architect110
کاربر بیش فعال
بیوگرافی:
در سال 1957 در توکیو به دنیا آمد .
در سال های 1977-1980 در مؤسسه معماری کالیفرنیای جنوبی به تحصیل پرداخت و بعد از آن ، از سال 1980 در مدرسه معماری اتحادیه کوپر ، تحصیلات خود را ادامه داد و در سال 1984 فارق التحصیل شد .
کار خود را قبل از تأسیس شرکت خود در سال 1985 ، با معمار ژاپنی آرتا ایسوزاکی شروع کرد .
شیگرو بان معروفیت بین المللی خود را به سبب کار خود با کاغذ و مقوای بازیافتی مورد استفاده برای ساخت سازه های موقت برای قربانیان زلزله کوبه در سال 1995 به دست آورد .
او در مدارس متعدد از جمله دانشگاه هنر tama ، دانشگاه ملی یوکوهاما ، دانشگاه nihon ، دانشگاه کلمبیا و keio تدریس کرده است .
او در سال 1995 تا 2000 مشاور كمیسیون عالی سازمان ملل در امر مهاجران و پناهندگان (UNHCR) بود.
در زندگی کاری خود جوایز متعددی از جمله " بهترین معمار جوان سال" و در سال 1997 و همچنین جایزه معماری جهانی برای طراحی خود از غرفه ژاپن در سال 2001 و مدال توماس جفرسون در سال 2005 دریافت کرده است .
سایر سوابق دانشگاهی او عبارتند از:
1ـ پروفسور افتخاری معماری از دانشگاه ملی یوكوهاما. (99-1995)
2ـ پروفسور افتخاری معماری از دانشگاه نیهون. (2000-1996)
3ـ پروفسور مدعو دانشگاه كلمبیا. (2000)
4ـ عضو مدعو مركز دونالد دانشگاه كلمبیا.
5ـ پروفسور دانشگاه كیو.
بی تردید, تحصیل در مدرسه كوپر یونیون، تاثیر به سزایی در شكل گیری تفكر شیگرو بان داشته است.
او در ابتدا علاقه‌ی بسیار زیادی به پنج معمار نیویورك داشت و در اثر همین علاقه به مدرسه كوپر یونیون وارد شد.درآن زمان سه‌عضو ازپنج معمار نیویورك ـ‌جان هیدك, پیتر آیزنمن, و ریچارد میر در مدرسه كوپر یونیون تدریس می‌كردند.
تاثیری كه جان هیدك بر شگیرو بان می‌گذارد، در آثار اولیه او بسیار محسوس است, (در ادامه بحث به آن می‌پردازم.) شیگرو بان تلاش خستگی ناپذیری جهت خلق روشهای سازه‌ای نو، از خود نشان داد و توانست آثار معماری بدیعی با این روش‌ها بوجود آورد.
آثار او را می توان به دسته‌های زیر تقسیم كرد:
طراحی در سبك هیدك
شیگرو بان در ادامه تفكر هیدك, از خانه به عنوان مهمترین فضای زندگی شروع به كار كرد. خانه‌هایی كه او طراحی نمود, بسیار متاثر از خانه های طراحی شده توسط هیدك هستند.
او در پروژه (Villa K-1987) كه تحت تأثیر خانه‌ی دیوار هیدك است ـ به نقش دیوار در ساختمان توجه نمود . ویلا از سه دیوار شكل گرفته است. دیوارخطی، كه سیركولاسیون خانه را سازماندهی می كند. دیوار مدوری، كه فضاهای داخلی ویلا را در بر می گیرد و دیوار استوانه‌ای شكلی، كه فضاهای سرویس و آشپزخانه و حمام را درخود جای داده است.
نكته قابل توجه دیگر در طرح این ویلا, ورود از طریق یك پل به طبقه اول است. از آنجا كه سایت این ویلا دارای چشم انداز بسیار زیبایی است, شیگرو بان ورودی ویلا را یك طبقه بالا برده تا ساكنان همواره در ورود و خروج، از آن چشم انداز زیبا بهره كافی ببرند.
همچنین در پروژه (I House-1991)،دو دیوار چوبی در دو سمت شرق و غرب خانه به صورت مستقل طراحی نمود، بگونه‌ای كه ” این دیوارها دارای سازه‌ی مستقل هستند و بوسیله‌ی سازه‌های كابلی مهار شده‌اند. استفاده از دیوار در پروژه خانه‌ای با سه دیوار(1998) به اوج قدرت شكلی خود می رسد. او در این پروژه با سه دیوار شاخص پروژه را سازماندهی می كند.دیوارU شكل، كه سه ضلع خانه را دربر می گیرد. دیوار كنار پله، كه دارای سازه مستقل است, و پله به آن كنسول شده است. دیوارمنحنی شكل، كه فضاهای مكانیكی موردنیاز كارفرما را از فضاهای اصلی خانه جدا می‌كند. این سه دیوار, هر یك با عملكرد و شخصیت خود, بوسیله‌ی رنگ یا دیوارهای شیشه‌ای یا صیقلی شده، مشخص شده‌اند, تا بر بازتاب‌های خود در فضا تاكید بیشتری كنند.
طراحی فضاهای داخلی با لوله های كاغذی
در این مرحله استفاده از لوله‌های كاغذ بی ارزش (Paper Cheap) مورد توجه شیگرو بان قرار می گیرد. در طرح نمایشگاه مبلمان و كارهای شیشه‌ای آلوار آلتو (1986) ، كه بوسیله‌ی موزه هنر مدرن نیویورك (MOMA) برنامه ریزی شده بود، شیگرو بان در ابتدا به یك فضای نمایشگاهی با سبك فضاهای داخلی آلتو، از مصالح چوبی، نظر داشت, اما محدودیت های مالی مانع تحقیق آن شد. از آنجا كه درپایان نمایشگاه, مصالح آن باید جمع آوری می‌شد, لوله‌های كاغذبی ارزش به عنوان یك مصالح آلترناتیو مطرح شده و در پارتیشن‌ها و پانل‌ها و صفحه‌های نمایش ایستاده از آن استفاده شد.
پتانسیل لوله های كاغذ بی ارزش به عنوان یك ماده ساختمانی, از این پروژه شكل گرفت و به عبارتی شروعی برای معماری كاغذی بود.
او همچنین در طرح نمایشگاهی جهت ارائه آثار یك معمار ژاپنی به نام (1989-1993) Emilio Aambasz از لوله‌های كاغذی جهت طراحی فضای داخلی استفاده كرد.
از آنجا كه قرار بود این نمایشگاه در نقاط مختلف برپا شود از چهار نوع لوله‌ی كاغذی با قطرهای متفاوت استفاده كرد, تا در هنگام حمل، این لوله‌ها درون همدیگر قرار گیرند و حجم
حمل و نقل كاهش یابد.
طراحی دیوارهای داخلی و خارجی با لوله‌های كاغذی
در این مرحله، لوله‌های كاغذ بی ارزش در دیواره‌های خارجی هم مورد استفاده قرار گرفتند.
اولین ساختمان از سری ساختمانهای لوله كاغذی، كه در آن لوله‌های كاغذ نقش سازه‌ای هم به عهده داشتند, پروژه آلاچیق كاغذی 1989 است. این آلاچیق, از 48 لوله كاغذی به قطر 5/32 سانتی متر و ضخامت 5/1 سانتی متر و ارتفاع 90/3 متر، كه بر روی پایه‌های كوتاهی از بتن پیش ساخته قرار گرفته‌اند، تشكیل شده است.وفاصله بین لوله‌ها با پارافین مخصوصی درزبندی شده است.
پروژه‌ی دیگری كه تمام دیوارهای داخلی و خارجی آن از لوله‌های كاغذ ساخته شده است, پاویون اوداوارا (1990) است. این پاویون از 330 لوله كاغذ به قطر 53 سانتیمتر و ضخامت 15 سانتیمتر و ارتفاع 8 متر تشكیل شده است. به دلیل محدودیت‌های زمانی، سازه‌ی پروژه از استیل ساخته شد، اما سازه‌ی ورودی اصلی پاویون از لوله‌های كاغذی با اتصالات پیشرفته‌ای طراحی شده است. همچنین از ورقه‌های نازك شفافی جهت درزبندی بین لوله‌های كاغذ استفاده شده است، كه بدین طریق نوارهای باریكی از نور وارد فضاها می‌شوند.
طراحی خانه با مبلمان‌های سازه‌ای
در این روش از قالب‌های چوبی ساخته شده در كارخانه, بعنوان عناصر سازه‌ای استفاده شده است. مبلمان (قفسه‌ها) از عناصر ضروری هر خانه به شمار می‌آیند. در این روش، مبلمان تنها بعنوان یك عنصر تعریف كننده‌ی فضاها مطرح نیست، بلكه علاوه بر آن، بعنوان یك عنصر سازه‌ای هم مطرح میشود.
طراحی سازه‌های كاغذی
شیگرو بان به استفاده از لوله‌های كاغذی در طراحی فضاهای داخلی یا دیواره‌های خارجی بسنده نكرد و توانست با تقویت این لوله‌ها و تولید آنها در كارخانه‌های خاصی، سازه‌ی ساختمان را بوسیله‌ی این لوله‌ها طراحی كند.
او در گالری كاغذی (1994) كه بعنوان دفتر كار و گالری موسسه ایسی میاكی طراحی شده است، از لوله‌های كاغذی به عنوان سازه و جداكننده فضاهای داخل و خارج استفاده نمود.پلان این گالری كه از یك فضای باریك و دراز به طول 16 متر و عرض3/5 متر تشكیل شده است, بر پایه‌ی آگوراهای یونانی طراحی شده است.
ردیف ستونهای جلویی، سایه‌های بلندی بر كف می‌اندازند، كه در طول روز تغییر می‌كنند و احساس یك انیمیشن را ایجاد می‌كنند. لوله‌های كاغذی بكار برده شده در این بنا برای اولین بار بصورت ضد حریق تولید شده اند.
شاید ضد حریق شدن لوله‌های كاغذی، بهانه‌ی مناسبی برای داوطلبان ساخت كلیسای سوخته شد كه به جای آن كلیسا، كلیسای دیگری بسازند.
پروژه‌ی كلیسای كاغذی (1995) توسط داوكلبانی كه عبادگاهشان در زمین‌لرزه‌ای دچار آتش سوزی شده بود، سفارش داده شد. اولین خواسته‌ی پروژه، سادگی آن بود، بگونه‌ای كه دانشجویان و داوطلبان بتوانند بدون هیچ گونه ماشینی آن را بر پا سازند.
راحتی باز و بسته كردن هم جزو اولین شرایط بود كه جابجایی سازه را در آینده ممكن می‌ساخت. مصالح بوسیله‌ی شركت‌های زیادی هدیه داده شد و ساخت آن تنها در پنج هفته بوسیله‌ی 160 داوطلب انجام گرفت. 58 لوله كاغذی در یك بافت بیضی گون كه بر پایه‌ی طرح كلیسای برنینی استوار بود، طراحی شد.
در قسمت ورودی، فضای بین لوله‌های كاغذ گشوده‌تر است, بگونه‌ای كه نمای كلیسا كاملاً دعوت كننده به درون باشد. به عبارت دیگر، داخل و خارج را به هم پیوند می‌دهد. شیگرو بان درباره‌ی این كلیسا می‌گوید: ” تجربه‌ی این ساختمان موقت و كوچك، كمتر از تجربه‌ی یك كاتدرال بزرگ و با شكوه نیست"
خانه‌ی كاغذی (1995) پروژه دیگری است، كه در آن از سازه‌ی كاغذی استفاده شده است. در واقع كل این خانه از لوله‌های كاغذی به ارتفاع70/2سانتی متر و ضخامت 5/1 سانتیمتر و قطر28 سانتی‌مترساخته شده است،سازه دیواره‌های داخلی و خارجی، مبلمان و حتی سرویس‌ها هم از كاغذ طراحی و ساخته شده‌اند.
طراحی پناهگاههای كاغذی
این روش شامل پناهگاههای موقتی میشود، كه برای بازماندگان یك زلزله‌ی بزرگ یا مهاجران ناشی از تضادهای نژادی ساخته شده‌اند.
در پروژه‌ای كه به سفارش كمیسیون عالی حقوق بشر سازمان ملل برای مهاجران در آفریقا طراحی شد، (1994) از چادرهایی كه به جای پایه‌های چوبی یا فلزی، از سازه‌ای با لوله‌های كاغذ برپا می شوند, استفاده شده است.
همچنین در یك مجموعه مسكن موقتی (1995) از جعبه‌های نوشابه(جعبه های پلاستیكی که از بطری های نوشابه باقی مانده که با ماسه پرشده‌اند) برای پی ساختمان استفاده شده است. دیوارها شامل لوله‌های كاغذی هستند, كه دارای قطر 108 میلیمتر و ضخامت 4 میلیمتر بوده و با نوار اسفنجی ضد آب شده‌اند. برای پوشش سقف از یك فرم چادری دو لایه كه هم سقف خانه را می‌پوشاند و هم قابلیت باز شدن برای تهویه هوا را دارد،استفاده شده است.
هنگامی كه به شدت به گرما و تاثیرات بازتابی آن در اواسط زمستان احتیاج پیدا كردیم، این مسكن، بسیار مناسب به نظر می‌رسد.
بینابین فضای داخل و خارج
قرارگیری بینابین فضای داخل و خارج در یك خانه، بوسیله‌ی استفاده از ماشین ـ بعنوان بازكننده‌ی دیوارها ـ قابل تحقق است. شیگرو بان در این دوره آثارش، نوعی بازگشت به سنت معماری ژاپنی را تجربه كرده است. فضا در معماری ژاپنی بسیار انعطاف پذیر است و قابلیت تغییر و تبدیل فضاها به كاربری‌های مورد نیاز وجود دارد.
نمونه‌ی بارز این انعطاف پذیری هیروباهای ژاپنی هستند.
هیروبا ، عبارتست از فضای بازار سنتی ژاپن, كه دارای عرض راهرو كم و پیچ و خم‌های زیادی است, كه در حالت عادی به كاربری خاص خود پاسخ می‌دهد. اما در روزهای ملی و جشن‌های عمومی، كل هیروبا وحجره‌های اطراف آن تا عمق زیادی گشوده شده و پذیرای حضور مردم می‌شوند. استفاده از مصالح سبك در تقسیم‌بندی فضاها، باعث این انعطاف پذیری شده است.
با توجه به این ویژگی، شیگرو بان در پروژه خانه با دیوارهای پارچه‌ی (1995) توانست به فضایی قابل توجه دست یابد. این خانه از پروژه‌های قابل توجه دهه آخر قرن بیستم است كه، تحت تاثیر خانه‌ی فارنزورث، (اثر میس وندروهه) هم قرار دارد.
زوجی كه مشتری این پروژه بودند، از گشودگی فضایی خانه‌ی سنتی ژاپن بسیار لذت می‌بردند. (آنها می‌توانند از بالای یك حصار كوتاه، هنگامیكه برروی یك تراس باز نشسته‌اند، با همسایگان صحبت كنند.)
تاویل دیگری از سبك سنتی ژاپن با مصالح و تكنولوژی معاصر, باعث بوجود آمدن عرصه فضایی وسیعی به سمت جنوب و شرق شده است و پرده‌های وسیعی نمای طبقه دوم و سوم را می پوشانند. در زمستان، بوسیله‌ی یك سری درب‌های شفاف كه بینابین پرده و فضاهای خانه قرار می‌گیرند، می‌توان خانه را كاملاً پوشاند و از تبادل حرارتی بیش از حد جلوگیری كرد.
خانه در حالتی كه پرده‌هایش بسته شده‌اند، یادآور بسته‌بندی‌های كریستو هم میباشد.
همچنین او در پروژه خانه 5/2 (1995) كه در زمینی به ابعاد 25×15 متر مربع طراحی كرده است، زمین را به پنج قسمت 15×5 متر مربعی تقسیم نموده و دوقسمت را برای فضاهای پر و سه قسمت را برای فضاهای خالی برنامه‌ریزی كرده است, اما مرز بین این پرها و خالی‌ها بصورت اعجاز گونه‌ای از بین رفته است و فضای مبهمی كه بینابین آنها خلق میشود, هم فضای داخل است و هم فضای خارج.
به عبارتی، انواع متفاوتی از فضا را می‌توان بوسیله‌ی كنترل عناصر متحرك ـ در شرایط مختلف آب و هوایی‌ـ تجربه كرد.
خانه‌ی بدون دیوار (1997) و خانه‌ی مربع نه قسمتی(1997) هم پروژه‌های دیگری از این دست هستند, كه كوشش شده است, مرز بین داخل و خارج محو گردد و فضا انعطاف پذیری بسیار زیادی داشته باشد.
در مجموع، در این دسته آثار هم می‌توان توجه و تاكید بسیار زیاد شیگرو بان را بر دیوار مشاهده كرد. دیوار و پلان آزاد یا انعطاف پذیر، مهمترین مسائل مطرح در خانه‌های او هستند.
طراحی سازه‌های عظیم كاغذی
شیگرو بان در استفاده از سازه‌های كاغذی تا بدانجا پیش رفت, كه توانست, سازه‌های عظیم را بوسیله‌ی مصالح كاغذی, طراحی و اجرا نماید.
پوشش فضایی, به ابعاد 5/22×7/26 متر مربع, با ارتفاع 8/7 متر, بوسیله‌ی سازه‌ی لوله كاغذی، اولین تجربه‌ی او در سال 1998 بوده است.كارفرمای این پروژه یك شركت خانه‌سازی با مصالح چوبی بود, كه خواستار یك فضای سر پوشیده‌ی بزرگ، جهت نگهداری قطعات چوبی در مقابل تغییرات آب و هوا بود. سازه‌ی پروژه می‌بایست دارای سهولت درنصب باشد، تا كارگران همان شركت بتوانند, این گنبد كاغذی را بر پا سازند.
در طرح این گنبد, از لوله‌هایی كاغذی با اتصالات چوبی و پیچ و مهره استفاده شده است.
شیگرو بان، در طرح پاویون ژاپن در نمایشگاه هانور آلمان (2000) هم، از سازه‌های كاغذی استفاده كرد.
موضوع اصلی نمایشگاه هانور، محیط زیست بود، بنابراین او تصمیم گرفت كه با استفاده از ضایعات صنعتی و كاغذهای بی‌ارزش، به خلق سازه‌ای عظیم بپردازد. او در باره‌ی این پروژه می‌گوید: "ایده‌ی اصلی، خلق تونلی از لوله‌های كاغذ, مانند پروژه گنبد كاغذی بود. هر چند گنبد كاغذی بوسیله‌ی اتصالات چوبی اجرا شده بود،اما من نظرم را در مورد استفاده از یك بافت پوسته‌ای از لوله‌های كاغذ بدون درز را با پروفسور فرای اوتو در میان گذاشتم. ایده‌ی دیگر، استفاده از روش ساخت آسان با تكنولوژی پایین بود. بنابراین، اتصالات را از نوارهای فلزی یا پارچه‌ای طراحی كردیم. برای پوشاندن سطح روی پاویون، می‌خواستیم از P.V.C استفاده كنیم، اما PVC را نمی‌توان از زباله بوجود آورد. بطور كاملاً اتفاقی، یك كیف ضد آب را كشف كردیم, كه مورد پسند مشتریان واقع نشده بود و به كارخانه باز گردانده شده بود. بنابراین با آن كارخانه صحبت كردیم و كیف‌ها را با قیمت ارزان از آنها خریده و در پوسته‌ی خارجی از آن استفاده كردیم.
پرسش اصلی پس از مطالعه‌ی آثار شیگروبان، دلایل موفقیت او در حوزه جهانی است. چگونه او توانسته ـ بعنوان یك معمار موفق ـ در سطح جهانی مطرح شود؟
آموزش یافتن نزد استادان بزرگ معماری:
”روش طراحی من شامل استفاده از هندسه در سبك پنج معمار نیویورك واستفاده از خصوصیات هندسی اشكال و استفاده از دیوارها برای خلق مكان در سبك هیدك است.“
توجه نمودن به سنت و فرهنگ ژاپنی .
مردم گرا بودن .
”من بعنوان یك معمار، خواستار خلق ساختمانهای زیبا در مناطق حادثه دیده هستم. می‌خواهم مردم را به حركت وادارم و سطح زندگی آنها را بهتر كنم. اگر من این مسیر را طی نكنم، غیر ممكن است كه بتوانم یك معماری با معنی خلق كنم و سهم مهمی در ساختن جامعه، بعنوان یك معمار، داشته باشم .“
ایده‌های معمارانه داشتن.
و در پایان با اخلاق فروتن وار ژاپنی اش می‌گوید:
”من فكر نمی‌كنم، معماری هستم، كه در سیستم موجود تغییر زیادی ایجاد كرده‌ام، من فقط تكنولوژی و مصالح موجود را با روشی متفاوت به كار می‌برم.“
پل کاغذی از شیگرو بان
پل کاغذی به عنوان یک رویداد تابستانی برای فصل توریستی در نزدیکی پونت دو گارد ، یک قنات رومی در جنوب فرانسه نزدیک به Nimes در سال 2007 طراحی شده که توسط یونسکو به عنوان یک میراث جهانی ثبت گردیده . طرح قوسی شکل پل به دلیل وضعیت سایت و عقلانیت ساختاری انتخاب شده بود . یک کنتراست متریالی ، جایی که پونت دو گارد از سنگ بنا شده – بسیار سنگین ، سخت و بادوام – و پل کاغذی که از لوله های مقوایی ساخته شده – سبک ، ضعیف با عمر کوتاه – وجود دارد . در همان زمان یک هارمونی میان این دو وجود دارد و آن اینکه هندسه پل کاغذی از همان ابعاد و اندازه های قوسی استفاده می کند که بونت دو گارد استفاده کرده . پل با وزن 7.5 تن ، 281 لوله مقوایی در ساخت آن بکار رفته . پله ها از کاغذ های بازیافت شده و پلاستیک هستند و جعبه های چوبی فنداسیون توسط شن و ماسه پوشیده شده اند .
معمارانی هستند که تنها با کاغذ و مقوا کار می کنند ، شیگرو بان نیز از آن دسته معماران است که بخشی از شهرت خود را از کارهای ساخته شده از کاغذ به دست آورده . بان با استفاده از لوله های مقوایی قابل بازیافت معنای جدیدی را به معماری بخشید . به گفته او : " کاغذ از درختان بوجود می آید و انسانها معماری را از درختان ایجاد می کنند بنابراین ایجاد معماری از کاغذ باید امکان پذیر باشد . " خانه کاغذی اولین ساختار بان بود که توسط دولت ژاپن برای استفاده از لوله های مقوایی به عنوان یک متریال در ساخت و ساز یک ساختمان دائمی ، مورد قبول واقع شد و مجوز گرفت . پیکربندی S شکل ساختمان متشکل از 110 لوله کاغذی ( با 2.7 متر ارتفاع ، 275 میلیمتر قطر و 148 میلی متر ضخامت ) فضاهای داخلی و خارجی را تعریف می کند . ده لوله کاغذی بار عمودی را پشتیبانی می کند و 80 لوله داخلی نیروهای جانبی را متحمل می شوند . مفاصل صلیبیِ چوبی در پایه ستون ها به فنداسیون محکم شده اند . این خانه در کنار دریاچه یاماناشی ، یاماناکا – ژاپن – در سال 1995 ساخته شده .
منبع:اتووود و مجموعه مقالات اینترنتی جمع آوری شده توسط اعضای جامعه مهندسان معمار جوان فرستنده مقاله:مسعود مرعشی
در سال 1957 در توکیو به دنیا آمد .
در سال های 1977-1980 در مؤسسه معماری کالیفرنیای جنوبی به تحصیل پرداخت و بعد از آن ، از سال 1980 در مدرسه معماری اتحادیه کوپر ، تحصیلات خود را ادامه داد و در سال 1984 فارق التحصیل شد .
کار خود را قبل از تأسیس شرکت خود در سال 1985 ، با معمار ژاپنی آرتا ایسوزاکی شروع کرد .
شیگرو بان معروفیت بین المللی خود را به سبب کار خود با کاغذ و مقوای بازیافتی مورد استفاده برای ساخت سازه های موقت برای قربانیان زلزله کوبه در سال 1995 به دست آورد .
او در مدارس متعدد از جمله دانشگاه هنر tama ، دانشگاه ملی یوکوهاما ، دانشگاه nihon ، دانشگاه کلمبیا و keio تدریس کرده است .
او در سال 1995 تا 2000 مشاور كمیسیون عالی سازمان ملل در امر مهاجران و پناهندگان (UNHCR) بود.
در زندگی کاری خود جوایز متعددی از جمله " بهترین معمار جوان سال" و در سال 1997 و همچنین جایزه معماری جهانی برای طراحی خود از غرفه ژاپن در سال 2001 و مدال توماس جفرسون در سال 2005 دریافت کرده است .
سایر سوابق دانشگاهی او عبارتند از:
1ـ پروفسور افتخاری معماری از دانشگاه ملی یوكوهاما. (99-1995)
2ـ پروفسور افتخاری معماری از دانشگاه نیهون. (2000-1996)
3ـ پروفسور مدعو دانشگاه كلمبیا. (2000)
4ـ عضو مدعو مركز دونالد دانشگاه كلمبیا.
5ـ پروفسور دانشگاه كیو.
بی تردید, تحصیل در مدرسه كوپر یونیون، تاثیر به سزایی در شكل گیری تفكر شیگرو بان داشته است.
او در ابتدا علاقه‌ی بسیار زیادی به پنج معمار نیویورك داشت و در اثر همین علاقه به مدرسه كوپر یونیون وارد شد.درآن زمان سه‌عضو ازپنج معمار نیویورك ـ‌جان هیدك, پیتر آیزنمن, و ریچارد میر در مدرسه كوپر یونیون تدریس می‌كردند.
تاثیری كه جان هیدك بر شگیرو بان می‌گذارد، در آثار اولیه او بسیار محسوس است, (در ادامه بحث به آن می‌پردازم.) شیگرو بان تلاش خستگی ناپذیری جهت خلق روشهای سازه‌ای نو، از خود نشان داد و توانست آثار معماری بدیعی با این روش‌ها بوجود آورد.
آثار او را می توان به دسته‌های زیر تقسیم كرد:
طراحی در سبك هیدك
شیگرو بان در ادامه تفكر هیدك, از خانه به عنوان مهمترین فضای زندگی شروع به كار كرد. خانه‌هایی كه او طراحی نمود, بسیار متاثر از خانه های طراحی شده توسط هیدك هستند.
او در پروژه (Villa K-1987) كه تحت تأثیر خانه‌ی دیوار هیدك است ـ به نقش دیوار در ساختمان توجه نمود . ویلا از سه دیوار شكل گرفته است. دیوارخطی، كه سیركولاسیون خانه را سازماندهی می كند. دیوار مدوری، كه فضاهای داخلی ویلا را در بر می گیرد و دیوار استوانه‌ای شكلی، كه فضاهای سرویس و آشپزخانه و حمام را درخود جای داده است.
نكته قابل توجه دیگر در طرح این ویلا, ورود از طریق یك پل به طبقه اول است. از آنجا كه سایت این ویلا دارای چشم انداز بسیار زیبایی است, شیگرو بان ورودی ویلا را یك طبقه بالا برده تا ساكنان همواره در ورود و خروج، از آن چشم انداز زیبا بهره كافی ببرند.
همچنین در پروژه (I House-1991)،دو دیوار چوبی در دو سمت شرق و غرب خانه به صورت مستقل طراحی نمود، بگونه‌ای كه ” این دیوارها دارای سازه‌ی مستقل هستند و بوسیله‌ی سازه‌های كابلی مهار شده‌اند. استفاده از دیوار در پروژه خانه‌ای با سه دیوار(1998) به اوج قدرت شكلی خود می رسد. او در این پروژه با سه دیوار شاخص پروژه را سازماندهی می كند.دیوارU شكل، كه سه ضلع خانه را دربر می گیرد. دیوار كنار پله، كه دارای سازه مستقل است, و پله به آن كنسول شده است. دیوارمنحنی شكل، كه فضاهای مكانیكی موردنیاز كارفرما را از فضاهای اصلی خانه جدا می‌كند. این سه دیوار, هر یك با عملكرد و شخصیت خود, بوسیله‌ی رنگ یا دیوارهای شیشه‌ای یا صیقلی شده، مشخص شده‌اند, تا بر بازتاب‌های خود در فضا تاكید بیشتری كنند.
طراحی فضاهای داخلی با لوله های كاغذی
در این مرحله استفاده از لوله‌های كاغذ بی ارزش (Paper Cheap) مورد توجه شیگرو بان قرار می گیرد. در طرح نمایشگاه مبلمان و كارهای شیشه‌ای آلوار آلتو (1986) ، كه بوسیله‌ی موزه هنر مدرن نیویورك (MOMA) برنامه ریزی شده بود، شیگرو بان در ابتدا به یك فضای نمایشگاهی با سبك فضاهای داخلی آلتو، از مصالح چوبی، نظر داشت, اما محدودیت های مالی مانع تحقیق آن شد. از آنجا كه درپایان نمایشگاه, مصالح آن باید جمع آوری می‌شد, لوله‌های كاغذبی ارزش به عنوان یك مصالح آلترناتیو مطرح شده و در پارتیشن‌ها و پانل‌ها و صفحه‌های نمایش ایستاده از آن استفاده شد.
پتانسیل لوله های كاغذ بی ارزش به عنوان یك ماده ساختمانی, از این پروژه شكل گرفت و به عبارتی شروعی برای معماری كاغذی بود.
او همچنین در طرح نمایشگاهی جهت ارائه آثار یك معمار ژاپنی به نام (1989-1993) Emilio Aambasz از لوله‌های كاغذی جهت طراحی فضای داخلی استفاده كرد.
از آنجا كه قرار بود این نمایشگاه در نقاط مختلف برپا شود از چهار نوع لوله‌ی كاغذی با قطرهای متفاوت استفاده كرد, تا در هنگام حمل، این لوله‌ها درون همدیگر قرار گیرند و حجم
حمل و نقل كاهش یابد.
طراحی دیوارهای داخلی و خارجی با لوله‌های كاغذی
در این مرحله، لوله‌های كاغذ بی ارزش در دیواره‌های خارجی هم مورد استفاده قرار گرفتند.
اولین ساختمان از سری ساختمانهای لوله كاغذی، كه در آن لوله‌های كاغذ نقش سازه‌ای هم به عهده داشتند, پروژه آلاچیق كاغذی 1989 است. این آلاچیق, از 48 لوله كاغذی به قطر 5/32 سانتی متر و ضخامت 5/1 سانتی متر و ارتفاع 90/3 متر، كه بر روی پایه‌های كوتاهی از بتن پیش ساخته قرار گرفته‌اند، تشكیل شده است.وفاصله بین لوله‌ها با پارافین مخصوصی درزبندی شده است.
پروژه‌ی دیگری كه تمام دیوارهای داخلی و خارجی آن از لوله‌های كاغذ ساخته شده است, پاویون اوداوارا (1990) است. این پاویون از 330 لوله كاغذ به قطر 53 سانتیمتر و ضخامت 15 سانتیمتر و ارتفاع 8 متر تشكیل شده است. به دلیل محدودیت‌های زمانی، سازه‌ی پروژه از استیل ساخته شد، اما سازه‌ی ورودی اصلی پاویون از لوله‌های كاغذی با اتصالات پیشرفته‌ای طراحی شده است. همچنین از ورقه‌های نازك شفافی جهت درزبندی بین لوله‌های كاغذ استفاده شده است، كه بدین طریق نوارهای باریكی از نور وارد فضاها می‌شوند.
طراحی خانه با مبلمان‌های سازه‌ای
در این روش از قالب‌های چوبی ساخته شده در كارخانه, بعنوان عناصر سازه‌ای استفاده شده است. مبلمان (قفسه‌ها) از عناصر ضروری هر خانه به شمار می‌آیند. در این روش، مبلمان تنها بعنوان یك عنصر تعریف كننده‌ی فضاها مطرح نیست، بلكه علاوه بر آن، بعنوان یك عنصر سازه‌ای هم مطرح میشود.
طراحی سازه‌های كاغذی
شیگرو بان به استفاده از لوله‌های كاغذی در طراحی فضاهای داخلی یا دیواره‌های خارجی بسنده نكرد و توانست با تقویت این لوله‌ها و تولید آنها در كارخانه‌های خاصی، سازه‌ی ساختمان را بوسیله‌ی این لوله‌ها طراحی كند.
او در گالری كاغذی (1994) كه بعنوان دفتر كار و گالری موسسه ایسی میاكی طراحی شده است، از لوله‌های كاغذی به عنوان سازه و جداكننده فضاهای داخل و خارج استفاده نمود.پلان این گالری كه از یك فضای باریك و دراز به طول 16 متر و عرض3/5 متر تشكیل شده است, بر پایه‌ی آگوراهای یونانی طراحی شده است.
ردیف ستونهای جلویی، سایه‌های بلندی بر كف می‌اندازند، كه در طول روز تغییر می‌كنند و احساس یك انیمیشن را ایجاد می‌كنند. لوله‌های كاغذی بكار برده شده در این بنا برای اولین بار بصورت ضد حریق تولید شده اند.
شاید ضد حریق شدن لوله‌های كاغذی، بهانه‌ی مناسبی برای داوطلبان ساخت كلیسای سوخته شد كه به جای آن كلیسا، كلیسای دیگری بسازند.
پروژه‌ی كلیسای كاغذی (1995) توسط داوكلبانی كه عبادگاهشان در زمین‌لرزه‌ای دچار آتش سوزی شده بود، سفارش داده شد. اولین خواسته‌ی پروژه، سادگی آن بود، بگونه‌ای كه دانشجویان و داوطلبان بتوانند بدون هیچ گونه ماشینی آن را بر پا سازند.
راحتی باز و بسته كردن هم جزو اولین شرایط بود كه جابجایی سازه را در آینده ممكن می‌ساخت. مصالح بوسیله‌ی شركت‌های زیادی هدیه داده شد و ساخت آن تنها در پنج هفته بوسیله‌ی 160 داوطلب انجام گرفت. 58 لوله كاغذی در یك بافت بیضی گون كه بر پایه‌ی طرح كلیسای برنینی استوار بود، طراحی شد.
در قسمت ورودی، فضای بین لوله‌های كاغذ گشوده‌تر است, بگونه‌ای كه نمای كلیسا كاملاً دعوت كننده به درون باشد. به عبارت دیگر، داخل و خارج را به هم پیوند می‌دهد. شیگرو بان درباره‌ی این كلیسا می‌گوید: ” تجربه‌ی این ساختمان موقت و كوچك، كمتر از تجربه‌ی یك كاتدرال بزرگ و با شكوه نیست"
خانه‌ی كاغذی (1995) پروژه دیگری است، كه در آن از سازه‌ی كاغذی استفاده شده است. در واقع كل این خانه از لوله‌های كاغذی به ارتفاع70/2سانتی متر و ضخامت 5/1 سانتیمتر و قطر28 سانتی‌مترساخته شده است،سازه دیواره‌های داخلی و خارجی، مبلمان و حتی سرویس‌ها هم از كاغذ طراحی و ساخته شده‌اند.
طراحی پناهگاههای كاغذی
این روش شامل پناهگاههای موقتی میشود، كه برای بازماندگان یك زلزله‌ی بزرگ یا مهاجران ناشی از تضادهای نژادی ساخته شده‌اند.
در پروژه‌ای كه به سفارش كمیسیون عالی حقوق بشر سازمان ملل برای مهاجران در آفریقا طراحی شد، (1994) از چادرهایی كه به جای پایه‌های چوبی یا فلزی، از سازه‌ای با لوله‌های كاغذ برپا می شوند, استفاده شده است.
همچنین در یك مجموعه مسكن موقتی (1995) از جعبه‌های نوشابه(جعبه های پلاستیكی که از بطری های نوشابه باقی مانده که با ماسه پرشده‌اند) برای پی ساختمان استفاده شده است. دیوارها شامل لوله‌های كاغذی هستند, كه دارای قطر 108 میلیمتر و ضخامت 4 میلیمتر بوده و با نوار اسفنجی ضد آب شده‌اند. برای پوشش سقف از یك فرم چادری دو لایه كه هم سقف خانه را می‌پوشاند و هم قابلیت باز شدن برای تهویه هوا را دارد،استفاده شده است.
هنگامی كه به شدت به گرما و تاثیرات بازتابی آن در اواسط زمستان احتیاج پیدا كردیم، این مسكن، بسیار مناسب به نظر می‌رسد.
بینابین فضای داخل و خارج
قرارگیری بینابین فضای داخل و خارج در یك خانه، بوسیله‌ی استفاده از ماشین ـ بعنوان بازكننده‌ی دیوارها ـ قابل تحقق است. شیگرو بان در این دوره آثارش، نوعی بازگشت به سنت معماری ژاپنی را تجربه كرده است. فضا در معماری ژاپنی بسیار انعطاف پذیر است و قابلیت تغییر و تبدیل فضاها به كاربری‌های مورد نیاز وجود دارد.
نمونه‌ی بارز این انعطاف پذیری هیروباهای ژاپنی هستند.
هیروبا ، عبارتست از فضای بازار سنتی ژاپن, كه دارای عرض راهرو كم و پیچ و خم‌های زیادی است, كه در حالت عادی به كاربری خاص خود پاسخ می‌دهد. اما در روزهای ملی و جشن‌های عمومی، كل هیروبا وحجره‌های اطراف آن تا عمق زیادی گشوده شده و پذیرای حضور مردم می‌شوند. استفاده از مصالح سبك در تقسیم‌بندی فضاها، باعث این انعطاف پذیری شده است.
با توجه به این ویژگی، شیگرو بان در پروژه خانه با دیوارهای پارچه‌ی (1995) توانست به فضایی قابل توجه دست یابد. این خانه از پروژه‌های قابل توجه دهه آخر قرن بیستم است كه، تحت تاثیر خانه‌ی فارنزورث، (اثر میس وندروهه) هم قرار دارد.
زوجی كه مشتری این پروژه بودند، از گشودگی فضایی خانه‌ی سنتی ژاپن بسیار لذت می‌بردند. (آنها می‌توانند از بالای یك حصار كوتاه، هنگامیكه برروی یك تراس باز نشسته‌اند، با همسایگان صحبت كنند.)
تاویل دیگری از سبك سنتی ژاپن با مصالح و تكنولوژی معاصر, باعث بوجود آمدن عرصه فضایی وسیعی به سمت جنوب و شرق شده است و پرده‌های وسیعی نمای طبقه دوم و سوم را می پوشانند. در زمستان، بوسیله‌ی یك سری درب‌های شفاف كه بینابین پرده و فضاهای خانه قرار می‌گیرند، می‌توان خانه را كاملاً پوشاند و از تبادل حرارتی بیش از حد جلوگیری كرد.
خانه در حالتی كه پرده‌هایش بسته شده‌اند، یادآور بسته‌بندی‌های كریستو هم میباشد.
همچنین او در پروژه خانه 5/2 (1995) كه در زمینی به ابعاد 25×15 متر مربع طراحی كرده است، زمین را به پنج قسمت 15×5 متر مربعی تقسیم نموده و دوقسمت را برای فضاهای پر و سه قسمت را برای فضاهای خالی برنامه‌ریزی كرده است, اما مرز بین این پرها و خالی‌ها بصورت اعجاز گونه‌ای از بین رفته است و فضای مبهمی كه بینابین آنها خلق میشود, هم فضای داخل است و هم فضای خارج.
به عبارتی، انواع متفاوتی از فضا را می‌توان بوسیله‌ی كنترل عناصر متحرك ـ در شرایط مختلف آب و هوایی‌ـ تجربه كرد.
خانه‌ی بدون دیوار (1997) و خانه‌ی مربع نه قسمتی(1997) هم پروژه‌های دیگری از این دست هستند, كه كوشش شده است, مرز بین داخل و خارج محو گردد و فضا انعطاف پذیری بسیار زیادی داشته باشد.
در مجموع، در این دسته آثار هم می‌توان توجه و تاكید بسیار زیاد شیگرو بان را بر دیوار مشاهده كرد. دیوار و پلان آزاد یا انعطاف پذیر، مهمترین مسائل مطرح در خانه‌های او هستند.
طراحی سازه‌های عظیم كاغذی
شیگرو بان در استفاده از سازه‌های كاغذی تا بدانجا پیش رفت, كه توانست, سازه‌های عظیم را بوسیله‌ی مصالح كاغذی, طراحی و اجرا نماید.
پوشش فضایی, به ابعاد 5/22×7/26 متر مربع, با ارتفاع 8/7 متر, بوسیله‌ی سازه‌ی لوله كاغذی، اولین تجربه‌ی او در سال 1998 بوده است.كارفرمای این پروژه یك شركت خانه‌سازی با مصالح چوبی بود, كه خواستار یك فضای سر پوشیده‌ی بزرگ، جهت نگهداری قطعات چوبی در مقابل تغییرات آب و هوا بود. سازه‌ی پروژه می‌بایست دارای سهولت درنصب باشد، تا كارگران همان شركت بتوانند, این گنبد كاغذی را بر پا سازند.
در طرح این گنبد, از لوله‌هایی كاغذی با اتصالات چوبی و پیچ و مهره استفاده شده است.
شیگرو بان، در طرح پاویون ژاپن در نمایشگاه هانور آلمان (2000) هم، از سازه‌های كاغذی استفاده كرد.
موضوع اصلی نمایشگاه هانور، محیط زیست بود، بنابراین او تصمیم گرفت كه با استفاده از ضایعات صنعتی و كاغذهای بی‌ارزش، به خلق سازه‌ای عظیم بپردازد. او در باره‌ی این پروژه می‌گوید: "ایده‌ی اصلی، خلق تونلی از لوله‌های كاغذ, مانند پروژه گنبد كاغذی بود. هر چند گنبد كاغذی بوسیله‌ی اتصالات چوبی اجرا شده بود،اما من نظرم را در مورد استفاده از یك بافت پوسته‌ای از لوله‌های كاغذ بدون درز را با پروفسور فرای اوتو در میان گذاشتم. ایده‌ی دیگر، استفاده از روش ساخت آسان با تكنولوژی پایین بود. بنابراین، اتصالات را از نوارهای فلزی یا پارچه‌ای طراحی كردیم. برای پوشاندن سطح روی پاویون، می‌خواستیم از P.V.C استفاده كنیم، اما PVC را نمی‌توان از زباله بوجود آورد. بطور كاملاً اتفاقی، یك كیف ضد آب را كشف كردیم, كه مورد پسند مشتریان واقع نشده بود و به كارخانه باز گردانده شده بود. بنابراین با آن كارخانه صحبت كردیم و كیف‌ها را با قیمت ارزان از آنها خریده و در پوسته‌ی خارجی از آن استفاده كردیم.
پرسش اصلی پس از مطالعه‌ی آثار شیگروبان، دلایل موفقیت او در حوزه جهانی است. چگونه او توانسته ـ بعنوان یك معمار موفق ـ در سطح جهانی مطرح شود؟
آموزش یافتن نزد استادان بزرگ معماری:
”روش طراحی من شامل استفاده از هندسه در سبك پنج معمار نیویورك واستفاده از خصوصیات هندسی اشكال و استفاده از دیوارها برای خلق مكان در سبك هیدك است.“
توجه نمودن به سنت و فرهنگ ژاپنی .
مردم گرا بودن .
”من بعنوان یك معمار، خواستار خلق ساختمانهای زیبا در مناطق حادثه دیده هستم. می‌خواهم مردم را به حركت وادارم و سطح زندگی آنها را بهتر كنم. اگر من این مسیر را طی نكنم، غیر ممكن است كه بتوانم یك معماری با معنی خلق كنم و سهم مهمی در ساختن جامعه، بعنوان یك معمار، داشته باشم .“
ایده‌های معمارانه داشتن.
و در پایان با اخلاق فروتن وار ژاپنی اش می‌گوید:
”من فكر نمی‌كنم، معماری هستم، كه در سیستم موجود تغییر زیادی ایجاد كرده‌ام، من فقط تكنولوژی و مصالح موجود را با روشی متفاوت به كار می‌برم.“
پل کاغذی از شیگرو بان
پل کاغذی به عنوان یک رویداد تابستانی برای فصل توریستی در نزدیکی پونت دو گارد ، یک قنات رومی در جنوب فرانسه نزدیک به Nimes در سال 2007 طراحی شده که توسط یونسکو به عنوان یک میراث جهانی ثبت گردیده . طرح قوسی شکل پل به دلیل وضعیت سایت و عقلانیت ساختاری انتخاب شده بود . یک کنتراست متریالی ، جایی که پونت دو گارد از سنگ بنا شده – بسیار سنگین ، سخت و بادوام – و پل کاغذی که از لوله های مقوایی ساخته شده – سبک ، ضعیف با عمر کوتاه – وجود دارد . در همان زمان یک هارمونی میان این دو وجود دارد و آن اینکه هندسه پل کاغذی از همان ابعاد و اندازه های قوسی استفاده می کند که بونت دو گارد استفاده کرده . پل با وزن 7.5 تن ، 281 لوله مقوایی در ساخت آن بکار رفته . پله ها از کاغذ های بازیافت شده و پلاستیک هستند و جعبه های چوبی فنداسیون توسط شن و ماسه پوشیده شده اند .
|
| گنبد کاغذی از شیگرو بان |
یک پیمانکار ساختمان های چوبی نیازمند یک پناهگاه سرپوشیده بود که اجازه دهد کارهای در فضای باز او حتی در آب و هوای نامساعد هم انجام شود ، اما ساختار باید به اندازه کافی ساده باشد تا خدمه بتوانند به راحتی آن را مونتاژ کرده و برچینند . با توجه به شرایط سایت و همچنین شرایط لازم برای استفاده ، یک سقف قوسی شکل با طاقی 27 متر ، 8متر ارتفاع درمرکز و پوشش یک فضایی با 23متر عرض در اوزاکا – ژاپن 1998- ایجاد شد . از آنجایی که لوله های کاغذی نمی توانند انحنا یابند ، قوس کامل به دو مدل 1.8 x 0.9m تقسیم شد . پایداری جانبی از طریق استفاده از تخته سه لا به جای فلز تقویت شده ، صورت گرفته . هر پانل تخته سه لا توسط یک دایره بزرگ ، به منظور نفوذ نور طبیعی از پانل های پلی کربنات موجدار پوشش گنبد به فضای داخل ، سوراخ شده به گونه ای که یکپارچگی ساختار به خطر نیفتد . برای به حداقل رساندن انبساط و انقباض لوله های کاغذی در اثر رطوبت در طول زمان ، آنها را با مایع اورتان ضد آب کردند . 
|
آخرین ویرایش توسط مدیر:
