اينم واسه مونا و سمانه و همه كسايي كه با دور بودن از رشت دلشون يه ذره ميشه حق هم دارن
كونم مي شعرا با اَ جمله آغاز
مي ديل بيگيفته بس كي گرمه شيراز
دو ساله دورم،من از مي گيلان
تنگه مي ديل براي ابر و باران
تنگ مي ديل رشت جاغالان ره
ماهي فروش سر ميدان ره
تنگ مي ديل او تاكسيان شهرداري زير ره
تنگ مي ديل تختي و گلسار ترافيك ره
تنگ مي ديل عاشورپور صدا ره
دوعايي و مسعودي،پور رضا ره
حتي مي ديل تنگه او زرجوب ره
گرچه دنم هنوز او بوي دهه
مي دييل بتركسته ده باران ره
رشت قشنگ ابري روزان ره
مي ديل بوكود ياد خيابان باز
سرعت گير و چاليكا و دست انداز
الان كي قدر مي شهرا دنم
هرجا ايسام مي رشت تنها ننم
الان كه فهمم گيلان بهشته
قشنگ ترين جاي جهان مي رشته
هر كي ببم،هر جا ايسام گيلكم
دونيا ميان مرام جا من تكم
عمر و نفس مي شين ه آب و خاك
غربت جا مي ديل هچين هلاكه
مي شهر دوري جا مي ديل بتركست
غوصه بمو هتو مرا فوتوركست
اينو از يه مجله به اسم سفيد كمرنگ كه چاپ همين گيلانه برداشتم شاعرش هم بابك نجفي هستش