عالمى نزد عابدى رفت و از او پرسيد: نماز خواندنت چگونه است؟
عابد گفت: از عبادت مثل منِ عابد مى پرسى؟ با اينكه نمازم خيلى طول مى كشد. من از فلان وقت تا فلان وقت مشغول عبادت هستم.
عالم گفت: گريه ات هنگام راز و نياز چگونه است؟
عابد گفت: چنان گریه می کنم كه اشكهايم جارى مى گردد.
عالم گفت: به راستى اگر بخندى ولى خدا ترس باشى، بهتر از گريه اى است كه به آن ببالى و افتخار كنى.
«انَّ المدل لا يَصعد مِن عَمَلِه شَىء»
آن كس كه به عملش ببالد چيزى از عملش بالا نمى رود. (مورد قبول درگاه الهى نمى شود)
منبع: بحارالانوار، ج72، ص307
