تو گل بسر زدی و شمع گل ز سر برداشت
ز بیم انکه مبادا ز شرم آب شود
مشاعرۀ سنّتی
- شروع کننده موضوع Matrix
- تاریخ شروع
ز بیم انکه مبادا ز شرم آب شود
نیرنگها ب کار زدم تا رقیب رفت
اقبال بین ک پیشتر از وی حبیب رفت
نیست بر لوح دلم جز الف قامت یار
چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم
تا شدم حلقه بگوش در میخانه ی عشق
هر دم آید غمی از نو به مبارکبادم
من دست شسته ام از غرورم برای تو
افتاده ام چو قطره شبنم به پای تو!
واعظ شهر ک از طول قیامت میکفت
غافل از قامت ان سرو سهی بالا بود
و گر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی
برافشان تا فرو ریزد هزاران جان ز هر مویت
برافشان تا فرو ریزد هزاران جان ز هر مویت
تو که هر چه مراد است در جهان داری
چه غم زحال ضعیفان ناتوان داری!
دل تمنا می کند تا من بسازم خانه ای
عاشقان کی خانه دارند دل مگر دیوانه ای ؟
یادمان باشد اگر شاخه گلی را چیدیم
وقت پرپرشدنش سوز و گدازی نکنیم
موج خیز اشک را نازم ک جانٍ خسته ام
در سراب زندگی از فیض او سیراب بود
مرغ دل در قفس سینه من می نالد
بلبل ساز ترا دیده هم آواز امشب!
دارم از زلف سياهش گله چندان كه مپرس
كه چنان زو شده ام بي سر و سامان كه مپرس
شرمنده گلم تشکرام غیر فعال شده
بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شد خیره به دنبال تو گشتم
من چون زپا بیفتم درمان درد من اوست
درد آن بود که از پا درمان من بیفتد!
دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد ؟
چون بشد دلبر و با یار وفا دار چه کرد؟...
تکیه بر تقوی و دانش در طریقت کافریستدوباره نام تو بردم دلم بهانه گرفت
ولیک داد خود از گریه شبانه گرفت
دوستان بدرود
راه رو گر صد هنر دارد توکل بایدش
شبت قشنگ عزیزم
در دل ندهم ره پس از این مهر بتان را
مهر لب او بر در این خانه نهادیم!
مه من هنوز عشقت دل من فکار دارد
تو یکی بپرس از این غم که به من چه کار دارد
مژه سوزن رفو کن نخ او زتار مو کن
که هنوز وصله ی دل دو سه بخیه کار دارد
استاد شهریار
در مرام عاشقی تردید نیست
هرکه تردیدش بود هجران رواست
شعرتون زیبا بود حیف بود بی پاسخ بمونه
فعلا بای
تا نشد رسوای عالم کس نشد استاد عشقدر مرام عاشقی تردید نیست
هرکه تردیدش بود هجران رواست
شعرتون زیبا بود حیف بود بی پاسخ بمونه
فعلا بای
نیم رسواعاشق اندر فن خود استاد نیست
شب خوش
تنت به ناز طبیبان نیازمند مبادتا نشد رسوای عالم کس نشد استاد عشق
نیم رسواعاشق اندر فن خود استاد نیست
شب خوش
وجود نازکت آزرده گزند مباد!
دردهای من
جامه نیستند
تا ز تن در آورم
چامه و چکامه نیستند
تا به رشته ی سخن درآورم
نعره نیستند
تا ز نای جان بر آورم
دردهای من نگفتنی
دردهای من نهفتنی است
تن آدمی شریف است به جان آدمیت
نه همین لباس زیباست نشان آدمیت!
تو! عاشق تر از این هم می توانی باشی آهو چشم..!
اگر چـــه برده از من دل اشارت هـای ابرو..! ، چشم..!
تا کی اسیر رنگ و بو خواهی شد
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد
گر چشمه زمزمی و گر آب حیات
آخر به دل خاک فرو خواهی شد
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
اولین مسابقۀ "مشاعرۀ سنتی دور همی" با جایزه | مشاعره | 109 | |
|
مشاعرۀ شاعران | مشاعره | 11 |