سیاهچاله
عضو جدید
روز های به یاد ماندنی در تاریخ فضا و فضانوردی
نخستین فضانورد جهان یوری گاگارین با فضاپیمای (واستوک-1)به مدار زمین پرتاب شد . واستوک ـ1 در مداری با اوج 181 کیلومتر و حضیض 327 کیلومتر یک دور به گرد زمین چرخید . در پایان ماموریت و بعد از ورود فضاپیما به جو زمین طبق برنامه گاگارین با صندلی پرتاب در ارتفاع تقریبی 7 هزار متری از فضاپیما به بیرون پرتاب شد و با چتر نجات در مزرعه ای در نزدیکی ساراتف فرود امد به این ترتیب پرواز 108 دقیقه ای او پایان یافت .
یوری گاگارین
تاریخ و محل تولد :
تاریخ و محل تولد :
9 مارس 1943 در روستای کلوشینو از مسکو در روسیه
پرواز کیهانی :
واستوک-1 در 12 اوریل 1961 به مدت 1 ساعت و 48 دقیقه
عنوان در تاریخ کیهان نوردی :
نخستین فضانورد جهان و نخستین فضانورد شوروی
تاریخ مرگ:27
مارس 1968 در اثر سقوط هواپیما
درباره فضاپیمای واستوک
تاریخ پروازهای کیهانی انسان با ناو کیهانی واستوک اغاز می شود .کلمه واستوک در زبان روسی به معنی شرق است .واستوک نخستین برنامه شوروی برای سفر به فضا بود . در چارچوب این طرح غیر از گاگارین 5 کیهان نورد دیگر به مدار زمین سفر کردند .
این فضا پیما با موشکی به همین نام به فضا پرتاب شد . واستوک دو قسمت داشت :یکی بخشی به شکل مخروط ناقص که تمام تجهیزات موتوری و مخزن های سوخت و اکسیژن را در ان جای داده بودند و بخش خدمات نامیده می شد و دیگری بخش کروی که اتاق فضانورد یا بخش فرود نام داشت و مخصوص زندگی و کار کیهان نورد در مدار زمین بود .
تمام امکانات زندگی برای فضانورد همچنین دستگاه های هدایت ناو در اتاق فضانورد قرار داشت . این قسمت همچنین به 3 دوربین تلویزیونی 1 دوربین فیلم برداری دستگاه ارتباط رادیویی وسایل تامین زندگی شامل اب هوا و غذا مجهز بود .
هدایت فضاپیما به طور خودکار و طبق برنامه صورت می گرفت اما فضانورد نیز می توانست ان را کنترل و هدایت کند .دانشمندان پیش بینی کرده بودند که اگر دستگاه هدایت ناو به علتی کارش را درست انجام نداد فضانورد بتواند ان را به سلامت فرود بیاورد .
فضاپیما بر روی موشک 34متری واستوک نصب می شد . وزن این موشک سه مرحله ای در زمان پرتاب (وزن موشک -فضاپیما و سوخت )حدود 290 تن بود .
پس از پرتاب مراحل موشک یکی بعد از دیگری و به دنبال پایان یافتن سوخت از بقیه جدا شده سقوط می کردند . چون پایگاه پرتاب (بایکانور) در صحرای بزرگی در قزاقستان قرار دارد این سقوط به کسی اسیب نمی زد . سرانجام اخرین بخش موشک در مدار جدا می شد و فضاپیما راه خود را پیش می گرفت .
در پایان سفر بخش فرود از بخش خدمات جدا شده راهی زمین می گردید .
ورود فضاپیما به زمین با توجه به سرعت زیاد ان و برخورد به جو حرارت زیادی را به وجود می اورد . به همین دلیل لایه ی بیرونی ناو از جنس ویژه ای ساخته شده بود که حرارت ناشی از اصطکاک را به خود جذب کند و در حالی که خود کاملا از حرارت سرخ می شد این حرارت به دیگر بخش های فضاپیما منتقل نمی شد .
سرعت بخش فرود پس از رسیدن به ارتفاع معینی با باز شدن چتر نجات کم می شد به طوری که ناو کیهانی می توانست خیلی ارام فرود بیاید .پیش از ان -و پس از ان که ناو به ارتفاع مشخصی می رسید -فضانورد با استفاده از صندلی پرتاب به بیرون می پرید و بعد با باز شدن چتر نجات فرود می امد.
این فضا پیما با موشکی به همین نام به فضا پرتاب شد . واستوک دو قسمت داشت :یکی بخشی به شکل مخروط ناقص که تمام تجهیزات موتوری و مخزن های سوخت و اکسیژن را در ان جای داده بودند و بخش خدمات نامیده می شد و دیگری بخش کروی که اتاق فضانورد یا بخش فرود نام داشت و مخصوص زندگی و کار کیهان نورد در مدار زمین بود .
تمام امکانات زندگی برای فضانورد همچنین دستگاه های هدایت ناو در اتاق فضانورد قرار داشت . این قسمت همچنین به 3 دوربین تلویزیونی 1 دوربین فیلم برداری دستگاه ارتباط رادیویی وسایل تامین زندگی شامل اب هوا و غذا مجهز بود .
هدایت فضاپیما به طور خودکار و طبق برنامه صورت می گرفت اما فضانورد نیز می توانست ان را کنترل و هدایت کند .دانشمندان پیش بینی کرده بودند که اگر دستگاه هدایت ناو به علتی کارش را درست انجام نداد فضانورد بتواند ان را به سلامت فرود بیاورد .
فضاپیما بر روی موشک 34متری واستوک نصب می شد . وزن این موشک سه مرحله ای در زمان پرتاب (وزن موشک -فضاپیما و سوخت )حدود 290 تن بود .
پس از پرتاب مراحل موشک یکی بعد از دیگری و به دنبال پایان یافتن سوخت از بقیه جدا شده سقوط می کردند . چون پایگاه پرتاب (بایکانور) در صحرای بزرگی در قزاقستان قرار دارد این سقوط به کسی اسیب نمی زد . سرانجام اخرین بخش موشک در مدار جدا می شد و فضاپیما راه خود را پیش می گرفت .
در پایان سفر بخش فرود از بخش خدمات جدا شده راهی زمین می گردید .
ورود فضاپیما به زمین با توجه به سرعت زیاد ان و برخورد به جو حرارت زیادی را به وجود می اورد . به همین دلیل لایه ی بیرونی ناو از جنس ویژه ای ساخته شده بود که حرارت ناشی از اصطکاک را به خود جذب کند و در حالی که خود کاملا از حرارت سرخ می شد این حرارت به دیگر بخش های فضاپیما منتقل نمی شد .
سرعت بخش فرود پس از رسیدن به ارتفاع معینی با باز شدن چتر نجات کم می شد به طوری که ناو کیهانی می توانست خیلی ارام فرود بیاید .پیش از ان -و پس از ان که ناو به ارتفاع مشخصی می رسید -فضانورد با استفاده از صندلی پرتاب به بیرون می پرید و بعد با باز شدن چتر نجات فرود می امد.
