رباعی و دو بیتی

[gh_engineer]

خاقاني

خاقاني

ناوک زن سینه‌ها شود مژگانت
افسون‌گر دردها شود مرجانت
چون درد بدید آن لب افسون خوانت
از دست لبت گریخت در دندانت​

 

[armstrong]

حافظ

حافظ

اول به وفا می وصالم در داد
چون مست شدم جام جفا را سر داد
پر آب دو دیده و پر از آتش دل
خاک ره او شدم به بادم بر داد

 

[naghmeirani]

باباطاهر

باباطاهر

نمیدونم دلم دیوونۀ کیست؟
اسیر نرگس مستونۀ کیست؟

نمیدونم دل سرگشتۀ ما
کجا می‌گردد و در خونۀ کیست؟

 

[*زهره*]

حافظ

حافظ

این گل ز بر همنفسی می‌آید
شادی به دلم از او بسی می‌آید

پیوسته از آن روی کنم همدمی‌اش
کز رنگ وی‌ام بوی کسی می‌آید​

 

[eksir]

مردان نه بهشت و رنگ و بو می‌خواهند

یا موی خوش و روی نکو می‌خواهند

یاری دارند مثل و مانندش نیست

در دنیی و آخرت هم او می‌خواهند

 

[*زهره*]

حافظ

حافظ

از چرخ به هر گونه همی‌دار امید
وز گردش روزگار می‌لرز چو بید

گفتی که پس از سیاه رنگی نبود
پس موی سیاه من چرا گشت سفید​

 

[eksir]

فيض كاشاني

فيض كاشاني

يا رب تو مرا بخواهش من مگذار

جان را بهوای طاعت تن مگذار

جان صاف کش میکده تقدیس است

معتاد صفا بدردی من مگذار

 

[*زهره*]

حافظ

حافظ

چشمت که فسون و رنگ می‌بازد از او
افسوس که تیر جنگ می‌بارد از او

بس زود ملول گشتی از همنفسان
آه از دل تو که سنگ می‌بارد از او​

 

[eksir]

مغرور بعلم خود مشو مست مباش

نزد علما نیست شو و هست مباش

در حضرت دوستان حق پستی کن

نزد دشمن بلند شو پست مباش

 

[*زهره*]

حافظ

حافظ

ای کاش که بخت سازگاری کردی
با جور زمانه یار یاری کردی

از دست جوانی‌ام چو بربود عنان
پیری چو رکاب پایداری کردی​

 

[eksir]

از صحبت خلق سخت دلتنگ شدم

وز دمها چون آینه در زنگ شدم

بس نام نکوی بی مسمی دیدم

از نام نکوی خویش در ننگ شدم

 

[gh_engineer]

خاقانی

خاقانی

ای دوست غم تو سربه سر سوخت مرا
چون شمع به بزم درد افروخت مرا

من گریه و سوز دل نمی‌دانستم
استاد تغافل تو آموخت مرا​

 

[*زهره*]

سعدی

سعدی

مجنون اگر احتمال لیلی نکند
شاید که به صدق عشق دعوی نکند

در مذهب عشق هر که جانی دارد
روی دل ازو به هر که دنیی نکند​

 

[م.سنام]

تا چند زنم بروی دریاها خشت
بیزار شدم ز بت‌پرستان کنشت
خیام که گفت دوزخی خواهد بود
که رفت بدوزخ و که آمد ز بهشت
خیام

 

[*زهره*]

مجنون که کمال عشق و حیرانی داشت
مهری نه چو این مهر که میدانی داشت

این مهر نه عاشقی ست ، مهری ست که آن
با یوسف مصر پیر کنعانی داشت​

 

[eksir]

فيض كاشاني

فيض كاشاني

ایمان درست عشق کیشان دارند

هرچند که ظاهری پریشان دارند

مفتاح حقایقی که میجوئی فیض

زیشان غافل مشو که ایشان دارند

 

[*زهره*]

عطار

عطار

دل خون شد و کس محرم این راز نیافت
در روی زمین هم نفسی باز نیافت

پر درد به خاک رفت و در عالم خاک
هم صحبت و هم درد و هم آواز نیافت​

 

[eksir]

در بزم حکیمان ز می شورانگیز

نی‌تاب نشستن است و نی پای گریز

از بهر من تنگ سراب ای ساقی

مینا به سر پیاله کج‌دار و مریز

 

[*زهره*]

عطار

عطار

گنجت باید به رنج خو باید کرد
جان وقف بلای عشق او باید کرد

در پنجهٔ شیر اوفتادن به ازانک
با او نفسی پنجه فرو باید کرد​

 

[armstrong]

حافظ

حافظ

لب باز مگیر یک زمان از لب جام
تا بستانی کام جهان از لب جام
در جام جهان چو تلخ و شیرین به هم است
این از لب یار خواه آن از لب جام

 

[*زهره*]

حافظ

حافظ

سیلاب گرفت گرد ویرانهٔ عمر
وآغاز پری نهاد پیمانهٔ عمر

بیدار شو ای خواجه که خوش خوش بکشد
حمال زمانه رخت از خانهٔ عمر​

 

[naghmeirani]

فخرالدین عراقی

فخرالدین عراقی

معشوقه و عشق و عاشقان یک نفس است
رو همنفسی جو که جهان یک نفس است
با همنفسی گر نفسی بنشینی
مجموع حیات عمرت آن یک نفس است
​

 

[*زهره*]

عطار

عطار

ای دل هر دم غمی دگرگون میخور
گردن بنه و قفای گردون میخور

وانگاه سری که گوی ره خواهد شد
بر زانوی اندوه نِه و خون میخور​

 

[eksir]

دل عاشق به پیغامی بسازد ----- خمارآلوده با جامی بسازد

مرا کیفیت چشم تو کافی است ----- ریاضت کش به بادامی بسازد

 

[*زهره*]

آنکس که غمِ کهنه و نو میداند
حالِ منِ سرگشته نکو میداند

دردِ من و عجزِ من و حیرانی من
گو هیچ کسی مدان چو او میداند​

 

[eksir]

چون دل ز هوای دوست نتوان پرداخت

درمانش تحملست و سر پیش انداخت

یا ترک گل لعل همی باید گفت

یا با الم خار همی باید ساخت

 

[*زهره*]

نی در ره تو گرد تو میبینم من
نه هیچ کسی مرد تو میبینم من

هرجا که به گوشهای درون دلشدهای است
ماتم زدهٔ درد تو میبینم من​

 

[armstrong]

حافظ

حافظ

آن جام طرب شکار بر دستم نه
وان ساغر چون نگار بر دستم نه
آن می که چو زنجیر بپیچد بر خود
دیوانه شدم بیار بر دستم نه

 

[*زهره*]

شیخ بهایی

شیخ بهایی

شیرین سخنی که از لبش جان می‌ریخت
کفرش ز سر زلف پریشان می‌ریخت

گر شیخ به کفر زلف او پی بردی
خاک سیهی بر سر ایمان می‌ریخت​

 

[naghmeirani]

حافظ

حافظ

تو بدری و خورشید تو را بنده شده‌ست

تا بندهٔ تو شده‌ست تابنده شده‌ست

زان روی که از شعاع نور رخ تو

خورشید منیر و ماه تابنده شده‌ست

​

​