ها نارنجی بوده و در نرها خامه ای- سفید رنگ است. در کلم ها گناد در قائده پا قرار گرفته است. در اویسترها گناد سطح خارجی غدد هاضمه را می پوشاند. هنگامی که Ostrea edulis در مرحله ripe رسیده است، شکل گنادها شامل یک لایه به ضخامت 3-2 mm بوده و به صورت خامه ای رنگ می باشد. در Crassostrea gigas که در مرحله ripe قرار دارد، گناد ضخامتی حدود 8-6 mm دارد (Walne, 1974) در هرمافرودیسم هایی مانند اسکالوپ Pecten maximus گناد بالغ از داخل تستیس در ناحیه پشتی مشتق شده که سفید رنگ بوده و یک بخش شکمی است که تخمدان قرار گرفته است و نارنجی- قرمز می باشد. در گونه های اسکالوپ جدا جنس مانند Chlamys varia و Placopecten magellanicus گناد ماده ها صورتی سفید رنگ می باشد و گناد نرها سفید رنگ است.
گامتوژنز:
دوکفه ای ها تحت یک سیکل تولیدمثلی سالیانه شامل دوره گامتوژنز به دنبال یک تخم ریزی منفرد پیوسته و یا رخدادهای تخم ریزی چندمرحله ای می باشند، به طوریکه به دنبال یک دوره تجدید دوباره ساخت گناد رخ می دهد. در حالت اسپرماتوژنز، اسپرماتوگونیای اولیه تحت تقسیمات میتوزی مکرر، اسپرماتوگونیای ثانویه را حاصل می کند در ادامه تحت تقسیمات میوزی اسپرماتوسیت ها حاصل می شوند. این تولیدات اسپرماتیدی که به صورت اسپرماتوزوآی تاژک دار متمایز می شوند، طولی حدود 60-25 mm دارند. اووژنز نیز به صورت یک الگوی مشابهی با اسپرماتوزنز است که در سلول های اووگونیای اولیه رخ می دهد. تحت تقسیمات میتوزی مکرر که اووگونیای ثانویه را حاصل می کنند وارد تقسیمات میوزی شده و در ادامه در مرحله پروفاز میوز I متوقف می گردد. مراحل میوزی باقی مانده در لقاح کامل می گردد.
اووسیت ها سپس تحت یک دوره ویتلوژنز قرار گرفته که شامل تجمع گلبول های لیپید و ذرات گلیکوژن کوچک هستند. به دنبال افزایش این ذخایر یک افزایشی نیز در اندازه اووسیت ها رخ می دهد که به اندازه 70 mm در ماسل M. edulis می رسد (Dezwann & Mathiew, 1992) و 120-5 mm در اسکالوپ ها می رسد (Beninger & Le Pennec, 1991) شکافت اووسیت ها در سراسر سیکل گنادی رخ می دهد اما به طور برجسته ای در شروع تخم ریزی و انتهای فصل تولیدمثلی می باشد. این باور وجود دارد که اووسیت های تحلیل رفته اجزاء متابولیکی برای تولیدات انرژی در زمانی محسوب می شوند که ذخایر انرژی در عضلات نزدیک کننده در کمترین مقدار هستند (Beninger & Le Pennec, 1991)
سیکل های تولیدمثلی:
روش های ارزیابی:
در هر دو کفه ای سن بلوغ جنسی بسته به نوع گونه متفاوت می باشد. برای مثال ماسل M. edulis می تواند در اولین سال زندگی خود بالغ گردد (Seed & Suchanek, 1992) در حالی که در اسکالوپ ها در 3-2 سالگی این سن بدست می آید. در گونه Patinopecten yessoensis و در گونه های قطبی در سن 6-3 سالگی مثل گونه Chlamys islandica رخ می دهد (Orensanz et al., 1991). بیشتر روش های مطمئن برای ارزیابی مسیر سیکل های تولیدمثلی در دوکفه ای ها بر مبنای روش های بافت شناسی از گنادها می باشد. بررسی ها بصری از گنادها برای مثال در اسکالوپ ها ساده و سریع است و لی تنها یک برآورد تقریبی از کل رشد نمو گنادی را نشان می دهد و هیچ اطلاعات دقیقی را از رشد نمو گامت ها نمی دهد (Barber & Blake, 1991). مشاهدات تخم ریزی نیز در حالت طبیعی یا آزمایشگاهی به همراه روش های غیر مستقیم بر مبنای ظاهر لارو پلانکتونی یا بازگشت شیلاتی افراد نوجوان آنها می توانند بر این اساس باشد که اطلاعات بدست آمده از گنادها زمی تواند در بررسی آنها مفید است. بوسیله آماده سازی بافتی گنادها، نسبت رشد، رسیدگی، تخم ریزی و spent به طور مجزا می تواند در سراسر سال مورد ارزیابی قرار گیرد. بوسیله تکثیر تعدادی از نمونه ها که در هر مرحله رشد و نمو هستند توسط رتبه بندی مراحل مختلف و تقسیم نتایج از طریق تعداد کل افراد در نمونه برداری یک شاخص میانگین گنادی GI در هر فاصله نمونه برداری بدست می آید. شاخص گنادی در طی گامتوژنز افزایش و در طی تخم ریزی کاهش می یابد. الگوی طبقه بندی گنادی در مقالات به فراوانی ذکر شده است. یکی از الگوها برای اسکالوپ ایسلندی Chlamys islandica جدا جنس که مطرح شده است شامل:
مرحله I: Maturing (recovering): اولین مرحله تشخیص بازگشت پس از تخم ریزی است. گناد به صورت سست و شامل بیشترین حجم آب می باشد. فولیکول ها بزرگتر شده و چگال تر می گردند و بافت های اتصالی بین آنها ایجاد می گردد. فضای لومن با اووسیت های رشد یافته با قطر 30-20 mm پر می شود.
مرحله II: Maturing (filling): گناد هنوز بزرگ و ضخیم بوده و از لحاظ رنگ بندی درخشان تر شده و حالت سست و شل دارد اما شامل مقدار آب آزاد کمتری است. فولیکول ها بزرگتر شده و به هم نزدیک تر هستند.
اسپرماتوزوآ به صورت شعاع وار در فولیکول های جنسی نر مرتب شده اند. لومن در جنس ماده شامل اووسیت های نیمه قهوه ای بوده و تعدای از آنها به سمت فولیکول های دیواره متصل می گردند. بافت های اتصالی کمتری وجود دارد.
مرحله III: Maturing (half-full): گناد بزرگتر و ضخیم تر شده و محتوای آب آزاد خیلی کمتری است. فولیکول ها به صورت بندی شده هستند. Lumina با اسپرماتوزوآ یا اووسیت های به طور کامل رشد یافته در قطر 60-50 mm پر می شود. بفت های اتصالی نیز کاهش یافته اند.
مرحله IV A: Mature (full): گناد از لحاظ اندازه به حداکثر رسیده و محتوای هیچ آبی نمی باشد. فولیکول ها بسیار رنگی هستند و بدقت بسته بندی شده اند. تستیس به رنگ خامه ای بوده و تخمدان معمولاً نارنجی رنگ تا قرمز آجری است. فولیکول های نری با اسپرماتوزوآ ها به سمت بخش محیطی رفته و سر اسپرم حدود 3 mm می باشد. فولیکول های ناحیه دیواره به شدت نازک شده اند. فولیکول های ماده پر از اووسیت های چندگونه ای و شش گوشه ای می شود. بافت های ارتباطی محدود به کانال های غذایی و گونوداکت می شوند که دارای ظاهری مسطح هستند.
مرحله IV B: spawning: گنادها کاملاً متمایز هستند. بافت ها کاملاً تیره رنگ و سست هستند و محتوای مقدار زیادی آب آزاد وابسته به تعداد زیادی از فولیکول های خالی هستند. نواحی که محتوای فولیکول های تخم ریزی شده است نشان از جرم سل های رسیده است که در مرحله IVرسیدگی هستند. فولیکول ها در مراجل مختلف از تخم ریزی بوسیله فاگوسیتوز زیاد می شوند. در برخی دسته ها تخمک یا اسپرم در کانال های مژه ای دیده شده اند.
مرحله IV C: spent: گناد به طور قابل ملاحظه ای منقبض شده و به طور کلی تیره رنگ است و حالت سست دارد. به رنگ حنایی است. مقدار زیادی آب دارد و فولیکول ها خالی می باشد. جرم سل های باقی مانده را نگه می دارد. آمبوسایت ها به گامت های ریخته نشده حمله کرده و گاهی به صورت آثار سلولی باقی مانده دیده می شوند. در مراحل پایانی برخی فولیکول های تجدید یافته و مراحل اولیه گامتوژنیک نیز ظاهر می شود.
سیکل های سالیانه:
سیکل تولیدمثلی در دوکفه ای ها شامل چندین مرحله است: رشد Growth و رسیدگی گامت ها ripening of gamets تخم ریزی spawning و نمو گامت هاست. یک اختلاف بالایی در زمان بندی در طی هر مرحله و در گونه های مختلف وجود دارد، بنابراین در این دسته تعداد اندکی از مثال های مناسب برای تشریح این اختلافات وجود دارد.
ماسل ها در جنس Mytilus به طور وسیعی در سراسر آب های سردتر از شمال نیمکره شمالی و جنوبی پراکنش دارند. Mytilus edulis معمولاً در اکتبر یا نوامبر رشد گنادی اش شروع شده و پیشرفت پروسه تا ماههای زمستان طول می کشد، بطوریکه گنادهای ماه نوامبر در مرحله رسیده ripe هستند. تخم ریزی مرحله ای در بهار رخ می دهد و یک دوره ثانویه از گامتوژنز تا ماههای تابستان اتفاق می افتد، بطوریکه تخم ریزی در ابتدای پاییز به اوج می رسد. تحت شرایط ایده آل تغذیه ای مانند بخش عقب ساحلی تعدای از گامت های ریخته شده در بهار و پاییز قابل مقایسه است.
این مورد تحت شرایط زیر اپتیمال نیست بعنوان مثال نواحی بالای ساحل هنگامی که گامت های کمتری در پاییز خارج می شوند. تعدادی اختلاف در این الگو نیز وجود دارد.
برای مثال برخی جمعیت هایی هستند که نشان از دوره تخم ریزی منفرد و کوتاه در عرض چند هفته نسبت به سایرین دارند. در ماسل های ایرلندی تخم ریزی زمستانه (ژانویه- فوریه) به دنبال یک تخم ریزی طبیعی در اواخر بهار و تابستان رخ می دهد که یک پدیده معمول است. (Wilson, 1987b)
تفاوت در الگوی های تخم ریزی در بین گونه های مختلف ماسل گزارش شده بود. در سواحل غربی USA گونه Mytilus galloprovincialis از اکتبر تا فوریه تخم ریزی می کند. در حالی که M. californianus تولید گامت را در سراسر سال دارد. Perna perna در سواحل ونزوئلا در درجه حرارت سالانه (˚32-28 C) بسیار پایدار است و در نتیجه تخم ریزی در تمام سال معمولاً دارای 3 پیک برجسته می باشد (Carvajal, 1969 ماسل های بعنوان یک دوکفه ای مناسب با استراتژی تولیدمثلی انعطاف پذیری می باشد که سیکل خود را متناسب با شرایط زیست محیطی غالب تنظیم می کند. اویستر Ostrea edulis در آب های نروژ تا مدیترانه و دریای آدریاتیک ساکن است. گناد در حالت کمون در نرها و ماده ها در تمام طول زمستان باقی می ماند. اما شرایط رشد و نمو آن دوباره از بهار بدست می آید (Walne, 1974)
در بریتانیا تخم ریزی از انتهای ژوئن تا ابتدای جولای رخ می دهد اما در آبهای گرم، تخم ریزی چند مرحله ای صورت در بین ماههای می و اکتبر می گیرد (Lubet, 1994) سایر اویسترها Crassostrea gigas که در اقیانوس آرام است اما در سال های 1970 به آب های اروپا وارد شده است. سن رسیدگی جنسی یا بلوغ جنسی بین گونه های اسکالوپ متفاوت است: حدود 70 روز در Amusium gibbus (طول صدف 20 mm) یک سال در Argopecten irradians (طول صدف 60-55 mm) و 5-3 سال در Chlamys islandica (طول صدف 40-35 mm) است Barber & Blake, 1991
فاکتورهای کنترل تولیدمثل:
کنترل تولیدمثل شامل اثرات متقابل از فاکتورهای اگزوژنی مانند درجه حرارت، مواد غذایی، شوری و نور به همراه فاکتورهای اندوژنی مانند سیکل نورواندوکرینی و ژنوتیپ است. نقش این فاکتورها در آغاز و در طی گامتوژنز (پروسه ای که تا چندین ماه ادامه دار است) مهم می باشد.
تنظیم اندوژنی گامتوژنز:
درجه حرارت و تأمین مواد غذایی:
دما یک فاکتور منفرد اگزوژنی است که به عنوان فاکتور مؤثر در گامتوژنز دوکفه ای ها مطرح می گردد. Bayne در سال 1975 گزارش کرد که یک ارتباط طولی بین سرعت گامتوژنز در ماسل Mytilus edulis و سرعت تغییرات دمایی سنجش شده به صورت اندازه روز است. سایر نویسندگان (Lubet & Aloui, 1987) نشان دادند که پنجره های دمایی برای هر گونه وجود دارد که در آن محدودیت های دمایی که بالاتر یا پایین تر از دمای کشنده برای هر گونه مشخص می گردد (LT[SUB]50[/SUB]) داخل این پنجره ها گامتوژنز رخ می دهد که که در رنج دمایی اپتیمم خاص است برای مثال بالاتر یا پایین تر از دمای کشنده برای Mytilus edulis به ترتیب 23 و 0 درجه سانتیگراد است و اپتیمم درجه حرارت برای گامتوژنز بین 2 و 15 درجه سانتیگراد است. افزایش در درجه حرارت این رنج تأثیری در سرعت گامتوژنز ندارد. به استثناء درجه حرارت های نزدیک به کمتر از LT[SUB]50[/SUB] در هر صورت در اسکالوپ Argopecten irradians Sastry و Blake در سال 1971 نشان دادند که اثرات دمایی با شروع رشد اووسیت بوسیله تنظیم انتقال ذخایر نوترینتی به سمت گنادها صورت می پذیرد.
سرعت انتقال مواد غذایی و رشدهای بعدی اووسیت ها به طور برجسته ای در دمای 15 درجه خیلی سریعتر از 5 درجه مشاهده شده بود. در تعدادی از گونه ها مواد غذایی نسبت به درجه حرارت فاکتور اصلی برای ارزیابی زمان گامتوژنز است. اسکالوپ ها در مراحل مختلف در سیکل گامتوژنزشان بدون مواد غذایی و قرارگیری در معرض دمای مختلف نگه داشته می شوند. در مراحل اولیه گامتوژنز در دماهای 10 و 20 و 30 درجه سانتیگراد گرسنگی منجر به کاهش در بافت های غدد هاضمه، شاخص گنادی و همچنین جذب دوباره اووگونیا می گردد. اسکالوپ ها در مرحله استراحت یک کاهشی را در بافت غده هاضمه و شاخص گنادی نشان دادند و عدم شروع گامتوژنز در تمامی تیمارهای آزمایشی داشتند. فراوانی ذخایر غذایی برای گامتوژنز ضروری است. حداقل اندوخته های گنادی منجر به رشد گامت های تجمع یافته به سمت بلوغ آنها می گردد. این نتایج تأکیدی بر اهمیت ذخایر مواد غذایی در کنترل گامتوژنز است، اما تأثیر متقابلی بین ذخایر غذایی و درجه حرارت در گونه Argopecten irradians وجود دارد. اطلاعات اندکی راجع به فاکتورهایی مثل شوری، نور و سیکل های ماهیانه یا جزرومد بر گامتوژنز دوکفه ای وجود دارد.
آزمایشات Loosanoff در سال 1953 نشان دادند که با قرار دادن گونه Crassostrea virginica در شوری کمتر و مساوی 5 psu گامتوژنز به طور طبیعی رخ نمی دهد اما در شوری بیشتر از 5/7 psu رشد و نمو گامت ها در نرها و ماده های اویستر به طور طبیعی رخ می دهد. در رابطه با فوتوپریود نیز Sastry در سال 1979 گزارش کرد که گامتوژنز در گونه Argopecten irradians در طی بهار آغاز می شود. در زمان افزایش طول روز رسیدگی در نیمه های تابستان هنگامی که طول روز در حالت حداکثر است، موفقیت آمیز است.
تنظیم اندوژنی گامتوژنز:
اعتقاد بر این است که فاکتورهای زیست محیطی مانند دوما و مواد غذایی از طریق رسپتورهای حسی بر گانگلیای عصبی عمل می کنند. سلول های نوروسکرتوری در گانگلیای تحریک شده نوروهورمون ها را ترشح می کند که اثرات فیزیولوژیکی خود را بر گناد اعمال می کند. اغلب سلول های نوروسکرتوری در گانگلیای مغزی یافت شده است. فعالیت سلول های نوروسکرتوری در طی فاز استراحت گامتوژنز کاهش می یابد و به طور پیشرونده همزمان با رشد گناد افزایش می یابد و به یک حداکثر مقداری قبل از تخم ریزی می رسد. Zwann و Mathieu در سال 1992 کنترل گامتوژنز توسط سلول های نوروسکرتوری را طی یک سری آزمایشات انجام دادند. آنها اثبات کردند که عصاره گانگلیای مغزی در شرایط in vitro میتوز را در گناد Mytilus edulis تحریک می کند.
فاکتور فعال (فاکتور تحریکی اووگونیا- میتوز) به عنوان یک پپتیدی با وزن مولکولی کمتر از 5000 دالتون شناسایی شده است و سایر فاکتورها نقش مهمی را در ویتلوژنز که کنترل کننده رسیدگی اووسیت در گناد Clam جنس Spisula ایفا می کند. محقیقن دریافتند که تأثیرات متقابل بین فاکتورهای نورواندوکرینی و زیست محیطی در سیکل تولیدمثلی اسکالوپ Argopecten irradians وجود دارد. 5 مرحله نوروسکرتوری شناسایی شده است:
در مرحله I: اسکالوپ یک نورواندوکرین ترشح می کند که اجازه تجمع مواد غذایی را می دهد مرحله II و III به صورت روشن- خاموش عمل می کند که انتقال مواد مغذی به سمت گناد را انجام می دهد. مرحله IV منطبق با رشد اووسیت ها به سمت رسیدگی و بلوغ است و مرحله V مرتبط با شروع تخم ریزی است. از آغاز در طی فاز نباتی، این گونه نسبت به محرک اصلی زیست محیطی برای رشد گنادی بی اثر است. در هر صورت از اووگونیا و ابتدای رشد اووسیت های اسکالوپ به محرک های زیست محیطی عکس العمل سریعی نشان می دهد. تغییر از مرحله II به III در سیکل نوروسکرتوری به نظر می رسد که به صورت یک مکانیسم مخابره ای عمل می کند و رشد اووسیت ها آغاز شده یا دچار تأخیر است که بسته به شرایط دمایی و مواد غذایی دارد. با آغاز رشد اووسیت ها اندوخته ها از غدد هاضمه به سمت گناد منتقل می گردند. سپس در گناد تجمع می یابند. رشد و نمو اووسیت به سمت رسیدگی و بلوغ مستقل از مواد غذایی است. در هر صورت در زیر حد آستانه درجه حرارت سیکل نوروسکرتوری برعکس به سمت مرحله II و رشد نمو اووسیت نیز دچار تأخیر می شود مشروط به آنکه درجه حرارت ها بیش از نیاز حداقل پیشرفت سیکل نوروسکرتوری باشد، از طریق مرحله III و مرحله IV اووسیت ها به ترتیب متحمل رشد سیتوپلاسمیک و ویتلوژنز هستند.
سلام
ببخشید سطح سلول چیه؟حجم سلول چیه؟
باتشکر
ببخشید سطح سلول چیه؟حجم سلول چیه؟
باتشکر
http://www.uniroma2.it/didattica/NEUROBIOLOGIA/deposito/K-channel_structure.pdf
این یکی ازمقاله هاس شایدبه دردتون بخوره
آخرین ویرایش:
mohsen.4152
عضو جدید
fis protein
fis protein
سلام بر همه کی میتونه در مورد فیس پروتئین به من اطلاعات کاملی بده ممنون میشم
fis protein
سلام بر همه کی میتونه در مورد فیس پروتئین به من اطلاعات کاملی بده ممنون میشم
آخرین ویرایش:
bahramis
عضو جدید
پاورپوینت
پاورپوینت
basalam
zahmate in power pointo mikeshid
http://www.smiletemplates.com/powerpoint-templates/chemical-formulas/02260/
[h=1]Chemical Formulas PowerPoint Template – 3 Slides[/h]batashakor
پاورپوینت
basalam
zahmate in power pointo mikeshid
http://www.smiletemplates.com/powerpoint-templates/chemical-formulas/02260/
[h=1]Chemical Formulas PowerPoint Template – 3 Slides[/h]batashakor
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
كشف فضايي از مغز كه به زبان اشاره مربوط مي شود | زیست شناسی | 0 | |
|
آزمایشگاه زیست شناسی گیاهی | زیست شناسی | 0 | |
|
لیپوزوم و حفره های فسفولیپیدی-کاربردها در زیست شناسی و پزشکی | زیست شناسی | 0 | |
| آ | معرفی رشته های زیست شناسی | زیست شناسی | 3 | |
| آ | کلمات کلیدی زیست شناسی | زیست شناسی | 3 |
Similar threads
-
-
-
لیپوزوم و حفره های فسفولیپیدی-کاربردها در زیست شناسی و پزشکی
- شروع شده توسط P O U R I A
- پاسخ ها: 0
-
-