غلامرضا مرشد ورزنده معروف به رضا ورزنده (متولد ۱۳۰۵ کاشان تا ۱۳۵۵) موسیقیدان و نوازنده سنتور بود. او شاگرد پدرش بود و پس از مهاجرت به تهران در دهه ۱۳۳۰ و ورود به رادیو با نوازندگانی مانند رضا محجوبی و ابوالحسن صبا سبک سنتور نوازی خود را اعتلا بخشید.
[h=2] سبک سنتورنوازی[/h]
ورزنده با سبک و شیوه‌ای کاملا شخصی سنتور مینواخت و در هنر بداهه نوازی سنتور توانا بود. توجه به جملات آوازی، ریزهای پر، تحرک بسیار در اجرای جمله‌ها، سونوریته شفاف اما ويژه و خاص از ویژگیهای ساز او به شمار میرفت. سنتور او نيز منحصر به فرد بود و اندازه‌ای متفاوت نسبت به سازهای مرسوم داشت.
هنگام نواختن معمولا، حوله‌ای روی سیم‌ها انداخته، آن‌‌گاه روی ساز مینواخت. شخصی بودن و درونی بودن سبک ورزنده و عدم تدریس شیوه او سبب شد که شیوه سنتورنوازی ورزنده چندان گسترش نیابد.
[h=2]درگذشت
[/h] او سرانجام ۳ بهمن ۱۳۵۵ در حال نواختن سنتور درگذشت. محمدرضا شجریان که خود با سنتور آشنایی دارد پس از مرگ ورزنده گفت: «وقتی در سال ۱۳۵۵ ورزنده درگذشت، همان روز به یاد او قدری سنتور نواختم و بعد از آن دیگر هيچ‌گاه دست به این ساز نزدم.»
منبع : پرتال موسیقی ایرانیان
[h=2] سبک سنتورنوازی[/h]
ورزنده با سبک و شیوه‌ای کاملا شخصی سنتور مینواخت و در هنر بداهه نوازی سنتور توانا بود. توجه به جملات آوازی، ریزهای پر، تحرک بسیار در اجرای جمله‌ها، سونوریته شفاف اما ويژه و خاص از ویژگیهای ساز او به شمار میرفت. سنتور او نيز منحصر به فرد بود و اندازه‌ای متفاوت نسبت به سازهای مرسوم داشت.
هنگام نواختن معمولا، حوله‌ای روی سیم‌ها انداخته، آن‌‌گاه روی ساز مینواخت. شخصی بودن و درونی بودن سبک ورزنده و عدم تدریس شیوه او سبب شد که شیوه سنتورنوازی ورزنده چندان گسترش نیابد.
[h=2]درگذشت
[/h] او سرانجام ۳ بهمن ۱۳۵۵ در حال نواختن سنتور درگذشت. محمدرضا شجریان که خود با سنتور آشنایی دارد پس از مرگ ورزنده گفت: «وقتی در سال ۱۳۵۵ ورزنده درگذشت، همان روز به یاد او قدری سنتور نواختم و بعد از آن دیگر هيچ‌گاه دست به این ساز نزدم.»
منبع : پرتال موسیقی ایرانیان
