شعر نو

[naghmeirani]

هوشنگ ابتهاج





در اين سراي بي كسي كسي به در نمي زند
به دشت پر ملال ما پرنده پر نمي زند

يكي زشب گرفتگان چراغ بر نمي كند
كسي به كوچه سار شب در سحر نمي زند

نشسته ام در انتظار اين غبار بي سوار
دريغ كز شبي چنين سپيده سر نمي زند

دل خراب من دگر خراب تر نمي شود
كه خنجر غمت از اين خراب تر نمي زند

گذر گهي است پر ستم كه اندرو به غير غم
يكي صلاي آشنا به رهگذر نمي زند

چه چشم پاسخ است از اين دريچه هاي بسته ات
برو که هيچ کس ندا به گوش کر نمي زند

نه سايه دارم و نه بر بيفکنندم و سزاست
اگر نه بر درخت تر کسي تبر نمي زند

​

 

[@ RESPINA @]

فریاد می زنم ،
من چهره ام گرفته !
من قایقم نشسته به خشکی !
مقصود من ز حرفم معلوم بر شماست ،
یک دست بی صداست ،
من ، دست من کمک ز دست شما می کند طلب،
فریاد من شکسته اگر در گلو ، وگر
فریاد من رسا ،
من از برای راه خلاص خود و شما،
فریاد می زنم
، فریاد می زنم!!

 

[floe]

به پرواز​

شك كرده بودم​

به هنگامي كه شانه هايم​

از توان سنگين بال​

خميده بود،​

و در پاكبازي معصومانه گرگ وميش​

شبكور گرسنه چشم حريص​

بال مي زد.​

به پرواز​

شك كرده بودم من.​

***​

سحرگاهان​

سحر شيري رنگي ِ نام بزرگ​

در تجلي بود.​

با مريمي كه مي شكفت گفتم«شوق ديدار خدايت هست؟»​

بي كه به پاسخ آوائي بر آورد​

خسته گي باز زادن را​

به خوابي سنگين​

فروشد​

همچنان​

كه تجلي ساحرانه نام بزرگ؛​

و شك​

بر شانه هاي​

خميده ام​

جاي نشين ِ سنگيني ِ توانمند​

بالي شد​

كه ديگر بارش​

به پرواز​

احساس نيازي​

نبود​

​

احمد شاملو​

​

 

[naghmeirani]

م. آزاد ( محمود مشرف آزاد تهراني )


گُل باغ آشنايي

گل من ! پرنده‌اي باش و به باغ باد بگذر .
مه من ! شكوفه‌اي باش و به دشت آب بنشين .

گل باغ آشنايي ، گل من ! كجا شكفتي
كه نه سرو مي‌شناسد
نه چمن سراغ دارد ؟
نه كبوتري كه پيغام تو آورد به بامي
نه به شاخسار دستي ، گل آتشين جامي
نه بنفشه‌اي ،
نه جويي .
نه نسيم گفت‌وگويي .
نه كبوتران پيغام
نه باغهاي روشن !

گل من ! ميان گلهاي كدام دشت خفتي
به كدام راه خواندي
به كدام راه رفتي ؟
گل من !
تو راز ما را به كدام ديو گفتي
كه بريده ريشه مهر ، شكسته شيشه دل .

مَنم اين گياه تنها
به گلي اميد بسته .
همه شاخه ‌ها شكسته .
به اميدها نشستيم و به يادها شكفتيم
در آن سياه منزل ،
به هزار وعده مانديم
به يك فريب خفتيم .
​

 

[@ RESPINA @]

چه حضور غریب و مبهوتی
آسمان هم به ما نمی خندد
نه کسی فکر رفتن سفر است
نه کسی کوله بار می بندد
...
در گریز از تمام خاطره ها
باز هم در مسیر بن بست است
یکصد و پنجمین خیابان هم
گویی از انتظار ما خسته است!
...​

 

[floe]

در نهفته ترين باغ ها دستم ميوه چيد​

و اينك شاخه نزديك از سر انگشتم پروا مكن​

بي تابي انگشتانم شور ربايش نيست عطش آشنايي است​

درخشش ميوه درخشان​

تر​

وسوسه چيدن در فراموشي دستم پوسيد​

دورترين آب​

ريزش خود را به راهم فشاند​

پنهان ترين سنگ​

سايه اش رابه پايم ريخت​

و من شاخه نزديك​

از آب گذشتم از سايه به در رفتم​

رفتم غرورم ر بر ستيغ عقاب شكستم​

و اينك در خميدگي فروتني به پاي تو مانده ام​

خم شو شاخه نزديك​

​

سهراب سپهری​

​

 

[@ RESPINA @]

باران لا بشرط میبارد!

با خنجری آخته
به دیدار تو می آیم
شوق واپسین دیدار است این؟
که روحم را ضرب گرفته:
یک
دو
یک
دو....

یک خنجر از من
یک بوسه از تو
یک نفرین ازمن.....
تو در نبض خنجر من ضرب می شوی
من در بوسه هایت
و هردو در نفرین!....
.
.
.
باران همچنان لابشرط می بارد....

 

[@ RESPINA @]

[FONT=arial,helvetica,sans-serif]در مصاف با خدایگان ایستاده ام![/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]نه مرا تبری ست[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]که ابراهیم وار[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]صنمک های خاموش [/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]_این خدایان بی بوسه_ را گردن زنم[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]نه خاتمی ممهور بر دست [/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]که جادوی سیاه بی اثر کنم.[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]آری[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]اینگونه به مصاف با خدایان ایستاده ام:[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]بی یار و بی تبر ،[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]بی چتر و بی چراغ![/FONT]

 

[h-masoumi]

پروانه اي نيستم، که براي خودکشي، شمعي را بهانه کنم...
من ز اتفاقاتي که بين دو هيچ مي افتد، هر شب يک قصه مي نويسم ​

 

[@ RESPINA @]

به سراغ من اگر میاید نرم و آهسته بیاید
تا مبادا ترکی بردارد چینی نازک تنهایی من

 

[BluE-GirL]

هوای تو کرده بود دلم
با ما راه نیامدی ،
بارانی شد !

 

[Siren]

سیاوش کسرایی

در گذرگاهی چنين باريک
در شبی اين گونه دل افسرده و تاريک
کز هزاران غنچه لب بسته اميد
جز گل يخ ، هيچ گل در برف و در سرما نمی رويد
من چه گويم تا پذيرای کسان گردد
من چه آرم تا پسند بلبلان گردد

من در اين سرمای يخبندان چه گويم با دل سردت
من چه گويم ای زمستان با نگاه قهر پروردت
با قيام سبزه ها از خاک
با طلوع چشمه ها از سنگ
با سلام دلپذير صبح
با گريز ابر خشم آهنگ
سينه ام را باز خواهم کرد
همره بال پرستوها
عطر پنهان مانده انديشه هايم را
باز در پرواز خواهم کرد

گر بهار آيد
گر بهار آرزو روزی به بار آيد
اين زمينهای سراسر لوت
باغ خواهد شد
سينه اين تپه های سنگ
از لهيب لاله ها پرداغ خواهد شد.

آه.... اکنون دست من خالی ست
بر فراز سينه ام جز بوته هايی از گل يخ نيست
گر نشانی از گل افشان بهاران باز می خواهيد
دور از لبخند گرم چشمه خورشيد
من به اين نازک نهال زرد گونه بسته ام اميد.

هست گل هايی در اين گلشن که از سرما نمی ميرد
وندرين تاريک شب تا صبح
عطر صحرا گسترش را از مشام ما نمی گيرد
​

 

[سمیه نوروزی]

یادمان باشد از امشب خطایی نکنیم
گرچه در خویش شکستیم صدایی نکینم

پرپروانه شکستن هنر انسان نیست

گرشکستیم زغفلت من و مایی نکنیم
​

 

[سمیه نوروزی]

روزی خواهم آمد و پیامی خواهم آورد
در رگ ها نور خواهم ریخت
و صدا در داد ای سبدهاتان پر خواب سیب آوردم سیب سرخ خورشید
خواهم آمد گل یاسی به گدا خواهم داد
زن زیبای جذامی را گوشواری دیگر خواهم بخشید
....
هر چه دشنام از لب خواهم برچید
هر چه دیوار از جا خواهم برکند
رهزنان را خواهم گفت : کاروانی آمد بارش لبخند
ابر را پاره خواهم کرد
من گره خواهم زد چشمان را با خورشید ‚ دل ها را با عشق سایه ها را با آب شاخه ها را با باد
و به هم خواهم پیوست خواب کودک را با زمزمه زنجره ها
بادبادک ها به هوا خواهم برد
گلدان ها آب خواهم داد
خواهم آمد سر هر دیواری میخکی خواهم کاشت
پای هر پنجره ای شعری خواهم خواند
هر کلاغی را کاجی خواهم داد
مار را خواهم گفت : چه شکوهی دارد غوک
آشتی خواهم داد
آشنا خواهم کرد
راه خواهم رفت
نور خواهم خورد
دوست خواهم داشت​

 

[naghmeirani]

مژگان به هم بزن که بپاشی جهان من
کوبی زمین من به سر آسمان من
درمان نخواستم ز تو من درد خواستم
یک درد ماندگار! بلایت به جان من
می سوزم از تبی که دماسنج عشق را
از هرم خود گداخته زیر زبان من
تشخیص درد من به دل خود حواله کن
آه ای طبیب درد فروش جوان من
نبض مرا بگیر و ببر نام خویش را
تا خون بدل به باده شود در رگان من
گفتی : غریب شهر منی این چه غربت است
کاین شهر از تو می شنود داستان من
خاکستری است شهر من آری و من در آن
آن مجمری که آتش زرتشت از آن من
حسین منزوی
***********************

 

[floe]

زمستان....
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
سرها در گريبان است
کسی سربرنيارد کرد پاسخ گفتن و ديدار ياران را
نگه جز پيش پا را ديد نتواند
که ره تاريک و لغزان است .
وگر دست محبت سوی کس يازی
به اکراه آورد دست از بغل بيرون
که سرما سخت سوزان است.
نفس کز گرمگاه سينه می آيد برون ابری شود تاريک
چو ديوار ايستد در پيش چشمانت
نفس کاينست ، پس ديگر چه داری چشم
زچشم دوستان دور يا نزديک.

مسيحای جوانمرد من ! ای ترسای پير پيرهن چرکين !
هوا بس ناجوانمردانه سرد است... آی...
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای
منم ، من ، ميهمان هر شبت ،لولی وش مغموم
منم ، من ، سنگ تيپا خورده رنجور
منم ، دشنام پست آ فرينش ، نغمه ناجور

نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بيرنگ بيرنگم
بيا بگشای در، بگشای ، دلتنگم.
حريفا ! ميزبانا ! ميهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد.
تگرگی نيست ، مرگی نيست
صدايی گر شنيدی ، صحبت سرما و دندان است.

من امشب آمدستم وام بگذارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می گويی که بيگه شد ، سحرشد ، بامداد آمد؟
فريبت می دهد ، بر آسمان اين سرخی بعد از سحرگه نيست.
حريفا ! گوش سرما برده است ، اين يادگار سيلی سرد زمستان است.
و قنديل سپهر تلگ ميدان ، مرده يا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است.
حريفا ! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز يکسان است.

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگير ، درها بسته ، سرها در گريبان ، دستها پنهان ،
نفس ها ابر ، دلها خسته و غمگين ،
درختان اسکلتهای بلور آجين ،
زمين دلمرده ، سقف آسمان کوتاه ،
غبارآلوده مهر و ماه ،
زمستان است...

اخوان ثالث
​

 

[naghmeirani]

این عشق ماندنی
این شعر بودنی
این لحظه های با تو نشستن
سرودنی ست
این لحظه های ناب
در لحظه های بی خودی و مستی
شعر بلند حافظ
از تو شنودنی ست
این سر نه مست باده
این سر که مست مست دو چشم سیاه توست
اینک به خاک پای تو می سایم
کاین سر به خاک پای تو با شوق سودنی ست
تنها تو را ستودم
آنسان ستودمت که بدانند مردمان
محبوب من به سان خدایان ستودنی ست
من پاک باز عاشقم از عاشقان تو
با مرگ آزمای
با مرگ اگر که شیوه تو آزمودنی ست
این تیره روزگار
در پرده غبار دلم را فروگرفت
تنها به خنده
یا به شکر خنده های تو
گرد و غبار از دل تنگم زدودنی ست
در روزگار هر که ندزدید مفت باخت
من نیز می ربایم
اما چه ؟
بوسه بوسه از آن لب ربودنی ست
تنها تویی که بود و نمودت یگانه بود
غیر از تو هر که بود هر آنچه نمود نیست
بگشای در به روی من و عهد عشق بند
کاین عهد بستنی این در گشودنی ست
این شعر خواندنی
این شعر ماندنی
این شور بودنی
این لحظه های پرشور
این لحظه های ناب
این لحظه های با تو نشستن
سرودنی ست

(حمید مصدق)​

 

[floe]

افق روشن
روزی ما دوباره كبوترهايمان را پيدا خواهيم كرد
و مهربانی دست زيبايی را خواهد گرفت.

روزی كه كمترين سرود
بوسه است
و هر انسان
برای هر انسان
برادری ست .
روزی كه ديگر درهای خانه شان را نمی بندند
قفل افسانه ايست
و قلب
برای زندگی بس است.

روزی كه معنای هر سخن دوست داشتن است
تا تو به خاطر آخرين حرف دنبال سخن نگردی .
روزی كه آهنگ هر حرف ، زندگی ست
تا من به خاطر آخرين شعر رنج جستجوی قافيه نبرم.
روزی كه هر حرف ترانه ايست
تا كمترين سرود بوسه باشد .

روزی كه تو بيايی ، برای هميشه بيايی
و مهربانی با زيبايی يكسان شود .
روزی كه ما دوباره برای كبوترهايمان دانه بريزيم...

و من آنروز را انتظار می كشم
حتی روزی
كه ديگر
نباشم .

احمد شاملو


​

 

[naghmeirani]

سفری در پیش است
سفری در ره دوست
سفری سوی خدایی که همه عالم ازوست
توشه ات کو که سفر دشوارست
کوله بارت خالیست
سفر دور و درازی داری
نه به دل حال نیاز
نه بر سر شوق نمازی داری
می رسد روز دریغت ای دوست
رسد آن روز که از کرده پشیمان باشی
وقت رفتن ز تهی دستی خویش
سخت گریان باشی
دردمندی و از آن بی خبری
بهر بیماری خویش
کوششی کن که به هر دم پی درمان باشی
اید آن دم که ز دیدار اجل
سخت گریان و هراسان باشی
همسفر آگه باش
روز دیگر دیرست
نکند سود تو را وقت رحیل
اگر از کرده پشیمان باشی

مهدی سهیلی ​

 

[afsaneh_k]

دود مي خيزد ز خلوتگاه من.
كس خبر كي يابد از ويرانه ام؟
با درون سوخته دارم سخن.
كي به پايان مي رسد افسانه ام؟​

دست از دامان شب برداشتم
تا بياويزم به گيسوي سحر.
خويش را از ساحل افكندم در آب،
ليك از ژرفاي دريا بي خبر.​

بر تن ديوارها طرح شكست.
كس دگر رنگي در اين سامان نديد.
از درون دل به تصوير اميد.
تا بدين منزل نهادم پاي را

از در اي كاروان بگسسته ام.
گر چه مي سوزم از اين آتش به جان،
ليك بر اين سوختن دل بسته ام.
تيرگي پا مي كشد از بام ها:​

صبح مي خندد به راه شهر من.
دود مي خيزد هنوز از خلوتم.​

 

[@ RESPINA @]

من از نهایت شب حرف می زنم
من از نهایت تاریکی
و از نهایت شب حرف می زنم

***

اگر به خانه من آمدی برای من ای مهربان چراغ بیاور
و یک دریچه که از آن
به ازدحام کوچه خوشبخت بنگرم

 

[@ RESPINA @]

واژه واژه
سطر سطر
صفحه صفحه
فصل فصل
گیسوان من سفید می شوند
همچنان که
سطر سطر
صفحه های دفترم سیاه می شوند
خواستی که با تمام حوصله
تارهای روشن و سفید را
رشته رشته بشمری
گفتمت که دست های مهربانی ات
در ابتدای راه خسته می شود
گفتمت که راه دیگری
انتخاب کن!
دفتر مرا ورق بزن
نقطه نقطه
حرف حرف
واژه واژه
سطر سطر
شعرهای دفتر مرا
مو به مو حساب کن!

 

[@ RESPINA @]

نیما یوشیج


می‌تراود مهتاب
می‌درخشد شبتاب،
نیست یکدم شکند خواب به چشم کس و لیک
غم این خفته چند
خواب در چشم ترم می‌شکند.
نگران با من استاده سحر
صبح می‌خواهد از من
کز مبارک دم او آورم این قوم بجان باخته را بلکه خبر
در جگر لیکن خاری
از ره این سفرم می‌شکند .
نازک آرای تن ساق گلی
که به جانش کشتم
و به جان دادمش آب
ای دریغا! به برم می‌شکند
دستها می‌سایم
تا دری بگشایم
بر عبث می‌پایم
که به در کس آید
در ودیوار بهم ریخته‌شان
بر سرم می‌شکند.

 

[naghmeirani]

اى " تو " با روح ِ مـن از روز ِ ازل يارتــرين

كودك ِ شعـر مرا مهــر " تو " غمخوارترين

گر يكى هست سزاوار پرستش به خـدا

" تو " سـزاوارترينى ، " تو " ســزاوارترين

عطر نام" تو "كه در پرده جان پيچيده ست

سينه را ساخته از ياد " تو " سرشارترين

اى " تو " روشنـگر ِ ايام ِ مـه آلـوده عمــر

بى تماشاى " تو " روز و شب من تارترين

ميتوان با دل" تو "حرف غمى گفت و شنيد

گــر بود چون دل ِ "من" راز نگهــدار ترين !​

فـريدون مشيـرى​

 

[floe]

سرود نان
چنگی دوره گرد باز آمد
نغمه زد ساز نغمه پردازش
سوز آوازه خوان دف در دست
شد هماهنگ ناله سازش

پای کوبان رسيد و دست افشان
دلقک جامه سرخ چهره سياه
تا پشيزی ز جمع بستاند
از سر خويش برگرفت کلاه

گرم شد با ادا و شوخی او
سور رامشگران بازاری
چشمکی زد به دختری طناز
خنده ای زد به شيخ دستاری

کودکان را به سوی خويش کشيد
که: بهار است و عيد می آيد
مقدمم فرخ است و فيروز است
شادی از من پديد می آيد

اين منم ، پيک نوبهار منم
که به شادی سرود می خوانم
ليک آهسته نغمه اش می گفت :
که نه از شاديم ... پی نانم!...

چنگی دوره گرد رفت و هنوز
نغمه ای خوش به ياد دارم از او
می دوم سوی ساز کهنه خويش
که همان نغمه را برآرم از او ...

سیمین بهبهانی​

 

[naghmeirani]

گمگشته ی دیار محبت

از بس که ملول از دل دلمرده خویشم

هم خسته بیگانه، هم آزرده خویشم

این گریه مستانه من بی سببی نیست

ابر چمن تشنه و پژمرده خویشم

گلبانگ زشوق گل شاداب توان داشت

من نوحه سرای گل افسرده خویشم

شادم که دگر دل نگراید سوی شادی

تا داد غمش ره به سرا پرده خویشم

پی کرد فلک مرکب آمالم و در دل

خون موج زد از بخت بد آورده خویشم

ای قافله ! بدرود، سفر خوش ، به سلامت

من همسفر مرکب پی کرده خویشم

بینم چو به تاراج رود کوه زر از خلق

دل خوش نشود همچو گل از خرده خویشم

گویند که (امید و چه نومید!) ندانند

من مرثیه گوی وطن مرده خویشم

مسکین چه کند حنظل اگر تلخ نگوید؟

پرورده این باغ نه پرورده خویشم

مهدی اخوان ثالث ​

 

[floe]

وقتی که کودکی به تمنای يک نگاه​

حافظ به دست،نگاهش به دست ماست​

وقتی که چنگ می زند اين غم به جان ما​

کودک گناه چه دارد؟اين گناه ماست​

​

در چشم بی رمقش خوب خيره شو​

رنگ هنوز می دمد از مردمان او​

حجم غرور منو فخر نگاه تو​

چون کارد می زند بر استخوان او​

​

وقتی که فال میخری از او بدان​

کودک به حال زمانه ناله می کند​

لیکن اگر به مرگ هم قدم زنی​

حافظ حدیث سرو و پیاله می کند!​

​

دنیا به وفق خیالات اغنیاست​

اینجا کسی خیال غلط نمی کند!​

از رعب دغدغه ی نان خلافشان​

بی شک خدای هم جسارت نمی کند!​

​

​

حافظ دروغ بگو ما گرسنه ایم​

این است مصلحت رهروان خاک​

وقتی خدا در این سفره گرد ماست​

حافظ دروغ بگو،از آخرت چه باک...؟!​

 

[naghmeirani]

چون زلف تو ام جانا در عین پریشانی
چون باد سحرگاهم در بی سر و سامانی
من خاکم و من گردم من اشکم و من دردم
تو مهری و تو نوری تو عشقی و تو جانی
خواهم که ترا در بر بنشانم و بنشینم
تا آتش جانم را بنشینی و بنشانی
ای شاهد افلاکی در مستی و در پاکی
من چشم ترا مانم تو اشک مرا مانی
در سینه سوزانم مستوری و مهجوری
در دیده بیدارم پیدایی و پنهانی
من زمزمه عودم تو زمزمه پردازی
من سلسله موجم تو سلسله جنبانی
از آتش سودایت دارم من و دارد دل
داغي که نمی بینی دردی که نمی دانی
دل با من و جان بی تو نسپاری و بسپارم
کام از تو و تاب از من نستانم و بستانی
ای چشم رهی سویت کو چشم رهی جویت ؟
روی از من سر گردان شاید که نگردانی

 

[naghmeirani]

منوچهر آتشی





مثل شبي دراز

با هر چه روزگار به من داد
با هر چه روزگار گرفت از من
مثل شبي دراز
در شط پاك زمزمه خويش مي روم
با من ستاره ها
نجواگران زمزمه اي عاشقانه اند
و مثل ماهيان طلايي شهاب ها
در بركههاي ساكت چشمم
سرگرم پرفشاني تا هر كرانه اند
همراه با تپيدن قلبم پرنده ها
از بوته هاي شب زده پرواز مي كنند
گل اسب هاي وحشي گندمزار
از مرگ عارفانه يك هدهد غريب
با آه دردناكي لب باز مي كنند
با هر چه روزگار به من داد هيچ و هيچ
با هر چه روزگار گرفت از من
با كولبار يك شب بي ياد و خاطره
با كولبار يك شب پر سنگ اختران
تنها ميان جاده نمناك مي روم
مثل شبي دراز
مثل شبي كه گمشده در او چراغ صبح
تا ساحل اذان خروسان
تا بوي ميش ها
تا سنگلاخ مشرق بي باك مي روم

​

 

[سمیه نوروزی]

تا مه راه و نپوشونده نگام کن

تا مه راه و نپوشونده نگام کن

من اين پايين نشستم سرد و بي روح
...........تو داري مي رسي به قله ي کوه
.....................داري هر لحظه از من دور مي شي
..............ازم دل مي کني مجبور مي شي
تا مه راه و نپوشونده نگام کن

.................اگه رو قله سردت شد صدام کن
يه رنگ مرده از رنگين کمونم
من اين پايين نمي تونم بمونم​

.......................تا مه راه و نپوشونده نگام کن