سلام به همه دوستان
میخوام یه بحث جدی ومنطقی درباره عقل و دین داشته باشیم.
من خودم فکر میکنم عقل(البته عقل سلیم) یه راهنمای کامل تو زندگی اجتماعی انسان بحساب میاد.
من از ادمای مذهبی والبته این روزا تلوزیون(سریال های ماه رمضون) حرفایی میشنوم که اصلا نمیتونم قبول کنم مثلا اینکه میگن اگه کار فقط برای خدا باشه قبول میشه و واسه پذیرفته شدن کارا نباید هدفی جز خدا داشته باشی وگرنه خبری از اجر نیست
اینجا یه سوال پیش میاد اینکه مگه ما معصومیم که بتونیم نیاتمون رو بحدی خالص کنیم که فقط مال خدا باشه؟
مگه نه اینکه خدا از ما میخواد که بنده ی خلفی براش باشیم اگه کسی یه مدرسه بسازه وبعدش یه جا اعلام کنه من فلان مدرسه رو ساختم خدا دیگه نباید بهش پاداش بده چرا چون چند نفر فهمیدن؟مگه کار بدی کرده کسی که مدرسه ساخته که باید مخفی کنه این کارشو ؟
از دیدگاه من خدا فقط میخواد ما انسان باشیم وکار خوب با هر هدفی باشه به اندازه ی خودش اجر داره چون ساختن یه مدرسه با بدترین نیات هم باعث میشه جامعه پیشرفت کنه خدا از حق خودش میگذره اونم جایی که حقی از ناس ضایع نشده که هیچ چیزیم به اونها اضافه شده
خدا خودش میگه عقل رسول ظاهریه رسول منم این برداشت رو داره.
