رباعی و دو بیتی

[eksir]

با درد تو تا قرار كار است مرا
كارم به نواست كاين قرار است مرا
با عشق تو گر بر سر دار ارندم
ان عهد هنوز پايدار است مرا

 

[eksir]

يار در پرده و ما پرده بر انداخته ايم
از ازل او به چنان ما به چنين ساخته ايم
گر كمان ميكشد اينك به كمين امده ايم
ور كه شمشير زند ما سپر انداخته ايم

 

[eksir]

گر چه از ياد بداد ان مه نوشاد مرا
ليك يادش نرود از دل ناشاد مرا
سر و جان را همه بر باد دهم از شادي
مژده امدنش گر بدهد باد مرا

 

[SASE]

زندگي درك همين امروز است​

ظرف ديروز پر از بودن توست​

شايد اين خنده كه امروز دريغم كردي​

آخرين فرصت همراهي ماست​

 

[*زهره*]

در رشته دندان تو ای غیرت مه
دردی اگر از دود دلی گشت سیه

از جوهر حسن تو نشد هیچ تبه
آراسته شد رشته درت به شبه ​

 

[*زهره*]

ای ابر بهار خانه پرورده تست
ای خار درون غنچه خون کرده تست

ای غنچه عروس باغ در پرده تست
این باد صبا این همه آورده تست ​

 

[*زهره*]

این عمر نگر چه محنت افزای آمد
وین درد نگر چه پای بر جای آمد

درد از چشم و دل من به تنگ آمده بود
کارش چو به جان رسید در پای آمد ​

 

[صخا]

اي دوست بيا تا غم فردا نخوريم
وين يكدم عمر را غنيمت شمريم
فردا كه ازين دير فنا در گذريم
با هفت هزار سالكان سربسريم

 

[*زهره*]

مردان نه بهشت و رنگ و بو می‌خواهند
یا موی خوش و روی نکو می‌خواهند

یاری دارند مثل و مانندش نیست
در دنیی و آخرت هم او می‌خواهند​

 

[*زهره*]

بستان رخ تو گلستان آرد بار
وصل تو حیات جاودان آرد بار

بر خاک فکن قطره‌ای از آب دو لعل
تا بوم و بر زمانه جان آرد بار​

 

[*زهره*]

گر دست دهد دولت ایام وصال
ور سر برود در سر سودای محال

یک بوسه برین نیمه خالی دهمش
از رویش و یک بوسه بران نیمهٔ خال​

 

[صخا]

پيش ما سوختگان مسجد و ميخانه يكيست
حرم ودير يكي سبحه و پيمانه يكيست
اين همه جنگ و جدل حاصل كوته نظريست
گر نظر پاك كني كعبه و بتخانه يكيست

 

[*** s.mahdi ***]

​

ای که بـا سـلسـله موی درازآمــده ای

فـرصـتت بـاد که دیـوانه نـواز آمــده ای

جـز تو کـس راه نـدارد به نهانخانه دل
پـرده بـردار که در پــرده راز آمــده ای​

 

[naghmeirani]

خیّام

خیّام

یک روز ز بند عالم آزاد نیم
یک دم زدن از وجود خود شاد نیم

شاگردی روزگار کردم بسیار
در کار جهان هنوز استاد نیم

 

[mare]

دانی ز چه روست ، توبه نا کردن من
زیرا که حرام نیست ، می خوردن من
بر اهل مجاز است ، به تحقیق حرام
می خوردن اهل راز ، بر گردن من

 

[naghmeirani]

خیّام

خیّام

از دی که گذشت هیچ ازو یاد مکن
فردا که نیامده ست فریاد مکن

بر نامده و گذشته بنیاد مکن
حالی خوش باش و عمر بر باد مکن

 

[EVER GREEN]

ای شب شادی همیشه بادی شادا
عمرت به درازی قیامت بادا


در یاد من آتشی از صورت دوست
ای غصه اگر تو زهره داری یادا


-----------------------
مولوی

 

[naghmeirani]

خیّام

خیّام

ای دیده اگر کور نئی گور ببین

وین عالم پر فتنه و پر شور ببین

شاهان و سران و سروران زیر گلند

روهای چو مه در دهن مور بین

 

[EVER GREEN]

عطار

عطار

تا چند من سوخته را رنجانی
تاکی کشیم به تیغ سرگردانی

​

نه با خودم و نه بیخود از حیرانی
گر هیچ نگویم تو نکو میدانی

 

[naghmeirani]

حافظ

حافظ

گفتم که لبت، گفت لبم آب حیات

گفتم دهنت، گفت زهی حب نبات

گفتم سخن تو، گفت حافظ گفتا

شادی همه لطیفه گویان صلوات

 

[EVER GREEN]

شیخ بهایی

شیخ بهایی

فرخنده شبی بود که آن دلبر مست
آمد ز پی غارت دل، تیغ به دست

غارت زده‌ام دید و خجل گشت، دمی
با من ز پی رفع خجالت بنشست​

 

[*** s.mahdi ***]

ای دوست غم تو سربه سر سوخت مرا
چون شمع به بزم درد افروخت مرا

من گریه و سوز دل نمی‌دانستم
استاد تغافل تو آموخت مرا​

 

[eksir]

ز دل نقش جمالت در نشي يار
خيال خط و خالت در نشي يار

مژه سازم به دور ديده پر چين
كه تاونيم در نشي يار


​

 

[*زهره*]

شمع ارچه به گریه جانگدازی می‌کرد
گریه زده خندهٔ مجازی می‌کرد

آن شوخ سرش را ببریدند و هنوز
استاده بد و زبان‌درازی می‌کرد​

 

[*زهره*]

هرچند که هست عالم از خوبان پر
شیرازی و کازرونی و دشتی و لر

مولای منست آن عربی‌زادهٔ حر
کاخر به دهان حلو می‌گوید مر​

 

[naghmeirani]

سحر بر شاخسار بوستانی
چه خوش می گفت مرغ نغمه خوانی

برآور هر چه اندر سینه داری
سرودی ناله ای آهی فغانی

اقبال لاهوری

 

[*زهره*]

جز فکر جدا شدن ز دلدارم نیست
این صبر هراسنده ولی یارم نیست

دندان به جگر نهادنی می‌باید
اما چه کنم صبر جگر دارم نیست​

 

[*زهره*]

وحشی که همیشه میل ساغر دارد
جز باده کشی چه کار دیگر دارد

پیوسته کدویش ز می ناب پر است
یعنی که مدام باده در سر دارد​

 

[naghmeirani]

اول قدم از عشق سر انداختن است
جان باختن است ویا بلا ساختن است
اول اینست وآخرش دانی چیست
خود را از خودی خود بپر داختن است

عراقی ​

 

[EVER GREEN]

خیام

خیام

در دایره‌ای که آمد و رفتن ماست

او را نه بدایت نه نهایت پیداست


​

کس می نزند دمی در این معنی راست

کاین آمدن از کجا و رفتن بکجاست​