Elaheh.1
عضو جدید
پزشک جوان به دادگاه رفت تا همسرش را به خاطر سکوت همیشگی اش طلاق دهد
طلاق عجیب به خاطر حرف نزدن زن!
«خسته شده ام، من و همسرم دو نقطه مقابل هم هستیم. اصلا هیچ جور به هم نمی آییم. من آدم شوخ و شادی هستیم و اهل تفریح و گردش، برعکس همسرم، زنی است آرام، ساکت و افسرده که خیلی وقت ها به زور می توانم یک کلمه حرف از دهان او بیرون بکشم.»
اشکان اینها را به قاضی عموزادی، رئیس شعبه 268 دادگاه خانواده می گوید و بعد ادامه می دهد: «شاید باورتان نشود اما هرچه از همسرم می پرسم، او با حرکت سر جوابم را می دهد و هر وقت هم که مجبور به حرف زدن می شود، خیلی خلاصه صحبت می کند و با جملات کوتاه جوابم را می دهد. دیگر نمی توانم این وضع را تحمل کنم. همسرم با خنده قهر است و تحمل این زندگی را برای من دشوار کرده. برای همین می خواهم از او جدا شوم.» قاضی درحالی که به حرف های مرد جوان گوش می کند، پرونده اش را ورق می زند و بعد از اشکان می خواهد ماجرای زندگی اش را از اول برای او تعریف کند.
نجابت یا سکوت؟
مرد جوان برمی گردد به چند سال قبل و می گوید: «همان سالی که دیپلم گرفتم در رشته پزشکی قبول شدم. وارد دانشگاه که شدم، زمزمه اینکه باید هرچه زودتر ازدواج کنم را از طرف خانواده شنیدم. در این میان عمه ام اصرار داشت که با دختر او ازدواج کنم. ملیحه دخترعمه ام بود و من 8 سال از او کوچکتر بودم؛ اما تفاوت سنی برای من زیاد مهم نبود. تنها مشکل من این بود که فکر می کردم الان وقت مناسبی برای اینکه تشکیل خانواده بدهم نیست و ترجیح می دادم چند سال بعد ازدواج کنم. وقتی عمه ام با جواب من رو به رو شد، چاره ای جز سکوت نداشت و منتظر ماند تا درسم را تمام کنم. این بود که چند سالی به بهانه درس ماجرای ازدواج را به عقب انداختم و به درس خواندن ادامه دادم. اما با تمام شدن درسم، اصرارهای عمه ام از سر گرفته شد و او مدام از ازدواج من و ملیحه صحبت می کرد. ملیحه خیلی آرام و متین بود و من همیشه سکوتش را به حساب نجابتش می گذاشتم. از طرفی ازا ین اخلاقش خوشم می آمد و به همین دلیل در برابر خواسته عمه ام بیش از این مقاومت نکردم و قبول کردم که با ملیحه ازدواج کنم. یک ماه بعد اشکان با ملیحه ازدواج کرد و زندگی آنها شروع شد. زندگی ای که با تمام آرامی، بعد از مدتی به یک طوفان تبدیل شد و تلاش های اشکان و همسرش برای نجات آن بی نتیجه ماند.
زندگی بی روح
اشکان می گوید: «همسرم خیلی کم حرف می زد. اوایل احساس می کردم که بعد از مدتی خجالت را کنار می گذارد و آن طور که من دوست دارم رفتار می کند. اما تصورات من فقط یک خیال بود. چراکه برخلاف تصور من سکوت ملیحه به خاطر خجالت کشیدن نبود. بلکه او کلا آدم کم حرفی بود و ترجیح می داد بیشتر وقتش را در سکوت بگذراند. در این مدت هرچه سعی کردم با او همصحبت شوم، او با جواب هایی کوتاه، گفت و گو را پایان می داد. من مردی بانشاط و پرهیاهو هستمن و سرم درد می کند برای تفریح و مهمانی اما برخلاف من، همسرم به سکوت، تنهایی و آرامش اهمیت می داد و حتی حوصله حرف زدن هم نداشت.» او ادامه می دهد: «یک روز در مطبم نشسته بودم و داشتم به مشکلم فکر می کردم که تصمیم جدیدی گرفتم. با خودم گفتم من دکتر هستم و بیماری های مردم را مداوا می کنم و حالا بهتر است کمی وقت هم برای همسرم بگذارم. به همین دلیل از فردای آن روز برنامه مسافرت و دید و بازدید از دوستان و فامیل را ریختم و هرشب با ملیحه به یک جا می رفتیم اما بازهم بی فایده بود، او با خودش عهد کرده بود که هرگز نخندد. رفته رفته به جای اینکه من بتوانم در همسرم تاثیر بگذارم و اخلاقش را عوض کنم، تاثیر رفتار او را در خودم احساس کردم و فهمیدم که من هم دارم کم کم به یک مرد ساکت و آرام تبدیل می شوم. برای همین تصمیم گرفتم به این زندگی پایان دهم و این بود که راهی دادگاه خانواده شدم.»
غیبت
حرف های پزشک جوان و درخواست طلاقش کافی بود تا قاضی عموزادی زن جوان را به دادسرا فرا بخواند. او می خواست حرف های این زن را هم بشنود و انگیزه این زن را از سکوت طولانی اش بفهمد اما زن جوان برخلاف تصور قاضی به دادگاه نیامد و به هیچ یک از احضاریه ها توجهی نکرد. چند روز بعد اشکان بار دیگر به دادگاه مراجعه کرد و به قاضی گفت: «زمانی که ملیحه احضاریه دادگاه را دید، آن را به کناری گذاشت و دوباره سکوت کرد. او اصلا هیچ توجهی به احضاریه نکرد. با او صحبت کردم و ماجرا را گرفتم. از زندگی بی روحمان حرف زدم و از اینکه دوست داردم صدای شادی و خنده اش را در خانه بشنوم. اما همه اینها بی فایده بود. ملیحه فقط گوش کرد و بعد به من گفت هر کاری دوست داری انجام بده. همسرم حتی حاضر نیست به دادگاه بیاید و از زندگی چندساله مان دفاع کند. قاضی وقتی دید که ایجاد صلح و سازش برای زوج جوان بی فایده است و ملیحه حاضر نیست برای دفاع به دادگاه بیاید با طلاق زوج جوان موافقت کرد.»
طلاق عجیب به خاطر حرف نزدن زن!
«خسته شده ام، من و همسرم دو نقطه مقابل هم هستیم. اصلا هیچ جور به هم نمی آییم. من آدم شوخ و شادی هستیم و اهل تفریح و گردش، برعکس همسرم، زنی است آرام، ساکت و افسرده که خیلی وقت ها به زور می توانم یک کلمه حرف از دهان او بیرون بکشم.»
اشکان اینها را به قاضی عموزادی، رئیس شعبه 268 دادگاه خانواده می گوید و بعد ادامه می دهد: «شاید باورتان نشود اما هرچه از همسرم می پرسم، او با حرکت سر جوابم را می دهد و هر وقت هم که مجبور به حرف زدن می شود، خیلی خلاصه صحبت می کند و با جملات کوتاه جوابم را می دهد. دیگر نمی توانم این وضع را تحمل کنم. همسرم با خنده قهر است و تحمل این زندگی را برای من دشوار کرده. برای همین می خواهم از او جدا شوم.» قاضی درحالی که به حرف های مرد جوان گوش می کند، پرونده اش را ورق می زند و بعد از اشکان می خواهد ماجرای زندگی اش را از اول برای او تعریف کند.
نجابت یا سکوت؟
مرد جوان برمی گردد به چند سال قبل و می گوید: «همان سالی که دیپلم گرفتم در رشته پزشکی قبول شدم. وارد دانشگاه که شدم، زمزمه اینکه باید هرچه زودتر ازدواج کنم را از طرف خانواده شنیدم. در این میان عمه ام اصرار داشت که با دختر او ازدواج کنم. ملیحه دخترعمه ام بود و من 8 سال از او کوچکتر بودم؛ اما تفاوت سنی برای من زیاد مهم نبود. تنها مشکل من این بود که فکر می کردم الان وقت مناسبی برای اینکه تشکیل خانواده بدهم نیست و ترجیح می دادم چند سال بعد ازدواج کنم. وقتی عمه ام با جواب من رو به رو شد، چاره ای جز سکوت نداشت و منتظر ماند تا درسم را تمام کنم. این بود که چند سالی به بهانه درس ماجرای ازدواج را به عقب انداختم و به درس خواندن ادامه دادم. اما با تمام شدن درسم، اصرارهای عمه ام از سر گرفته شد و او مدام از ازدواج من و ملیحه صحبت می کرد. ملیحه خیلی آرام و متین بود و من همیشه سکوتش را به حساب نجابتش می گذاشتم. از طرفی ازا ین اخلاقش خوشم می آمد و به همین دلیل در برابر خواسته عمه ام بیش از این مقاومت نکردم و قبول کردم که با ملیحه ازدواج کنم. یک ماه بعد اشکان با ملیحه ازدواج کرد و زندگی آنها شروع شد. زندگی ای که با تمام آرامی، بعد از مدتی به یک طوفان تبدیل شد و تلاش های اشکان و همسرش برای نجات آن بی نتیجه ماند.
زندگی بی روح
اشکان می گوید: «همسرم خیلی کم حرف می زد. اوایل احساس می کردم که بعد از مدتی خجالت را کنار می گذارد و آن طور که من دوست دارم رفتار می کند. اما تصورات من فقط یک خیال بود. چراکه برخلاف تصور من سکوت ملیحه به خاطر خجالت کشیدن نبود. بلکه او کلا آدم کم حرفی بود و ترجیح می داد بیشتر وقتش را در سکوت بگذراند. در این مدت هرچه سعی کردم با او همصحبت شوم، او با جواب هایی کوتاه، گفت و گو را پایان می داد. من مردی بانشاط و پرهیاهو هستمن و سرم درد می کند برای تفریح و مهمانی اما برخلاف من، همسرم به سکوت، تنهایی و آرامش اهمیت می داد و حتی حوصله حرف زدن هم نداشت.» او ادامه می دهد: «یک روز در مطبم نشسته بودم و داشتم به مشکلم فکر می کردم که تصمیم جدیدی گرفتم. با خودم گفتم من دکتر هستم و بیماری های مردم را مداوا می کنم و حالا بهتر است کمی وقت هم برای همسرم بگذارم. به همین دلیل از فردای آن روز برنامه مسافرت و دید و بازدید از دوستان و فامیل را ریختم و هرشب با ملیحه به یک جا می رفتیم اما بازهم بی فایده بود، او با خودش عهد کرده بود که هرگز نخندد. رفته رفته به جای اینکه من بتوانم در همسرم تاثیر بگذارم و اخلاقش را عوض کنم، تاثیر رفتار او را در خودم احساس کردم و فهمیدم که من هم دارم کم کم به یک مرد ساکت و آرام تبدیل می شوم. برای همین تصمیم گرفتم به این زندگی پایان دهم و این بود که راهی دادگاه خانواده شدم.»
غیبت
حرف های پزشک جوان و درخواست طلاقش کافی بود تا قاضی عموزادی زن جوان را به دادسرا فرا بخواند. او می خواست حرف های این زن را هم بشنود و انگیزه این زن را از سکوت طولانی اش بفهمد اما زن جوان برخلاف تصور قاضی به دادگاه نیامد و به هیچ یک از احضاریه ها توجهی نکرد. چند روز بعد اشکان بار دیگر به دادگاه مراجعه کرد و به قاضی گفت: «زمانی که ملیحه احضاریه دادگاه را دید، آن را به کناری گذاشت و دوباره سکوت کرد. او اصلا هیچ توجهی به احضاریه نکرد. با او صحبت کردم و ماجرا را گرفتم. از زندگی بی روحمان حرف زدم و از اینکه دوست داردم صدای شادی و خنده اش را در خانه بشنوم. اما همه اینها بی فایده بود. ملیحه فقط گوش کرد و بعد به من گفت هر کاری دوست داری انجام بده. همسرم حتی حاضر نیست به دادگاه بیاید و از زندگی چندساله مان دفاع کند. قاضی وقتی دید که ایجاد صلح و سازش برای زوج جوان بی فایده است و ملیحه حاضر نیست برای دفاع به دادگاه بیاید با طلاق زوج جوان موافقت کرد.»
