m roz
عضو جدید
بسیاری بر این باورند که تنها راه برای حل بحران آب و هوایی و گرمای جهانی برداشتن قدم های سریع و خلاقانه و ارائه فناوری های جدید برای مهار حرارت جهان است.به گزارش مهر طی چند سال گذشته دانشمندان در این زمینه به نتایج متعددی دست پیدا کرده اند؛ از صخره های جذب دی اکسیدکربن تا شبکه های فضایی کنترل کربن که می توانند به گونه یی در کنترل این بحران تاثیرگذار باشند. برخی از این ابداعات روی کاهش و جذب دی اکسیدکربن تمرکز داشته و برخی دیگر راهکارهایی را برای سرد کردن زمین ارائه می کنند. نشریه ای بی سی بر همین اساس هشت شیوه خلاقانه و معمولی را که می توانند در این راه به انسان ها کمک کرده و به گونه یی به مهار گرمای جهانی منجر شوند، معرفی کرده است.۱) اسپری کردن در لایه ازن؛ حتماً به یاد دارید که باید از اسپری کردن ذرات معلق ازبین برنده لایه ازن خودداری کنید. اکنون زمان آن رسیده که در این باره بازنگری کرده و این کار را در قالبی دیگر از سر بگیریم. طرح «بخش ذرات استراتوسفری» بر این اساس است که مواد شیمیایی مانند دی اکسیدسولفور در نزدیک ترین لایه اتمسفری زمین اسپری شود تا با ترکیب با دیگر مواد شیمیایی درون اتمسفر، نور خورشید را از زمین بازتاب دهد. این گاز بخشی از نور خورشید را بازتاب داده و از گرم شدن زمین تحت تاثیر این تابش های خورشیدی جلوگیری می کند. سولفور ماده یی ارزان قیمت است که یک کیلوگرم از آن می تواند تاثیر صدها هزار کیلوگرم از دی اکسیدکربن را خنثی کند. یکی از مشکلاتی که برای اجرای این طرح پیش بینی شده است، احتمال تاثیرگذاری بیش از حد آن روی برخی از مناطق و بروز تغییرات شدید آب و هوایی است.
۲) استفاده از عینک آفتابی برای زمین؛ ایده استفاده از عینک آفتابی برای زمین طرح دیگری است که می تواند به گونه یی از گرم شدن زمین جلوگیری کند. چنین ساختاری باید از رشته های متقاطع آلومینیوم ساخته شده و در فضا قرار گیرد. این حصار می تواند مانند یک فیلتر از عبور برخی تابش های مادون قرمز جلوگیری کند. به گفته برخی از دانشمندان این طرح با تمامی غیرعادی بودنش در برابر خورشید نقطه یی کوچک خواهد بود که آسیبی به رشد زمین وارد نخواهد کرد. از مشکلات اساسی این طرح، ساخت فیلتری با وسعت یک میلیون و ۵۵۴ هزارکیلومتر مربع است که باید جایی میان خورشید و زمین قرار گیرد.
۳) ساخت فیلترهای عظیم هوا؛ این طرح در تئوری، طرح قابل اجرایی به نظر می رسد. چنین فیلتری می تواند دی اکسیدکربن موجود در هوا را جذب کرده و آن را با مواد شیمیایی فیلتر ترکیب و در نهایت استخراج و ذخیره کند. اما مشکلاتی مانند بزرگی بیش از اندازه این طرح و تعداد و وسعت چنین فیلتری برای افزایش تاثیرگذاری آن، محدودیت های بزرگی را برای اجرای آن به وجود می آورد.
۴) ساخت درخت های مصنوعی؛ درختان بخش قابل تحسینی از طبیعت هستند که نقشی قابل توجهی در جذب دی اکسیدکربن بر عهده دارند، اما در صورتی که بتوان درختانی موثرتر از درختان طبیعی تولید کرد، میزان جذب دی اکسیدکربن در سطح جهان نیز افزایش پیدا خواهد کرد. درختان مصنوعی با برگ های پلاستیکی با قابلیت جذب دی اکسیدکربن می توانند این گاز مخرب را جذب کرده و در مکانی ایمن ذخیره کنند. این درختان نیازی به نور مستقیم خورشید نداشته و می توان آنها را در هر مکانی نصب کرد. در صورتی که این درختان به درستی طراحی شوند می توانند عملکردی هزار بار سریع تر از درختان واقعی داشته باشند. اما به دلیل اینکه این درختان عملکردی مانند درختان طبیعی ندارند، مشکل اساسی در استفاده از آنها سرنوشت دی اکسیدکربن ذخیره شده است.
۵) استفاده از ابرهای نمکی؛ابرها لایه یی محافظتی برای زمین به شمار می روند و به همین خاطر برخی از دانشمندان بر این باورند که می توان با کمک پراکندن نمک در میان هوا، ابرهای بیشتری تولید کرد. این پدیده شانس قرار گرفتن ذرات بخار آب و نمک در کنار یکدیگر و تشکیل ابرها را افزایش خواهد داد. ابرهای نمکی در عین حال سفیدرنگ تر بوده و می توانند میزان بیشتری از نور خورشید را بازتاب داده و زمین را خنک تر کنند. برای پراکندن نمک در هوا نیز می توان از قایق هایی استفاده کرد که با رایانه ها هدایت می شوند و توده هایی عظیم از آب دریا را به هوا پرتاب می کنند. در عین حال در صورتی که تعداد زیاد ابرها برای زمین خطرساز شود می توان به راحتی پروژه را متوقف کرد.
۶) پرورش پلانکتون ها؛ ایده اصلی این طرح استفاده از پودر آهن برای تولید بیشتر پلانکتون ها در اعماق اقیانوس ها است زیرا این جانداران می توانند دی اکسیدکربن را بخورند. باروری از طریق پودر آهن، پیشتر در اقیانوس جنوبی در قطب جنوب مورد آزمایش قرار گرفته بود که نتایج آن نشان می دهد با کمک چنین شیوه یی می توان در حدود ۴۵۳ کیلوگرم دی اکسیدکربن را با هزینه کمتر از ۱۰ سنت از بین برد. اما این طرح مشکل بزرگی را در پیش رو دارد و آن این است که توده های عظیم پلانکتون ها می توانند اکوسیستم را در اعماق اقیانوس ها از بین ببرند و منجر به نابودی گونه های دیگر جانداران شوند.
۷) استفاده از سنگ ها برای به دام انداختن دی اکسیدکربن؛ تشکیل مواد شیمیایی در سنگ ها به هزاران سال زمان نیاز دارد، اما دانشمندان معتقدند می توان چنین فرآیندی را در مدت زمانی کوتاه و با استفاده از کربناتی کردن معدنی انجام داد. طی این فرآیند دی اکسیدکربن فشرده شده، حرارت دیده و با مواد معدنی مانند سرپانتین یا الیوین یا صخره های آهکی ترکیب می شود. نتیجه این فرآیند ماده یی سخت و غیرمضر است که می توان از آن در ساختمان سازی نیز استفاده کرد. اما اجرای این طرح نیازمند کشف منابع معدنی است که قابلیت ترکیب با دی اکسیدکربن را دارند که این فرآیند خود نیازمند انجام عملیات اکتشافی معدنی با تمامی تاثیرات منفی آن روی محیط زیست است.
۸) به دام انداختن دی اکسیدکربن در زیر زمین؛ براساس این طرح می توان دی اکسیدکربن را جذب کرده و در زیر زمین یا در چاه های نفت تزریق کرد. طی پروژهWeyburn در کانادا محققان میلیون ها تن از دی اکسیدکربن را در زیر زمین دفن کرده اند و بر این باورند که در صورتی که چنین پروژه یی در سرتاسر جهان شکل گیرد می توان در حدود ۲۰۰ هزار گیگاتن از گاز دی اکسیدکربن را در زیر زمین دفن کرد. با این حال یکی از بزرگ ترین موانعی که بر سر راه اجرای این پروژه وجود دارد، نیاز به سرمایه بالا برای به دام انداختن گاز دی اکسیدکربن است در حالی که احتمال نشت این گاز از زیر زمین طی سال های متوالی نیز وجود دارد.
آخرین ویرایش: