شعر نو
- شروع کننده موضوع PostModern
- تاریخ شروع
...
دلم برای کسی تنگ است
که آفتاب صداقت را
به میهمانی گلهای باغ می آورد
...
دلم برای کسی تنگ است
که چشمهای قشنگش را
به عمق آبی دریای واژگون میدوخت
وشعرهای خوشی چون پرنده ها میخواند
دلم برای کسی تنگ است
که همچو کودک معصومی
دلش برای دلم میسوخت
ومهربانی را
نثار من میکرد
...
دلم برای کسی تنگ است
که آفتاب صداقت را
به میهمانی گلهای باغ می آورد
...
دلم برای کسی تنگ است
که چشمهای قشنگش را
به عمق آبی دریای واژگون میدوخت
وشعرهای خوشی چون پرنده ها میخواند
دلم برای کسی تنگ است
که همچو کودک معصومی
دلش برای دلم میسوخت
ومهربانی را
نثار من میکرد
...
یاد دارم هر زمان با دوریت یارای پیکارم نبود
چشمها می بستم
در خیالم با دو بال خویشتن
سوی تو پر میزدم
اوج پرواز خیالم بی افق بود
مرزهای بسته ی هفت آسمان را می گشود
کاش میدانستی
چشم من از باز بودن خسته بود
کاش می دانستی
من به چشم بسته از آن آسمانها می گذشتم
در خیالم با دو بال خویشتن
سوی تو پر میزدم
اوج پرواز خیالم بی افق بود
مرزهای بسته ی هفت آسمان را می گشود
کاش میدانستی
چشم من از باز بودن خسته بود
کاش می دانستی
من به چشم بسته از آن آسمانها می گذشتم
تا بدانجا می رسیدم
من میروم
کز خودم چیزی نبود
هر چه هم بود از تو بود
در من این حال غریب
لحظه لحظه اوج و شدت میگرفت
روزها و هفته ها و ماه ها
راستی انگار
وقت و لحظه معنی خود را نداشت
در من امید نگاه عاشقانه اوج می یافت
آه اما در خیال خام خود بودم...
و نمی دانستم
دست تقدیر برایم چه نوشت!
قبل از آن که صید صیادم شوم او صید شد
و از آن روز دگر
غصه ی آن عشق نافرجام در من مانده است
و از آن لحظه فقط
اشکها یار و وفادار من اند
درک من از عشق این شد
که اگرخاطرت با رفتنم آسوده است
هر چه هم بود از تو بود
در من این حال غریب
لحظه لحظه اوج و شدت میگرفت
روزها و هفته ها و ماه ها
راستی انگار
وقت و لحظه معنی خود را نداشت
در من امید نگاه عاشقانه اوج می یافت
آه اما در خیال خام خود بودم...
و نمی دانستم
دست تقدیر برایم چه نوشت!
قبل از آن که صید صیادم شوم او صید شد
و از آن روز دگر
غصه ی آن عشق نافرجام در من مانده است
و از آن لحظه فقط
اشکها یار و وفادار من اند
درک من از عشق این شد
که اگرخاطرت با رفتنم آسوده است
من میروم
احسان ضامني
دوست دارم بروم سر به سرم نگذاريد
گريه ام را به حساب سفرم نگذاريد
دوست دارم كه به پابوسى باران بروم
آسمان گفته كه پا روى پرم نگذاريد
اين قدر آينه ها را به رخ من نكشيد
اين قدر داغ جنون بر جگرم نگذاريد
آخرين حرف من اين است، زمينى نشويد
فقط از حال زمين بى خبرم نگذاريد...
گريه ام را به حساب سفرم نگذاريد
دوست دارم كه به پابوسى باران بروم
آسمان گفته كه پا روى پرم نگذاريد
اين قدر آينه ها را به رخ من نكشيد
اين قدر داغ جنون بر جگرم نگذاريد
آخرين حرف من اين است، زمينى نشويد
فقط از حال زمين بى خبرم نگذاريد...
خودشکن
این مرد خودپرست ،
این دیو، این رها شده از بند ،
مست مست .
استاده روبه روی من و خیره در منست.
گفتم به خویشتن،
ایا توانِ رستنم از این نگاه هست ؟
مشتی زدم به سینه او
ناگهان دریغ
ایینه تمام قدِ رو به رو شکست .
**حمید مصدّق **
تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم
شب از هجوم خیالت نمیبرد خوابم
توکیستی که من از موج هرتبسم تو
مثال قایق سرگشته روی گردابم
من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه
چه کرد با دل من آن نگاه شیرین آه
تو دوردست امیدی و پای من خستست
چراغ چشم تو سبز است و راه من بستست
تو آرزوی بلندی و دست من کوتاه
مدام پیش نگاهی مدام پیش نگاه
چه آرزوی محالیست زیستن با تو
مرا همی بگذارند یک سخن با تو
شب از هجوم خیالت نمیبرد خوابم
توکیستی که من از موج هرتبسم تو
مثال قایق سرگشته روی گردابم
من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه
چه کرد با دل من آن نگاه شیرین آه
تو دوردست امیدی و پای من خستست
چراغ چشم تو سبز است و راه من بستست
تو آرزوی بلندی و دست من کوتاه
مدام پیش نگاهی مدام پیش نگاه
چه آرزوی محالیست زیستن با تو
مرا همی بگذارند یک سخن با تو
ديشب دوباره
گویا خودم را خواب دیدم:
در آسمان پر می‌کشیدم
و لا‌به‌لای ابرها پرواز می‌کردم
و صبح چون از جا پریدم
در رختخوابم
یک مشت پر دیدم
یک مشت پر، گرم و پراکنده
پایین بالش
در رختخواب من نفس می‌زد
آنگاه با خمیازه‌ای ناباورانه
بر شانه‌های خسته‌ام دستی کشیدم
بر شانه‌هایم
انگار جای خالی چیزی...
چیزی شبیه بال
احساس می‌کردم!
قيصر امين پور
گویا خودم را خواب دیدم:
در آسمان پر می‌کشیدم
و لا‌به‌لای ابرها پرواز می‌کردم
و صبح چون از جا پریدم
در رختخوابم
یک مشت پر دیدم
یک مشت پر، گرم و پراکنده
پایین بالش
در رختخواب من نفس می‌زد
آنگاه با خمیازه‌ای ناباورانه
بر شانه‌های خسته‌ام دستی کشیدم
بر شانه‌هایم
انگار جای خالی چیزی...
چیزی شبیه بال
احساس می‌کردم!
قيصر امين پور
آخرین ویرایش:
یک نفر نیست بپرسد از من
که تو از پنجره عشق چه ها می خواهی؟
صبح تا نیمه شب منتظری
همه جا می نگری
گاه با ماه سخن می گویی
گاه با رهگذران،خبر گمشده ای می جویی !
راستی گمشده ات کیست؟کجاست؟
صدفی در دریا است؟
نوری از روزنه فرداهاست
یا خدایی است که از روز ازل پنهان است؟
که تو از پنجره عشق چه ها می خواهی؟
صبح تا نیمه شب منتظری
همه جا می نگری
گاه با ماه سخن می گویی
گاه با رهگذران،خبر گمشده ای می جویی !
راستی گمشده ات کیست؟کجاست؟
صدفی در دریا است؟
نوری از روزنه فرداهاست
یا خدایی است که از روز ازل پنهان است؟
این عشق ماندنی
این شعر بودنی
این لحظه های با تو نشستن
سرودنی ست
این لحظه های ناب
در لحظه های بی خودی و مستی
شعر بلند حافظ
از تو شنودنی ست
این سر نه مست باده
این سر که مست مست دو چشم سیاه توست
اینک به خاک پای تو می سایم
کاین سر به خاک پای تو با شوق سودنی ست
تنها تو را ستودم
آنسان ستودمت که بدانند مردمان
محبوب من به سان خدایان ستودنی ست
من پاک باز عاشقم از عاشقان تو
با مرگ آزمای
با مرگ اگر که شیوه تو آزمودنی ست
این تیره روزگار
در پرده غبار دلم را فروگرفت
تنها به خنده
یا به شکر خنده های تو
گرد و غبار از دل تنگم زدودنی ست
در روزگار هر که ندزدید مفت باخت
من نیز می ربایم
اما چه ؟
بوسه بوسه از آن لب ربودنی ست
تنها تویی که بود و نمودت یگانه بود
غیر از تو هر که بود هر آنچه نمود نیست
بگشای در به روی من و عهد عشق بند
کاین عهد بستنی این در گشودنی ست
این شعر خواندنی
این شعر ماندنی
این شور بودنی
این لحظه های پرشور
این لحظه های ناب
این لحظه های با تو نشستن
سرودنی ست
این شعر بودنی
این لحظه های با تو نشستن
سرودنی ست
این لحظه های ناب
در لحظه های بی خودی و مستی
شعر بلند حافظ
از تو شنودنی ست
این سر نه مست باده
این سر که مست مست دو چشم سیاه توست
اینک به خاک پای تو می سایم
کاین سر به خاک پای تو با شوق سودنی ست
تنها تو را ستودم
آنسان ستودمت که بدانند مردمان
محبوب من به سان خدایان ستودنی ست
من پاک باز عاشقم از عاشقان تو
با مرگ آزمای
با مرگ اگر که شیوه تو آزمودنی ست
این تیره روزگار
در پرده غبار دلم را فروگرفت
تنها به خنده
یا به شکر خنده های تو
گرد و غبار از دل تنگم زدودنی ست
در روزگار هر که ندزدید مفت باخت
من نیز می ربایم
اما چه ؟
بوسه بوسه از آن لب ربودنی ست
تنها تویی که بود و نمودت یگانه بود
غیر از تو هر که بود هر آنچه نمود نیست
بگشای در به روی من و عهد عشق بند
کاین عهد بستنی این در گشودنی ست
این شعر خواندنی
این شعر ماندنی
این شور بودنی
این لحظه های پرشور
این لحظه های ناب
این لحظه های با تو نشستن
سرودنی ست
(حمید مصدق)
حتی در آسمان تیره و ابری هم
می توان ستاره پیدا کرد .
حتی از دریای خروشان وطوفانی هم
می شود ماهی گرفت.
اگر آب نیست وآفتاب بی رمق است ،
میتوان حتی گل ودرخت را در حافظه کاشت
و برگ و بارشان را به تماشا گذاشت .
تنها باید به چشمهایمان بیاموزیم
که زیباییها را جستجو کنند،
به گوشهایمان یاد بدهیم
که زمزمه های مهربانی را بشنوند،
به قلبهایمان هشدار دهیم
که جز برای محبت وعشق نتپند
می توان ستاره پیدا کرد .
حتی از دریای خروشان وطوفانی هم
می شود ماهی گرفت.
اگر آب نیست وآفتاب بی رمق است ،
میتوان حتی گل ودرخت را در حافظه کاشت
و برگ و بارشان را به تماشا گذاشت .
تنها باید به چشمهایمان بیاموزیم
که زیباییها را جستجو کنند،
به گوشهایمان یاد بدهیم
که زمزمه های مهربانی را بشنوند،
به قلبهایمان هشدار دهیم
که جز برای محبت وعشق نتپند
با انفجار طلبه رنگينت اي بهار
وقتي که نقش مي زني و پيش مي روي
از دره ها به سينه کش دشت و کوهسار
وقتي گل از گلت به چمن باز مي شود
زير شکوه نوري باران ريز بار
وقتي که رقص سبز تو در بازوان باد
طرح هزار منحني نو مي افکند
بر شبي کشتزار
ياد آر آن زمرد دلتنگ
آن نازنين گياه
آن ساق سبز خشم شده بر خويش زير سنگ
آن را که برنيامده پژمرد
آن را که باد برگ و برش برد ياد آر اي بهار ...
وقتي که نقش مي زني و پيش مي روي
از دره ها به سينه کش دشت و کوهسار
وقتي گل از گلت به چمن باز مي شود
زير شکوه نوري باران ريز بار
وقتي که رقص سبز تو در بازوان باد
طرح هزار منحني نو مي افکند
بر شبي کشتزار
ياد آر آن زمرد دلتنگ
آن نازنين گياه
آن ساق سبز خشم شده بر خويش زير سنگ
آن را که برنيامده پژمرد
آن را که باد برگ و برش برد ياد آر اي بهار ...
won-a-pa-lei
عضو جدید
خوابهايم را تو خواهی ديد
از امشب
خوابهايم برای تو
از اين پس
باچشم های باز می خوابم
از اينجا به بعد
چشم هايم از تا غروب نگاههای آشنا می ايد
و می رود که بيايد از طلوع چشم هايی که نديدم
از اينجا به بعد
که تو چترت را نو می کنی
من از راههای پراز چتر رفته برمی گردم
ولی تو آمدنم را خواب نخواهی ديد
از اينجا به هر کجا
من بدون ساعت راه می روم
بدوه هر روز که صبح را
از پنجره به عصر می برد
و پای سکوت ماه
به خاطره خيره می شود
از اينجا به بعد
دنيا زير قدم هايم تمام می شود
و تو از دو چشم باز
که رو به آخر دنيامی خوابد
رو به چترهای رفته
تمام خوابهايم را خواهی ديد
هیوا مسیح
از امشب
خوابهايم برای تو
از اين پس
باچشم های باز می خوابم
از اينجا به بعد
چشم هايم از تا غروب نگاههای آشنا می ايد
و می رود که بيايد از طلوع چشم هايی که نديدم
از اينجا به بعد
که تو چترت را نو می کنی
من از راههای پراز چتر رفته برمی گردم
ولی تو آمدنم را خواب نخواهی ديد
از اينجا به هر کجا
من بدون ساعت راه می روم
بدوه هر روز که صبح را
از پنجره به عصر می برد
و پای سکوت ماه
به خاطره خيره می شود
از اينجا به بعد
دنيا زير قدم هايم تمام می شود
و تو از دو چشم باز
که رو به آخر دنيامی خوابد
رو به چترهای رفته
تمام خوابهايم را خواهی ديد
هیوا مسیح
won-a-pa-lei
عضو جدید
میخواهم تورا بکشم
اما
چاقو را در سینه خودم فرو می کنم
تو کشته خواهی شد یا من؟
اما
چاقو را در سینه خودم فرو می کنم
تو کشته خواهی شد یا من؟
mrsadi677
عضو جدید
از غم خبری نبود اگر عشق نبود
دل بود ولی چه سود اگر عشق نبود؟
بی رنگ تر از نقطه موهومی بود
این دایره کبود، اگر عشق نبود
از آینه ها غبار خاموشی را
...عکس چه کسی زدود اگر عشق نبود
در سینه هر سنگ دلی در تپش است
از این همه دل چه سود اگر عشق نبود؟
بی عشق دلم جز گرهی کور چه بود؟
دل چشم نمی گشود اگر عشق نبود
از دست تو در این همه سرگردانی
تکلیف دلم چه بود اگر عشق نبود؟
دل بود ولی چه سود اگر عشق نبود؟
بی رنگ تر از نقطه موهومی بود
این دایره کبود، اگر عشق نبود
از آینه ها غبار خاموشی را
...عکس چه کسی زدود اگر عشق نبود
در سینه هر سنگ دلی در تپش است
از این همه دل چه سود اگر عشق نبود؟
بی عشق دلم جز گرهی کور چه بود؟
دل چشم نمی گشود اگر عشق نبود
از دست تو در این همه سرگردانی
تکلیف دلم چه بود اگر عشق نبود؟
mrsadi677
عضو جدید
ساكت و ساده و سبك بود؛ قاصدكی كه داشت می‌رفت.
فرشته‌ای به او رسید و چیزی گفت.
قاصدك بی‌تاب شد و هزار بار چرخید و چرخید و چرخید.
قاصدك رو به فرشته كرد و گفت: اما شانه‌های من ظریف است.
زیر بار این خبر می‌شكند.
من نازك‌تر از آنم كه پیامی این چنین بزرگ را با خود ببرم.
فرشته گفت: درست است، آن چه تو باید بر دوش بكشی ناممكن است و سنگین؛ حتی برای كوه. اما تو می‌توانی، زیرا قرار است بی‌قرار باشی.
فرشته گفت: فراموش نكن. نام تو قاصدك است و هر قاصدكی یك پیامبر.
آن وقت فرشته خبر را به قاصدك داد و رفت و قاصدك ماند و خبری دشوار كه بوی ازل و ابد می‌داد.
حالا هزاران سال است كه قاصدك می‌رود،
می‌چرخد و می‌رود،
می‌رقصد و می‌رود و همه میدانند كه او با خود خبری داد.
دیروز قاصدكی به حوالی پنجره‌ات آمده بود.
خبری آورده بود و تو یادت رفته بود كه هر قاصدكی یك پیامبر است.
پنجره بسته بود، تو نشنیدی و او رد شد.
اما اگر باز هم قاصدكی را دیدی، دیگر نگذار كه بی‌خبر بگذارد و برود.
از او بپرس چه بود آن خبری كه روزی فرشته‌ای به او گفت و او این همه بی‌قرار شد
فرشته‌ای به او رسید و چیزی گفت.
قاصدك بی‌تاب شد و هزار بار چرخید و چرخید و چرخید.
قاصدك رو به فرشته كرد و گفت: اما شانه‌های من ظریف است.
زیر بار این خبر می‌شكند.
من نازك‌تر از آنم كه پیامی این چنین بزرگ را با خود ببرم.
فرشته گفت: درست است، آن چه تو باید بر دوش بكشی ناممكن است و سنگین؛ حتی برای كوه. اما تو می‌توانی، زیرا قرار است بی‌قرار باشی.
فرشته گفت: فراموش نكن. نام تو قاصدك است و هر قاصدكی یك پیامبر.
آن وقت فرشته خبر را به قاصدك داد و رفت و قاصدك ماند و خبری دشوار كه بوی ازل و ابد می‌داد.
حالا هزاران سال است كه قاصدك می‌رود،
می‌چرخد و می‌رود،
می‌رقصد و می‌رود و همه میدانند كه او با خود خبری داد.
دیروز قاصدكی به حوالی پنجره‌ات آمده بود.
خبری آورده بود و تو یادت رفته بود كه هر قاصدكی یك پیامبر است.
پنجره بسته بود، تو نشنیدی و او رد شد.
اما اگر باز هم قاصدكی را دیدی، دیگر نگذار كه بی‌خبر بگذارد و برود.
از او بپرس چه بود آن خبری كه روزی فرشته‌ای به او گفت و او این همه بی‌قرار شد
won-a-pa-lei
عضو جدید
از مرگ ...
هرگز از مرگ نهراسيده ام
اگر چه دستانش از ابتذال، شکننده تر بود.
هراس من – باری – همه از مردن در سرزمينی است
که مزد گورکن
از آزادی آدمی
افزون تر باشد
هرگز از مرگ نهراسيده ام
اگر چه دستانش از ابتذال، شکننده تر بود.
هراس من – باری – همه از مردن در سرزمينی است
که مزد گورکن
از آزادی آدمی
افزون تر باشد
[FONT=times new roman, times, serif]اگر دنياي ما دنياي سنگ است[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif]بدان سنگيني سنگ هم قشنگ است[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif]بدان سنگيني سنگ هم قشنگ است[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif]اگر دنياي ما دنياي درد است[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif]بدان عاشق شدن از بحررنج است[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif]بدان عاشق شدن از بحررنج است[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif]اگر عاشق شدن پس يک گناه است[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif]دل عاشق شکستن صد گناه است
[/FONT]
[/FONT]
نمي داني چه شبهايي سحر کردم
بي آنکه يکدم مهربان باشند با هم پلکهاي من
در خلوت خواب گوارايي
و آن گاهگه شبها که خوابم برد
هرگز نشد کايد بسويم هاله اي يا نيمتاجي گل
از روشنا گلگشت رؤيايي
در خوابهاي من
اين آبهاي اهلي وحشت
تا چشم بيند کاروان هول و هذيان ست
اين کيست ؟ گرگي محتضر ، زخميش بر گردن
با زخمه هاي دم به دم کاه نفسهايش
افسانه هاي نوبت خود را
در ساز اين ميرنده تن غمناک مي نالد
وين کيست ؟ گفتاري ز گودال آمده بيرون
سرشار و سير از لاشه ي مدفون
بي اعتنا با من نگاهش
پوز خود بر خاک مي مالد
آنگه دو دست مرده ي پي کرده از آرنج
از روبرو مي آيد و رگباري از سيلي
من مي گريزم سوي درهايي که مي بينم
بازست ، اما پنجه اي خونين که پيدا نيست
از کيست
تا مي رسم در را برويم کيپ مي بندد
آنگاه زالي جغد و جادو مي رسد از راه
قهقاه مي خندد
بي آنکه يکدم مهربان باشند با هم پلکهاي من
در خلوت خواب گوارايي
و آن گاهگه شبها که خوابم برد
هرگز نشد کايد بسويم هاله اي يا نيمتاجي گل
از روشنا گلگشت رؤيايي
در خوابهاي من
اين آبهاي اهلي وحشت
تا چشم بيند کاروان هول و هذيان ست
اين کيست ؟ گرگي محتضر ، زخميش بر گردن
با زخمه هاي دم به دم کاه نفسهايش
افسانه هاي نوبت خود را
در ساز اين ميرنده تن غمناک مي نالد
وين کيست ؟ گفتاري ز گودال آمده بيرون
سرشار و سير از لاشه ي مدفون
بي اعتنا با من نگاهش
پوز خود بر خاک مي مالد
آنگه دو دست مرده ي پي کرده از آرنج
از روبرو مي آيد و رگباري از سيلي
من مي گريزم سوي درهايي که مي بينم
بازست ، اما پنجه اي خونين که پيدا نيست
از کيست
تا مي رسم در را برويم کيپ مي بندد
آنگاه زالي جغد و جادو مي رسد از راه
قهقاه مي خندد
و این منم
زنی تنها
در آستانه فصلی سرد
در ابتدای درک هستی آلوده ی زمین
و یأس ساده و غمناک آسمان
و ناتوانی این دست های سیمانی
زمان گذشت
زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت
امروز روز اول دی ماه است
من راز فصل ها را می دانم
و حرف لحظه ها را می فهمم
نجات دهنده در گور خفته است
و خاک ، خاک پذیرنده
اشارتیست به آرامش
زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت
در کوچه باد می آمد
در کوچه باد می آمد
و من به جفت گیری گلها می اندیشم
به غنچه هایی با ساقهای لاغر کم خون
فروغم
زنی تنها
در آستانه فصلی سرد
در ابتدای درک هستی آلوده ی زمین
و یأس ساده و غمناک آسمان
و ناتوانی این دست های سیمانی
زمان گذشت
زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت
امروز روز اول دی ماه است
من راز فصل ها را می دانم
و حرف لحظه ها را می فهمم
نجات دهنده در گور خفته است
و خاک ، خاک پذیرنده
اشارتیست به آرامش
زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت
در کوچه باد می آمد
در کوچه باد می آمد
و من به جفت گیری گلها می اندیشم
به غنچه هایی با ساقهای لاغر کم خون
فروغم
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
عشاق ناکام در شعر فارسی | ادبیات | 0 | |
|
شعر ویژه محرم | ادبیات | 0 | |
|
علی علیه السلام در شعر فارسی | ادبیات | 20 | |
|
شعر مازندرانی(طبری) با ترجمه | ادبیات | 1 | |
|
|
••๑۩๑۞๑۩๑ اخبار و تازه های شعر و ادبيات ๑۩๑۞๑۩๑ •• | ادبیات | 570 |