سفر به آفریقای ایران

[#nobody#]

[FONT=times new roman,times,serif]سفر به آفریقای ایران۱-۲-۳-۴ [/FONT]​

[FONT=times new roman,times,serif]

[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]سفر به آفریقای ایران(۱):[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif] گزارش رودبار زمین از فقر در کرمان[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]بسم الله الرحمن الرحیم[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]اینجا اسلام آباد رودبار نیست ، قعر جهنم است ، شنزار داغ حرارت خورشید را جذب می کند و با سماجت پس می زند . در زیر زمین انگار کوره ای به پهنای همه دنیا روشن است ، خورشید با عداوت از بالا می تابد و زمین خشمگین حرارت را از پایین پس می زند و در این وسط جاندار و بی جان می سوزند بی پروا انسان حقیقتا که موجود عجیبی است . وقتی در اروپا گرمای هوا از 30 درجه بالا می رود ، عده بسیاری می میرند ، اما در کوچه های شهر رودبار در گرمای پنجاه درجه ساعت 2 بعدازظهر کودکان به راحتی گُله بازی می کنند. [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif] باور کنید روزی که احمد یوسف زاده در دفتر رودبار زمین(۱) به طور ناگهانی گفت : فلانی برای گزارش به نمداد می روی ؟ باورم نمی شد که حالا به این سرعت با وانت میتسوبیشی بدون کولر اداره راه از بیژن آباد هم گذشته باشم ، آن هم ساعت 2 بعدازظهر .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]به سمت حدودات نمداد ، گاز بُر و میل فرهاد که بخش عمده ای از سرزمین جنوب را تشکیل می دهند و تا کنون نه اینکه پای هیچ خبرنگاری که حتی بسیاری از مسئولان شهرستان هم بدانجا باز نشده است.[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]عرق از هفت بند تنم جاری است انگار که هزاران مورچه را توی پیراهنم بریزند ، اعصابم به کلی به هم ریخته و از شما چه پنهان به شدت پشیمانم . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]درست سی - چهل کیلومتر که در جاده اسلام آباد - زهکلوت - ایرانشهر که پیش می رویم به سمت برجک می پیچیم رو به شرق که جاده اش از کنار پاسگاه استانداری می گذرد . وانت در لاشه زخمی و کُربیده آسفالت بالا و پائین می شود و تکان های پیاپی شدت و حدت گرما و اعصاب به هم ریخته و یک کُلمن یخ اسباب جیره اولیه این سفرند . پیرمرد رمضانی راننده دنیا دیده تر از آن است که بنالد و غر بزند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif] از پاسگاه استانداری تا دهستان " برجک " باید بیش از بیست کیلومتر فاصله باشد ، تمام آبادی های بین راه و حاشیه دهستان را باغ های انبوه نخل و قنات های پر آبی تشکیل می دهند با دهکده هایی کپرنشین ، که جای حیرت و شگفتی دارد . به دنبال راهنمایی برای رفتن به نمداد سرگردانیم ، اما نمی توانیم کسی را پیدا کنیم . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif] ناچار به فرعی نمداد می افتیم که جاده ای پرپیچ و خاکی است که در میان دره ها و پشته های بسیار به ملحفه ای سفید و کم عرض می ماند که سر دیگرش در غبار متراکم دور دست گم شده است . نه من و نه رمضانی راننده هیچ تصور درستی از حوزه نمداد و گازبُر نداریم ، نه به لحاظ جغرافیایی و نه به لحاظ بعد مسافت و وضعیت راه و امنیت و اقوام ساکن در آنجا ، الله بختکی به جاده زده ایم و رمضانی که تازه به حرف آمده از خاصیت آسپرین بچه در جلوگیری از سکته در گرمای کشنده و فشارهای روحی روانی می گوید . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif] چاه اشرف[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]در مظهر قنات چاه اشرف چند جوان بلوچ در حال آبتنی اند ، پیاده که می شوم یک نفرشان صدا می زند :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ مواظب باش از عینکت از تو چاه نیفته .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]و همه می زنند زیر خنده . بومی ها و قبایل جنوب عادتشان است که شهری ها را تحقیر کنند و معمولا بجای " به " وقتی که می خواهند فارسی صحبت کنند " از "به کار می برند . صدا می زنم :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ تو مواظب خودت باش که از تو قنات غرق نشی .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]به هم که می رسیم ، می گویم :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ یاره ! مگه هر که وارد آبادی شما شد باید مسخره اش کنین ؟ خجالت خوب چیزیه . همین که با زبان محلی حرف می زنم ، با شرمندگی می گوید :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ ببخش به خدا نشناختم . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]یکی از جوانان که نامش محمد است ما را به دهگاه می برد . برق رفته است . در روستاهای بین راه هم برق نبود . محمد می گوید : گاهی تا ۲۴ ساعت توی این گرمای کشنده برق قطع است . در "کاوار" حصیری پهن می کنند و می نشینم که نفسی تازه کنیم. [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]چاه اشرف آبادی است با حدوداً 40 - 30 خانوار و یک مدرسه آجری که تازه ساخته شده . ساختمان مدرسه با جنس خانه های کپری جور درنمی آید و تصویر مضحکی از آبادی در ذهن آدم می نشاند . این آبادی نه دهیار دارد و نه شورا ، بچه مدرسه ای هایی که قرار است از کلاس پنجم به اول راهنمایی بروند باید تحصیل را در بخش زهکلوت ادامه دهند . تنها از بین تمام اهالی یک نفر قرار است امسال دیپلم بگیرد که دو بار با موتور تصادف کرده و پایش شکسته . می گوید : می خواهم خدمتم را تمام کنم و بشوم دهیار . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می پرسم :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]فلانی می دانی لبنان کجاست ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گوید : خوب معلوم است در کشورهای غربی .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گویم : ژاپن جزء کدام یک از کشورهاست ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]حق به جانب می گوید : اروپایی [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می پرسم : می دانی ایران دارای چندمین ذخیره نفت و گاز جهان است ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]عصبانی می گوید : می دانم . خوب هم می دانم . می پرسم : چندمی ؟ فکری می کند و می گوید : من چون تصادف کرده ام ، بعضی وقت ها هوشم یاری نمی کند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می پرسم : فلانی ! فردوسی شاعر قرن چندم است ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]شروع می کند با انگشت هایش به حساب کردن و در نگاههایش التماس موج می زند که بین هم محلی هایش دستش رو نشود و به بی سوادی متهمش نکنند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گویم : حافظ کجایی است ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گوید : من چون دو بار تصادف کرده ام ، هوشم درست کار نمی کند .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می پرسم : شیراز جزء کدامیک از استان های مام میهن است . می گوید : مشهد و ملتمسانه نگاه می کند می گویم : درکت می کنم . آفرین تو خیلی چیز می دانی . سعی کن حتماً خدمتت را تمام کنی تا بشوی دهیار . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]انگار دنیا را به او داده اند که پیش روی قوم و خویش هایش کم نیاورده . جاده از میان جنگل های انبوه گز و درخت های زیبای کهور می گذرد . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]درخت های گز به انبوه گدایانی پیر می مانند با سرهای فرو افتاده ، پژمرده و غمناک و تشنه ، باران برای درختانی مثل گز به مشاطه گری می ماند که سرهایشان را می شوید و با دندانه هایش شانه می کشد . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]از میان آبادی خالی از سکنه و متروک می گذریم که در میان آن همه گز و کهور و اسکمبیل که تا در خانه ها پیشروی کرده اند حتی در روز روشن رعب آور است . ساختمان های سنگی و آجری ، خاک غنی حکایت از آن دارد که روزگاری این آبادی درآمدی فوق العاده داشته ، هم به لحاظ دامداری و هم کشاورزی ...[/FONT]

[FONT=times new roman,times,serif]تحتالی[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif] دمدمای غروب است ، گاوگم ، خسته و گرفته و خاک آلود که به آبادی « دررَس » می رسیم . «دررَس و تحتالی » تقریبا در جنوب نمداد قرار گرفته اند . می شود گفت در حد و حدود مرز رودبار و بلوچستان ، کنار دهکده ای کپری از ماشین پیاده می شویم . جوانکی حدودا ۱۸ - ۱۷ ساله به سمتمان می آید . می پرسم چند خانوار در اینجا ساکن است ؟ اول خوب وراندازمان می کند . با دقت به آرم وانت خیره می شود ، اما علی رغم خوش قد و قامتی و مرتبی اش مشخص است خواندن و نوشتن نمی داند . می گوید : قبلا 300 - 200 تایی بودند ، ولی حالا از بالا تا پائین حدود صد خانه ای می شوند . اسمش مرتضی است و چوپان شورای آبادی است . از وضعیت امنیت می پرسم ، می گوید : [/FONT]

[FONT=times new roman,times,serif]دوران شرارت و چپاول تمام شده ولی تازگی ها سیم های برق را شبانه می دزدند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گویم : مرتضی ! می توانی ما را به آبادی ببری که نه برق داشته باشند و نه مدرسه و نه امکانات ....[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می نشیند توی ماشین و در جاده ای که سال هاست هیچ وسیله نقلیه ای از آن گذر نکرده به راه می افتیم ، از کنار بخشی از آبادی که جای خالی از سکنه است ، می گذریم . رمضانی به مکافات راهی برای ماشین در پشته و دره پیدا می کند ، می پرسم : مرتضی حالا این آبادی چند خانوار دارد ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif] می گوید : خانوار دیگه چیه ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گویم : یعنی دوار [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گوید : یکی ...[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]و رمضانی فوراً دور می زند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif] برمی گردیم و رو به سمت شمال حرکت می کنیم . نمداد شامل چند حوزه است ، گاو چاران ، میل فرهاد ، گاز بُر ، طَبَق و خودِ مرکز نمداد ، که هر قسمت شامل آبادی های دور و نزدیک بسیاری است . همه کپرنشین ، نمداد شامل دو بخش کوهستانی و کوهپایه ای جلگه ای است . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]در ادامه رشته کوه زاگرس که از دهبکری در شمال شرقی جیرفت با زاویه ای نود درجه به سمت بلوچستان و پاکستان کشیده می شود و رشته کوه جبالبارز در جنوب مردِهک ، کوههای نمداد آغاز می شوند و تا سرحدات کوه سابکی ها در خاک بمپور - ایرانشهر ادامه می یابند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]در متن بیابان گرم به 2 موتور سیکلت برخورد می کنیم که پنج سرنشین دارند با لباس بلوچی و سر و کله پیچیده در لُنگ های بلوچی . تنها چشم هایشان قابل رویت است . اشاره می کنند ، ترمز می کنیم .[/FONT]

 

[#nobody#]

[FONT=times new roman,times,serif]چاه ابراهیم گاو چاران[/FONT][FONT=times new roman,times,serif]بر متن غروب انگار شتری سر بریده باشند . سرخی خونرنگ خورشید بر پهنه آسمان شتک زده است . خورشید به غایت بی حال می نماید . همه جا کوه ها و دشت ها ، در همان غبار متراکم بی رنگ که از چاه اشرف به این طرف نمایان بود ، انگار خفه شده اند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]به چاه ابراهیم گاو چاران رسیده ایم . در قدیم که بیشتر مردم رودبارزمین عشایری داشتند در مسیر علفچر رمه هر جا که لازم بود ، چاهی حفر می کردند برای آبشخور و آن حدود به نام صاحب چاه شهرت می یافت ، به همین خاطر آبادی های بسیاری در حوزه رودبار وجود دارند با پیشوند « چاه » مثل چاه احمد ، چاه حیدر ، چاه دادخدا ، چاه رضا و ... که بیشتر در دشت ها و بیابان های رودبار بزرگ برای آب آشامیدنی اهالی و آبشخور رمه حفر شده اند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]« چاه ابراهیم » نیز از جمله همین آبادی هاست که در شنزاری گرم ، در حوزه غربی کوهستان نمداد واقع شده است و پسوند « گاو چاران » همان ترکیب گاوچران است در گویش محلی و چاه ابراهیم بخشی از منطقه گاو چاران به شمار می آید . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]در چاه ابراهیم ۱۵۰ خانوار در کپرهایی زندگی می کنند که انگار مثل لاک پشت بر صفحه شنزار چسبیده اند تا گردباد آنها را از جا برنکند . معیشت مردم از راه دامداری می گذرد و به جز 4 - 3 درخت شه گز تا آنجا که چشم کار می کند نشانی از هیچ درختی پیدا نیست . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif][/FONT]

[FONT=times new roman,times,serif]

[/FONT]​

[FONT=times new roman,times,serif][/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]روستای غمناکی است چاه ابراهیم ، پرجمعیت و ناهمگون که تنها یک مدرسه ابتدایی دارد و بس . جالب اینجاست که بنیاد مسکن به تعداد خانوارهای ساکن در آنجا در حال ساخت و ساز شهرکی است که نسبت به مرکز شهرستان اسلام آباد هم مدرن می نماید . بخشی از کار ساخت و ساز تمام شده که باید به بچه های بنیاد مسکن دست مریزاد گفت ، اما حضور خانه های کپری حاشیه شهرک در متن آن بیابان بی آب وعلف که آب شرب مردم و احشام به سختی از دو سه چاه دستی با دلو تامین می شود . این طنز تلخ موقعیت را در ذهن آدمی می نشاند که این مردم پیش از آنکه به آشپزخانه کابینت دار نیامند باشند ، محتاج شام شب اند . این مردم پیش از اینکه دنبال کوچه و خیابان در آن بیابان درندشت عشایری باشند ، در پی آرد ارزان قیمت اند . این مردم توان خرید هر کیسه آرد بین ۱۰ تا ۱۴ هزار تومان را ندارند ، ساخت شهرک اقدام شایسته و خدا پسندانه ای است در صورتی که دیگر نهادها هم به یاری این مردم بشتابند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]اگر خرج یکی از این واحدها ـ که فکر می کنم صد و پنجاه تایی باشند ـ هزینه یک پمپ آب می شد ، باور کنید ۵۰ درصد مشکلات مردم حل بود . می توانستند علاوه بر آب آشامیدنی سالم در این سال های سخت بی باران علوفه بکارند و دام هایشان را نجات دهند و این می شود حمایت از منابع تولید و تولید کننده . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif] در منطقه ای که هر روز بر تعداد مهاجران گرسنه و بی درآمدش به روستاها و شهرها افزوده می شود ، ساخت شهرکی این چنینی قطعاً انگیزه مردم را برای ماندن در زادگاهشان افزایش خواهد داد تا سربار ولایات دیگر نباشند و به شغلی که در آن کاملاً تخصص دارند ، ادامه دهند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]این مسئله نیازمند یاری تمام نهادها از بهداشت و خدمات و آموزش و پرورش و راه و ترابری و ... است و گرنه روزی روزگاری نه چندان دور در خانه های آجری بنیاد مسکن در چاه ابراهیم تنها جغدها ساکن خواهند شد . تنها جغدها و موش های صحرایی ...[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]جعفر فرامرزی ، مسئول شورای این آبادی می گوید : چاهی حفر شد به عمق ۳۵ متر که ۳۰ متر آن آب بود و تنها ۵ متر خشکی ، اما حفاری را ادامه نداند و شن باد چاه را پوشاند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]فرامرزی ادامه می دهد : مردم اینجا نیازمند همت کسانی هستند که دامشان را از مرگ و میر نجات بدهد . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می پرسم : فرامرزی چند رأس گوسفند داری ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گوید: ۶۰ تا و ادامه می دهد : ما قبلا زیر نظر اداره طرح عشایری بودیم ، ولی مدت هاست که خبری از ماموران این اداره نیست . شما که خبر دارید ، منحل نشده ؟ چون مدت هاست کوپن عشایری نداده اند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif] اظهار بی اطلاعی می کنم و می خواهم قدری بیشتر در مورد این آبادی توضیح دهد ، می گوید : شما را به خدا بیائید سر چاه ما نشانتان بدهیم چطور به مکافات با قوطی پنج کیلویی آب از چاه می کشیم . هم برای خود و هم برای دام ها ، کاش حداقل مدرسه شبانه روزی اینجا ساخته می شد تا بچه های ما نزدیک به ۱۰۰ کیلومتر راه به مدرسه زهکلوت که مرکز بخش است ، نروند .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ما نه بهداشت داریم و نه مدرسه درست و حسابی ، تازه ۴ - ۳ سالی است که پای وسایل نقلیه به منطقه ما باز شده ، در تمام این ده یک ماشین وجود ندارد ، اما نظر خدا همه شناسنامه دارند . کرایه ماشین به صورت دربست از زهکلوت تا اینجا ۵۰ هزار تومان است ، ولی نظر خدا بعضی از ما هنوز شترهایمان را داریم و با آنها جابه جا می شویم . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]فرامرزی با اصرار از ما می خواهد که به گوش مسئولان برسانیم که مردم این آبادی و آبادی های اطراف از شرارت بیزارند . خطاب به آقای رمضانی که معترض می شود ، می گوید : برو روز روشن در راههای این منطقه جواهر بریز ، با وجود گرسنگی کسی سر خم نمی کند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]صالح دانش آموز کلاس اول است . اسلحه اسباب بازی چینی اش را پای گوش بره ای کوچک و زیبا گذاشته و ماشه را فشار می دهد ، اما باطری های اسباب بازی جان ندارند . در دلم می گویم ، بازارهای چین تا دل نمداد هم نفوذ کرده اند . [/FONT]

 

[#nobody#]

[FONT=times new roman,times,serif]. [/FONT][FONT=times new roman,times,serif][/FONT]

[FONT=times new roman,times,serif]

[/FONT]​

[FONT=times new roman,times,serif][/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]به کوه پائین دست اشاره می کنم که تخته سنگی بلند بر یال آن از دل غبار به سختی خودنمایی می کند . این قدر بلند که در بین راه رمضانی معتقد بود که باید دکل مخابرات یا تلویزیون باشد . فرامرزی می گوید :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ جریان این سنگ مفصل است . قوم و خویش ! این کوه نامش « چوپان بره » است . در قدیم چوپانی بوده در ولایتی دیگر که مورد نفرین پیر و پیغمبری قرار می گیرد و به سر این کوه می رسد خودش و برّه ای که در بغل داشته به این سنگ بلند تبدیل می شوند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می دانم که مردم جنوب با باورهایشان زنده اند . هر چیزی در نظام طبیعت برای یک آدم عشایر نشانه ای است برای توضیح بخشی از جهان ، درخت ها ، کوهها ، قدمگاهها ، سنگ چین های بین راه و ... همه داستانی و حکایتی شگفت با خود دارند . بینشی اساطیری پشت همه چیز نشسته است و برای یک عشایر ، یک انسان بومی - قبیله ای زیستن بدون باورهایش امکان پذیر نیست ، مثل نفس کشیدن در خلاء .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif] از اهالی روستای چاه ابراهیم خداحافظی می کنیم ، سهراب هم با ما است . به عنوان راه بلد ، سهراب یکی از همان موتور سوارهایی بود که نرسیده به چاه ابراهیم به ما برخورد کردند ، دور و بر وانت گشتند ، راننده موتورسیکلت ایژ درآمد که :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ مگه آذوقه ندارین ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]پرسیدم : آذوقه ی چی ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]جواب داد :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ خوار و بار برای مردم[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]برایش توضیح دادم که کار ما چیز دیگری است و برای گزارش از اوضاع مردم آمده ایم . سهراب از ترک موتورسیکلت پیاده شد و کنار من سوار شد و گفت :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ مگر راه بلد نمی خواین ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]گفتم : چرا از خدامونه[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]گفت : پس معطل چی هستید ؟ شما را به جایی خواهم برد که مردمش نان شب ندارند .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif] موجی از غبار در متن بیابان در پی وانت می دود . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif][/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif] کُنار دنگ[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]از کنار کوه پنج انگشت که منحنی یالش به پنج انگشت یک دست می ماند عبور می کنیم . از روستای واقع در کوهپایه هم همین طور ، جاده خاکی بیابانی ما را به سمت میل فرهاد می کشاند . از دور کوه میل فرهاد که از عجایب جنوب است از دل تاریکی و غبار سر شب قد می کشد . به دره ای می افتیم با سنگ های سیاه سوخته که در نور ماشین براق تر به نظر می آیند . سهراب به سوار شدن در ماشین عادت ندارد . « بد ماشین » می شود و یکی دو بار بالا می آورد و نهایتا بالای وانت سوار می شود . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]خسته و کوفته حوالی ساعت ۹ شب به « کنار دنگ » می رسیم . به خانه سهراب می رویم . فانوس های آبادی دارند یکی پس از دیگری خاموش می شوند . سهراب مرد خوبی است و رابط اهالی روستا با مسئولان شهرستان ، چون کنار دنگ چیزی به عنوان شورا نمی شناسد . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]فرشی بیرون از خانه پهن می کنند ، می نشینیم . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]( هلال کوچک ماه درست بر فرق قله « میل فرهاد » نشسته است ، در بین مردم غمزده حتی طبیعت هم تلخ می نماید . صدای گفتگوی زن و مردی را نسیمی که از پائین دست دره می وزد تا خانه سهراب کش می دهد . هلال ماه انگار در تلاش است که از نوک قله « میل فرهاد » سُر نخورد . ماه ... ارتفاع ماه ... چقدر کوتاه شده است )[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]سهراب مردی است با قدی متوسط به پائین . چهره ای مهربان که ریشی که به بوری می زند ، چهره اش را پوشانده . جوانی است حداکثر ۳۴ ساله و خسته . انگار هنوز خنجری از پس جنگ های اساطیری پدر کشی بر گرده گاه دارد . سهراب از حشرات کشنده ای می گوید که جان بسیاری از اهالی آبادی را گرفته اند . حشراتی مثل کژدم ، الماس و عقرب های سیاه جرار . جوانی که نامش حمید است و پسر عموی سهراب می گوید : سکینه را آورده اند . سهراب می پرسد : کی و حمید می گوید : همین بعدازظهری .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif] سکینه پیرزنی است که الماس او را نیش زده ، اما فی الفور به پوست گوسفندش کرده اند و با تریاک و داروهای محلی او را تا درمانگاهی رسانده اند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]سکینه جزء معدود آدم های الماس زده ای است که از این بلا جان سالم به در برده . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]پسرکی ۱۴ - ۱۳ ساله سر می رسد . چماقش را می اندازد و گالوش های پاره پلاستیکی اش را بیرون می آورد و بلند سلام می کند . با همه دست می دهد و مثل آدم بزرگ ها احوالپرسی می کند . انتخاب کلماتش در احوالپرسی از جنس اصطلاحات متداول این مردم نیست . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می پرسم : اسمت چیه ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ نوکر شما ، محمد[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif] محمدجان ، چند سالته ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ 13 سال[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]چقدر سواد داری ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ تا کلاس پنجم آغا[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]چرا ادامه ندادی ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]معصومانه می گوید :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ پول نداشتیم ، دستمان تنگ بود ، کم بودجه بودیم ، بعد هم شناسنامه مال خودم نبود . شناسنامه مال پسر یک خانواده دیگر بود که جواب کردند و ندادند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]یعنی تو تا کلاس پنجم با شناسنامه کسی دیگر و هویت یک نفر دیگر به مدرسه می رفتی ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ بعله ... آغا[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]کجا درس خوندی ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ پدرم چند سال رفته بود به کارگری در روستای « تَکُل حسن » رودبار ، همان جا درس خواندم .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]چرا دنبال شناسنامه نرفتی ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ رفتم آغا ... شناسنامه ندادند . گفتند دیگر نمی شود کاری کرد ، غیر قانونی است . بعد هم عکس پدر و مادر می خواستند ، رفتم پیش پدر و مادر صاحب شناسنامه آنها هم گفتند ما بودجه نداریم برویم شهر دنبال کار مدرسه ی تو . آخه ما با اون پسرک همسن و سالیم . البته اون کور و نابیناست ، ولی کوپن ها را هر سال می گرفتیم ، می دادیم به همان ها .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]وقتی به مسئولان مدرسه ماجرا را گفتی، کمکت نکردند ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ چرا ... گفتند چون تو شناسنامه نداری باید بروی به اسم خودت بگیری و بعد بروی از کلاس اول ابتدایی شروع کنی . اگر کارم درست شده بود ، امسال می رفتم کلاس ۱۰[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]دلت می خواد درس بخونی ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ بعله آغا ... خیلی [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]اگر الان در مدرسه شبانه روزی ثبت نامت کنند ، قبول می کنی ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ بعله آغا ... از همین صبح می رم مدرسه . تو می گویی می شود ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]نمی دانم . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]درسات خوب بودن ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ بعله ... خیلی آغا ... تا کلاس پنج فقط یک بار ریاضی ۱۶ آوردم .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]محمد ، کوه نمداد بهتره یا رودبار ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ آغا نگو ... رودبار ، مردم برق دارن ، شهر دارن ، آسفالت دارن ، چقدر مدرسه ساختمانی دارن .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]محمد پیتزا می دونی چیه ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ نه ... آغا[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]تا حالا کارتون دیدی ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ کارتن خرما ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]نه کارتون تلویزیون[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]تلویزیون که دیدم ، کارتن اش هم حتماً مثل همین کارتونایه دیگه ...[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]الان چه کار می کنی ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ چوپانم آغا[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]چند تایی بز جلوته ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ 70 تایی هستن آغا .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]مال خودتون ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ نه مال هشت اربابن آغا[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]چطوری حقوق می گیری ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ اگر از هر ده بز یکی بزاید یکی کهره ( بزغاله ) می رسد به من . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]اگر هشت تا زائید چه ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ هیچی ... یا نمی دن یا هم اگه بدن نصفی می رسد به من . البته اگر از همان هشت تا هم یکی بزاید آغا.....[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]صبح دلچسبی است . نسیم خنکی که از تنگه « کُنار دَنگ » خودش را بالا می کشد به طراوت صبحگاه می افزاید ، چشم که باز می کنم ، کاملا پیکر آبادی از شولای شب درآمده است ، مثل گوسفندی که پوستش را کنده باشند . اینجا اهل آبادی همه یکی دو اتاق سنگی در کنار کپرهایشان بنا کرده اند ، با سقف های چوبی و دود زده دیوارهای ناشیانه و مبتدیانه از درون و بیرون گل اندود شده و تاریک ، که در گوشه هر کدام جای اجاقی تعبیه شده ، برای بیرون راندن زمستان کشنده ی یخبند که سال گذشته هم پشت در خانه ها به قصد نابودی اهالی حدود یک ماهی اردو زده بود و خیلی از احشام و مردم را تلف کرده است . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif] آبادی آرام آرام زنده می شود و جان می گیرد . منازل روستایی اکثرا بی حصارند . در خانه کناری زن ها دارند مثل دوران قدیم ـ شاید هزاران سال پیش ـ با آسیاب های دستی گندم آرد می کنند ! رمضانی از ترس کژدم و عقرب نتوانسته تا صبح بخوابد ، من اما تمام شب را با آرامش خوابیده ام و تقریبا سرحالم . سهراب به کوهی در دور دست ـ در شرق آبادی ـ اشاره می کند و می پرسد ، می دانی پشت آن کوهها به کجا ختم می شود ؟ [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ نه ... به حدودات نرماشیر و رحمت آباد بم ، اگر جاده ای از گردنه این کوه بگذرد ، تازه فاصله ما تا بم بسیار نزدیک تر است تا اسلام آباد رودبار . می پرسد :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]کوه کناری ام هم کوه « نازِن » است و محلی است برای گردش ما بومی ها ، ما به همان شیوه محلی و بلوچی از آنجا حفاظت می کنیم . شکارچی ها شکار آنجا را نابود کرده بودند و یکی دو تا بیشتر باقی نمانده بود ، جلو همه را گرفتیم و الان حدود هفتاد شکار دارد . کبک و تیهو هم فراوان است . امیدواریم اداره ای که مال این کارهاست ... راستی نام این اداره چیست؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گویم : سازمان حفاظت از محیط زیست . شکاربانی .[/FONT]

 

[#nobody#]

[FONT=times new roman,times,serif]ادامه می دهد : [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ داشتم می گفتم ، اگر این اداره ی جلوگیری از اشکال زنی به ما کمک می کرد ، می شد چه کارها که نکرد . گناه دارند این حیوانات زبان بسته ... ما تا بتوانیم جلو شکارچی ها را خواهیم گرفت . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]کُنار دنگ روستایی است با ۸۵ خانوار که در شرق میل فرهاد قرار گرفته و ۱۲۰ کیلومتر تا زه کلوت ـ مهمترین بخش شهرستان رودبار ـ و تقریبا ۱۵۰ کیلومتر تا اسلام آباد مرکز شهرستان و حدود ۵۰۰ کیلومتر تا مرکز استان کرمان فاصله دارد . هیچ کدام از اهالی ماشین ندارند و یکی دو موتورسیکلت در تمام آبادی هست که جوان هایی که به نیمه کاری و کارگری به حدودات اسلام آباد رفته اند ، خریده اند . این دهکده با ۲۵۰ دانش آموز کلاس اولی ( طبق آماری که البته سهراب می دهد ) نه آب و نه جاده و نه خانه بهداشت و نه مدرسه دارد . معلمی سال گذشته به این منطقه فرستاده شده که به خاطر یخبندان کشنده نتوانسته دوام بیاورد و مدرسه بلاتکلیف مانده ، مدرسه ای کپری که تنها نشان مدرسه بودنش همان میله پرچم کنار کپر است که البته از پرچمش دیگر رنگ و رویی نمانده است .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]سهراب ملتمسانه می نالد که :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ کاش وامی می دادند یا وانتی کمک می کردند تا حداقل اگر شبی ـ نیمه شبی حال زنی حامله سخت شد یا کژدم و الماس کسی را نیش زد او را به داوا و درمونی برسونیم . از مسئولان خواهشمندیم ، از استاندار که وسیله ی نقلیه ی ارزان قیمتی هم که شده به ما کمک کنند ، توی همین خانه بغلی نوخاسته ی ۱۸ ساله ای از نیش کژدم تلف شد . صدای جیغ ها و التماس هایش دل سنگ را آب می کرد ، حتی رخت عروسی اش را هم خریده بود ، ولی پیش چشم همه پر پر زد و مرد . خاله مرا هم همین چند روز پیش کژدم نیش زد که الان در خانه بستری است ، یعنی به مکافات رساندنش به دکتر ، خود من بارها دچار عقرب زدگی شده ام . این منطقه پر از حشرات سمی کشنده است . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif] فاطمه افضلی زنی است که دارد با دستی ( آسیاب سنگی ) گندم آرد می کند . سنگ رویی مثل فرفره روی سنگ زیرین می چرخد و گندم های آرد شده از شکاف دو سنگ دایره ای بیرون می ریزند .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]مرا که می بیند ، می گوید :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ از این فیلمبرداری ها زیاد شده کاکا ، ولی تا به حال خیر کسی به ما نرسیده ، دولت هَمه چی می ده به سرمایه دارا . اگر ما بچه هایمان را هم پیش چشم اینها آتش بزنیم ، کسی به ما رسیدگی نمی کنه . می گویند ، بگیرید افغانی ها گشنه و ویلان اند . افغانی ها کجا ، ما کجا برادر ! این چه قانونی است آخر که ، بچه دو ساله تحت پوشش کمیته امداد است ، ولی پیرمرد این طوری ( اشاره به پیرمردی افتاده ) بلاتکلیف مانده ؟ کیسه آردی یک هفته تمام می شود ، آن هم ده هزار تومان تا ۱۴ هزار تومان ، ۱۰ تا گوسفند کُل دارایی ما بوده که سه تایشان نصیب گرگ و مرض شده اند . هفت بچه و ما دو نفر می شویم نه نفر ، یعنی خرج زندگی و خورد و خوراک و لباس و ... را همین هفت گوسفند باید بدهند . فقط به سرمایه دارها کمک می شود برادر ، فقط به سرمایه دارها ...[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]امسال بعد از « نه هرگزی » معلمی آوردند ، می خواست بیچاره توی یخبندان یخ بزند . امکاناتی که نبود ، اگر 5 نفر از اینجا درس بخوانند و کسی بشوند ، کمکی برای خود دولت اند ، بد می گم کاکا ؟ خیلی ها به اسم همین کناردنگ ویرون شده ، بودجه می گیرند و می خورند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]همین پارسال گروهی آمدند و گفتند ما فلان می کنیم ، بهمان می کنیم ، طوری رفتند که پشت سرشان را هم نگاه نکردند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif][/FONT]

[FONT=times new roman,times,serif]

[/FONT]​

[FONT=times new roman,times,serif][/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]تمام خورد و خوراک ما پنج من گندم است که در فصل « تخم کار » می کاریم و اگر سال بیاید و بارندگی باشد ، فوقش چهل من گندم می شود که با دستی ( آسیای دستی ) آرد می کنیم و می خوریم . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می پرسم : هر چند وقت یکبار گوشت می خورید ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ گوشت ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ بله گوشت گوسفند ، مرغ ...[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ ای برادر ، تو هم صدات از جای گرمی می آید . ما اگر گوسفندی داشتیم که بکشیم ، می رفتیم می فروختیمش ، می گرفتیم دو تا کیسه ی آرد ، حداقل نان درستی گیر بچه هایمان می آمد ، ما گوسفند را بکشیم بخوریم یا بدهیم راه بدهکاری ها ؟![/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]آغا از تو چه پنهان ، تو که محلی ما هستی ، همزبان ما هستی ، ما به آن خدای بالای سر اگر برنج به درستی می شناسیم ، فقط نان خشک ، صبح، ظهر ، شب ، نان خشک و خالی ، حتی فلفل به فلفلی نداریم . همان نظر خدا خودش هست که ما را طورایی نگه می دارد . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]کاکا خدا پدر این بخشدار را بیامرزد که توی اوج یخبندان به داد مردم رسید و آرد آورد . اگر به موقع نرسیده بود ، تمام تلف می شدند ، یعنی آبادی صاف می شد و از جایی دیگر باید می آمدند ، دفن شان می کردند . در حالی که حرف های زن روی سینه ام سنگینی می کند . [/FONT]

[FONT=times new roman,times,serif]* * *[/FONT]​

[FONT=times new roman,times,serif]سرزده وارد « کاوار » عباس فرامرزی می شوم ، همین طور که نشسته ، دستش را دراز می کند . زنش دارد لحاف پاره پوره ای را وصله می زند ، می گوید :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ ببخش کاکا ، این فلجه ....[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]عباس حرفش را قطع می کند و به فارسی می گوید :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ از برای ما کاری نمی شود خالو ، تو هم از خودت زحمت نده[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]رو می کند به زنش و به زبان محلی می گوید :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]« فَکَط هَمی فیلم وُر گفتی یوون مردمی کُشته ، ئی دولتَیون فکط همی کار بلدن و دُروگ ... » (1)[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]به خیالش که من متوجه نشده ام ، می گویم :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ عباس تو ایی دور و زمونه اگه دو دُون دُروگ نبندَی ای شُم شو اَکَهَی ... » (2)[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]شرم زده می گوید :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ اِ تو که از خودمانی ؟ [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]زبان مردم حوزه نمداد بیشتر « کُرتَه » است و بعضی ها کرته رودباری را با لحن و لهجه بلوچی تکلم می کنند و تیره های بسیاری هم به زبان بلوچی سر راست صحبت می کنند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ اوضاع زمانه چطور است کدخدا عباس ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ خراب خالو ! خراب ... شبم می آید و شامم نمی آید . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ زن پولدار بگیر روبراه می شوی ...[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]زنش سری تکان می دهد و می خندد . تمام اسباب و اثاثیه خانه را حصیری تشکیل می دهد که کف کاوار فرش شده و یکی دو لحاف چرکمرد و پاره و یک پتوی نو که حتما در دوره یخبندان از طرف بخشداری داده اند ، از این پتوها در خانه های دیگران هم هست که نو بودن شان با جنس اثاث خانه جور درنمی آید ، در گوشه کاوار کنار اجاق ، کتری سیاه دود زده ای است با مختصری وسایل آشپزی . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]به شوخی می گویم :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ کداخدا عباس ! بیا شهر قول می دهم برایت آنچنان زنی بگیرم که فقط بنشینی و تا آخر عمر خانی کنی . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گوید :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ تو زنم نده ، همت کن کیسه آردی به من برسان .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ چند تا بچه داری عباس ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ ده تا ، سه تایشان از خانه به در شده اند و ۷ تا مانده اند به خانه . دو سال است که کاملا فلج شده ام ، حتی یک گوسفند هم ندارم ، مابقی اهالی هر کدام ده ، پنجی دارند اما من به این نمک مرتضی علی بره هم ندارم ، تحت پوشش کمیته امداد هم نیستم . حساب کن ما به باد هوا زنده ایم. بعضی از این حضرات مسئول هم که دو سه سالی است پایشان به این ولایت باز شده ، می آیند و م ی گویند : فلان می کنیم و چار تا را ده تا می کنیم ، ولی به همین نمک مرتضی علی در عمر ما کمک دولت فقط سه روغن یک کیلویی و سه دلمه لوبیا بوده با یک کیسه آرد و دو پتو و البته یک گونی هم جو ... این تمام کمک دولت جمهوری اسلامی بوده به من . به آن خدایی تو می پرستی همین که گفتم ، هر چند از بخشدار راضی ام که وسط یخبندان به داد ما رسید . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ چند وقت به چند وقت گوشت می خورید ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ نان خشک گیر ما نمی آید ، آن وقت تو از گوشت حرف می زنی ؟ می گویند کسی نان گیرش نمی آمد ، پیاز می خورد اشتهایش باز شود ، ما برادر آرد می خواهیم ، آرد ، تعهد کتبی به دولت می دهیم که در عمرمان حرف از گوشت نزنیم . من از خوش صحبتی آن پیرمرد زمین خورده تعجب کرده ام و او ادامه می دهد :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]من فلج بی کس چطور می توانم آرد ۱۴ هزار تومان بخرم ، با کدام پول ؟ موتورسیکلتی که بخواهد برود تازه کلوت ۲۰ هزار تومان بنزین می سوزد و ده هزار تومان هم کرایه می گیرد . به خداوندی خدا بعضی وقت ها که حراجی می آید دویست تا تک تومنی نداریم برای بچه هایمان یک دانه بیسکویت بخریم . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می دانی قوم و خویش فقط برای سرمایه دارها باشد . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می پرسم : یعنی مسئولان محلی هیچ کاری برای شما ...[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]به طعنه می گوید : ها کاکا ... بسیار ... ( طعنه تلخ پیرمرد قابل چاپ نیست )[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]سکینه فرامرزی ۶۵ سال سن دارد و تحت پوشش کمیته امداد هم نیست . از زندگی به همین رضایت دارد که از سم کژدم که سه ، چهار روز پیش او را نیش زده ، نمرده و هنوز زنده است ، دستش را نشانم می دهد و جای نیش کژدم را که سیاه شده است ، می پرسم :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ مهی ( عمه ) کژدم و الماس چه تفاوتی با عقرب دارند ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گوید :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]تقریبا از یک جنس اند . امروز صبح کژدمی را توی همین خانه کشتیم . بچه ها انداختنش جلو مرغا . نمی دانستیم تو می آیی تا نشانت بدهیم . از عقرب کوچکتر است ، پرز دارد و رنگش سبز است و از عقرب باریک تر است . سر دمش ، جایی که در آن زهر جمع شده سفید رنگ است و شاخ هایش سیاه ، اما کژدم کمی زرد رنگ است و به زیم بیشتر شباهت دارد . سر دمش هم زرد رنگ است و کشنده .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif][/FONT]

[FONT=times new roman,times,serif]

[/FONT]​

[FONT=times new roman,times,serif][/FONT]

 

[#nobody#]

[FONT=times new roman,times,serif]سفر به آفریقای ایران(3)[/FONT]

[FONT=times new roman,times,serif]گازبُر[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]هنوز می توان قوطی های خالی کنسرو و رانی و پپسی های اعلای زیادی را در اطراف یورتگاه چنگیزخان ـ یاغی معروف بلوچ ـ در منتهی الیه شرقی ولایت گازبُر مشاهده کرد . گازبر جلگه هموار و نسبتا مدوری است محصور در میان کوهها با انواع درختان خرما که نامنظم بر فرش زمین نشسته اند . تقریبا آبادی است خالی از سکنه و از تپه مقابل که نگاه می کنم فقط دو پسر بچه ۱۲ - ۱۰ساله در متن جلگه پیداست که سر به دنبال یکدیگر گذاشته اند که یکی شان مثل باد از تنه نخلی بلند بالا می رود . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]انگار تاریخ این سرزمین را با خون نوشته اند . نمداد سرزمین جنگ ها و جدل های قومی دسیسه های زنان سران و کشتار درون گروهی مردان جنگجویی است که بیشترشان به تیر سرخ مرده اند . نمداد سرزمین کشمکش های فراوان بین سالارهای بشاگرد و فرامرزی های نمدادی ، بین سران متهور منطقه و ناروئی های بلوچستان ، بین فرامرزی ها و جاویدان های کوهستان های شمالی در قدیم و ناحیه ای امن برای یاغی های دور و نزدیک در سال های اخیر بوده است . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]هر وجب از خاک این سرزمین گویای دهها خاطره از جنگ و قتل و غارت و مرگ است و هنوز کشته شدن ۱۴ نفر از سران مشهور ایل فرامرزی در تنگه « هوشفت » در نیمه دهه شصت که به کمین گاه رئیسی ، جاویدان ها افتادند در اذهان مردم ولایات جنوب زنده است . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]حاکمیت نمداد در گذشته با « کُرویی ها » بوده که امروزه با فامیل احمدی در شهرستان های کهنوج و رودبار ساکن هستند . بعدها فرامرزی ها بر « کرویی ها » می شورند و حکومت را به دست می گیرند . سران فرامرزی که تقریبا همه از یک خانواده به حساب می آیند به لحاظ تهور و بی باکی در تمام این سرزمین شهره بوده اند ، و در جنگ با جاویدان ها بود که تقریبا بنیادشان برافتاد و مابقی مثل کرویی ها مدت هاست که به شهرها کوچ کرده اند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]هوا به شدت گرم است . سهراب اصرار دارد که ما را به روستایی پرجمعیت و فقیر در همان حوالی ببرد ، اما وقت تنگ است و گرما هلاک کننده ، و آخرین تکه یخ ترموس هم تمام شده است ، برمی گردیم در حاشیه جاده تنگه ای است با نخیلات بسیار که از گازبر تا میل فرهاد کشیده شده است و آن طور که سهراب می گوید ، این باغ ها متعلق به اربابانی هستند که سال هاست از این منطقه کوچ کرده اند . این طور که به نظر می آید عامه مردم که جمعیت انبوه منطقه را تشکیل می دهند نه آنچنان دستی در آب دارند و نه در سرزمین و معاششان بسته به همان دامداری اندک است که در سال های بی باران آخرین رمق خود را می گذراند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif] میل فرهاد[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]« میل فرهاد » کوه نیست ، سنگی است عظیم الجثه ، پرهیبت و دیدنی که بیش از هزار متر ارتفاع دارد . مثل کله قندی که در سطح صاف و صیقلی آن حفره های بسیار ایجاد کرده باشند . میل فرهاد از عجایب جنوب است و جان می دهد برای صخره نوردی ، در زمستان های خوب آب و هوای نمداد ، بومی ها بر این باورند که که روزگاری « فرهاد » اسطوره کوه کن و عاشق ایرانی گذارش به این ناحیه افتاده و این کوه عصای دست او بوده که جا مانده ، در مورد کوهها و تپه های اطراف هم افسانه های بسیار ساخته اند . بر این باورند کوهی را که در ۴۰ - ۳۰ کیلومتری شمال این منطقه واقع شده بالش فرهاد محسوب می شده و پاهایش را که جمع کرده تپه ای دراز از خاک زیر پاهایش در جنوب شکل گرفته .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]محمدحسین فرامرزی ، عضو شورا و فروشنده شرکت عشایری که در پای کوه میل فرهاد ساکن است می گوید : این کوه ۱۵۰۰ متر سنگ یکپارچه است و صعود به آن کار هر کسی نیست الا چند تن از بومی ها که از قدیم به شیوه بالا رفتن از آن آشنا هستند . صعود به نوک قله تقریبا دو ساعت و نیم وقت می برد ، اما فرود آمدن بسیار مشکل تر است . روی قله سطحی هموار قرار دارد که بر آن آثاری از یک عبادتگاه قدیمی مشهود است . تقریبا حدود 12 قطعه سنگچین و محراب مانند ساخته شده رو به قبله ، که به درستی مشخص نیست به چه دوره ای مربوط می شوند . [/FONT]

[FONT=times new roman,times,serif]

[/FONT]​

[FONT=times new roman,times,serif]در بعضی از نقاط این کوه درخت های سرسبزی وجود دارند که به احتمال باید چشمه های آبی هم در آن نقاط وجود داشته باشد ، اما دسترسی آدمی به علت سطح صاف و پرتگاههای خطرناک غیر قابل امکان است ضمن اینکه در ارتفاعات بالاتر می شود بوته های درمنه که گیاهی است سردسیری است را هم مشاهده کرد .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]این کوه جای امنی برای شکارهاست که دست هیچ شکارچی به نقاط شکارگیر آن نمی رسد . وقتی که باران ببارد از کوه آبشارهای زیبایی جریان می گیرد که بسیار دیدنی هستند ، یعنی گرداگرد کوه سرشار از آبشارهای بلند بالای هزار متر خواهد شد ضمن اینکه « میل فرهاد » معدن عظیم گرانیت هم هست . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]منازل فقیرانه و روستایی آبادی میل فرهاد در پای این دیو عظیم گرانیتی به طور نامنظم پراکنده شده اند . هیچ صدایی در این ظهر گرم خفه از آبادی درز نمی کند . پای سایه کهور جلو خانه محمدحسین فرامرزی نه نرم بادی می وزد که بیفتد توی چاک پیراهن های خیس از عرق و نه صدایی گرم و پر انرژی که نشان از نبض پرتپش زندگی کسی باشد، نداری مثل بختک بر سینه میل فرهاد نشسته است . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می پرسم : چرا شما هم مثل دیگر طوایف در جلگه رودبار ساکن نمی شوید که هم آب هست و هم زمین و هم امکانات ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]محمدحسین فرامرزی می گوید :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ هی آغا ... ۱۲۰ خانوار از ماها را دولت برد و در حاشیه ریگزاری در جلگه زهکلوت اسکان داد که زیر ریگ روان و گردبادهای گرم وحشی اش نه کشاورزی جان نگرفت و نه دامداری مردم بیچاره شدند . دام هایشان تلف شد و اوضاع آنها دیگر از ما بدتر است . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]شرکت عشایری که شما فروشنده اش هستید ، چند عضو دارد ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ شرکت ۲۲۰ خانوار دارد ، اما بیشتر مردم فاقد عضویت هستند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]چرا ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ چون پول ندارند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]مگر پول سهام چقدر است ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ صد هزار تومان ، بابا بعضی ها به خدا صد تا یک تومنی ندارند . کرایه شان تا اسلام آباد جور نمی شود ، آن وقت صد هزار تومان از کجا بیاورند . تازه همین هایی که سهامدارند کلی مشکل دارند . اول برج دوازده آرد گرفته ایم ، هر چه تماس می گیریم که سهمیه بیشتری بدهند فایده ندارد . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]شما بر چه مبنایی آرد توزیع می کنید ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ طبق بررسی باید به هر نفر در ماه ۱۲ کیلو آرد داده می شد که رسیده به ۶ کیلو که همین مقدار هم گیر نمی آید . من از جیب خودم شاید حدود ۲۰۰ کیسه آرد خریدم و به مردم به صورت قرض دادم ، ولی از شما چه پنهان قید وصول پولشان را زده ام ، مردم به فلاکت افتاده اند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]مدرسه که دارید ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ مدرسه داریم ، اما هر سال حدود ۵۰ نفر از پنجم به اول راهنمایی قبول می شوند که از این جمع ممکن است حدودا ۱۲ - ۱۰ نفر به مدارس راهنمایی در زه کلوت بروند ، مابقی ترک تحصیل می کنند از دختران که یک نفر هم نمی تواند برود . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]از شیوه حرف زدن محمدحسین فرامرزی می توان به میزان دانش و سوادش پی برد . البته نسبت به منطقه نمداد ، آدم جا افتاده و اهل درکی است . می پرسم :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ نشریه رودبارزمین را می شناسی محمد حسین ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گوید : اختیار داری آغا ... ولی خوب اینجا که به دستمان نمی رسد . گاهی که گذرم به رودبار می افتد ، می خوانم . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]حرکت می کنیم ، کاسه چشم ها مثل قدحی به خاک نشسته پر از عرق می شوند و می سوزند حدود ساعت 1 به چاه ابراهیم می رسیم . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]رمضانی می گوید :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ توی این گرما نمی توانیم ادامه بدهیم ، ماشین جوش می آورد و در این جهنم کار دستمان می دهد . به خانه یکی از اهالی می رویم ، این قدر خسته ام که چشم هایم باز نمی شوند . به اثاثیه ته کپر که لم می دهم خستگی بر گرسنگی ام چیره می شود و وقتی برای ناهار بیدارم می کنند ، که ساعت از ۲هم گذشته است . به سمت گاوچاران و طبق نمداد حرکت می کنیم . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif] گاوچاران[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]گاوچاران تنگه طویلی است با نخیلات فراوان که به دو بخش علیا و سفلی تقسیم می شود . منازل روستایی در ادامه تنگه جابه جا تجمع کرده اند ، جاده در تنگه پیچ می خورد و از حاشیه باغ ها می گذرد . مردم نمداد روش جالبی در کاشت نخیلات دارند . به تناسب سطح آب گودالی حفر می کنند که معمولا بین ۳ - ۱ متر عمق دارد و فصیل ( نهال نخل ) را در آن می کارند و نخل کم کم بزرگ می شود تا از دهانه گودال بیرون بزند و به خاطر اینکه ریشه اش در تماس با آب قرار دارد از آفت خشکسالی تا حدی در امان می ماند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]نزدیک به ۲۰۰ - ۱۵۰ خانوار در « گاوچاران » ساکن اند که نه برق دارند و نه خانه بهداشت و نه هیچ امکانات اولیه دیگری . سال گذشته مدرسه کوچکی در گاوچاران بالا ساخته شده که فکر می کنم هنوز به بهره برداری کامل نرسیده است . در تمام این مردم کسی سواد درست و حسابی ندارد و از میان تمام آنهایی که من دیدم هیچ کس خواندن و نوشتن نمی دانست . درست سر پشته ای سیاه و داغ که جاده « طبق » از کمرگاه شیبش می گذرد ، مجلس عروسی برپاست . جمعیت زیر آفتاب سوزان کنار سه چهار خانه سنگی - چوبی ایستاده اند ، ترمز می کنیم و به اتفاق سهراب و رمضانی به عروسی می رویم ، بی دعوت .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]در عمرم صحنه ای تراژیک تر از این جشن ندیده ام . بیشتر به مراسم « مال امام » جنوبی ها می ماند که در جای دیگر به آبگوشت امام حسینی معروف است . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]جوانی ۲۴ - ۲۳ ساله موتورسیکلت هوندایی را بر شانه گذاشته و جمعیت به دنبالش کشیده می شوند . [/FONT]

 

[#nobody#]

[FONT=times new roman,times,serif][/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]سفر به آفریقای ایران(4)(پایانی)[/FONT]

[FONT=times new roman,times,serif]زیرون[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]سهراب ـ راهنمای ما ـ در آبادی گاوچاران می ماند راهنمایی دیگری پیدا می کنیم که موتورسیکلتی هوندا دارد و قرار است ما را به دهکده « زیرون » ببرد . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]جاده از میان کوههایی می گذرد سیاه از تابش جهنمی آفتاب ، بی درخت و لخت و عبوس ، « زیرون » جاده ندارد و باید با موتورسیکلت به کوره راه مالرویی که از سینه کوه می گذرد و از پشت گردنه ای ناهموار بالا می رود ، بیفتیم که در پیچ های خطرناک آن مو به تن آدم سیخ می شود ، اما راننده انگار که در آسفالت اسلام آباد رودبار می راند . حرکت زیگزاکی موتورسیکلت آدم را به یاد بازی های کامپیوتری می اندازد که با اضطراب و هیجان ، هر آن امکان دارد که به موانع تازه و غیر قابل پیش بینی برخورد کنی . راننده گردنش را می کشد عقب و می پرسد ، می ترسی ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ ابدا ...[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]در حالی که در شیب تند و هراس آور کوره راه هر لحظه منتظرم از کوه پرت شویم . به زیرون می رسیم . آبادی ای عشایر نشین با خانه های سنگی که انگار با فلاخن به دور و اطراف دره و سینه کوه پرتشان کرده ای ، در میان تنها باغ نخل آبادی که حدود ۲۰ نخل ثمری و « نوزن » دارد ، پیاده می شویم . از شیب دره بالا می آییم و راننده ( صدا ) می کند که :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ هووو .... ی ، بیایین فیلمبردار آمده ،[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]جماعت از هر طرف مثل مور و ملخ سرازیر می شوند ، خیلی ها با پائی برهنه ، سینه ی پاهای عریانشان که بر سنگ های برنده ی تفتیده که به دم کارد می مانند می نشیند ، ناخودآگاه چشم هایم را می بندم . بعضی ها از تایر ماشین و موتور برای خودشان کفش درست کرده اند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]طولی نمی کشد که جمعیت زیادی از زن و مرد و بچه دم در خانه « درویش سلیمی نیک » تجمع می کنند . می پرسم ، درویش چند تا بچه داری عمو ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گوید : ۱۷ بچه و دو زن[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گویم : درویش خونه سوخته ، چطور این همه بچه را اداره می کنی ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گوید : با ۱۱ گوسفند و ۱۵ درخت خرمای خشک[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ هر چند وقت یکبار گوشت می خورید ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ پارسال کالا برگ دادند چند کیلو گرفتیم . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ درویش خدا وکیلی چطور از عهده خرج و مخارج این همه آدم برمی آیی ، حتما درآمد بهتری داری که ...[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گوید : از خدا که کسی بالاتر نیست ، به همان خدایی که تو می شناسی فقط با نان خشک گذران می کنیم ، تو که محلی هستی بنویس به این رئیس جمهور به این رئیس ها که همان قدر که به بی سرپرست های دنیا کمک می کنید به این « زیرون » هم توجهی بکنین ، خدا را خوش نمی آید . یا هم بنز ( کامیون ) بیارین همه را بار بزنین ببرین جای دیگری بریزین روی هم آتش بکشین ، شاید بمیریم و راحت بشویم به نظر تو دولت یعنی این قدر ناتوان است که نمی تواند موتور آبی در جایی از این همه بیابان خدا نصب کند و ما را ببرد اسکان بدهد از این همه مصیبت رها شویم ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif][/FONT]

[FONT=times new roman,times,serif]

[/FONT]​

[FONT=times new roman,times,serif][/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]« زیرون » آبادی است با 42 خانوار در دره ای پرت و محصور در میان کوههای بلند، بدون مدرسه و جاده و برق و ... چند پسر بچه دبستانی به روستایی دیگر برای تحصیل می روند و مابقی بچه ها از درس و مدرسه محرومند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]« دوستمحمد قدرتی ، مردی است پا به سن . آرام کنارم می نشیند ، می پرسم :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ تو چند تا بچه داری دوستمحمد ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ ده تا بچه دارم و دو زن . دو تا از بچه هایم تازه می روند به کلاس اول مدرسه ، [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ چند گوسفند داری دوست محمد ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ ده تا[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ من از جنس خودتانم دوست محمد ، آمار کم می دهی خالو .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ اگر از ده تا زیادتر باشند ، بشوند خرج گور و کفن خودم و بچه هام تا باور کنی ، نا صادقی تو گفتارم نی ، کذب و دروغ را خدا نصیب من یکی نکند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ شوخی می کنم ناراحت نشو[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ اسمت چیه ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ منصور [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ منصور ! یعنی مَیار شیر مادرت . کاری بکن که همین بولدوزر جاده ما را بزند ، حداقل بشود کیسه آردی به این خراب شده سر کنی . تو به جوانی ات قسم ، کاری بکن ...[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ راستی نمی شود کاری کنی که من بیایم به دستفروشی ، طرف های اسلام آباد ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ نه ... دوستمحمد ، نه[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ چرا ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ چون تو درآمدت که بیشتر بشود ، می روی باز هم زن می گیری ، خدا را خوش نمی آید . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ نمی گیرم ، به جان خودت ، به همین شهد شیرین کار نمی گیرم . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ حسابی در کار شما مردان « زیرون » نیست، می بینی در همان جا شدی پا نُمزادی ....[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ قول شرف می دهم که نگیرم ، به جان خودت . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]این قدر صاف و ساده است که شوخی ام را جدی گرفته است ، می گویم :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ دوست محمد می دانم ... می دانم[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ منصور ![/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ بله[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ به جان خودت نه در رژیم شاه و نه در عهد جمهوری اسلامی و نه در دوره ی استاندار ، کاری برای ما نشد . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ حالا وضع فرق کرده دوستمحمد ، همه چیز درست می شود . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif][/FONT]

[FONT=times new roman,times,serif]

[/FONT]​

[FONT=times new roman,times,serif][/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ناصر قدرتی می پرد توی صحبت من : قوم و خویش ، گوش بده اینجا گوش بده ، [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ من ۸ بچه دارم با خودم روی هم رفته می شود ده تا ، به وجدان قسم گوش کن . سی تا گوسفند داشتم توی یخبندان تلف شدند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]علف و یونجه و جو نداشتیم ، مجبور شدم « سر بُش » گزشان بدهم ، مانده ۵ گوسفند ، فقط ۵ تا ، به وجدان قسم از رژیم محمدرضا شاه که برای اول بار تیغ به صورتم کشیدم تا حالا که سه رجیم ( رژیم ) گذشته هیچ چیزی به ما نرسیده ، می گویم:[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ مشهدی ناصر سه رژیم نه ، دو دوره ، انقلاب که شد و جمهوری اسلامی که آمد همه جا بدبختی و فقر و نداری و بی امکاناتی وجود داشت کم کم همه چیز دارد رو به راه می شود . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ادامه می دهد :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ تازه ! شناسنامه هم دارم ، بروم بیاورم نشان بدهم ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ لازم نیست ، مشهدی ناصر ، معلوم است که تو کارت به حساب است و شناسنامه هم داری . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ به وجدان قسم گوش کن . سنم در شناسنامه سی سال است ولی خودم 65 سال دارم . رفتم به کمیته امداد ،.... آقای ... دستی به ریش سفیدم کشید و گفت : تو که از من جاهل تری ( جوان تری )، گفتم بابا دیسک کمر دارم . گفت ، برو بیل بزن کار کن ، گفتم : خیر ندیده ! سنگ بکشم در این کوهستان خدا ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]تازه من که کارم به حساب است و شناسنامه دارم ، این عزیز را می بینی ، دو زن و سه بچه دارد و هنوز شناسنامه ندارد و به شام شب هم محتاج است ، بالای 60 سال سن دارد . به وجدان قسم ، به جان خودت .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گویم : عزیز تو هم که دو زنه شده ای ، چرا آخه ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ وقتی یکی شان مریض شد ، چه کار کنم ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ هیچی ، تند تند زن بگیر .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]پسر بچه ای با لباس های پاره و نخ نما که کفشی از جنس لاستیک ماشین به پا کرده ، سینی چای را جلو جماعت می خزاند ، می پرسم :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ اسمت چیه ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ مَسود ( مسعود )[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ مسعود چند سالته ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ ده سال[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]پدرش می گوید :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ این هفت سالشه آقا ، نمی داند[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ مسعود کدام درس برایت جالب تر بود ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ درس بابا و مادر [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ بلدی بابا نان داد را تا آخر بنویسی .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]حق به جانب می گوید، ها ... و روی خاک با سر انگشت ، درشت می نویسد ، نان ......[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ مسعود خورش سبزی خوردی ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ نه ، چیه؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ بستنی چطور ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]نه[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ ساندویچ ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ نه[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ بهترین غذایی که خوردی چه بوده ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ نان و خرما[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ مسعود راستش را بگو ، تو حالا دیگر داری می روی مدرسه .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ آغا رهود ...[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ رهود چیه ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]برگ درخت انجیر کوهی که بپزند و با پیاز و دارو و دوا ( ادویه ) قاطی بکنند ، نخوردی ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ می گویم چرا ... مسعود جان ، بارها ....[/FONT]

 

[#nobody#]

[FONT=times new roman,times,serif]ساعت 6 صبح بیدار می شویم ، تمام بدنم کوفته است ، دستم به نوشتن نمی رود . صبحانه می آورند چای شیرین با نان تنوری ...[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]« طبق » از جمله قلعه های کوهستانی - طبیعی است که بر روی آن آثاری مشابه آثار زندگی گذشتگان در قلاع کوهستانی . کویز ، زاخت ، سموران و ... وجود دارد . جالب اینجاست که تمامی این قلعه ها در امتداد هم به طول صدها کیلومتر ادامه رشته کوه جبالبارز قرار گرفته اند ، همه آنها ذوزنقه ای شکل اند و جنس سنگشان تقریبا یکی است . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]در حاشیه « طبق » دره ای است سرسبز از باغ های انبوه نخل که از روستای « عباس آباد » در جنوب تا « دازان » در شرق به طول ۱۳ - ۱۲ کیلومتر کشیده شده است . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]زندگی در آبادی « طبق » اگرچه طاقت فرسا که نسبت به بسیاری از روستاهای دیگر بهتر است . « طبق » در آن حدود مرکزیت دارد و با ۱۵۰ خانوار ، فاصله اش تا شهرستان اسلام آباد ۱۶۰ کیلومتر و تا کهنوج ۲۳۰ کیلومتر است . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]کریم سابکی متولد ۱۳۳۸ است . دو زن و ۱۵ بچه دارد که جمعا خانواده ای ۱۸ نفره محسوب می شوند ، به قول خودش ۴ مردینه و باقی همه دختر ... [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می پرسم :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ کریم با این همه نداری چرا شده ای دو زنه ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ در این حدود رسم است . مثلا در بین ما سابُکی ها چهار برادر هستند که ده زن گرفته اند ، یعنی دو تایشان سه زنه و دو نفر دیگرشان دو زنه است . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]رو می کنم به زن کریم که :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ تو چرا زن دوم کریم شدی دادا ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ ای برادر، دخترها زیاد هستند و مردها کم . وقتی نان نیست بخوری ، مجبوری بشوی زن دوم ، کسی مثل این . چاره ای نیست .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]کریم می خندد :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ حقیقت این است که زن در تمام این مناطق مفت است و شراب مفت را قاضی هم می خورد . نه مهریه ای ، نه خرج و مخارجی ، چرا نگیریم قوم و خویش ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]البته می دانی زن اولم مشکل اعصاب داشت . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]با خودم می گویم معلوم است که با این حال و روز ، زن های بیچاره دچار افسردگی ، ناراحتی اعصاب و ... بشوند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]از زنی حدودا ۳۵ ساله که کنار زن کریم نشسته ، می پرسم :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ دادا تو هم هوو داری ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گوید :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ خد را صد هزار مرتبه شکر که شوهر من معتاد است و در توانش نیست زن دوم بگیرد .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]سرش را می اندازد پائین و ریز می خندد . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می پرسم :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ سابُکی ، اوضاع مردم اینجا بهتر از آبادی های دیگر به نظر می آید . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گوید :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ اَی ... توی تمام خانه های این آبادی بگرد ، نه برنج می بینی ، نه گوشت و نه روغن . روغن یک کیلویی در اینجا ۳ هزار تومان است . قند هر کیلو ۱۵۰۰ تومان . بنزین هر لیتر ۱۲۰۰ تومان قیمت دارد . اگر کسی مریض بشود ، ۲۰ لیتر بنزین لازم است تا او را به جایی برسانند . کرایه ماشین تا شهر صد هزار تومان است . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif][/FONT]

[FONT=times new roman,times,serif]

[/FONT]​

[FONT=times new roman,times,serif][/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]در تمام این منطقه ببین چند روستا هست ، فقط دو ماشین وجود دارد که یکی شان هم خراب است . مردم فقط آرد می خواهند جناب ، فقط آرد . مسئولان تنها محبتی که می کنند ، به این مردم نان خشک و خالی برسانند . ما روستایی ۱۵۰ خانوار هستیم که هنوز شورا نداریم ، دهیار نداریم . شرکت عشایری ما در کهنوج است یعنی در ۲۳۰ کیلومتری اینجا ، حالا برق و بهداشت و .... بماند .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]همه اهالی آبادی جمع شده اند ، بعضی ها در مورد جوانی بی گناه حرف می زنند که به تیر کلاشنیکف کسی بدون هیچ جرم و تقصیری در همان حدود کشته شده است . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]از پیرمردی می پرسم :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ اسمت چیه خالو ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]کریم می گوید :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ این سعیده ، شناسنامه ندارن ، نه خودش نه هم بچه هاش .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ولی من دارم .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می پرسم :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]سعید فامیلت چیه ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گوید :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ مگر من شناسنامه دارم که فامیل داشته باشم ؟ از آنجا که نام پدرم « گَزَل » است ، مردم می گویند سعید گزل .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ چطور تو تا به حال نتوانسته ای شناسنامه بگیری ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ هر چه داد خواه می کنم ، نمی دهند . شورا و دهیار هم که نداریم امضاء بکنند . اینجا خیلی هستند که نمی دانند شهر در کدام جهت است . زن های زیادی به همان خدایی که تو می پرستی شهر ندیده اند ، یعنی تا همین شهر اسلام آباد هم نرفته اند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ اگر تو بخواهی بچه هایت را عروس و داماد کنی ، تکلیفت چیه ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ هیچی .... چه می دانم . پولی که بتوانم بروم دنبال شناسنامه به شهر ندارم . [/FONT]

[FONT=times new roman,times,serif]*[/FONT]​

[FONT=times new roman,times,serif]آبشور[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]بر ترک موتورسیکلتی سوار می شوم و به قصد روستای « آبشور طبق » حرکت می کنیم . چند خانه سنگی در پشته ای سیاه و برهنه ، تا چشم کار می کند کوه و دشت ، لخت و خالی از علوفه است ، دریغ از بوته گیاهی سبز ....[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]در آبشور حدودا ۲۰ خانوار ساکن اند که از نقاط « هُرجون » ، « درمشکی » و « میلک گِفته » که با خود آبشور حدودا ۱۵ - ۱۰ کیلومتر فاصله دارند برای بردن آب می آیند . آن هم از چاه که با دلو کشیده می شود . هم برای استفاده آدم ها و هم دام ها . بچه هایشان باید به مدرسه در روستای طبق بروند که حدودا ۲۰ کیلومتر تا آنجا فاصله دارد . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]« جَنگی سابکی » مردی است بلند و سبزه که در حال حفر چاهی در همان حوالی است ، چشمش که به ما می افتد ، کارش را تعطیل می کند . جنگی از جمله آدم هایی است که در همان نگاه نخست می توان به بلند نظری و نجابتشان پی برد . می گوید :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ برای کمک به این مردم شاید ده بار به اداره مستضعفی رفتم اما فایده ای نداشت . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]زهرا سابکی پیرزنی است که نمی تواند خوشحالیش را از دیدن ما پنهان کند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می پرسم :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ بی بی چند سال داری ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ خدا بهتر می داند بی بی . خدا بهتر می داند. من که شصتی نگرفته ام بدانم سن و سالم به چه حدودی است . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ به شهر هم رفتی تا به حال ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ مریضم بی بی ، سالی یکی دو بار می روم به دُگدُر ...[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گویم :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ این جاده را می بینی ؟ تا اینجا چند کیلومتر بیشتر فاصله ندارد ، به کُشت رسیدیم تیغش نزدند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]از محمد افسری که با موتورسیکلت مرا به دهگاهشان آورده ، می پرسم :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ محمد چند تا بچه داری ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گوید : 5 تا ، دو تایشان البته دوقلو هستند .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]مگر تو متولد چندی ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ نمی دانم ولی شناسنامه ام هست ببین .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]متولد پنجاه و هشت است .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]به شوخی می گویم :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ محمد کاکا من ۳۱ سال دارم با این همه خرج کمرشکن نمی توانم زن بگیرم ، تو ماشاا... 5 بچه داری ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ تو جُریت ( جرات ) نداری ( می خندد )[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]عده ای دارند با دلو برای گوسفندان از چاه آب می کشند . ( ناخودآگاه به یاد داستان های صفحات اول عهد عتیق می افتم ) محمد می گوید :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ در تمام این مردم کسی سواد ندارد . قرآن می داند من دیروز دنبال کسی گشتم درخواستی برایم بنویسد ، پیدا نشد . می دانی اگر از همین موتورهای کوچک بنزین دولت به ما می داد ، همه مشکلات ما حل می شد . مُردیم از بس که با دلو آب کشیدیم ، می توانستیم به قدر دام هایمان علوفه بکاریم . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گویم ، محمد اگر دولت به تو برسد دو زنه که نمی شوی ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ نه ، غلط می کنم .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می گویم ، بلا نسبت باشد .[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]موتورسیکلتی از را می رسد . « جَنگی » را به کناری می خواند و بیخ گوشش چیزی می گوید . « جَنگی » معذرت خواهی می کند که کاری فوری برایش پیش آمده و باید حتما برود . حتی فرصت نمی کند لباس هایش را عوض کند . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]می پرسم : جَنگی اتفاقی افتاده ؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]اول سرش را به علامت نه بالا می آورد ، بعد فکری می کند و می گوید :[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]ـ تو که محلی هستی ، از خودمانی، زنی می خواسته سم بخورد و خودکشی کند که ناگهانی متوجه اش شده اند ولی مثل اینکه دست بردار نیست ، می خواهد خودکشی کند . [/FONT]

[FONT=times new roman,times,serif]* * *[/FONT]​

[FONT=times new roman,times,serif]با موتورسیکلت به طبق برمی گردیم . پیرمرد رمضانی کنار جاده در زیر آفتاب سوزان منتظر است . بنزین مان ته کشیده و نمی توانیم بیش از این ادامه بدهیم ، آن طور که می گویند آبادی های بسیاری وجود دارند که اوضاعشان بسیار وخیم تر است . [/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]برمی گردیم و در حالی نمداد را پشت سر می گذاریم که آرام آرام در همان غبار متراکم اندوهبار محو می شود ... [/FONT]

منبع:

[FONT=times new roman,times,serif]نشریه محلی جنوب استان کرمان
[/FONT]

 

[خانومي]

این همه؟!!!!!
نمیشه خلاصه کنی بفهمیم چی بوده؟!!!

 

[#nobody#]

این همه؟!!!!!
نمیشه خلاصه کنی بفهمیم چی بوده؟!!!

اونقدر برام جالب بود که همشو خوندم
گفتم شاید برا دیگران هم جالب باشه

ضمنا نخواستم تو متن اصلی دست ببرم که برداشت شخصی نباشه

 

[پترو]

وقت کردم حتما میخونم
مرسی