sorood parnian
کاربر بیش فعال
*الحمدلله الذي خلق السموات و الارض *
((به نام خداوندي كه آفريننده زمين و آسمان است.پروردگاري كه آفرينش را طي 6 روز تكميل فرمود.))
قرآن كتابي است آسماني كه دستورات زندگي، چگونه زيستن براي سعادت دنيا و آخرت در آن نهفته است. به سبب اهميت شناخت زمين در جهت پي بردن به شناخت و معرفت به خالق و مخلوقات و بهره گيري از نعمات الهي بارها به نكات علمي زمين شناسي تاكيد فرموده اند. كلمه ارض 438 بار در قرآن ذكر شده كه در اين ميان با بررسي هاي انجام شده 93 آيه مستقيماً به شناخت زمين مرتبط مي باشد در 4 سوره از سور قرآن از جمله اعراف، هود، يونس و فرقان آفرينش زمين را طي 6 دوره ( في سته ايام) قلمداد نموده است. علاوه بر آن چندين آيه در خصوص مطالب مهم علمي زمين آورده شده ، كه با پيشرفت علم روز به روز ارزش و اهميت آنها آشكارتر مي گردد. براي حركت صفحات زمين (Plate tectonic) ايزوستازي، كوهها و زلزله مطالب مهم و مفيد در بياني ساده و مختصر آمده است. مطالب علمي زمين شناسي امروزه از موارد مهم در تحقيقات و يافته هاي جديد مي باشد كه ، قرآن صراحتاً انسان را به سير ، تفحص و تحقيق در خصوص زمين تشويق و ترغيب نموده است.
در اين كتاب آسماني بارها از زمين و عوامل طبيعي از جمله كوهها ياد شده است. در ده آيه از سوره هاي انعام (11) ، نخل (36)، حج (42)، نمل (69) ، روم (9و42) و فاطر(44) غافر (21 و82) دعوت به سير و مطالعه در زمين نموده است. در آيه 20 سوره عنكبوت مي فرمايد: قل سيرو في الارض فنظر و كيف بدالخلق... بگو در زمين سير و سفر كنيد و بنگريد خداوند چگونه آفرينش را آغاز كرده است... . تكرار سير و تفحص در زمين تاكيدي است بر اهميت موضوع كه، انسانها را به تحقيق و بررسي در زمين و شناخت عوامل موجود در آن راهنمايي مي نمايد. در چندين آيه خلقت زمين را طي چندين دوره دانسته كه ، حاكي از مراحل مختلف تكاملي زمين است. به طور كلي قرآن انسان را به اصل و اساس خلقت و آفرينش زمين كه محل مناسبي براي تعالي و تكامل انسان است متوجه ساخته تا ضمن كشف حقايق از نعمات الهي به خوبي بهره مند گردد اصولا قرآن نيازي به اثبات علمي ندارد چرا كه علم كشف ارتباط بين پديدها است كه با گذشت زمان ممكن است تغيير نمايد. ولي قرآن و مفاهيم آن هرگز با گذشت زمان تغيير نمي كند ( لايتغير). لذا هدف از اين تحقيق و بررسي توجه به اهميت علم زمين شناسي و شناخت خلقت و آفرينش مي باشد. هدف ما آنست كه نشان دهيم با اين كه قرآن كتاب دستورات زندگي است اما به سبب اهميت شناخت زمين و عوامل طبيعي آن، بارها بدان تاكيد فرموده اند.
الف – آيه 54 سوره اعراف:
ان ربكم الله الذي خلق السموات و الارض في سته ايام ثم استوي علي العرش يغشي الليل النهار يطلبه حثيثا و الشمس و القمر و النجوم مسخرت بامره الا له الخلق و الامر تبارك الله رب العالمين.
همانا پرودگار شما كسي است كه آسمان ها و زمين را در شش روز آفريد، سپس ( ملكوتش كامل شد و ) بر عرش استيلا يافت، شب را به روز ( روز را به شب) – كه آن را شتابان مي جويد.
مي پوشاند و خورشيد و ماه و ستارگان را ( آفريد) كه رام شده فرمان آويند، بدانيد كه خلق و امر او راست بزرگا خداوندا كه پروردگار جهانيان است.
ب: آيه 7 سوره هود:
و هوا الذي خلق السموات و الارض في سته ايام و كان عرشه علي الماء ليبلوكم ايكم احسن عملاً و لئن قلت انكم مبعوثون من بعد الموت ليقولن الذين كفروا ان هذا الا سحرمبين.
و او كسي است كه آسمان ها و زمين را در شش روز بيافريد و عرش او بر آب بود. تا سرانجام شما را بيازمايد ( معلوم بدارد) كه كدامتان نيكو كار تريد: و اگر بگويي شما بعد از مرگ برانگيخته
مي شويد. كافران گويند اين جز جادوي آن نيست.
ج: آيه 3 سوره يونس:
ان ربكم الله الذي خلق السموات و الارض في سته ايام ثم استوي علي العرش يدبر الامر ما من شفيع الا من بعد اذنه ذلكم الله ربكم فاعبدوه افلا تذكرون
و پروردگار شما همان كسي است كه آسمان و زمين را در شش روز آفريد، سپس بر عرش استيلا يافت: كار ( جهان ) را تدبير مي كند، شفيعي نيست مگر پس از اذن او، چنين است خداوند، پروردگارتان، او را بپرستيد، آيا پند نمي گيريد.
د: آيه 59 سوره فرقان:
الذي خلق السموات و الارض و ما بينهما في سته ايام ثم استوي علي العرش الرحمن فسئل به خبيراً
همان كسي كه آسمان ها و زمين و ما بين آنها در شش روز آفريد و سپس بر عرش استيلا يافت، اوست خداوند رحمان، و درباره اش از ( فردي) آگاه بپرس.
ز : آيه سوره سجده :
الله الذي خلق السموات و الارض و ما بينهما في سته ايام ثم استوي علي العرش ما لكم من دونه من ولي و لا شفيع افلا تنذكرون.
خداوند كسي است كه آسمان و زمين و ما بين آنها را در شش روز آفريد، سپس بر عرض استيلا يافت، شما را جز او سرور و شفيعي نيست آيا پند نمي گيريد.
و : آيه 4 سوره حديد:
هو الذي خلق السموات و الارض في سته ايام ثم استوي علي العرش يعلم ما يلج في الارض و ما يخرج منها و ما ينزل من السماء و ما يعرج فيها و هو معكم اين ما كنتم و الله بما تعملون بصير.
اوست كه آسمانها و زمين را در شش روز آفريد و سپس بر عرش استيلا يافت. مي داند كه چه چيزي وارد زمين مي شود و چه چيزي از آن بيرون مي رود و آنچه از آسمان فرود مي آيد و آنچه به آن فرا مي رود و او هر جا كه باشيد با شماست و خداوند به آنچه مي كنيد بيناست.
ه: آيه 38 سوره ق:
و لقد خلقنا السموات و الارض و ما بينهما في سته ايام و ما مسنا من لغوب
و به راستي كه آسمان ها و زمين و ما بين آنها را در شش روز آفريديم و به ماندگي نرسيد.
اين كه در آيات فوق كلمه يوم ( روز) آمده است بنا به تصريح كتب لغت و مفسرين منظور دوران است راغب در كتاب مفردات مي گويد « يوم » گاهي به مقدار زمان ميان طلوع و غروب آفتاب گفته مي شود و گاهي به مدتي از زمان هر مقدار بوده باشد.
در ميان بني اسرائيل و اهل كتاب بويژه يهود اين مطلب شهرت داشت كه خدا آفرينش را از يكشنبه آغازيد و در جمعه به پايان برد و شنبه را به استراحت پرداخت و از همين رو ظاهراً به آن روز « سبات = استراحت » مي گويند و ظاهراً « سبت = شنبه» در اصل بهمين معناست و لذا اين روز را تعطيل مي نمايند واين مساله در سفر تكوين تورات مطرح شده است، اين احتمال خيلي بعيد است زيرا قبل از پيدايش زمين و خورشيد و آسمان تصور روز ممكن نبود و شنبه و يكشنبه اي در ميان نبود لذا با توجه به تصريح كتب لغت و اين كه در قرآن « يوم» به معناي دوران بكار رفته است همان معناي مورد نظر صحيح مي باشد.
در آيه 54 سوره يوسف آمده است: قال انك اليوم لدنيا مكين امين:
«امروز تو نزد ما امين و مورد اعتماد هستي»
آيا منظور امروز تا شب است؟!
و اين كه در آيه 9 سوره فصلت آمده است زمين در دو دوران از اين شش دوران آفريده شده است.
قل ابنكم لتكفرون بالذي خلق الارض في يومين و تجعلون له اندادا ذلك رب العالمين
بگو آيا شما به كسي كه زمين را در دو روز آفريده است،كفر مي ورزيد و براي او همتايي قائل
مي شويد اوست كه پروردگار جهانيان است.
شايد دوران اول آن باشد كه زمين از كثرت حرارت توده گاز سوزان و از آفتاب جدا شده بود و دوران دوم مذاب شدن آن در اثر كم شدن حركت و حرارت است در چهار دوران بقيه پوسته زمين منجمد شده و درياها و كوه ها به وجود آمده و مقدمات حيات و شرايط پيدايش آن پديدار گشته چنان كه در آيه 10 سوره فصلت فرموده و جعل فيها رواسي من فوقها و بارك فيها و قدر فيها اقواتها في اربعه ايام سواء للسائلين.
و بر روي آن كوههاي استوار آفريد و به آن بركت بخشيد و در چهار روز زاد و برگ آن را آماده ساخت كه براي خواهندگان يكسان است.
يافته هاي جديد زمين شناسان حاكي از آنست كه، زمين مراحل مختلفي را طي نموده تا به وضع امروزي در آمده است. زمين شناسان و مولفين عهد حاضر از جمله: پورمعتمد و همكاران (1369) ، خسرو تهراني (1375)، داستانپور(1380)، درويش زاده(1367) و fritz tmoore (1980) Elchor alestor(1988) ، Schock (1989) ,Levin(1990) بر اين عقيده هستند كه كره زمين شش مرحله را طي نموده است.
1- توده گازي – براساس فرضيه لاپلاس، زمين و منظومه شمسي، به صورت توده گازي شكل از خورشيد جدا شده است. اين توده گازي به دور خود و خورشيد گردش نموده و بتدريج سرد و متراكم شده است.
2- مرحله تشكيل پوسته جامد – بر طبق نظريه كلوين زمين مرتب در حال از دست دادن حرارت بوده است. اين توده گازي شكل در حدود 4500 ميليون سال قبل متراكم شده و پوسته جامد شكل گرفته سپس سنگهاي آذرين، رسوبي و دگرگوني در آن تشكيل شده اند تا مدتهاي مديدي حدود 2500 ميليون سال قبل موجود زنده اي در سطح زمين وجود نداشته است.
3- مرحله حيات قديمي (protrozoic) – قديمي ترين آثار حياتي را به حدود 2500 تا 3500 ميليون سال قبل نسبت داده اند. موجودات آن زمان تك سلولي آبزي بوده و تا حدود 570 ميليون سال قبل فاقد تغيير و تكامل بوده اند. تا اين زمان تنها يك خشكي واحد در كره زمين وجود داشته است.
4- دوران ديرينه زيستي (Palaeozoic) بر اثر تغييرات محيط تغيير و تحول اتمسفر، افزايش اكسيژن و شكل گيري لايه اوزون تغيير و تكامل موجودات بخصوص بي مهرگان دريازي و گياهان اوليه از حدود 570 تا 235 ميليون سال قبل سرعت گرفت. موجودات خشكي در اين دوران ظاهر شده اند. در اين دوران خشكي واحد به دو خشكي بزرگ شمالي ( آمريكا و اروپا و آسيا) و جنوبي گند وانا ( آمريكاي جنوبي، آفريقا، استراليا، هند و ماداگاسكار) تقسيم شده و در بين آنها درياي تنيس شكل گرفته است در اين زمان ايران در حاشيه شمالي خشكي جنوبي قرار داشته است.
5- دوران ميانه زيستي (Mesozoic) دوران ميانه زيستي يامرحله پنجم تكاملي زمين از حدود 235 تا 65 ميليون سال قبل را شامل مي گردد. موجودات اين دوران حد واسط بين موجودات قديمي و جديد بوده اند لذا بدين نام شناخته شده است. اين دوران به نام دوران گسترش و تنوع خزندگان به خصوص دايناسورها و همچنين دوران تقسيم قاره ها معروف است.
در اين دوران اقيانوس اطلس متولد شده و در نتيجه آن افريقا از آمريكاي جنوبي و اروپا از امريكا شمالي جدا شده اند. تعدادي از خشكيهاي ديگر از جمله استراليا، هندوستان و ايران در خشكي جنوبي جدا شده و به ترتيب در جهت شرق و شمال به حركت در آمده اند. تا اين زمان زمين و عوامل موجود در آن آمادگي پذيرش انسان را نداشته است.
6- دوران نوزيستي (Cenozioc) اين دوران از 65 ميليون سال قبل شروع شده و تا عهد حاضر ادامه داشته است. در اين دوران زمين به وضع امروزي در آمده است تا اواخر اين دوران قسمت هاي زيادي از خشكي هاي امروزي توسط آب دريا محصور بوده كه در اواخر اين دوران بر اثر كوه زايي پاسادنين به وضع امروزي در آمده است. ظهور انسان را به 5/4 ميليون سال قبل نسبت
داده اند كه يكي از اتفاقات مهم كره خاكي در اين دوران بوده است.
متن کامل این مقاله در سایت:
http://www.maarefquran.orgl
((به نام خداوندي كه آفريننده زمين و آسمان است.پروردگاري كه آفرينش را طي 6 روز تكميل فرمود.))
قرآن كتابي است آسماني كه دستورات زندگي، چگونه زيستن براي سعادت دنيا و آخرت در آن نهفته است. به سبب اهميت شناخت زمين در جهت پي بردن به شناخت و معرفت به خالق و مخلوقات و بهره گيري از نعمات الهي بارها به نكات علمي زمين شناسي تاكيد فرموده اند. كلمه ارض 438 بار در قرآن ذكر شده كه در اين ميان با بررسي هاي انجام شده 93 آيه مستقيماً به شناخت زمين مرتبط مي باشد در 4 سوره از سور قرآن از جمله اعراف، هود، يونس و فرقان آفرينش زمين را طي 6 دوره ( في سته ايام) قلمداد نموده است. علاوه بر آن چندين آيه در خصوص مطالب مهم علمي زمين آورده شده ، كه با پيشرفت علم روز به روز ارزش و اهميت آنها آشكارتر مي گردد. براي حركت صفحات زمين (Plate tectonic) ايزوستازي، كوهها و زلزله مطالب مهم و مفيد در بياني ساده و مختصر آمده است. مطالب علمي زمين شناسي امروزه از موارد مهم در تحقيقات و يافته هاي جديد مي باشد كه ، قرآن صراحتاً انسان را به سير ، تفحص و تحقيق در خصوص زمين تشويق و ترغيب نموده است.
در اين كتاب آسماني بارها از زمين و عوامل طبيعي از جمله كوهها ياد شده است. در ده آيه از سوره هاي انعام (11) ، نخل (36)، حج (42)، نمل (69) ، روم (9و42) و فاطر(44) غافر (21 و82) دعوت به سير و مطالعه در زمين نموده است. در آيه 20 سوره عنكبوت مي فرمايد: قل سيرو في الارض فنظر و كيف بدالخلق... بگو در زمين سير و سفر كنيد و بنگريد خداوند چگونه آفرينش را آغاز كرده است... . تكرار سير و تفحص در زمين تاكيدي است بر اهميت موضوع كه، انسانها را به تحقيق و بررسي در زمين و شناخت عوامل موجود در آن راهنمايي مي نمايد. در چندين آيه خلقت زمين را طي چندين دوره دانسته كه ، حاكي از مراحل مختلف تكاملي زمين است. به طور كلي قرآن انسان را به اصل و اساس خلقت و آفرينش زمين كه محل مناسبي براي تعالي و تكامل انسان است متوجه ساخته تا ضمن كشف حقايق از نعمات الهي به خوبي بهره مند گردد اصولا قرآن نيازي به اثبات علمي ندارد چرا كه علم كشف ارتباط بين پديدها است كه با گذشت زمان ممكن است تغيير نمايد. ولي قرآن و مفاهيم آن هرگز با گذشت زمان تغيير نمي كند ( لايتغير). لذا هدف از اين تحقيق و بررسي توجه به اهميت علم زمين شناسي و شناخت خلقت و آفرينش مي باشد. هدف ما آنست كه نشان دهيم با اين كه قرآن كتاب دستورات زندگي است اما به سبب اهميت شناخت زمين و عوامل طبيعي آن، بارها بدان تاكيد فرموده اند.
الف – آيه 54 سوره اعراف:
ان ربكم الله الذي خلق السموات و الارض في سته ايام ثم استوي علي العرش يغشي الليل النهار يطلبه حثيثا و الشمس و القمر و النجوم مسخرت بامره الا له الخلق و الامر تبارك الله رب العالمين.
همانا پرودگار شما كسي است كه آسمان ها و زمين را در شش روز آفريد، سپس ( ملكوتش كامل شد و ) بر عرش استيلا يافت، شب را به روز ( روز را به شب) – كه آن را شتابان مي جويد.
مي پوشاند و خورشيد و ماه و ستارگان را ( آفريد) كه رام شده فرمان آويند، بدانيد كه خلق و امر او راست بزرگا خداوندا كه پروردگار جهانيان است.
ب: آيه 7 سوره هود:
و هوا الذي خلق السموات و الارض في سته ايام و كان عرشه علي الماء ليبلوكم ايكم احسن عملاً و لئن قلت انكم مبعوثون من بعد الموت ليقولن الذين كفروا ان هذا الا سحرمبين.
و او كسي است كه آسمان ها و زمين را در شش روز بيافريد و عرش او بر آب بود. تا سرانجام شما را بيازمايد ( معلوم بدارد) كه كدامتان نيكو كار تريد: و اگر بگويي شما بعد از مرگ برانگيخته
مي شويد. كافران گويند اين جز جادوي آن نيست.
ج: آيه 3 سوره يونس:
ان ربكم الله الذي خلق السموات و الارض في سته ايام ثم استوي علي العرش يدبر الامر ما من شفيع الا من بعد اذنه ذلكم الله ربكم فاعبدوه افلا تذكرون
و پروردگار شما همان كسي است كه آسمان و زمين را در شش روز آفريد، سپس بر عرش استيلا يافت: كار ( جهان ) را تدبير مي كند، شفيعي نيست مگر پس از اذن او، چنين است خداوند، پروردگارتان، او را بپرستيد، آيا پند نمي گيريد.
د: آيه 59 سوره فرقان:
الذي خلق السموات و الارض و ما بينهما في سته ايام ثم استوي علي العرش الرحمن فسئل به خبيراً
همان كسي كه آسمان ها و زمين و ما بين آنها در شش روز آفريد و سپس بر عرش استيلا يافت، اوست خداوند رحمان، و درباره اش از ( فردي) آگاه بپرس.
ز : آيه سوره سجده :
الله الذي خلق السموات و الارض و ما بينهما في سته ايام ثم استوي علي العرش ما لكم من دونه من ولي و لا شفيع افلا تنذكرون.
خداوند كسي است كه آسمان و زمين و ما بين آنها را در شش روز آفريد، سپس بر عرض استيلا يافت، شما را جز او سرور و شفيعي نيست آيا پند نمي گيريد.
و : آيه 4 سوره حديد:
هو الذي خلق السموات و الارض في سته ايام ثم استوي علي العرش يعلم ما يلج في الارض و ما يخرج منها و ما ينزل من السماء و ما يعرج فيها و هو معكم اين ما كنتم و الله بما تعملون بصير.
اوست كه آسمانها و زمين را در شش روز آفريد و سپس بر عرش استيلا يافت. مي داند كه چه چيزي وارد زمين مي شود و چه چيزي از آن بيرون مي رود و آنچه از آسمان فرود مي آيد و آنچه به آن فرا مي رود و او هر جا كه باشيد با شماست و خداوند به آنچه مي كنيد بيناست.
ه: آيه 38 سوره ق:
و لقد خلقنا السموات و الارض و ما بينهما في سته ايام و ما مسنا من لغوب
و به راستي كه آسمان ها و زمين و ما بين آنها را در شش روز آفريديم و به ماندگي نرسيد.
اين كه در آيات فوق كلمه يوم ( روز) آمده است بنا به تصريح كتب لغت و مفسرين منظور دوران است راغب در كتاب مفردات مي گويد « يوم » گاهي به مقدار زمان ميان طلوع و غروب آفتاب گفته مي شود و گاهي به مدتي از زمان هر مقدار بوده باشد.
در ميان بني اسرائيل و اهل كتاب بويژه يهود اين مطلب شهرت داشت كه خدا آفرينش را از يكشنبه آغازيد و در جمعه به پايان برد و شنبه را به استراحت پرداخت و از همين رو ظاهراً به آن روز « سبات = استراحت » مي گويند و ظاهراً « سبت = شنبه» در اصل بهمين معناست و لذا اين روز را تعطيل مي نمايند واين مساله در سفر تكوين تورات مطرح شده است، اين احتمال خيلي بعيد است زيرا قبل از پيدايش زمين و خورشيد و آسمان تصور روز ممكن نبود و شنبه و يكشنبه اي در ميان نبود لذا با توجه به تصريح كتب لغت و اين كه در قرآن « يوم» به معناي دوران بكار رفته است همان معناي مورد نظر صحيح مي باشد.
در آيه 54 سوره يوسف آمده است: قال انك اليوم لدنيا مكين امين:
«امروز تو نزد ما امين و مورد اعتماد هستي»
آيا منظور امروز تا شب است؟!
و اين كه در آيه 9 سوره فصلت آمده است زمين در دو دوران از اين شش دوران آفريده شده است.
قل ابنكم لتكفرون بالذي خلق الارض في يومين و تجعلون له اندادا ذلك رب العالمين
بگو آيا شما به كسي كه زمين را در دو روز آفريده است،كفر مي ورزيد و براي او همتايي قائل
مي شويد اوست كه پروردگار جهانيان است.
شايد دوران اول آن باشد كه زمين از كثرت حرارت توده گاز سوزان و از آفتاب جدا شده بود و دوران دوم مذاب شدن آن در اثر كم شدن حركت و حرارت است در چهار دوران بقيه پوسته زمين منجمد شده و درياها و كوه ها به وجود آمده و مقدمات حيات و شرايط پيدايش آن پديدار گشته چنان كه در آيه 10 سوره فصلت فرموده و جعل فيها رواسي من فوقها و بارك فيها و قدر فيها اقواتها في اربعه ايام سواء للسائلين.
و بر روي آن كوههاي استوار آفريد و به آن بركت بخشيد و در چهار روز زاد و برگ آن را آماده ساخت كه براي خواهندگان يكسان است.
يافته هاي جديد زمين شناسان حاكي از آنست كه، زمين مراحل مختلفي را طي نموده تا به وضع امروزي در آمده است. زمين شناسان و مولفين عهد حاضر از جمله: پورمعتمد و همكاران (1369) ، خسرو تهراني (1375)، داستانپور(1380)، درويش زاده(1367) و fritz tmoore (1980) Elchor alestor(1988) ، Schock (1989) ,Levin(1990) بر اين عقيده هستند كه كره زمين شش مرحله را طي نموده است.
1- توده گازي – براساس فرضيه لاپلاس، زمين و منظومه شمسي، به صورت توده گازي شكل از خورشيد جدا شده است. اين توده گازي به دور خود و خورشيد گردش نموده و بتدريج سرد و متراكم شده است.
2- مرحله تشكيل پوسته جامد – بر طبق نظريه كلوين زمين مرتب در حال از دست دادن حرارت بوده است. اين توده گازي شكل در حدود 4500 ميليون سال قبل متراكم شده و پوسته جامد شكل گرفته سپس سنگهاي آذرين، رسوبي و دگرگوني در آن تشكيل شده اند تا مدتهاي مديدي حدود 2500 ميليون سال قبل موجود زنده اي در سطح زمين وجود نداشته است.
3- مرحله حيات قديمي (protrozoic) – قديمي ترين آثار حياتي را به حدود 2500 تا 3500 ميليون سال قبل نسبت داده اند. موجودات آن زمان تك سلولي آبزي بوده و تا حدود 570 ميليون سال قبل فاقد تغيير و تكامل بوده اند. تا اين زمان تنها يك خشكي واحد در كره زمين وجود داشته است.
4- دوران ديرينه زيستي (Palaeozoic) بر اثر تغييرات محيط تغيير و تحول اتمسفر، افزايش اكسيژن و شكل گيري لايه اوزون تغيير و تكامل موجودات بخصوص بي مهرگان دريازي و گياهان اوليه از حدود 570 تا 235 ميليون سال قبل سرعت گرفت. موجودات خشكي در اين دوران ظاهر شده اند. در اين دوران خشكي واحد به دو خشكي بزرگ شمالي ( آمريكا و اروپا و آسيا) و جنوبي گند وانا ( آمريكاي جنوبي، آفريقا، استراليا، هند و ماداگاسكار) تقسيم شده و در بين آنها درياي تنيس شكل گرفته است در اين زمان ايران در حاشيه شمالي خشكي جنوبي قرار داشته است.
5- دوران ميانه زيستي (Mesozoic) دوران ميانه زيستي يامرحله پنجم تكاملي زمين از حدود 235 تا 65 ميليون سال قبل را شامل مي گردد. موجودات اين دوران حد واسط بين موجودات قديمي و جديد بوده اند لذا بدين نام شناخته شده است. اين دوران به نام دوران گسترش و تنوع خزندگان به خصوص دايناسورها و همچنين دوران تقسيم قاره ها معروف است.
در اين دوران اقيانوس اطلس متولد شده و در نتيجه آن افريقا از آمريكاي جنوبي و اروپا از امريكا شمالي جدا شده اند. تعدادي از خشكيهاي ديگر از جمله استراليا، هندوستان و ايران در خشكي جنوبي جدا شده و به ترتيب در جهت شرق و شمال به حركت در آمده اند. تا اين زمان زمين و عوامل موجود در آن آمادگي پذيرش انسان را نداشته است.
6- دوران نوزيستي (Cenozioc) اين دوران از 65 ميليون سال قبل شروع شده و تا عهد حاضر ادامه داشته است. در اين دوران زمين به وضع امروزي در آمده است تا اواخر اين دوران قسمت هاي زيادي از خشكي هاي امروزي توسط آب دريا محصور بوده كه در اواخر اين دوران بر اثر كوه زايي پاسادنين به وضع امروزي در آمده است. ظهور انسان را به 5/4 ميليون سال قبل نسبت
داده اند كه يكي از اتفاقات مهم كره خاكي در اين دوران بوده است.
متن کامل این مقاله در سایت:
http://www.maarefquran.orgl
