بیماری آسیت
عارضه ای است که در اثر کمبود اکسیژن برای پرنده ایجاد می گردد و یکی از علائم
بالینی محرز آن آب آوردگی شکم می باشد.
در این پست بیماری
آسیت را هم از لحاظ علائم بالینی-ضایعات کالبد گشایی و هم از نظر فیزیولوژیکی و فعل
و انفعالاتی که در اثر این بیماری در بدن پرنده اتفاق می افتد بررسی می نماییم.
علائم بالینی:
کبوتران مبتلا معمولا بی
حالتر و دارای پرهای ژولیده و شکم متسع(باد کرده و متورم) می باشد.گاهی در آنها
تنگی نفس نیز مشاهده می گردد.
ضایعات کالبد
گشایی:
مایع زرد کاهی در
محوطه شکمی-بزرگ شدن دهلیز و بطن راست قلب-هیدروپریکاردیوم (آب آوردگی پرده پری
کارد قلب)و تغییرات کبدی.
از نظر
فیزیولوژیکی عروق ریوی پرندگان قابلیت انعطاف پذیری کمی را دارند در نتیجه این امر
اگر فشار اکسیژن محیط از حدی خاص-کمتر شده و یا عوامل دیگری از جمله بیماریهای
تنفسی مانع رسیدن اکسیژن کافی به بدن حیوان شوند
دیواره این عروق
سفت و سخت شده و بطن و به تبع آن دهلیز راست قلب برای تامین اکسیژن لازم برای بدن
مجبور به پمپاژ سریعتر خون به سمت ریه ها می گردد.
با وجود سختی
دیواره عروق و افزایش فشار خون-خون به سمت بطن راست و سپس دهلیز و به تبع آن از
طریق ورید وناکاوا به سمت کبد پس زده و هنگام خروج از دیواره مویرگهای کبدی تحت
تاثیر ترومبین- فیبرینوژن پلاسما تبدیل به فیبرین شده و در محوطه شکمی تجمع می
یابد.
توصیه مهم:
همواره به خاطر داشته
باشید که اگر از کبوتران تهرانی و بلند پرواز نگهداری می کنید هنگام پرواز های
طولانی از غذاهایی که مقادیر زیادی پروتئین دارند استفاده ننمایید
زیرا این نوع خوراک فشار
متابولیکی زیادی به پرنده وارد آورده و در ارتفاع بالا که فشار اکسیژن نیز کم
است-نیاز به اکسیژن پرنده را افزایش داده وممکن است حیوان را در معرض ابتلا به آسیت
قرار دهد.
درمان:
برای درمان آسیت می توانید
از داروی نفرامین یا اوروتروپین که به دفع مایعات اضافی بدن توسط کلیه ها کمک می
کند استفاده نمایید ضمنا این دارو یک شستشو دهنده بسیار عالی کلیه هاست. میزان مصرف
آن طبق دزی است که بر روی پاکت دارو درج گردیده است.
پرریزی عملی فیزیولوژیک و طبیعی است که در طی آن کبوتر سالی
یکبار در پایان تابستان ویا بهار اقدام به تعویض پرهای خود(بطور ژنتیکی) می
نماید.
در کبوترهای مسابقه ای پرریزی در حدود دو هفته و نیم طول می
کشد.پرهای شکسته فقط در هنگام پرریزی تغییر می یابند.
عوامل موثر بر
پرریزی:
تا کنون عوامل کنترل کننده پرریزی و روش کار آنها کاملا مشخص
نشده است.فقط این امر مشخص است که پرریزی و در آمدن پر ها توسط هورمونهای تیروئیدی
کنترل می شوند.
عوامل خارجی موثر بر
پرریزی عبارتند از:
کمبود مواد غذایی-کمبود آب-افزایش شدید و طولانی دمای محیط-زخمها و همچنین بیماریها.میزان تابش نور طبیعی یا مصنوعی و مدت تابش آن تاثیر مستقیم بر پرریزی دارد.
مشکلات و اختلالات
پرها:
۱-در هنگام رشد پرها کوچک و سخت بوده و رگهای خونی فراوان
دارند در نتیجه به آسانی می شکنند.علت این حالت کمبود مواد غذایی است.
۲-گاهی اوفات در پرها شکافهایی دیده می شودکه باعث می گردد پر
به آسانی بشکند.این عارضه در اثر آلودگی پرها به شپش-جرب و یا کنه اتفاق می افتد و
باید درمان گردد.
۳-کبوترهای سالم یک ماده چرب ترشح می کنندکه از خیس شدن پرها
جلوگیری کرده و آنها را جهت پرواز نرم می کند.بیماری و عدم رعایت بهداشت ترشح این
ماده را تحت تاثیر قرار می دهد و در نتیجه پرها آسیب می بینند و پرواز پرنده را
مشکل می سازند.
۴-سو تغذیه باعث غیر طبیعی
شدن پرها و یا تغییر غیرطبیعی رنگ آنها می گردد.
این بیماری نوعی گلو درد
محسوب می گردد.که بصورت دانه یا لکه هایی زرد درون دهان کبوتر دیده می شود.این
بیماری در کبوتران جوان متداولتر است.این بیماری از طریق دانه آلوده ویا تماس پرنده
آلوده با پرندگان دیگرپدید می آید.
سریعترین راه سرایت آن از طریق آب می باشد.از طریق غذا دادن
والدین به جوجه ها نیز انتقال داده می شود.
درمان:استفاده از انرو
فلوکسازین در مواردی مثمر ثمر واقع شده.۱سی سی از این آنتی بیوتیک را را در یک لیتر
آب حل کرده و به کبوتران می خورانید.دوره درمان ۵ روز می باشد.
برای درمان قطعی از مترونیدازول با دز مناسب استفاده
نمایید.مراقب باشید که دز مناسبی از مترونیدازول را مصرف کنید زیرا ممکن است باعث
مرگ کبوتر شود.
این بیماری توسط نوعی ویروس بوجود می آید.این ویروس
معمولا از اواخر تابستان و اوایل پاییز فعالیت بیشتری داشته و موجب بروز علائمی در
کبوتر ها می گردد.
علائم این بیماری بر روی پلک کبوتر بصورت توده ای چرکی و
زرد رنگ پدیدار می گردد.
این
بیماری دو نوع علامت دارد:
۱-علائم پوستی ۲-علائم درونی
علائم
پوستی بصورت لکه های زرد رنگی برروی نوک-چشم و بینی کبوتر قابل مشاهده است.ممکن است
این دانه ها به حدی رشد کنند که باعث مرگ کبوتر گردند.
علائم درونی بصورت زائده ها و دانه هایی در دهان و درون
بینی کبوتر پدیدار می شود.
برای پیشگیری از این بیماری می توان کبوتر را واکسینه نمود
البته گمان نکنم واکسن این بیماری در ایران موجود باشد. برای درمان به محض مشاهده علائم ۱سی سی پودر اکسی تتراساکلین
را در ۱ لیتر آب حل کرده و بمدت ۳ روز در اختیار کبوتران قرار می دهید.البته نباید
بگذارید که خیلی دیر شود و بیماری پیشرفت نماید.
روش فوق تنها باعث می گردد که باکتریها کمتر بتوانند در بدن
کبوتر فعالیت کنند زیرا سیستم ایمنی بدن کبوتر توسط ویروس تضعیف گردیده است.در خلال
۳ روزی که پودر تتراسایکلین را به پرنده ها می
خورانید
ویوله دو ژانسین را از داروخانه
انسانی تهیه کرده و گوش پاک کن را به این ماده آغشته کرده و روزی یکبار تمام زخمها
و دهان کبوتر را با آن شستشو دهید.
این بیماری را نباید با تریکوموناس اشتباه گرفت.در
بیماری تریکوموناس دانه های زرد رنگی در گلو و دهان کبوتر پدید می آید که درمان آن
توسط مترونیدازول انجام می گیرد.
استرپتوکوکوسیس یک بیماری مهم و خطرناک در کبوترها می
باشد.این بیماری توسط نوعی باکتری رشته ای بنام استرپتوکوکوس ایجاد می
گردد.
در این بیماری سیستم حرکتی کبوترها مختل می گردد.این بیماری
بیشتر از طریق بستر کثیف و آلوده انتقال می یابد.پس توجه داشته باشید که در
همه حال نظافت لانه را رعایت فرمایید.
این باکتری پس از ورود به
بدن کبوتر به تمام قسمتهای بدن پرنده رفته و از بافت های سلولی حیوان با ترشح
آنزیمهای گوارشی بعنوان غذا استفاده می نماید.
تحت هیچ شرایطی اجازه
ندهید که مدفوع کبوترانتان روی هم انباشته شود زیرا این باکتری توانایی فعالیت و
استفاده از مواد آلی مدفوع را داشته و در آن تکثیر می گردد.
یکی از علائم این بیماری
عدم تعادل در کبوتر است وپرنده نمی تواند بر روی پاهای خود بایستد.
این باکتری ماهیچه های
کبوتر را آلوده می کند و از آنها بعنوان منبع غذایی استفاده می نماید.
پیشگیری:۱-رعایت نظافت لانه کبوتر
ها ۲-جلوگیری از ورود کبوتر غریبه به جمع کبوترها ۳-ایجاد صفحاتی همانند آنچه در
پرورش بلدرچین بکار می رود که مانع از تماس پرنده با مدفوغش می گردد.
درمان:برای درمان می توان از آموکسی سیلین
با دز مناسب استفاده نمود.
عارضه ای است که بیشتر در
جوجه کبوترها مخصوصا جوجه های نر اتفاق می افتد-حال چرا بیشتر در جوجه کبوتران-
آنهم جوجه های نر؟!
علت این امر رشد سریع جوجه
ها می باشد.خوب حال شاید این سوال پیش بیاید که چرا بیشتر در جوجه های نر؟زیرا جوجه
های نر بدلیل ترشح برخی از هورمونها-متابولیسم پایه و بطور کلی رشد سریعتر و بیشتری
دارند و هر چه
رشد سریعتر باشد حیوان
بیشتر در معرض خطر این بیماری می باشد.
پرندگان مبتلا دارای ظاهری
سالم و چاق هستند و همیشه پس از کالبد گشایی در دستگاه گوارش خود غذا دارند.مرگ در
عرض 1 الی 2 دقیقه رخ می دهدو اغلب-حیوان-در حالیکه به پشت افتاده تلف می
گردد.
در کالبد گشایی ممکن است
قلب-حاوی لخته های خون باشد که احتمالا ناشی از تغییرات پس از مرگ است.پس نمی توان
حتما این علامت را بعنوان یکی از علائم اختصاصی sds بشمار آورد.
ریه ها اغلب خیز
دارند(یعنی پر از مایعات هستند)که این علامت نیز اختصاصی نمی باشد زیرا وقتی پرنده
به پشت می افتد بعلت اینکه ریه ها به قسمت پشت و دنده ها چسبیده اند بر اثر نیروی
ثقل زمین-مایعات به پایین نفوذ کرده و
ریه ها را پر می
کنند.دوستان
دقت داشته باشید و قوع این عارضه با افزایش سرعت رشد پرنده-افزایش می یابد.
بنظر می رسددر زمان
استفاده از داروهای ضد کوکسیدیایی یونوفوری مانند سالینومایسین-ویرجینیامایسین و
... در جیره غذایی حیوان-sds شیوع بیشتری خواهد داشت-پس دقت داشته باشید-کبوتران
نیاز به استفاده از
کوکسیدیواستاتها برای
پیشگیری از کوکسیدیوز ندارند و تنها هنگامی که برای شما اثبات شد که مبتلا به
کوکسیدیوز هستند از داروهای شیمیایی و کوکسیدیو ساید مانند آمپرلیوم به مدت محدود
طبق نظر دامپزشک استفاده نمایید
و جهت پیشگیری از وقوع
آن(کوکسیدیوز)حتما دقت داشته باشید که کف لانه کبوتران-حتی المقدور از فضولات پاک
بوده و به هیچ عنوان اجازه ندهید بر روی کف لانه و بر روی فضولات آب ریخته شود و یا
کف لانه مرطوب باشد زیرا در
اینحالت تک یاخته ایمریا
براحتی رشد خواهد کرد.
چگونگی پیشگیری:دوستان عزیز از دادن پروتئین اضافی و
یا استفاده بی رویه از مکملهای حاوی آمینو اسیدهای ضروری پرهیز کنید زیرا این مواد
موجب افزایش رشد بیشتر شده که زمینه را برای وقوع sds مهیا خواهد نمود.
ضایعات کالبد گشایی:خیز و پرخونی عمومی در ریه
ها(ریه ها پر از مایع و قرمز و پر خون هستند)-دستگاه گوارش دارای غذاست(یکی از
علائم مهم)-کیسه صفرا معمولا خالی است-کبد و کلیه ها اندکی بزرگ شده اند.ممکن است
قلب حاوی لخته های خون
باشد اما بظنها خالی اند و بطن چپ ممکن است تا حدی بزرگ شده باشد.
استفاده از فورازولیدون:استفاده بی رویه از این دارو
منجر به کاهش تورین(نوعی آمینو اسید)در بافت قلبی شده که این امر موجب
دژنراسیون(تحلیل رفتن و از بین رفتن)عضله قلب حیوان شده و یکی دیگر از عوامل ایجاد
کننده sds
محسوب می گردد.پس هیچگاه
از فورازولیدون بطور بی رویه و سرخود برای پرنده استفاده نکنید.
نتیجه گیری:برخی از دوستان کبوتردار
گمان می کنند که هر چه به حیوان دان بیشتری بدهند برای جوجه ها مفیدتر خواهد
بود-خیر دوستان چنین نیست زیرا با ارائه دان بیش از حد مورد نیاز به حیوان-پرنده را
مستعد به بیماریهای
مختلفی از جمله آسیت-sds و
... می نماییم.زیرا حیوان در اثردریافت بیش از حد مواد مغذی-فشار متابولیکی زیادی
بر اندامهای درونی آن وارد شده و مشکلاتی را برای پرنده در پی خواهد
داشت.
عارضه ای است که بیشتر در
جوجه کبوترها مخصوصا جوجه های نر اتفاق می افتد-حال چرا بیشتر در جوجه کبوتران-
آنهم جوجه های نر؟!
علت این امر رشد سریع جوجه
ها می باشد.خوب حال شاید این سوال پیش بیاید که چرا بیشتر در جوجه های نر؟زیرا جوجه
های نر بدلیل ترشح برخی از هورمونها-متابولیسم پایه و بطور کلی رشد سریعتر و بیشتری
دارند و هر چه
رشد سریعتر باشد حیوان
بیشتر در معرض خطر این بیماری می باشد.
پرندگان مبتلا دارای ظاهری
سالم و چاق هستند و همیشه پس از کالبد گشایی در دستگاه گوارش خود غذا دارند.مرگ در
عرض 1 الی 2 دقیقه رخ می دهدو اغلب-حیوان-در حالیکه به پشت افتاده تلف می
گردد.
در کالبد گشایی ممکن است
قلب-حاوی لخته های خون باشد که احتمالا ناشی از تغییرات پس از مرگ است.پس نمی توان
حتما این علامت را بعنوان یکی از علائم اختصاصی sds بشمار آورد.
ریه ها اغلب خیز
دارند(یعنی پر از مایعات هستند)که این علامت نیز اختصاصی نمی باشد زیرا وقتی پرنده
به پشت می افتد بعلت اینکه ریه ها به قسمت پشت و دنده ها چسبیده اند بر اثر نیروی
ثقل زمین-مایعات به پایین نفوذ کرده و
ریه ها را پر می
کنند.دوستان
دقت داشته باشید و قوع این عارضه با افزایش سرعت رشد پرنده-افزایش می یابد.
بنظر می رسددر زمان
استفاده از داروهای ضد کوکسیدیایی یونوفوری مانند سالینومایسین-ویرجینیامایسین و
... در جیره غذایی حیوان-sds شیوع بیشتری خواهد داشت-پس دقت داشته باشید-کبوتران
نیاز به استفاده از
کوکسیدیواستاتها برای
پیشگیری از کوکسیدیوز ندارند و تنها هنگامی که برای شما اثبات شد که مبتلا به
کوکسیدیوز هستند از داروهای شیمیایی و کوکسیدیو ساید مانند آمپرلیوم به مدت محدود
طبق نظر دامپزشک استفاده نمایید
و جهت پیشگیری از وقوع
آن(کوکسیدیوز)حتما دقت داشته باشید که کف لانه کبوتران-حتی المقدور از فضولات پاک
بوده و به هیچ عنوان اجازه ندهید بر روی کف لانه و بر روی فضولات آب ریخته شود و یا
کف لانه مرطوب باشد زیرا در
اینحالت تک یاخته ایمریا
براحتی رشد خواهد کرد.
چگونگی پیشگیری:دوستان عزیز از دادن پروتئین اضافی و
یا استفاده بی رویه از مکملهای حاوی آمینو اسیدهای ضروری پرهیز کنید زیرا این مواد
موجب افزایش رشد بیشتر شده که زمینه را برای وقوع sds مهیا خواهد نمود.
ضایعات کالبد گشایی:خیز و پرخونی عمومی در ریه
ها(ریه ها پر از مایع و قرمز و پر خون هستند)-دستگاه گوارش دارای غذاست(یکی از
علائم مهم)-کیسه صفرا معمولا خالی است-کبد و کلیه ها اندکی بزرگ شده اند.ممکن است
قلب حاوی لخته های خون
باشد اما بظنها خالی اند و بطن چپ ممکن است تا حدی بزرگ شده باشد.
استفاده از فورازولیدون:استفاده بی رویه از این دارو
منجر به کاهش تورین(نوعی آمینو اسید)در بافت قلبی شده که این امر موجب
دژنراسیون(تحلیل رفتن و از بین رفتن)عضله قلب حیوان شده و یکی دیگر از عوامل ایجاد
کننده sds
محسوب می گردد.پس هیچگاه
از فورازولیدون بطور بی رویه و سرخود برای پرنده استفاده نکنید.
نتیجه گیری:برخی از دوستان کبوتردار
گمان می کنند که هر چه به حیوان دان بیشتری بدهند برای جوجه ها مفیدتر خواهد
بود-خیر دوستان چنین نیست زیرا با ارائه دان بیش از حد مورد نیاز به حیوان-پرنده را
مستعد به بیماریهای
مختلفی از جمله آسیت-sds و
... می نماییم.زیرا حیوان در اثردریافت بیش از حد مواد مغذی-فشار متابولیکی زیادی
بر اندامهای درونی آن وارد شده و مشکلاتی را برای پرنده در پی خواهد
داشت.
علائم بالینی:التهاب
حاد مجاری تنفسی فوقانی(مجاری تنفسی فوقانی شامل مجاری بینی،حنجره و نای)،ادم
صورت(تورم صورت که در اثر تجمع مایعات ایجاد می گردد.)،کنژکتیویت(التهاب بافت
ملتحمه چشم و آبریزش از آن).
وجه تشخیص تفریقی با وبای طیور(پاستورلوز):در کوریزا
قسمت صورت که دارای تورم و ادم است اگر شکافته شود معمولا فاقد مواد چرکی می باشد
اما در پاستورلوز حتما چرک دارد.
ضایعات کالبد گشایی:ادم زیر جلدی صورت وجود دارد اما
نومونیا یا پنومونی(التهاب ریه)و التهاب کیسه های هوایی مشاهده نمی گردد.(وجه تشخیص
تفریقی crd و کریزا)
درمان کریزا:بهتر
است برای درمان کوریزا از سولفانامید ها استفاده گردد اما با دز مناسب و توصیه
شده.این نوع آنتی بیوتیکها شامل:سولفادیمیدین سدیم،سولتریم و...می باشند.
دقت شود در صورت
اطمینان از بیماری و تصمیم برای استفاده از آنتی بیوتیک به دستورالعمل روی جعبه
دارو توجه گردد.
زیرا سولفانامیدها
دارای اثرات فارماکودینامیکی بسیار مخربی بر روی کلیه می باشند.پس توصیه بر مصرف
صحیح و طبق دز استوار است.
علائم بالینی: ۱-فلجی ۲-اسهال سبز ۳-پیچ خوردگی گردن
به سمت پشت یا در بین پاها
۴-کشیدگی گردن به جلو
۵-لاغری ۶-پرهای ژولیده ۷-افسردگی ۸-عطسه
۹-سرفه
۱۰-آبریزش از چشم و بینی
و....
که البته هیچ یک از این
علائم اختصاصی نمی باشد.(یعنی ممکن است در بیماریهای دیگر هم دیده شوند.)
ضایعات کالبد گشایی: ۱-پرخونی در نای ۲-تورم کیسه
های هوایی ۳-در کبوتران ماده ای که درحال تخمگذاری هستند خونریزی بر روی
فولیکولها(زرده ها)
۴-فولیکولها در محوطه
شکمی(یعنی زرده های در حال شکل گیری در داخل سیستم مجاری تناسلی به داخل شکم نفوذ
می کنند)
ضایعات فوق هم غیر اختصاصی
هستند.برای تشخیص تفریقی باید کشت ویروسی انجام شود که خیلی هزینه بر است و معمولا
هم انجام نگرفته و برای تشخیص بیماری به علائم بالینی و ضایعات کالبد گشایی بسنده
می شود.
پیشگیری از بیماری :۱- تعویض لباسها و کفشها هنگام ورود به پشت
بام ۲-شستن دستها
۳-جلوگیری از ورود افراد
به پشت بام ۴-جلوگیری از ورود پرندگان آزاد پرواز مثل گنجشک به داخل
لانه ها و سایر اقدامات
مدیریتی دیگر .
۵-ویروس نیوکاسل تا مسافت
۱ کیلومتری می تواند توسط باد حمل گردد.
ضدعفونی:بهترین ضد عفونی کننده نور خورشید می
باشد.اگر لانه کبوترانتان آفتاب نمی خورد می توانید هر ماهی یکبار توسط ضد عفونی
هایی مانند بنزالکونیوم کلراید که بر روی ویروس آنفولانزا هم علاوه بر ویروس
نیوکاسل تاثیر خوبی دارد
استفاده نمایید و پس از آن
برای اطمینان بیشتر می اوانید از ترکیب پرمگنات پتاسیم و فرمالین که موجب تصاعد گاز
فرمالدهید می گردد استفاده کنید.
که البته با رعایت بهداشت
و همچنین اشعه نور خورشید نیازی به اینگونه ضد عفونی کننده های نمی باشد.
نکته مهم :ویروس نیوکاسل تحت سویه های متفاوتی دارد
که بنا به شرایط محیطی هر منطقه ای با ایجاد جهش ژنتیکی بوجود آمده
اند.
لذا ممکن است واکسنی که
برای پیشگیری تزریق می نمایم مثمر ثمر واقع نگردد.در حقیقت باید از واکسنهایی
استفاده نمود که حاوی ویروس تخفیف حدت یافته یا کشته همان منطقه باشد.
واکسیناسیون: معمولا برای پیشگیری از ایجاد بیماری
نیوکاسل از واکسنهای زنده تخفیف حدت یافته و یا کشته استفاده می گردد.
واکسنهای زنده که در بازار
معمولا به ب۱ چشمی معروف هستند سریعا تیتر می دهند اما ایمنی آنها کوتاه مدت خواهد
بود ولی واکسنهای کشته دیرتر تیتر داده اما ایمنی آن بیشتر می باشد.
بطور کلی واکسنهایی که در
ایران تولید می شوند باید هر ۴ ماه یکمرتبه تکرار شوند زیرا ایمنی آنها حداکثر ۴
ماه می باشد.
جوجه ای که از تخم خارج می
شود در سرم خونی خود دارای آنتی بادی های مادری بر علیه این بیماری می
باشد.
(البته در صورتی که والدین
آن قبلا واکسینه شده و یا بطور طبیعی آلوده شده باشند)حتما مد نظر داشته باشید که
تا ۵ الی ۶ روز بعد از خروج جوجه ها از تخم تحت هیچ شرایطی والدین گرسنه
نباشند
زیرا در این دوره حساس اگر
به جوجه ترشحات چینه دان(که تحت تاثیر هورمون پرولاکتین ایجاد می گردد)نرسیده و
گرسنه بماند
مولکولهای درشت آنتی بادی
مادری شکسته شده و به عنوان منبع انرژی از آنها استفاده می شود و جوجه ها را در
همان سنین ابتدایی در معرض ابتلا به بیماری قرار می دهند.
واکسنها را بر اساس دزی که
بر روی آنها توسط کارخانه سازنده درج گردیده استفاده نمایید.
نیوکاسل فوق حاد:هم اکنون در اکثر نقاط کشور نیوکاسل
فوق حادی شایع گردیده که جهت انجام واکسیناسیون و پیشگیری می توانید اعمال زیر را
انجام دهید:
اقدام اورژانسی :اگر در گله شما نیوکاسل شایع شده و
دامپزشک هم آنرا تایید کرده می توانید واکسن زنده نیوکاسل را با توجه به دز توصیه
شده با آب مقطری که از آب شهر تهیه نشده باشد مخلوط کرده و بصورت اسپری بر روی
کبوتران انجام دهید.
حتما قبل از انجام این کار
مطمئن باشید که کبوترانتان دچار بیماریهای تنفسی ناشی از مایکوپلاسما نباشند.پس از
انجام اسپری بدلیل تیتر سریع ایمنی لازم در کبوترانی که هنوز بیمار نشده اند ایجاد
می گردد اما کبوتران بیمار حتما خواهند مرد.
پس می توانید کبوتران
بیمار را جداکنید(ولی اگر کبوتران بیمار معدوم شوند بهتر است)پس از واکسیناسیون به
این روش حتما شیشه محتوی این واکسنها را سوزانده ویا با مواد ضد عفونی ضدعفونی
نمایید
ویا اینکه در آفتاب قرار
دهید. پس از گذشت ۶ تا ۷ روز واکسن کشته روغنی را تزریق نمایید.
اقدامات جهت پیشگیری و واکسیناسیون:جوجه ها را در سن
۵ الی ۶ روزگی با واکسن زنده بروش اسپری و یا قطره چشمی واکسینه کنید.
اما ممکن است این روش
هزینه بر باشد زیرا ویالهای واکسن دارای ۱۰۰۰ دز می باشند.پس می توانید از واکسن
کشته روغنی رازی تاکید می کنم واکسن رازی زیرا تیتر نیوکاسل واکسن رازی از واکسنهای
دیگر بهتر است
و از جهت دیگر سویه ویروس
این واکسن به ویروس بیماری نزدیک است.به نظر من از واکسنهای خارجی استفاده نکنید
زیرا دارای سویه ای مربوط به همان کشور ها و شرایط اقلیمی مربوط به همان مناطق می
باشند.
اقدامات پس از واکسیناسیون :برای ۱۲ ساعت از
ویتامینهای محلول در چربی(ویتامین آ- د-ای و کا- بهمراه الکترولیت استفاده کنید و
۱۲ ساعت دیگر هم از ویتامینهای محلول در آب(گروه ویتامینهای ب و ویتامین ث)استفاده
نمایید.
بمدت ۴۸ ساعت هم بهتر است
از پراندن کبوتران خودداری فرمایید.
بیماری بسیار خطرناک و درد
آور است و توسط برخی از سروتیپ های باکتریهای سالمونلا پاراتیفی(گرم منفی) پدید می
آید.
علائم بالینی این بیماری بصورت لکه هایی در
بدن کبوتر قابل مشاهده است.این بیماری بصورت عفونت در نقاط مختلف بدن کبوتر پدید می
آید که بصورت تورم در مفاصل پاها یا بالها ظهور می نماید.
این باکتری می تواند توسط
خون به تمام نقاط بدن نفوذ کرده و موجب سپتی سمی گردد.
از دیگر علائم بالینی آن
افت جوجه درآوری در تخمها-تلفات بالای جنینی وتلفات بالای جوجه های تازه از تخم
خارج شده است.
این بیماری اگر درمان نشود
در نهایت به مرگ کبوتر منجر می شود.در این بیماری پوست پاهای کبوتر برجسته شده و
کنده می شود.
بیماری فوق بیشتر در
کبوترهای جوان دیده می شود و رنگ زیر شکم کبوتر زرد رنگ میگردد.
بطور کلی در ضایعات کالبد
گشایی ممکن است کبد پرخون و متورم و همچنین کانونهای نکروتیک سفید یا قهوهای در روی
کبد دیده شوند.
یکی از ضایعات کالبد گشایی
محرز و اختصاصی پاراتیفویید وجود چرک لوله ای شکل در سکوم ها می باشد که با آنتریت
همراه است.
و از علائم بالینی دیگر آن
کوری کبوتر است که البته اختصاصی نبوده و در پولوروم هم دیده می شود.در اینحالت رنگ
چشم کبوتر زرد یا سفید شده و چشمان کبوتر کم کم بسته می گردد.
طریقه انتقال این بیماری
بیشتر از تماس کبوتر آلوده با کبوتر سالم بوجود آمده و یا از طریق مادر به جوجه
انتقال و حتی از منافذ تخم هم به داخل آن نفوذ می کند.
درمان:۱ سی سی سولفادیمین سدیم را
در ۲ لیتر آب حل کرده و بمدت ۳ تا ۵ روز به کبوتران بیمار بخورانید.
اگر درمان فوق مفید واقع
نگردید می توانید ۰.۱ سی سی جنتامایسین ۵درصد را برای مدت ۳ روز به کبوتر تزریق
کنید(روزی ۰.۱ سی سی)
البته برای دارو دادن
پیشنهاد کشت آنتی بیوگرام است اما اگر از علائم بالینی و ضایعات کالبد گشایی
اختصاصی مطمئن شدید که بیماری پاراتیفویید است می توانید از داروهای فوق استفاده
کنید.
علت توصیه کشت آنتی
بیوگرام این است که ممکن است در برابر داروهای فوق مقاومت دارویی وجود داشته باشد.
این باکتری به طریق
کلونیزاسیون در روده به گیرنده های دستگاه گوارش متصل شده و اختلالاتی را در هضم
وجذب پدید می آورد.
